Kerst 2017

De aanloop naar de Kerst was zodanig druk geweest dat het me aan tijd ontbroken had om vorige week een tekst te schrijven.
Bij voldoende tijd had ik geschreven over het jaarlijks terugkerende gedoe van het opzetten van de kerstboom en de vele lichtsnoertjes in en om het huis, het doen van de boodschappen, het inpakken van de cadeaus en bovenal de surprises.
Want zoals elk jaar op eerste Kerstdag komen we met zijn elven bijeen.
Dit jaar waren Karlijn en David de gastheren.

Het ritme van die dag is beproefd: wandelen, borrelen, cadeaus uitpakken en eten. Daarna gaan de kinderen met hun cadeaus spelen en de volwassenen tafelen na.

Luca met zijn oma. Waarschijnlijk in gesprek over vuurwerk

Begeleid door de honden Charly en Flint wandelden we door de Waalrese bossen en genoten van het relatief warme weer.

Ik had me bij de aanloop van deze dag vooral bezig gehouden met de voorbereiding van mijn surprises, die in voorgaande jaren meestal in het water vielen door  kleine maar fatale fouten in de uitvoering. Helaas moet ik wederom melden dat een van de surprises - het spel waarmee het uitpakken van de cadeaus werd gestart - in het water viel. 

Voor Femke had ik een kruiswoordpuzzel gemaakt met allerhande familievragen. Dat moest leiden tot letters die een hint voor haar cadeau vormden.

In de instructie stond een minimaal foutje: 5.1. zou betekenen 5 horizontaal, 1 verticaal. Je begrijpt het al. Juist, het was uitgevoerd in de formule eerst verticaal en dan horizontaal. 

Ik had me zo voorgenomen om dit jaar in mijn stoel te blijven zitten. Vergeefs.

Maar in alle hectiek ontging me de systematische fout en kon slechts directe correcties geven. Spel alweer mislukt. Volgende jaar een nieuwe kans?

Naderhand kun je er om lachen...

  De cadeaus vielen in goede aarde, zoals de foto's hieronder getuigen.

Voor Noa een paardendek

Voor Thijn technisch lego

En voor ons het jaarlijkse Zwetsbuukske, een fotoboek van het afgelopen jaar met de belevingen van Femke en Thomas en hun gezin

Tenslotte de vijf kleinkinderen 

en de tafelschikking

En nu op naar Oud en Nieuw.

De gewone Nederlander

Eindelijk weten we wie die gewone Nederlander is waaraan politici de laatste tijd zo vaak refereren..
Buma had hem in de van der Schoo lezing maar liefs 13 keer genoemd, de, zeg maar. gewone Nederlander, de G.N waar meer aandacht voor moest komen.

De NRC had hem gevonden, althans een redactieraad had hem na een brainstorm gekozen.
Nadat  de kenmerken van de gewone Nederlander via inzendingen van de lezers helder waren geworden, had de redactieraad gemeend dat zeg-maar Frans Bauer voor de verkiezing van de gewone Nederlander het meest in aanmerking kwam.
Frans kwam in DWDD en gaf zijn visie op zijn gewoonheid. Gewoon eerlijk zijn, gewoon je talenten gebruiken, bracht hij gewoon serieus beschouwend naar voren.
Zeker, hij was vereerd.
Hij zou Joop van der Ende als de meest gewone Nederlander naar voren schuiven.
De G.N-er. is natuurlijk een B.N-er.
Henk en Ingrid spreken niet meer zo aan.
En Jan met de pet heeft helemaal afgedaan.

Er rijzen nogal wat vragen op, zoals waarom die gewoonheid aan een man gekoppeld is.
Waarom niet zoeken naar de gewone vrouw, Linda, Annegien, Katja, Dione, het kan niet bommen, desnoods Ingrid zelf. Om maar niet te suggereren dat gewoonheid alleen iets van mannetjes is.

In de zeventiger jaren had links Nederland, dus bijna iedereen een poster aan de muur hangen, waarop de vraag 'Ooit een normale Nederlander gezien?'. De poster was verder zilverachtig. Je keek daardoor tegen je spiegelbeeld aan. Het confronteerde je met je neiging de standaard van normaliteit bij jezelf te leggen.
Het verschil tussen gewoon en normaal lijkt me gering.
Door weer aandacht te hebben voor de gewone Nederlander suggereert de politiek dat ze (weer) aandacht heeft voor  jou, dus iedereen.
Iedereen kent 'iedereen', toch?

