Krassende Knar

De 77- jarige Leonard Cohen brengt vandaag een nieuw muziekalbum uit: 'Old Ideas.'
Die moet ik hebben.

Vanaf eind jaren zestig beluister ik zijn songs in tijden van voor-, maar vooral van tegenspoed. Zijn melancholische teksten over liefde, eenzaamheid en dood worden nog mooier door zijn raspend stemgeluid.
Ze geven me troost als een homeopatisch middel, iets meer van het gif dat werkt als tegengif.
Zijn bezongen eenzaamheid maakt me minder eenzaam.
Hij is een kameraad, we begrijpen elkaar.

Zijn vocaal en fysiek tekort vangt hij op door zich te laten omringen door in stem en postuur mooie dames.
Voor me ligt de hoes van de vinylplaat die nu op mijn draaitafel ligt: 'Death of a ladies'man, Songs by Spector & Cohen'.
De dichter-zanger tussen twee wel zeer schone dames.
Het nummer met Phil Spector 'Iodine':
I asked you if a man
could be forgiven
And though I failed at love,
was this crime?
You said , Don't worry,
don''t worry, darling
There are many ways a man
can serve his time...
gevolgd door de draak, de platte stamper 'Fingerprints' op kant B.
Hoe heb ik hiervan kunnen genieten?

Het was 1977, voor de tweede maal vader en ik vergaf het mijn idool.

In de twee daarop volgende decennia werd hij afgedaan als een smartlapsinger.
Ik bleef hem echter door dik en dun verdedigen, zelfs toen ik de toen zeer politieke teksten van Wolf Biemann draaide.
Maar naarmate de dichter-bard Cohen ouder werd en zijn teksten door vele anderen werden opgenomen in hun repertoire, groeide de publieke waardering.
In 2008 stond the old man op het Londense podium.
Hallelujah!!
Door tienduizenden toegejuicht, als ware de Beatles herboren.

Wij waren in West-Canada en ik kocht in Calgery 'Live in London' en draaide het eindeloos op de weg naar het Noorden. Tot mijn reisgezellin er genoeg van kreeg en me verzocht de neuzelaar de mond te snoeren.
Zij had geen ongelijk.
Zij herinnert zich niet 'Songs from a room' zoals ik, muziek, die me door moeilijke tijden sleepte.

Op bol.com beluister ik pré enige nummers van 'Old Ideas' en weet het zeker: Ook deze moet ik hebben.
Ik aarzel nog tussen CD en vinyl.

Familieweekend Rotterdam

Hoe geef je een weekend met je (schoon-)broer(s) en (schoon-)zus(sen) goed weer?
Ik bekijk de tientallen foto's die ik afgelopen weekend maakte.
Welke vijf (het maximale aantal per blogtekst) zal ik selecteren?
Voor een impressie:
1. Vrijdagavond: een overheerlijk Dim Sum diner in het naast het NH Hotel Atlanta gelegen chinese restaurant. Zo'n eerste avond is het altijd een kletsen alsof je elkaar jaren niet hebt gezien.
2. Zaterdagmorgen: Na een boottocht door de haven en een watertaxi, lunchen in Hotel New York.
3. Zaterdagavond: Familieavond, startend met een presentatie en de uitreiking van het boekje 'Mama's Meisjesjaren' met een uitstapje naar het leven van de familie Montfort voor 1940.
4. Daarna het traditionele K.U.F. spel- Ken Uw Familie - dat dit jaar een hoge moeilijkheidsgraad kende. 93 Foto's van de familieleden van (tien van de twaalf) takken van de Creemers-van Montfort stam moesten in een groepje van twee op de juiste tien stapels worden gelegd. Hier en daar moest onderling stevig worden samengewerkt of afgekeken. Foutloos eindigde zonder regels te overtreden het groepje Will en Maarten. Een prestatie!!
Daarna werd de digitale stamboom van onze familie op Myheritage geopend.
5. Zondagmorgen. Na de evaluatie en het nemen van familiefoto's bezoeken we het Museum Booymans van Beuningen met o.a. een tentoonstelling van video- en filmkunst van Marijke van Warmerdam.

Geven deze foto's een goed beeld?
Ik aarzel.
Drukken ze voldoende uit hoe intiem en intens, heel en heilzaam dit samenzijn was?
"Dank aan de organisatie en volgend jaar weer ..." was de conclusie bij de evaluatie.

