Graaiende kraaien

Van nature ben ik een optimist, geloof in de goede kanten van de mens, beschouw het kwaad als een exces.
Soms komt er een aanval op mijn positivo-houding.
Meestal in de herfst.

Thomas en Femke hadden twee door Femke kleurig geverfde polyester schapen in hun voortuin staan. Voorbijgangers glimlachten spontaan bij het zien van die beelden.
Nu zijn ze weg.
De glimlach is verdwenen.
Toen het eerste schaap gemist werd, plaatste Thomas een bord in de tuin. (1)
Reactie: enige dagen later was het tweede schaap weggehaald.
Resten van dat schaap zijn door jongens in de buurt gevonden en in een vuilniszak afgeleverd.(2)

Het tweejaarlijks vogelverschrikkersfestival vindt weer plaats aan de Statie in mijn dorp. Het is een orgie van volkse creativiteit. Vrolijke kunst, de kunst om vogels te verjagen, terwijl je toch van ze houdt.(3)
Vol vertrouwen in de mensheid dwaal ik over het terrein.
Dan valt mijn oop op de vogelverschrikker, die, volgens begeleidende tekst 'op de kleintjes moet letten'.
De kleding van de schrikker is beplakt met muntjes van een oude cent en een en twee eurocenten.
Het ritme van de koperkleurige rondjes is onderbroken door grijze dotten van opgedroogde tweecomponentenlijm. (4 en 5)
In de drie dagen dat het beeld er staat is het ondanks zijn oplettendheid op de kleintjes van koper beroofd.

Te klein voor Occupy.
Graaiende kraaien zijn er in alle maten en soorten.
Welke Schrikker maakt daaraan een einde?
Ik wil mijn optimisme terug!

40 jaar getrouwd

Over de preciese trouwdatum heeft jarenlang onduidelijkheid bestaan, veroorzaakt door twee verschillende data: de burgelijke en de kerkelijk huwelijksvoltrekking. Gold lange tijd de laatste als officieel, op de zilveren gedenkdag vijftien jaar geleden besloten we de eerste voortaan als dé datum te beschouwen.
We zijn volgens het boekje in het echt verenigd op 18 oktober 1971.
De ambtenaar van de burgerlijke stand heeft op die dag gehandtekend: Huub Creemers, de jongste zoon van mijn vader, de toenmalige gemeentesecretaris van onze gemeente Waalre.
18 oktober 1971 viel op een maandag; 18 oktober 2011 was gisteren, een dinsdag.
Maar wanneer was ons kerkelijk huwelijk?
Ik kan die vraag niet met zekerheid beantwoorden zelfs door er mijn zeer uitgebreid archief op na te slaan.
Mijn leven lang bewaar ik alle agenda's, aantekeningen, kaartjes, herinneringen etc., maar van de periode 1971, het huwelijksjaar, tot 1974, toen ik startte als docent op de leraressenopleiding NXX, heb ik nagenoeg niets bewaard.
Zelfs onze trouwkaartaankondiging ontbreekt.
Het was, herinner ik me, een rode kaart met de afbeelding van de speelkaarten van een hartenvrouw en -heer, een verwijzing naar onze voorliefde voor het kaartspel, mn. rikken. Hier is in de loop der jaren een einde aan gekomen als gevolg van mijn ongebreidelde zucht om te winnen en mijn geanalyseer achteraf, onuitstaanbaar natuurlijk als je er niet het etiket sport op plakt.

Ik meen me te herinneren dat het kerkelijk huwelijk plaats vond op een zaterdag. De Wethouder van Eupenschool, de school, waar ik toen les gaf was speciaal geopend voor de kinderreceptie.
Het moet zaterdag 23 oktober 1971 zijn geweest.
Van die dag rest een fotoalbum met zwart/witfoto's, gemaakt door een toenmalige kennis van de Philipsfotoclub.
Ik blader in het boek, ontdek veel mij onbekenden en mensen, die inmiddels overleden zijn. Veel foto's van mannen van de hockeyteams heren 1 en 2 van Oranje Zwart, waarin ik toen speelde.
Veertig jaar...
Mijn schoondochters vroegen een paar weken geleden, hoe ik hierop terugkijk en hoe je het zo lang met elkaar volhield. Ik gaf op het tweede deel van de vraag antwoord.