Waarom wordt de nadruk niet gelegd op het gegeven dat iedereen uniek is?
Dat is nota bene een feit. Door onze uniciteit kunnen ongewone en niet normale mensen zoals criminelen via DNA worden opgespoord.

Politiek denkt in termen van groepen.
Hoe groter de groep, die zich aangesproken voelt, hoe meer stemmen.

Hoe vaak Buma ook herhaalt dat 'we de politiek' meer oog moet hebben voor de gewone Nederlander, des te minder voel ik me aangesproken.

'Ooit een ongewone man ontmoet?'

Een nieuw O.T.

Gespreksonderwerpen tussen familie, tussen vrienden en onder kennissen liggen min of meer vast. Om bij die informele laatste groep te blijven daar zijn de onderwerpen veelal de WPV's: Weer, Politiek en Vakantie.
Van de vaste drie raakt de P. de laatste tijd wat op de achtergrond,  je  wil verhitting en verwijdering omzeilen.
Het onderwerp Kinderen is een vrij gevaarloze vervanger.

Onder ouderen zijn de big Three's: 1. Ziekten en gebreken 2. Kleinkinderen 3. Wonen in de herfst van je leven: Verhuizen naar appartement of bungalow?
Eerder schreef ik daarover in verband met de gesprekstafeltjes in de kantine van onze golfclub.

Tot mijn blijde vreugde is bij ons vroeg-bejaardenclubje sinds kort een nieuw thema toegevoegd. Breed geformuleerd zou dat de Klimaatdoelen kunnen heten, maar omdat daarbinnen het accent vooral op zonnepanelen komt te liggen en het de vraag is of het om het klimaat of de portemonnee gaat.
Laten we het beestje gewoon bij de naam noemen: Zonnepanelen.
Zonnepanelen dus. Of je daar al eens over gedacht hebt?

Nu doet zich de kwestie voor dat bovengenoemd ouderenthema - voortaan O.T, genoemd - 3: het aanstaand verhuizen en zonnepanelen elkaar raken.
Immers de insteek is zoals gezegd vooral de eigen portemonnee en niet zozeer hoe we de wereld achterlaten voor onze kleinkinderen (O.T 2)
Dus ligt de focus op de terugverdientijd.
Tien jaar geleden was die 15 jaar, reden om er toen vanaf te zien.
Nu is de terugverdientijd door het steeds goedkoper worden van de panelen zo'n 5 à 6 jaar en doet zich de vraag wederom voor hoe oud we zullen worden en vooral hoe lang we in onze woning blijven wonen.

Onze laatste gezondheidscheck viel niet tegen.
De medicatie hoeft niet worden verhoogd. \
De leefstijl kan beter, maar dat wisten we al jaren.

We hebben een offerte aangevraagd, die ons per ommegaande werd toegestuurd met foto van ons dak met daarop een aantal zwarte strepen, de plaats waar de panelen komen te liggen. Voldoende voor eigen gebruik, met verwachte jaarlijkse besparing, terugverdientijd en de jaarlijkse CO 2 opname van  maar liefs 80 bomen. (Meer dan ik in mijn leven heb omgezaagd)
Over een kleine 6 jaar is de investering terugverdiend laat de offerte zien.
We zijn dan 77 jaar. Wonen we dan nog hier en is bij verkoop van het huis een meerwaarde te verwachten door  de zonnepanelen?  En als ons dak gerepareerd moet worden en dat soort uitstelvragen.

Ongevraagd ontvangen we een tweede offerte.
We kunnen ook panelen huren, leasen zogezegd. Ons dak is nu propvol ingetekend met zwarte strepen. Hoe meer panelen hoe lager de huur.

Een aardig aanvullend O.T. kopen of leasen als je ouder bent.
Eens met mijn golfmaten overleggen.

Een Griekse Tragedie

Het is de laatste dag van november.
Wij lijken in een Griekse Tragedie te zijn beland. Een wereld vol drama en passie. Ooit in het bijzijn van zijn vrienden dronk Socrates de gifbeker,  gisterenochtend nam voor het Joegoslavië tribunaal de Bosnisch-Kroatische ex- generaal Praljak een dodelijke slok.
Zoals Goering met zijn cyaankalie-pil wachtte hij zijn straf niet af.

