J.C.

In een naam zit een opdracht.
Als je het weet, zie je het.
Zo is het ook met initialen.
J.C.
Julius Caesar, Jezus Christus en nu onze Johan.
Redders in opdracht.

Hun reddingen zijn relatief.
Hun ego's groot en graag gestreeld.

Er lopen altijd anderen achter de J.C.'s.
Hun dwepers heten discipelen en soldaten.

De eenzaam roepende criticus Peter R de V
- welke opdracht zit er in diens initialen? -
waarschuwt voor de chaos.

Accoord, laat ook deze J.C. zijn klusje klaren.

Hout is goud.

Foto's van boven naar beneden:
1. 2 kuub eikenhout à 65 euro per kuub via Marktplaats. Opgehaald en gestapeld op 29 maart jl
2. 6 kuub elsenhout, dit voorjaar in Neerpelt, België, gerooid, gezaagd en gekloofd
3. Het onlangs gebouwde derde houthok annex speelgoedkast met ongeveer 2 kuub els en restant pallethout


In de tijd dat ik voor een korte tijd het bierdrinken verruild had voor wijnconsumptie beleefde ik immer een gevoel van rijkdom als de wijnrekken goed gevuld waren.
'Ik kan de tijd voorlopig met een gerust hart tegemoet treden', was de gedachte; een gevoel dat de hamsteraar overvalt, de eekhoorn, die zich voorbereid weet op de nakende winter.
'Laat maar komen, ik heb me voorbereid op wat komen gaat...'
Maar ook het knagende gevoel, ben ik een van alcohol afhankelijke drinkebroer?

De aardbeving en de daarop volgende tsunami in Japan veroorzaakte in kerncentrales Fukushima 1, 2, 3 en 4 ernstige problemen, die kernenergie weer eens pijnlijk tegen het stralingslicht houdt en de roep op alternatieve energie doet oplaaien.
Mijn sluimerend hamstergevoel is gauw gewekt. Hoe houd ik me in de toekomst warm als de energie schaars wordt?
Ik heb zonnepanelen en een windmolen overwogen, maar koos uiteindelijk voor fossiele brandstof.
Hout.
Hout is bovendien een gezellige energiebron.
Knetterend, lekkende vlammen en de rook via de schoorsteen afgevoerd naar de buurt.
Maar wie zich enigszins verdiept in houtvergaring komt alras tot de conclusie: 'Hout is goud'.
Schaars, gewild en dus duur.
Een goede vriend of buur doet wel eens een aanbod. Als je hun boom verwijderd - met stronk en al - mag je het hout meenemen. Bij den, spar of conifeer, weiger ik, na uitleg, beleefd.
Een eik of beuk wordt echter zelden aangeboden.
Op Marktplaats vind je onder de hoofdrubriek 'tuin en terras' bij 'openhaardhout' een enkele keer een adresje betaalbaar hardhout. Blijkt het goud in Noord-Oost Nederland te liggen.

Onlangs twee maal mazzel gehad.
Of ik een elsenbosje wilde helpen rooien? Een deel van het hout mocht ik op mijn aanhangwagentje gooien. Spaarde bovendien een bezoek naar de fitnesszaal uit.
En gisteren vond ik via-via een adresje voor eikenhout. Nee, ik ga niet prijsgeven waar. De echte hamsteraar houdt zijn bronnen voor zich, anders raakt zijn hamsteren en dus zijn toekomst in gevaar.
Zo heb ik gisteren tien kuub toekomst veiliggesteld.
Bij het stapelen van de laatste kruiwagen vracht overviel me een tweezijdig twijfelend gevoel: hamsterschuld, de anderen ontnomen overlevingsbron en de schrijnende vraag of ik die hoeveelheid allemaal zal zien branden?
Heb ik mijn komende jaren vrijgesteld?
Zo temper ik vaak mijn aanvankelijk eufoor gevoel.
Kan ik nou niet eens gewoon genieten van een vol wijnrek of een goed gevuld houthok?

Vandaag in de vroege ochtend de hokken bekeken en gefotografeerd.
Vandaag overheerst een gevoel van esthetiek: Hoe mooi gestapeld toch ligt daar mijn hout. Mijn hout, mijn goud.
En wie het straks koud heeft, is van harte welkom bij mijn ronkende kachel.

micro-meso-macro

x
x
x
x
x
x
x
x
x
x
x

Over afgelopen dagen houd ik gevoelens over die zich bewegen van de een naar de andere pool op de dimensie van afschuw en ontroering.
Als ik mijn emoties overdenk en probeer te ordenen kan ik ze moeiteloos onderbrengen in ervaringen die ik respectievelijk opdeed in de cirkelgebieden die liggen van dichtbij tot veraf. En ook nu weer - zoals zo vaak - zijn de ervaringen opgedaan op het microterrein van gezin en familie de meest positieve, zelfs ons bezoek aan mijn zusje in Castricum, die na haar maagoperatie en zes weken hevige misselijkheid nu pas in staat was ons ontvangen.