Met Riny bespreek ik de vraag wie de meeste inspanning heeft moeten leveren om die veertig jaar te bereiken, een onzinnige vraag natuurlijk, zoals zovele.
Ik wil mijn analyse kwijt, dat ik het haar niet gemakkelijk heb gemaakt met mijn getwijfel, mijn eerzucht, mijn nieuwsgierigheid, eigenschappen, waar de scherpe kantjes langzaamaan afslijten.
Relatie niet meer als sport zien...
Het lijkt me dat de tocht naar de vijftig gemakkelijker af te leggen valt dan de eerste tien jaren.

De groep die op ons jl. virtuele feest was, heb ik vereeuwigd op mijn persoonlijke geheugenkaart, een groep, die, zo hoop ik van harte, de komende jaren stabiel blijft. In eerste plaats mijn kameraad-echtgenote, vervolgens mijn inner circle van (aangetrouwde)kinderen en kleinkinderen, en mijn familie en vrienden.

Zo, zo is het wel genoeg.
Het broodnodige is vastgelegd voor mijn archief.
Op naar de jaren, die voor me liggen.

Golfexamen m/v

Als voorheen op de Pabo op het Hemelrijken een gymnastiekexamen werd afgelegd, werd een klas van de naast het pabogebouw gelegen basisschool opgetrommeld. Die leerlingen waren door de examenwol geverfd, kenden de fasen en de opbouw van een kastieles op hun duimpje, wisten precies waar ze moesten staan en fluisterden de nerveuze kadidaat moed en soms correctie toe.
Zakken was een kunst op zich.

Zoals de Pabo lerend levend materiaal zocht, zo werden we, als lid van de Fontys-Fit golfclub, onlangs benaderd om op te treden als examenmateriaal bij het golfpro examen B.
We konden kiezen uit een les in putten, chippen of afslaan.
Riny koos ervoor om verder te worden gebracht in het chippen en ik wilde verlost worden van de naar rechts draaiende ballen bij mijn afslag.
Vandaag vonden de examens plaats op de Eftelingbaan.
Het zou de gehele dag regenen.
Normaal zou je afbellen.

Riny ging als eerste.
Onderweg waren we tot de conclusie gekomen dat we niet zenuwachtig hoefden te zijn.
Dat lot trof de kandidaat.
Vanuit het mooie clubhuis zag ik op mijn fotodisplay de regen, zag ik Riny, capuchon diep over haar hoofd, luisterend naar de bedoelingen van de kandidaat en ik zag daaromheen drie examinatoren.
Voor de volgende twee foto's ben ik even naarbuiten gelopen, drukte foto's op eerbiedwaardige afstand af, voor geen goud wil je zo'n belangrijke sessie verstoren.
Maar hoe ver de afstand ook was, ik zag aan de houding van Riny, dat het niet goed zat. Vraag me niet waaruit je dat precies kunt zien, het was de uitstraling in haar houding van 'hoe lang gaat dit nog duren?...'

Na drie kwarties komt ze blazend het restaurant in.
Ze klaagt.
Ze heeft zoveel aanwijzingen gekregen, dat ze die nu al vergeten is.
Op het meegegeven kaartje staan alle tips uit het Grote Golfboek waarop je moet letten bij het chippen.
Naarmate de les vorderde, zei ze was het chippen door de aanwijzingen steeds slechter gegaan.
Eén van de examinatoren had haar op het einde apart genomen en in één aanwijzing haar zelfvertrouwen teruggegeven en het chippen bijgebracht op tenminste haar oude niveau.