En neem Julio Poch, die had tijdens een etentje met collega Transavia piloten gepocht (...) over deelname aan de doden-vluchten tijdens het Videla-bewind.
Niet waar, oordeelde gisteren de rechtbank. Gewoon een jokkebrok, een pocher, verlegen om aandacht.

Maar de tragedie, het dramatische hoogtepunt, het nationaal schisma vindt haar hoogtepunt alhier, in ons landje aan de zee.
Daar woedt de jaarlijks weerkerende traditie: de zwarte pietendiscussie.
Het is een belanghebbende kwestie, waarover ik eerder schreef  in mijn blog van 20 november 2014.
Toen probeerde ik via zelfonderzoek waar ik stond/ behoorde te staan in deze controverse.

Had Arjan Lubach zich zondag hierover uitgesproken op een plek waar tegenstanders hem niet gemakkelijk zouden vinden, gisterenavond probeerde Mathijs van Nieuwkerk in DWDD het schisma te lijmen met een voorstel om de partijen aan een heuse onderhandelingstafel te krijgen.
Het kamp 'Zwarte Piet is racisme' pruttelde tot het einde toe tegen; haar gelijk en bestaansrecht staat immers op het spel.

Stel ik zou worden uitgenodigd.
Welk kamp vertegenwoordig ik dan?
Kamp: 'Tegen racisme, vóór een kinderfeest met Sint en knechten.' Piet ziet eruit als een door Sinterklaas ingehuurde flexwerker, een moderne loonslaaf, met roet besmeurd als gevolg van zijn functie.
Een beetje een slap kamp dus, een beetje midden.
En dat kamp vindt in tijden van tragedies weinig gehoor.

Plannen en thema's bij het ouder worden

Er zijn natuurlijk de aan de seizoenen gekoppelde activiteiten, die de oude man naar buiten dwingen. Zo heeft de wind vandaag danig aan de bladeren van de eikenbomen van de buurvrouw gerukt en legt onze tuin hem de dwang op voor  om in de komende tijd het blad te verwijderen.
Het plan bestaat eruit dat hij zelf dag en uur mag bepalen.

Ik wil het hier hebben over plannen die je je voor kan nemen of kunt verwerpen. 

Bijvoorbeeld de vraag of hij nog een boom zal planten. Immers: Boompje groot, plantertje dood geldt in toenemende mate. 

Zullen we nog zonnepanelen op ons dak laten plaatsen, die zich in zeven jaar terugbetalen?

Dat soort plannen.

Afgelopen week de in de verdrukking staande notenboom, die bij de achterdeur tot een behoorlijke hoogte opgroeide uit een ooit door een eekhoorn verstopte noot,  naar de zuidkant verplaatst.

Tijdens het beulswerk me vragen stellend zoals 'Zal ie aanslaan op zijn nieuwe plekkie? ' en 'Zal ik er nog vruchten van eten?' 

Als variant op het lied De Steen van Bram Vermeulen zong het in mijn hoofd, terwijl het zweet van mijn voorhoofd drupte,  persevererend 'Ik heb een boom geplant op deze aarde...' .

Over twee seizoenen geeft de boom antwoord of de operatie zinvol is geweest, over twee jaar verwacht ik dat hij noten geeft. 

In 2019 of in 2020.

Wonen we dan nog hier?

Tijdens de laatste hole - de kantine van de golfclub - werd het thema ziekte en dood zodanig vaak aan de orde gesteld, dat we het idee van Hendrik Groen c.s. overnamen om een tafel te reserveren waar dat thema taboe is. 

Na verloop van tijd kenden de tafel twee bezetters alle kleinkinderen van die tafel met de daarbij horende buitengewone gaven. Ik kan je verzekeren het praten over je kleinkinderen is leuk, maar het aanhoren van diezelfde verhalen van anderen, gaat op den duur vervelen. Alleen in de optiek voor wat, hoort wat, valt het enigszins uit te houden.

We zijn inmiddels verhuisd naar een derde tafeltje, waar een verbod op de thema's ziekte, dood en kleinkinderen geldt.