Zaterdag kwamen 'de Drie', de kinderen van David en Karlijn, op bezoek.
Geconcentreerd vallen ze aan op het door 'gevormde' grootouders uitgestalde 'ontwikkelingsmateriaal', waardoor ik volop de gelegenheid heb om hen te fotograferen. Ze laten het gewillig over zich heen komen - dit hoort nu eenmaal bij hun opa - totdat Zoë weer eens in de geinmodus valt, die ik bij mijn veelal ingetogen oudste kleindochter de laatste tijd bij haar oproep.
"Zal ik eens mooi kijken?", om vervolgens een raar bekkie te trekken. Kirrend van plezier bekijkt ze even later op het display het resultaat. "Nog een keer..." Zo houd ik haar een poosje van de productie van een schilderij voor oma af.
Zo'n bezoek duurt altijd te kort.

's Avonds zie ik de afschuwelijke beelden uit Libië hoe daar een staatshoofd het volk vermoordt, verneem ik over de resolutie van de VN om hier wel in te grijpen, daar waar ze -ik heb zojuist de geschiedenis van Congo gelezen, aangrijpend opgetekend door David van Reybroeck - kort geleden, ondanks de toenmalige dringende oproep van haar secretaris-generaal Ban Ki-moon, de genocide tussen de Hutu's en de Tutsi's nagenoeg negeerde.
We zijn het gewend, gelaten nieuws op te nemen. Zo ver van onze invloedssfeer, koud laat het je niet, laat je machteloos achter terwijl teneinde de weerman meldt dat het mooier weer wordt.

Verward neem ik de vele VSB aanvragen door van studenten, die na hun studie nog verder willen studeren in het buitenland waarvoor de VSB bank subsidies beschikbaar stelt. (Vele malen te verkiezen boven het omzetten van de winst in een bonus voor bestuurders.)
Als 'onafhankelijk' voorzitter voer ik in commissie gesprekken en oordeel wie voor het beperkt aantal plaatsten in aanmerking komen. Een niet gemakkelijke klus, omdat ik het nagenoeg iedereen gun. Het zijn 'mooie' jonge mensen die we voor ons zien, vol idealen om elders opgedane kennis bij terugkomst in Nederland beschikbaar te stellen voor de maatschappij.
Dat is één van de grote VSB voorwaarde.
Kristy, die na haar studie fysiotherapie pain management in Londen wil gaan studeren en daarvoor haar stevige motivatie met glans toelicht bij onze kritische ondervraging. Als jonge pain-ervaringsdeskundige geef ik na het gesprek mijn mening.
Zo probeer ik zolang het duren mag op het meso-terrein - het gebied, dat iets verder dan mijn directe omgeving ligt - mijn kleine steentje bij te dragen, vind ik troost voor mijn afschuw van het grote.

Meso als scharnierpunt voor een pensionado tussen zijn micro en macrowereld.

De Vleut

Direct na het bericht dat in het Noorden van Japan zich een aardbeving met een kracht van 8,9 met een daarop volgende tsunami had voorgedaan, belde Thomas of we met hem en de kinderen De Vleut wilden bezoeken.
Het is vrijdag, papa-dag.

De Vleut is een kleinschalige dierentuin annex speeltuin gelegen tussen Best en St.Oedenrode, die we vroeger met Thomas en David regelmatig bezochten.
Thomas neemt de kinderen vaak mee naar de plaatsen van zijn jeugd in de hoop dat die plekken weinig zijn veranderd in die tussenliggende dertig jaren.
Bij De Vleut hadden we geluk.
Alsof we in het verleden stapten.
De kooien, de speeltuin, de dierenweide, het lag erbij zoals toen.
Thomas herinnert zich kleine veranderingen, een kooi die verdwenen is, een paadje dat iets is verlegd.
Het valt me op dat Luca en Noa zich op eenzelfde wijze gedragen als onze jongens toen.
Het bezichtigen van dieren is een noodzakelijke voorwaarde om in de speeltuin terecht te komen.
Gelaten laten ze de educatieve inspanningen van hun vader over zich heen komen. Ook ik deed vroeger zo mijn best.
"Dit is een koningsgier en ginds staan kamelen..."
En toch is er een verschil met vroeger en toen. De jongste generatie is verwend met uitstapjes naar andere dierentuinen als het grote Artis. En kamelen ja...die komen voor in Afrika, waar ze vorig jaar waren...'daar heb je nog op gereden weet je nog Luca in Marrakech?'
"Marrakech", vraagt hij even later aan mij, "is dat in de buurt van Japan?"
Ik heb hem verteld over de aardbeving. Hij is immers hevig heïnteresseerd in grootse gebeurtenissen: vulkanen, dinosaurusen en tsunami's. Gezien op T.V. en 's avonds in bed nog eens opgezocht in de jeugdencyclopedie van zijn vader.
Het gaat hem om het grote, het immense, het geweld op zich.
Gevolgen tellen nog niet.