Even later horen we dat de kandidaat gezakt is.
Tja...denk je dan als examenmateriaal.
Maar niet iedereen kent zo'n reactie; zo'n 50% van de mensheid om precies te zijn.
Die wijten dat aan zichzelf, die voelen zich schuldig...!

Vanmiddag was ik aan de beurt.
Mijn kandidaat is, denk ik, geslaagd.

Ik vond mezelf een goede leerling.
Maar ik ben dan ook een man: zakken is de zijn tekort, slagen mijn verdienste.

Familieweekend Hof van Saksen

Vroeg in het voorjaar was dit weekend al vastgelegd.
Hoewel we 18 oktober a.s. 40 jaar getrouwd zijn, hadden we dit weekend uit gekozen om die 40 jaren met de kinderen en kleinkinderen te gedenken.
De locatie: Hof van Saksen, een vakantiepark in de buurt van Assen voor het hele gezin. We hadden ingetekend voor een verblijf in een groot gezinshuis voor 12 personen.

De evaluatie kan kort en bondig: Het was geweldig.
Wat wil je: prachtig weer, een schitterende locatie en een intieme sfeer.

Het weekend begon overdonderend. We kregen prachtige schilderijen van de kleinkinderen, ware kunstwerken. De ouders hebben er op toegezien dat het eeuwige werken zouden zijn, werk-op-linnen en werk-achter-glas. Daarna ontvingen we een Liber Amicorum (zie laatste foto), een schitterend ingebonden boek met bijdragen van de vele mensen die ons lief zijn. Persoonlijke herinneringen van de afgelopen 40 jaar, soms gericht op één anekdote, dan weer een poging tot een overview. De meeste bijdragen verlucht met een foto, waarvan de opnamedatum zich laat verraden door de kleding en haardracht.
Nooit werd door mij een boek zo snel achter elkaar drie maal gelezen.
Tot slot kregen we van 'onze gasten' een luxe hotelbon.

Er was geen programma, enkel mogelijkheden. Het Hof van Saksen heeft alles: een fraai zwembad, diverse restaurants, een animatieprogramma, een overdekt speelpaleis, een roeivijver met een strand, een knutselruimte, diverse speeltuintjes, fietsverhuur met o.a. family-cars (zie foto), etc, etc. En daarbovenop toverde Karlijn met een succesvol eigen animatie de kindergezichtjes via een professionele schmink tot een tijger, smurf of prinses.
Het huis was zeer ruim, een ruimte die door het zonnige weer werd vergroot door de terrassen en de grasvelden.

Ik probeer kritisch te zijn. Was er niets mis?
Ik moet zoeken.
Een enkel stopcontact dat kindonveilig was...een mug die zich de eerste nacht royaal voedde met Thijns bloed...De slechte kaarten die ik kreeg bij het pokeren - maar daartegenover...Thomas kreeg weer hele goede -...

Zo'n weekend biedt de mogelijkheid om met elkaar kwesties te bespreken zoals de onvermijdelijke vraag hoe het gelukt is om 40 jaar bij elkaar te blijven, een vraag die we aardig wisten te beantwoorden met gebruik van woorden als knokken, openheid, ruimte en een dosis voorspoed en geluk.

Op het einde, net voordat de eersten moesten vertrekken wordt eindelijk de familiefoto 2011 gemaakt. Van de andere 100 foto's dit weekend geschoten zou een handige jongen/meisje met gemak een familiecompilatie van de elf kunnen maken, maar wij preferen een groepsportret.
En daar zitten we dan, de grootouders omringd door de inner circle in het besef van een, volgens nobelprijwinnaars steeds sneller uitdijende ruimte met meerdere cirkels van geliefden en betrokkenen.

We hebben nog heel wat tijd nodig om te danken.

(Een andere mijlpaal is hiermee bereikt: dit is mijn 250-e blog op Gaspeltuin)