Daar wordt significant vaak over de een na laatste verhuizing gesproken, de verhuizing naar een omgeving, die beschutting biedt voor de zeer ouden, die nog zelf willen besluiten en waar de dood hen bijna niet kan vinden. 

Een woonst met weinig dwang van de natuur, met een tuin zonder herfstblad.

Serendipiteit

Serendipiteit: iets vinden waar je niet naar op zoek bent.
Dat gebeurt me wekelijks in de plaatselijke kringloopwinkel.
Ik snuffel daar enkel bij de boekenafdeling.
Elke dinsdag om 12.30 uur.
Paul, de oude man die de afdeling beheert, wacht me meestal op.
Dus houd ik me aan de tijd.
Afgelopen dinsdag wees hij me op een boekje dat hem  iets voor mij leek.

Een verzameling gedichten, die bekende mannen aan het huilen maken, zo belooft de kaft.
Zijn dat andere gedichten dan die vrouwen ontroeren? Hoe komt iemand, zoals in dit geval Nick Muller, journalist bij HP/De Tijd, om zo'n project te starten?
Wel, dat wordt in het Woord vooraf uit de doeken gedaan. En jawel, zoals vaker is de verzamelaar geïnspireerd door anderen: Anthony en Ben Holden met hun uitgave uit 2014 Poems That Make Grown Men Cry.
Ik besloot het boekje mee te nemen, benieuwd hoe Muller dit project had aangepakt met welk resultaat.

De samensteller schreef 150 beroemde en bekende Nederlandstalige mannen aan. Hoe hij die groep van 'fine fleur' verder samenstelde wordt niet duidelijk.
Er reageren 63 aangeschrevenen. Onder de afhakers zijn  sporters (van de veertig die benaderd werden leverde er niet één een gedicht: sporters lezen geen gedichten) en veel politci.
Alle huilende mannen in het boek ken ik.
Elke gedicht wordt ingeleid door een motivatie, waarin vaak  wordt beweerd niet zozeer erom te huilen maar er steeds weer door geroerd te raken. Dan volgt  het gedicht. Veel dood, liefde en vergankelijkheid. Natuurlijk veel mannen als Wilmink en Kopland maar ook een enkele Vasalis en Hertzberg.
Tot slot een lemma over de geroerde man, die dus beroemd is.

Ik heb genoten.
Verrast door sommige keuzes, verrast door een gedicht dat ik nog niet kende en vooral geboeid door de verantwoordingen.
Bij vijf gedichten heb ik een post-it geplakt.
Hier komen mijn top vijf:

Arjan Lubach met November van J.C.Bloem
Dries van Agt met Nestoriaanse kwatrijnen van Hugo Pos
Herman Koch met Droom van Gerard Reve
Joost Prinsen met Dood van Eddy van Vliet
Eric Corton met Sterfbed van Jean Pierre Rawie

Voor een publicatie alhier kies ik voor Nestroriaanse kwatrijnen, een korte tekst, die aldus zijn verantwoording op Dries grafsteen zal prijken:

   Beloof me kind, als ik van hier verdwijn
   treur niet om mij, straks bloeit weer de jasmijn
   en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen
   als zij verdwenen,- ik er nog zou zijn.

Vergeten

Ik had me voorgenomen om  het Vergeetboek van Douwe Draaisma, (2010), waaraan ik enkele weken geleden aan begonnen was, in deze week van Alzheimer uit te lezen.
Ik heb moeite met vergeten.

Douwe Draaisma is een begenadigd schrijver.
Als wetenschapper weet hij ingewikkelde thema's uit de psychologie voor leken begrijpelijk te maken. Hij illustreert de kwesties aan de hand van voorbeelden uit de literatuur, beeldende en andere kunsten.

In dit Vergeetboek werkt hij niet naar één conclusie maar benadert het fenomeen van vergeten vanuit diverse gezichtspunten. Het Vergeetboek is een soort encyclopedie van het vergeten en behandelt terzijde de werking van het geheugen,.
Hoe en Wat wordt vergeten, hoe werkt verdringing, kun je vergeten leren, wat zijn de vroegste herinneringen, hoe betrouwbaar is ons geheugen?
Het boek opent met de Scheepmakerscollectie - een door Nico Scheepmaker aangelegde verzameling van vroegste herinneringen van bekende Nederlanders - en eindigt met de laatste brieven, die ter dood veroordeelden ten tijde van de Terreur (1793-1794) aan hun geliefden schreven. De brieven bereikten de geadresseerden nooit; ze verdwenen in het gevangenisarchief en werden gepubliceerd in  De laatste brief van O. Blanc Amsterdam 1988. Vele brieven getuigen van een bezorgdheid omtrent de tweede dood: het vergeten worden door de nabestaanden.