Dan is er de speeltuin.
Joelend vallen ze aan op het speeltuig, vader en oma in hun slipstream. Eten en drinken op de oude robuuste houten picknicktafel van weleer.

Er is een groot verschil met dertig jaar geleden.
Ik slenter achteraan.
Heb tijd en ruimte nodig om alles te verwerken.

Baas in tijden van carnaval

Omdat papa Thomas nog steeds carnavalsbloed in zijn aderen heeft vloeien, logeert het gehele gezin in Valkenswaard, dat voor vijf dagen in Striepersgat is omgedoopt.
Een ouderwets lang weekend met Luca en Noa. Een mooie gelegenheid om weer eens enkele zaken door te nemen, zoals hun vaststelling dat niet ik, maar oma Riny de baas is, net zoals hun papa Thomas.
"En mama?", vraag ik.
"Die is lief!"
"En wat ben ik dan?"
"Jij bent poepie, poepiescheet".
Daar moet ik het voorlopig mee doen.

Toelichting op de foto's van het carnavalweekend van beneden naar boven:
- Femke in Heidi jurkje, Noa als flamencodanseres en Luca als brandweerman oefenen in generale op de Gaspel voor de leut op zondagochtend bij het prinsenbal, waar ze evenwel niet naartoe zijn gegaan vanwege het plotselinge bezoek van David, Karlijn, Zoë, Phiene en Thijn.
- Terwijl papa en mama op zaterdagavond carnaval vieren spelen Luca en Noa poppenkast voor twee aandachtige toeschouwers: opa en oma.
- "Nou gaan we samen Nijntje kijken", zegt Luca zondagochtend en ze duiken met z'n allen in ons bed vanwaar je goed zicht hebt op onze slaapkamervideo.
- Even later: "En nou gaan we buiten spelen, want het is mooi weer!" (Hoe vaak hebben ze dat uit de mond van hun vader en moeder gehoord?) David en Riny zitten al in de zon op het onlangs verbrede ochtendterrasje nabij de speelhoek.
- De zandbak en hun kinderhuisje wordt voor het eerst in 2011 opengemaakt. De meisjes bakken zandtaartjes, Luca sjouwt met stenen om een garage te bouwen. Intussen kijkt hij met een schuin oog naar zijn oudste nichtje of die ziet hoe sterk hij wel eigenlijk is.

Competitie in de fitness zaal

De revalidatie-arts, één van de vele vertegenwoordigers van de (para-)medische stand die mijn lichaam sinds november volgen, had me aangeraden om twee maal wekelijks aan cardio-fitness te doen.
Mij aldaar heen voegend wachtte me een schema goed voor conditie en spieren. De daartoe ter beschikking staande apparatuur werd me bondig uitgelegd. Alle machines zijn voorzien van display waarvan de gewenste en gerealiseerde prestaties afleesbaar zijn.
Komende uit een groot gezin waardoor mijn competitiedrang gemiddeld hoger ligt dan normaal stimuleren cijfers me om steeds hogere prestaties te leveren. Ik lever zo een gevecht tegen mezelf, goed voor mijn internist en cardioloog, die zich tijdens consult geïnteresseerd tonen naar mijn niveau.
Sinds enkele weken betrap ik me erop met een schuin oog naar het display van mijn buurman cq -vrouw te loeren. Op hoeveel watt hebben ze afgesteld, op hoeveel callorieën, wat is hun P.I., de prestatie indicator gerelateerd aan leeftijd en gewicht?
Bij de spierapparatuur, waar je de te duwen, trekken, tillen massa instelt, kijk ik nauwgezet naar de afstelling van de man of vrouw voor me.
Nu is er vaak een en dezelfde jongedame, laat ik haar Ariadne noemen, voor me. Heeft zij eenzelfde kwaal en dus schema als ik?
Dan moet ik tot mijn schaamte bekennen dat ze veel verder is dan ik. Neem de arm-press. Die staat wanneer zij die verlaat op 55 kilo. Ik moet deze dan terug zetten naar een schamele 30. Meer lukt me niet om 15 maal achtereen voor mijn borst dicht te vouwen. Leg-press: zij 110 kilo, ik 80 en het tillen met de onderbenen: zij 50, ik 35.
Tot gisteren.
Ik stond net iets eerder bij het arm-masjien dan anders. Ariadne was nog aan haar laatste serie bezig. En wat zag ik toen ze klaar was?
Ze nam het pinnetje uit de 10 en plaatste die in het gaatje van de 55. Toen ze zag dat ik haar betrapte zei ze spottend "Nu jij..."
Zittend verplaatste ik het pinnetje naar de 30.
De draad van Ariadne was verbroken.
Haar sportief imago gekelderd.

Tot hoever kun je gaan?