Fanatisme op personeelsdag

Wanneer raak ik het kwijt?

Dat fanatisme, dat ontstaat wanneer geteld of gemeten wordt, wanneer de prestaties met anderen of andere teams vergeleken worden?

Op de teamdag met "de vierde verdieping" was het weer raak. Ingedeeld bij team 2, de redbullers, moest ik een cicuit aflopen: kratten stapelen, darten met flosdarts, hand- en kruisboogschieten en voetballen in een grote leren broek met drie andere teamleden.

Bij krattenstapelen werd ik in een tuig gehesen, opdat ik bij het omkieperen van de opgebouwde hoogte, niet dood zou neervallen. Een paar collega's, waarvan ik zeker wist dat ze bij mijn dood niets te winnen hadden zorgden voor voldoende zekering. Tot míjn moment was het maximum 19 kratten (nota bene Leny), dus gonsde het in mijn hoofd......20,20,20. En ja hoor, de haan kraaide, de toren bezweek. 20 werd genoteerd.

Bij het kruisboogschieten had ik het voordeel van de vele vogels die ik bewindbukst had. Echter bij voetbal in een gezamenlijke broek kon ik noch op ervaring, noch op techniek terugvallen. De bekende rode waas verscheen voor mijn ogen, toen we gevieren naar de bal en tegenstander toe huppelden. Hellen, mijn managementassistente, zat in de andere broek. Ik hoorde mijn innerlijk stemmetje me opjutten "Dat zal je toch niet gebeuren..."en voor ik er erg in stortte Hellen en vervolgens haar team ter aarde en konden wij scoren.

We waren dan wel het winnende team, maar ik wist dat ik de dag erop het een en ander goed te maken had of tenminste uit te leggen.

Ben ik slachtoffer van het grote gezin? Van jongst af aan te moeten rivaliseren, altijd je plaats te moeten bevechten, steeds maar weer de rangorde te bepalen?

Wanneer raak ik die rode waas kwijt? Moet ik zover vervallen en onttakelen dat er toch niks of niemand te winnen is en ik me neerleg bij de Olympische gedachte: deelnemen is belangrijker dan winnen?

God en mijn ouders mogen het weten!

Kernjury NSpublieksprijs

Vandaag bericht ontvangen dat ik geselecteerd ben als lid van de jury van de NSpublieksprijs. Met 299 anderen vorm ik een afspiegeling van het Nederlands lezerspubliek. Veel heb ik voor die uitverkiezing niet hoeven doen. Enkel aangeven welk boek ik tot de mooiste reken en daarvan aangeven waarom. Ik koos Extreem luid en ongelooflijk dichtbij van Jonathan Foer.
Ben ik blij met deze uitverkiezing ?
Ja.
Op 2 september mag ik de zes genomineerde boeken in ontvangst nemen. En wel in......Amsterdam! Mijn "partner" mag mee, dus vragen opa en oma Luca of ie dan thuis is. (zie bericht hieronder)
Ik zal proberen mijn stempel diep te drukken. En de lezer van deze Blog mag me vanaf 2 september beïnvloeden. Zal Tirza van Grunberg bij de genomineerden zijn ? Dan zal ik snel klaar zijn. Ontbreekt hij en is L.H.Wiener erbij met zijn laatste boek De verering van Quirina T. dan zal ik proberen deze misantroop te laten winnen. Verder zal ik onbevangen zijn, O laat me onbevangen zijn!

Dwaze opa/oma

We hadden Luca al twee weken niet gezien.

We worden na zo'n lange onthoudingsperiode zenuwachtig. Beginnen te transpireren en zwijgzaam te zijn.

Vandaag 24 juni in een opwelling een shotje Luca genomen. Het gezinnetje was nog verder naar het noorden vertrokken.Naar het onderkomen van Busted voor de maand juli: De Groote Keeten ten noorden van Callantsoog, buiten het bereik van de Tomtom. Heen kostte het tweeëneenhalf uur, terug drie. Vanwege werkzaamheden aan de Maasbrug werden we via Breda omgeleid!

Vijfenhalf uur in de auto voor een shot van twee uur. Is de verhouding zoek ? Meestal gaan we voor minstens 1:1. Hebben we er spijt van ?

Neen. We hebben namelijk herinneringen voor een volle nacht dromen.

Een frisse wandeling in de lichte motregen langs de vloedlijn; Luca in een draagrugzak en ik hijgend met deze tien kilo als in de goede jaren van Arne Riis zonder doping. Foto 2: het stel zonder de fotograaf. En foto 3 toont Femke als vogelverschrikker, opwaaiende meeuwen of who is affraid of the birds.

Memento

Afgelopen week mijn beeld "memento" in de zuid-oostelijke hoek van onze tuin geplaatst. Het is mijn vierde beeld in onze meditatietuin. "Is het kunst?", vroeg een collega.

"Wat is kunst?"

Een eenvoudige definitie is: met zo minimaal mogelijk middelen een maximale emotie op te roepen. Het is een economische benadering van kunst.

Ik moet altijd van alles bij mijn beelden vertellen. Wat ik ermee bedoel.

Zo duikt dit beeld terug in de aarde en symboliseert ons uiteindelijke lot. "Memento mori" vind ik te zwaar klinken, omdat het ook iets vrolijks verbeeldt : een vorm van struisvogelen. Daarom laat ik het mori maar weg. Memento, besef, wees U bewust is al heel wat. Maar of dit allemaal met minimale middelen is verbeeld? Ik weet het niet. Ik moet er teveel bij vertellen. Het beeld op zich moet spreken en ik vraag me af wat het zegt.

O ja, de voet bestaat uit een gezaagde arduinen steen, die ooit fungeerde als grafsteen. Een mooie vorm van recyclen vind ik.

Een begin

Vandaag les op afstand gehad. Thomas leerde me in sneltreinvaart hoe we een blogger kunnen maken. Als een goede leraar vraagt hij me een eerste presentatie te maken. Bij deze dus: een plaatje van onze tuin en een tekst.
Ik koos uit de talloze foto's van onze Gaspeltuin 44 deze, gisteren gemaakte foto: Het blauwe bankje onder de druiven tegen de zuidmuur van ons huis. Het zal beslist niet de laatste foto zijn van ons paradijs op aarde !