Een van de boeiendste hoofdstukken vond ik De spiegel die niets vergeet, dat handelt over de functie van de fotografie op ons geheugen en vergeten.

Welk beeld houden we over van wie overleden is?
Ons visuele geheugen is gigantisch. We kunnen duizenden gezichten onthouden.
Toch is het moeilijk om een voorstelling te maken van het gelaat van wie is overleden. Het beeld is dat van de foto geworden.

Mijn voorstelling van mijn ouders is de foto die ik na de dood van mijn moeder in 1979 (zie ook mijn blog Mijn Moeder van 25-11-2015) dertien keer afdrukte en verspreidde onder mijn vader, broers en zussen.

Bovenstaande foto zie ik regelmatig terug bij familiebezoeken. 

Dit is het exemplaar van mijn vader in een zilveren lijst omvat. 

Ik herinner me dat hij me vroeg of het mogelijk was om haar portret alleen af te drukken. Hij had behoefte om haar los van hem te gedenken. Die foto heeft nog dertien maanden op zijn bureau op een standaard gestaan. Hij zal er vaak naar opgekeken hebben terwijl hij vergeefs worstelde met zijn proefschrift.

Toeval of niet. 

Ik herinnerde me al lezend de collage ( 80 bij 80 cm.) van mijn moeder die ik jaren eerder - het moet in de beginjaren zeventig zijn geweest - die ik als surprise voor hem maakte. 

Het heeft jaren achter zijn bureau gestaan, waar ik het na zijn dood vond en meenam om het vervolgens op te bergen achter een kast..

Een verborgen altaar voor mijn moeder.

De collage is afgeplakt met boekolon, plakfolie uit die jaren om boeken voor eeuwig te kaften. De plakfolie vormt een belemmering om de foto;s los te maken en het gevaarte te ontmantelen.

Ik heb naar haar gekeken.

Ze heeft haar tweede dood nog niet bereikt

De vraag doet zich voor, wat moet ik verder met deze gedenkplaat?

Ooit vinden mijn kinderen het, die zich afvragen, hoe lang herinneren we onze doden?

Wanneer is de tijd van vergeten aangebroken? 

 

Kleinkinderen

Ze groeien als kool, kruipen naar ooghoogte.
Voor ons hoeft het niet zo hard te gaan, we zijn nog niet uitgekeken op hun kinderstreken.
De tomeloze ontwikkeling toont zich het best in jaarlijkse rituelen, zoals tijdens de openbare balletles van Zoë, onze diva in spe.

We zien de gegroeide elegantie en soepelheid van onze ballerina.
De ogen en camera's van grootouders zijn gericht op hun oogappel op de vloer.
De mijne richten zich op haar.

Bij hun bezoek en logeerpartijtjes verrassen ze ons voortdurend. We krijgen didactisch verantwoord les in het optimaler gebruik maken van onze i-phone en i-pad.

Ook hun opmerkzaamheid groeit met de dag. 

Zo merkte de jongste, Thijn (7) onlangs op dat oma niet altijd goed luisterde en verwoordde dat met "Oma, er is echt iets niet goed met jouw gehoorsysteem."

Toen ik desgevraagd had gezegd, dat ik vroeger onderwijzer was geweest, reageerde hij: "Ik zou jou graag als meester hebben. Jij lijkt me een leuke meester." Waaraan  Pheliene (8), zoals zo vaak wijsneuzerig en plagend toevoegde: "Jij zou niet veel leren, alleen maar met opa keten." 

Wegens een studiedag op school, logeerden Luca (11) en Noa (9) afgelopen dagen bij ons. 

Gisteren werd ik aangenaam verrast door Luca .

Toen ik terug kwam van de golfbaan, gaf hij mij een nieuw paar pantoffels.

