Mijn oudste broer was onlangs 83 jaar geworden en had zijn (schoon-) broers en (schoon-) zussen in Friesland uitgenodigd.
In de buurt van zijn woonplaats heeft zijn dochter en haar man een paradijslijke tuin in het dorpje Ureterp met onlangs opnieuw opgetrokken woonhuis.
Het was een bijzondere invitatie.
Mijn broer realiseert zich dat hij langzaamaan in de dikke mist van dementie verdwijnt en wij zijn daarvan misschien meer bewust van dan hij.
'Zou het de laatste kans en keer zijn?'
Dementie is een enge ziekte, die de wilsbekwaamheid van de patiënt langzaam maar zeker om zeep brengt.
Lichaam en geest zijn een geheel.
Het sloopwerk begint bij dementie bij het mentale deel maar zal ook op den duur ook de fysieke mogelijkheden aantasten.
(Bij mij zal dat enkele dagen later via de omgekeerde weg verlopen, maar daarover zo dadelijk.)
Velen hadden afgelopen maandag aan de oproep gehoor gegeven.
Zoon Duco maakte deze foto. Oudste broer, zittend, derde van links.
Het was een bijzondere, intieme en intense middag.
Er zal een fotoboek worden samengesteld, waar, zo vertelde zijn dochter, hij erg naar uitziet.
De laatste foto in het boek zal van zijn afscheid zijn.
Mijn zus en Riny ondersteunen hem op weg naar de auto van Duco.
.jpg)
Ik ben de erachter lopende banjeraar
Twee dagen later in de ochtend.
Ik heb een enorme buikpijn en een vergeefse drang tot plassen.
Deze fysieke malheur brengt me naar de dokterspost, waar subiet via een katheter mijn blaas wordt geledigd. Mijn huisarts klinkt haast triomfantelijk. 'Bijna anderhalve liter!'
Een lang verhaal verkort.
Katheter blijft zitten, geeft problemen, nieuw breder slang ingebracht (maatje 16) oorzaak euvel onbekend, vergrote prostaat, niersteen, anderszins?, veel bloed bij de urine, regelmatige pijnlijke plasdrang, wachttijd bij de uroloog meer dan twee weken.
Ineens ben ik een katheter, een wandelende zittende externe slang met zak.
Ik geloof dat iedereen dat door mijn broek heen ziet.
Mijn dagelijkse sudoku oplossen duurt twee keer zo lang.
Aan- uitkleden duurt eindeloos.
Ik voel me een zielig wrak, een oud mannetje.
Vandaag liep ik sloffend de moestuin in.
De komkommertijd loopt ten einde.
De laatste komkommer had een bijzondere vorm.
Het ontdekken van de groene pinguïn brengt afleiding en troost.
Het leven, een tragedie of komedie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten