Noa geboren

Vanavond 21 juli 2008 om 20.25 uur is NOA, dochter van Femke en Thomas, zusje van Luca, geboren. Haar gewicht is 3435 gram. De familie maakt het goed.

Rond half zeven vanavond - we willen net aan het avondeten beginnen - worden we gebeld. Thomas. Dat ze op weg zijn naar het ziekenhuis. De verloskundige rijdt achter hen.

Dan begint de volgende fase van wachten.

Hoe doe je dat?

Riny schuift haar bord in mijn richting: "Ik kan geen hap meer door mijn keel krijgen..."

Na 36 jaar samenzijn weet je het vervolg: Ze gaat op en neer lopen. Doelloos van hot naar haar. Ik weet ook dat ze mij daarbij niet achter haar duldt.

Dus bedenk ik iets voor mezelf. Een handeling die weinig van mijn concentratie vraagt, waarin ik kan dromen, maar niet helemaal weg...

De boontjes moeten worden geplukt!

"Het wordt een jongen! Zeker te weten! Ze draagt naar voren."

Na anderhalf uur kom ik binnen met een overvolle emmer en start het schoonmaken.

"Hoe zal Luca omgaan met de indringer ?"

Ik leg de schone boonjes recht in gelid.

"Wat zal zijn naam zijn?"

Dan gaat de telefoon. Riny is rapper dan ik. Ik sta daar met een hand vol bonen, hoor dat het gebeurd is, dat het een meisje is, dat ze Noa Anna Catharina heet.

Riny herhaalt de woorden van Thomas, zodat ik het nieuws twee seconden later verneem.

"NAC", denk ik . Dan krijg ik de telefoon. "Mag ik het op mijn blog zetten?", is de beste vraag die ik kan bedenken.

Ik zal een uurtje moeten wachten, de geschatte tijd die de bonen nog vragen.

Een uur later weeg ik de oogst.

Het is haast niet te geloven...

3435 gram.

Wat kun en moet je met 7 pond schone bonen doen?

Je legt er op de keukenvloer de naam van je kleindochter mee:

Noa, hebreeuws voor rust, troost en vrede.

De eerste foto van haar is al binnen op de mobiele telefoon.

Morgen gaan we zien of ze werkelijk zo'n plaatje is.

P.I.Z en Lijstjesdwang

Met mijn Pensioen In Zicht neem ik vakantie in de wetenschap dat dit mijn laatste Grote Vakantie zal zijn. Groot, omdat hij lang is. Voor sommigen in het onderwijs werkzaam, zoals docenten van Middelbare Scholen duurt deze vakantie maar liefst zeven weken!

Ik heb vier weken verlof aan het secretariaat opgegeven.

Meer durfde ik niet. De periode ging afgelopen vrijdag in.

Ik heb een lijstje gemaakt met daarop zaken die ik allemaal moet doen. Zo'n lijstje geeft mij het gevoel, dat het leven gewoon doorgaat.

Vrijdag 11 juli: tentoonstelling Imke

Zaterdag 12 juli: op bezoek bij Zoë (of zij bij ons)

Zondag 13 juli: Luca komt logeren

Maandag 14 juli: 's avonds Luca naar Amsterdam brengen en doorrijden naar Castricum. Anke en Clemens' nieuwe huis bezichtigen

dinsdag 15 juli: geven van workshop "Zin of de kunst van het tuinonderhoud"

woensdag 16 juli: kamer verven......

en zo gaat mijn lijstje maar verder.

Soms haal ik mijn lijstje niet, raakt het even in de war. Zoals in het weekend. Luca werd al op zaterdag gebracht, vanwege dreigende vervroegde bevalling.

Maar wij kunnen improviseren. Mijn lijstje heeft elke dag wel een vrije ruimte.

Lijstjes gaan over de toekomst. Een weekboek, waarvan de Blog een openbare vorm is, gaat over het jongste verleden. Mijn Blog bestaat uit een selectie uit het weeklijstje. De vraag is daarbij: Wat is interessant voor de semi-private ruimte? Wat moet vermeld en herinnerd worden?

Nu de week-Blog.

De dochter van mijn broer, Imke, rondde haar praktijkdeel van haar studie op de Academie voor Beeldende Vorming af met een tentoonstelling. Samen met andere kandidaten levert zij een bijdrage aan de Eindexamencatalogus 2008. Om een indruk te krijgen van haar verrassend en mooie werk verwijs ik naar die catalogus pag 58 en 59.

Haar thema is "COCON"

Beeldend werk moet je zien. Imke laat het zien. Royaal in de ruimte geplaatst overvallen de beelden de bezoeker. Enkele beelden staan in de hal in een cirkel van zand met een diameter van zo'n tien meter. Voor ander werk zijn er aparte ruimtes. De verstilling, die uitgaat van de beelden wordt door de ruimte eromheen versterkt. De Cocons roepen associaties op van verwachting, introversie, inspinning , stilte, bezinning of afzondering.

Ze zijn van verschillend materiaal gemaakt, van hard (porselein) tot zacht (stoffen en was), hebben gladde of ruwe oppervlaktes, zijn gesloten of voorzien van kleine bewerkte openingen.

Ik heb een foto van boven de zandcirkel gemaakt en een van een solitair geplaatste cocon.

De derde van de foto's hierboven - ik kan het niet nalaten - is van Luca afgelopen zondag op zijn lievelingsplekje in onze tuin in de buurt van het kippenhok. Hij zeeft het kippenvoer alvorens het voor de Wyandotten Truus en Trees uit te strooien.

Foto vier en vijf zijn van de nieuwe residentie van Anke en Clemens. Ik kan hier wel schrijven hoe prachtig hun nieuw onderkomen is, hoe gelukkig ze ermee zijn, hoe gastvrij ze ons ontvingen in bed-and-breakfast sfeer.

Maar is dat boeiend op deze plek?

De reactie-vraag betreft wel dit item. Op de laatste foto zie je de voorkant van hun huis. De lengte van de voorgevel wordt gebroken door een uitwaaierende lariks waarvan de stam met hedera omwikkeld is. Mail mij (c.creemers@chello.nl) een motivatie waarom deze boom moet blijven staan, danwel verwijderd. De beste motivatie, ter beoordeling van de jonge bewoners, wordt beloond met de ABV Eindexamencatalogus 2008.

Waarmee in deze blog toch nog kop en staart verbonden zijn.

P.S.1

Ik ontving geen enkele reactie op de vraag naar de namen van de acht zaligheden.

Was de vraag te moeilijk of de prijs, een gemailde foto van de contente mens, te gering?

Het juiste antwoord luidt in elk geval : Netersel, Hulsel, Reusel, Duizel, Eersel, Steensel, Knegsel - allemaal sel-ligheden - en de achtse? Bladel! Geen sel achteraan en dus stof voor veel discussie.

P.S.2

Luca heeft nog geen broertje of zusje. Anders had ik bovenstaande niet geschreven.

Ho een Lomax

Foto's: zie tekst. Foto 1 is op verzoek van Riny in hoge resolutie.

Buurman Henk heeft een Lomax. Buurman Henk is handig. Daarom kan hij een Lomax de straat op brengen. Een Lomax is een doe-het-zelf retro auto. De basis, chassis en motor zijn van een deux chevaux, een citroën eend dus. De bouwdoos is van Belgische makelij; de Nederlandse tegenvoeter is een Burton, die gekenmerkt wordt door een spitsere kont.

Ik ben er vaak bij als Henk zijn hortende en stotende vierwieler de garage uitrijdt. Buiten gaat hij aan de slag met het aandraaien van bouten en moeren, met afstellen en opwrijven. Passanten staan stil en stellen vragend vast: "Kost zeker een hele duit, zo'n karretje?" Henk laat het antwoord in het midden en bromt wat tussen ja en nee.

Ik kan het niet laten, beroer genotvol chroom en lak alvorens bevredigd huiswaarts te keren, waar mijn tuinwerkzaamheden wachten. Ik bedoel te zeggen, dat ik een auto statisch kan bewonderen. Nooit heb ik Henk om een ritje gevraagd, heb daartoe nauwelijks behoefte. Ik heb genoeg aan schouwen. Ik kijk liever, dan dat ik bekeken wordt.

Dat is bij buurvrouw Dimph en, tot mijn verbazing, bij Riny anders. Riny heeft nooit om de blauwe bolide omgekeken, maar toen Dimph onlangs vroeg of ze zin had om een eindje door de Kempen te toeren, wist ze niet hoe snel ze "ja"moest zeggen.

Vorige week was het zover. Henk vond het goed en de dames leuk.

Ze hebben alle dorpen gehad. De Acht Zaligheden (Wie ze me alle acht per mail noemt, ontvangt per ommegaande een foto van het beeld "De contente mens") en meer, diverse terrasjes bezocht en overal heel langzaam gereden. Mannen op een terras hebben naar hen gefloten en zij.....? Ze hebben teruggezwaaid als de eerste beste bakvissen.
Een vrouw blijft een merkwaardig wezen. Ze geniet van bekeken te worden en kleedt zich desnoods met een Lomax.

"Een cabrio is gaaf",zei Riny toen ze thuiskwam. En aangezien ik bijlange na niet zo handig ben als buurman Henk, heb ik vandaag een staatslot aangeschaft.