"Ik wilde gewoon iets voor je kopen. Ik heb eens goed naar je gekeken. Aan nieuwe pantoffels was je echt toe."

Pantoffels voor je opa. 

Ik heb dat nooit overwogen.

De tijd doden

Uiteindelijk zal de tijd zichzelf doden.
Dat dacht ik gisteren tijdens mijn Cor-uurtje, de tijd die ik neem na het laatste journaal en de gang naar bed.

In die tijd - de tijd die ik sinds mijn pensionering aan de dag toevoeg - neem ik de dagbalans op, lees ik nog wat en inspecteer mijn agenda op de vele lege plekken.
Aan die activiteitenlijst hangt een nieuwe loot: een spelletje Bubble Shoot Classic op de I-pad.
Door gekleurde balletjes samen te voegen en weg te tikken worden punten gescoord.
En zoals dat gaat met spelletjes, je krijgt er niet gauw genoeg van. De Homo Ludens Digitalis wil steeds opnieuw, verder en meer.

Gisterenavond  zag ik de volgende score.

Nou en... hoor ik de Homo Non Ludens Digibetis mompelen., maar ik wil hem of haar wijzen op

1. Mijn hoogste score is 9245. Deze is behaald eind september j.l. in het vakantiehuisje in Groede. Ook op vakantie houd ik Cor- uurtje. 
2 De hoogste score van de dag ervoor: 5302.
3. De score van gisteravond om 24.10 oftewel 0.10 uur: 4038
4. Met die score stond ik op dat moment op de eerste plaats van  mijn land én de gehele wereld.

Dat laatste viel enkel te verklaren doordat op die tijd nog niemand in de weer was met Bubbles te shooten.
Toen ik me dat realiseerde verviel ik in de activiteit die meestal het einde van het Cor-uurtje inluidt: Het Mijmeren.

Ik mijmerde over de tijd die blijkbaar gedood moet worden en over de verschillende manieren om dat te doen.

Is er een prioritering aan te geven op een schaal van zinloosheid, was mijn mijmerconclusie, dan staat Bubble Shoot Classic op de eerste plaats.

Wereldrecordhouder of niet..

Jeroen Mettes - Valkenswaard

In mijn blog van 7 januari 2008 schreef ik over drie boeken waarin mijn woonplaats Valkenswaard in voor komt. In de blog van de week erop (15-1-2008) en in die van 11-2-2008 werden nog aanvullingen gedaan, waarmee het totaal van 'Valkenswaard vernoemd' op vijf uitkomt.
Hieronder volgt een zesde en zevende vondst en die laatste is tevens een meester-vondst.

Jeroen Mettes. Die naam zei me tot voor kort niets.
Enkele weken geleden bladerde ik in het kloeke in tweevoud uitgegeven boek  'De laatste deur' van Jeroen Brouwers. Het is een veranderde en uitgebreide versie van 'De laatste deur' uit 1983. Het gaat over zelfmoord in de Nederlandse letteren.
Ik was op zoek naar de aanvullingen, naar schrijvers die zelfmoord hadden gepleegd na 1983.

En daar startte op pagina 581 een vijf bladzijden tellende verhandeling over Jeroen Mettes (1978-2006) met de volgende zinnen:

Jeroen Mettes, geboren op 24 maart 1978, groeide op in Valkenswaard. Hij studeerde filosofie in Utrecht en literatuurwetenschap in Leiden. Mettes publiceerde essays over poëzie en enige verhalende en andere teksten en kreeg in kleine kring bekendheid als blogschrijver."

Als ik de tekst, de zesde verwijzing naar Valkenswaard in de literatuur, gelezen heb, overvalt me een vorm van AHA-Erlebnis. Had ik vorig jaar bij Het Goed niet een cassette met twee boeken aangeschaft waarvan een boek bestond uit één lang gedicht?
Dagen heb ik ernaar gezocht. Vond het in één van de boekenkasten op de tweede rij, waar de mij niet direct urgente boeken een wachtplek krijgen, vanwaar ik ze, nadat ik niets meer te lezen zal hebben, uit het stof naar voren zal trekken.
En jawel...Het is dé cassette van Jeroen Mettes.