Thuisgekomen, moe en voldaan, evalueer ik met Riny:
Omgeving: 7. Rotterdam is een prima stad om te winkelen en voor museumbezoek.
Hotel: 8. Hoewel niet de riante kamers van NH Schiller, is het vooral de bijzondere vriendelijkheid en klantgerichtheid die dit hoge cijfer verklaart.
Programma: 9. Niet te vol, toch voor elk wat wils.
Sfeer: 10.
En eigenlijk draait alles om dit laatste criterium.

Volgend jaar weer...

Zoë, zo Kitty

Ze had al vaker gevraagd om alleen te mogen logeren, Zoë, onze oudste kleindochter. Afgelopen weekend was het dan zover. Met haar logeerrugzakje stapt ze parmantig over de drempel. Even later zwaait ze papa na.
Dan staan we er ineens met een meisje alleen voor.
Met jongens weten we uit ervaring raad. Ook als er meisjes bij zijn, het jongensspel wordt gespeeld, naar buiten, rennen en verkennen, politie en boef, klimmen, verstoppen, met stok en bal en touw, hamer, hutten bouwen...
Wat doen meisjes?
Een meisje alleen met twee oudjes?

Ze kiest uit onze omvangrijke speelgoedkist het enige meisjesvriendelijke goed: een pop, algauw tot 'baby' gedoopt.
Baby wordt gewassen, raakt ziek, wordt naar het ziekenhuis gebracht, de moeder laat haar even alleen, verschoont dan haar luier, neemt de koorts op, gaat uit wandelen, snuit het neusje en zo gaat het uren door. Zoë kletst aan een stuk tegen baby en haalt ons er af en toe bij als dokter, ambulance of als oma.

Zoë wil een konijntje aaien.
Aangezien we geen konijn hebben, stel ik voor om er alvast een uit te zoeken om na onze vakantie op te halen.
In de dierenwinkel aait ze menig beest en maakt haar keuze. Een lief konijntje, dat haar ook leuk vindt. Het zal Zoë worden genoemd.
In een speelgoedzaak laten we haar meisjesspeelgoed kiezen om onze speelgoedkist biseksueler te vullen.
Ze kiest voor Hello Kitty.
Nu kan ik me voorstellen dat deze naam voor menigeen weinig zeggend is. Alleen bij ouderen met ervaring met meisjes van de leeftijd van 5 tot 8 zal spontaan de jeuk opkomen.
Hello Kitty bestaat uit miniscule, kleurige, plastic balletjes, die in miniscule gaatjes in plateautjes passen en op een bepaalde manier met eeuwig geduld gelegd een figuurtje vormen naar voorbeeld zoals een ijsco (5 jaar) of een gezicht (vanaf 7 jaar).
De balletjes zijn zo klein, dat ze enkel met een in de doos erbij geleverde speciaal gereedschap in het juiste gaatje kunnen worden gelegd. Als het knikkertje ergens anders in rolt dan is er weer een gereedschapje om het te verwijderen. Vaak rolt het bolletje op de grond, soms de convectorput in.
Jeuk, jeuk, jeuk krijg ik hiervan.
Martelspeelgoed.
Joran van der S. veroordeelt tot Hello Kitty.

Ze priegelt na een succesvolle nacht de volgende dag - foto 2: pyama, losse haren - in volle concentratie door. Na de ijsco wordt een banaan en het begin van een gezicht gelegd.
Als Luca en Noa op bezoek komen is de ban gebroken. Ze spelen politie en boef. Ik word genodigd mijn rol als boef weer op me te nemen, ren de tuin op en neer. Na uren observeren ben ik hieraan toe.

De nature of nurturevraag dringt zich na dit logeerpartijtje op. Het verschil in meisje/jongen moet wel een aanlegkwestie zijn, een in hersenbanen gegrifd gegeven, want in vijf jaren tijd krijg je die rust, toewijding en o ja verbaal vermogen er niet in door enkel leren.

Van lik naar tik

Een bibliofiel is iemand die van boeken houdt.
Dat is niet noodzakelijkerwijs iemand die ook van lezen houdt.
Bij mij gaat dat samen. Ik lees graag, nog liever heb ik boeken om me heen, het liefst mooie boeken, zeldzame uitgave, genummerd, gesigneerd, gebrocheerd.

Frits Bolkenstein zegt de verpakking niet zo veel. Hij gaat, vertrouwde hij ooit een journalist toe, zo voor de inhoud dat hij de bladzijden die hij gelezen heeft uit het boek scheurt en weggooit.
De barbaar!