N 30 + Een gedicht bestaande uit niet, zoals in het Voorwoord van de bezorgers van de uitgave in 2011 vermeld, 30 hoofdstukken, maar 31.
In hoofdstuk 18 wordt Valkenswaard 2 maal genoemd. In 24 wordt de Krijenbeek genoemd, een buurt aan de westzijde van Valkenswaard/
In het laatste hoofdstuk, 31, gaat aan Valkenswaard het getal 69,5 vooraf. Er staan talloze raadselachtige zinnen en verbanden in N30+.
Ook zinnen die verwijzen naar zelfmoord.







Het tweede deel 'Weerstansbeleid' bevat zijn blogteksten en een aantal essays over poëzie en ritme, een onderwerp waarop hij wilde promoveren. In zijn nalatenschap werd zijn engelstalige promotie, die bijna was afgerond, gevonden.
Mettes had zich voorgenomen ook regelmatig blogs te posten over dichtbundels die hij bij een Haagse boekhandel aanschaftte. Hij noemde dit 'Dichtersalfabet' aangezien hij de auteurs op alfabetische volgorde wilde bespreken. Hij kwam tot de G.van Goudeseune. (15 juni 2006)

Donderdag 21 september 2006 post hij zijn laatste blog.
Een lege pagina.

Voor deze tekst heb ik veel research gedaan. (Ik zou er een boek over kunnen schrijven.)
Over Jeroen Mettes.
Hij bezorgt me twee vermeldingen van Valkenswaard, die in Jeroen Brouwers Magnum Opus en in zijn N30+.

In het telefoonboek vind ik 4 vermeldingen  van 'Mettes' in Valkenswaard. Ik wil de familie benaderen om te vragen of ze het op prijs stellen dat naar Jeroen Mettes een verwijzing wordt gedaan bijvoorbeeld in een straat, pad of plantsoen.
Als het zover is, dan heb ik zeker hier iets te melden.

Updaten, vooralsnog

Thijn, de jongste van de vijf kleinkinderen is 7 jaar geworden.

Zijn verjaardag wordt via een mail aangekondigd door My Heritage, een internetprogramma waarop je stambomen kunt opslaan.
Zes jaar geleden heb ik er diverse stambomen op weergegeven o.a. een kleine waar Riny en ik de oudsten van zijn. Die kan naar boven worden gelinkt naar de stambomen van mijn en haar (voor-) ouders

Van  de vernoemde personen worden in de stamboom de vaste gegevens weergegeven. Bovendien bestaat de mogelijkheid in My Heritage om bij de persoonsgegevens een foto toe te voegen.
Voor overleden familieleden gebeurt dat eenmalig.
Voor de leden in vivo zal de foto regelmatig ge-updatet moeten worden.

De herinnering aan Thijns geboortedag  verscheen onlangs in onze mailbox met een foto van hem als één- jarig knulletje.
De aankondiging  herinnert me behalve hoeveel jaar geleden ik mijn hartoperatie heb ondergaan - Thijn was net geboren - maar ook dat het hoog tijd is om de foto's van de kleinkinderen voor recentere te vervangen.
Thijns verjaardagsfeest  was daarvoor een uitstekend moment om hen te fotograferen.
Na een mooi feestje keerden we zaterdag huiswaarts met vijf  portretjes.

Nu word ik geconfronteerd met het feit dat ik het werken met het programma van My Heritage in de laatste zes jaar heb nagelaten,
Kortom ik krijg de foto's vooralsnog niet omgewisseld.
Wel ontvang ik regelmatig het automatische bericht van My Heritage dat ik de maximale 250 personen voor het gratis programma heb bereikt en moet overwegen om naar een abonnement over te stappen.
Voor een onregelmatig gebruiker als ik loont dit, alweer vooralsnog, niet de moeite.

Vooralsnog besluit ik ze hier te publiceren.
Mijn blog als My Heritage vervanger.

                                                                                             

                                                                     

 
                                                             

Zolang er leven is

'Zolang er leven is ' is de titel van het tweede dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar en beslaat het jaar 2015.

In 2013 hield Hendrik ook een dagboek bij, eveneens onder een prachtige titel: 'Pogingen iets van het leven te maken'.