Nu bestaat er sinds kort de e-reader.
Frits B. komt aan zijn trekken via de delete-knop.
Niks barbarij.
Het boek als heilig lichaam heeft met de komst van de e-reader afgedaan.
Enkel de verzamelaar omringt zich er nog mee.

Zo'n e-reader is reuze handig, hoor je van wie zo'n dingetje heeft. 'Meer dan 2000 boeken had ik op mijn reis meegenomen', hoorde ik onlangs van een ouder iemand, die er in zijn hele leven nog geen tien gelezen heeft.
'Geen gesjouw, lekker handig...'

Die woorden hebben Riny ook bereikt en omdat we binnenkort uit reizen gaan heeft zij zo'n apparaatje aangeschaft.
Nadat ze de handleiding heeft gelezen, zegt ze triomfantelijk dat er meer boeken 'op' kunnen dan mijn niet onaanzienlijke, met veel zorg in de loop der jaren opgebouwde verzameling.
In een vlaag van jaloezie sneer ik, na de handleiding uit haar handen te hebben gegrist en doorgebladerd, dat er geen enkele strip 'op' kan.
En horen de geur van papier, het ritselen van het blad, de boekenlegger en het(soms) het onderstrepen niet onvoorwaardelijk bij lezen?

Gingen we voorheen op reis, dan overlegden we dagen welke boeken meemochten. Criteria waren dat we het beiden nog niet gelezen hadden en we het beiden wilden lezen.
Die voorbereiding kunnen we nu steken in de keuze van mee te nemen kleding bijvoorbeeld.
Vindt zij.

Ik mopper dat we nu evenveel boeken én een e-reader meezeulen.
'Zo opgelost', riposteert ze monter.
Ze wil best een tweede reader aanschaffen, omdat de prijs haar niet tegenviel.

Zo zit ik als biblofiel met een dilemma.
Een biblofiel met een e-reader, kan dat?

Hij zal na 60 jaren moeten leren om bij het bladeren rechtsboven te tikken in plaats van te likken.

Stamboom

In de opmaat naar de jaarlijkse familiereünie met broers en zus houd ik me bezig met mijn stamboom.
Mijn stamboom...
Ik bedoel mijn positie in een boom van verwantschappen.

Zoon van André Creemers zoekt naar de vader van de vader en diens vader.
Zoon van Agnes Creemers-van Montfort zoekt naar moeders vader en verder.
Hij slaat ook zijwegen in. Zoekt in de Tulkens en de Schoenmakerslijn.
Vroeger was hij enkel geïnteresserd hoever de stamboom voerde. Die van van Montfort ging heel ver, tot begin 1600. Dat is te danken aan nijvere neven, die inmiddels 7500 namen aan de van Montfortboom hebben weten te hangen. Ze zochten daarvoor in allerlei archieven, die dankzij internet zelfs in Calgary - waar een van die neven woont - zijn in te zien.

Nu hij wat ouder is gaat zijn interesse ook naar andere feiten. Hoever woonden de partners oorspronkelijk van elkaar, hoelang leefden ze bij elkaar en hoe oud werd ieder?
Via programma's zoals op de website Heritage, bestaan zowel op openbare als private plekken de mogelijkheid om foto's te plaatsen.
Hij bekijkt de beelden van zijn verwanten op zoek naar overeenkomstige trekken. De foto's tonen mensen op leeftijd. Vaak zijn het portretten genomen van het laatste groepsportret, waar, voor zover bekend, de betrokkene op voor komt.

Het tonen van beelden in de stamboom geeft een probleem.
Welk beeld hang je in de boom?
In leven en na de dood?

Deze vraag houdt hem bezig nu hij besloten heeft de boom van Creemers-van Montfort in te vullen.
Een andere vraag is die van verwantschap.
Vroeger was dat duidelijk: trouwen en als negatief de scheiding.
Nu zijn er vele andere vormen.
Ze zeggen overigens niets over de kwaliteit van de relatie.

De digitale op te tuigen bomen laten alles toe, maar wat wil hij toelaten?
Wat wil elk lootje toelaten?

Wat hem eenvoudig leek, wordt steeds ingewikkelder.
Eén kwestie is voor hem inmiddels duidelijk: feiten inzien van overledenen is eenvoudiger dan die van levenden in te vullen.

Stamboom: het is een kwestie van visie en reductie.