Hendrik woont in een bejaardenhuis in Amsterdam Noord en heeft daar een vriendenclub opgericht met de naam Ominado, Oud Maar Niet Dood.
In Zolang er leven is zal op 1 november zijn beste vriend en Ominado-lid Evert overlijden.
Naast de wat brave Hendrik, is Evert een rauwe bolster. Hij neemt geen blad voor de mond, neemt het op voor de zwakkere oudjes die gepest worden en vecht tegen de leiding van het bejaardenhuis.

De avonturen van de ondernemende oudjes zijn hilarisch beschreven, maar niet zo extravagant als in 'De honderd-jarige die uit het raam klom'.
De oudjes zijn levensecht in hun omgeving geplaatst en getypeerd, zodat ik al lezend hun leven visualiseer, ik loop samen met Hendrik naar de aanleunwoning van Evert om er een potje schaak te spelen en/of om het er stevig op een zuipen te zetten.
Met moeite houd ik het droog als ik samen met Hendrik, nadat Evert zichzelf uit zijn lijden heeft verlost, en het boek dat Evert hem heeft gegeven (Pas open maken als ik er niet meer ben')´Ouderen zijn het gelukkigst´  open slaat en de opdracht leest:

Vriend Hendrik

Lees, lach en heb lief
Niet blijven hangen in gemis
Vooruit met de geit
Zolang er leven is.

Evert

De dagboeken worden binnenkort verfilmd en als feuilleton op de t.v. getoond, zoals eerder geschiedde met de dagboeken van Agnes door Peter van Straten.

Als aan een ander, een regisseur in dit geval de visualisatie ter hand neemt, dan valt het, als je eerst het boek hebt gelezen en je jouw eigen film hebt gemaakt meestal tegen.
Dat komt niet alleen doordat de beelden anders zijn dan die van jou, maar ook omdat door het lezen  van de gedachten, de reflecties, de commentaren de situaties en de personen zoveel meer diepgang geven.
Van eerst de film zien om daarna het boek alsnog te gaan lezen komt in de regel weinig van..

Dus...Je hebt nog even de tijd om de dagboeken te lezen en virtueel lid kunt worden van Ominado.
Zolang er leven is. 

Midweek aan zee

Eigenlijk zouden we deze week in het huis van mijn zus Anke en zwager Clemens in Castricum verblijven. Zij zouden met hun ter gelegenheid van beider pensionering aangeschafte caravan zes weken gaan rondtrekken.
Royaal zoals immer hadden ze ons hun huis ter beschikking gesteld.

'Kijk maar wanneer jullie er gebruik van willen maken', hadden ze een week voor hun vertrek tegen ons gezegd.
We waren toen naar Castricum getogen  om een kraamvisite af te leggen bij hun jongste dochter. Pomme Cato heet de boreling en is inmiddels hun zesde kleinkind. Vier ervan wonen met hun ouders in Castricum.
Mijn zus en zwager begeleidden ons bij het kraambezoek annex huisbezichtiging en gingen ook mee naar de andere dochter, die eveneens onlangs met haar gezin naar de kust (terug)verhuisde.

En toen hadden we het gezien.
Dat het geen zes weken zou duren.
Ook dochter Niekie zag dat in.
Ze gaf hen drie weken, hooguit.
'Wacht maar niet te lang met het logeren', had ze me toegefluisterd, terwijl opa en oma kraaiend met hun kleinkinderen over de grond kropen.

We zouden op safe spelen en hadden voor deze afgelopen week - hun derde - onze agenda's leeggemaakt .
Het beloofde bovendien mooi weer te worden.
Zaterdag een app-je van Anke ontvangen: 'Vertrekken morgen naar huis. '
Het heimwee van uit de kinderjaren keert, zoals vele andere zaken terug bij het ouder worden.

Terzijde:
In de dagboeken van Hendrik Groen worden de overeenkomsten tussen kinderen en  ouderen voortdurend opgemerkt. Het heimwee is nog niet door hem vernoemd. Ik had deze heerlijke boeken klaargelegd voor mijn midweekje aan zee.

Last minute heet dat.
Komend uit een zeer groot gezin ben je niet snel voor een gat te vangen.
Het huisje aan de Zeeuw Vlaamse kust van mijn broer en schoonzus was beschikbaar.
Zo reisden we in de vroege maandagochtend niet richting Amsterdam maar reden we via de Antwerpse Scheldetunnel richting zee.
Het was mooi weer, zeker, en rustig bovendien.
We genoten van de kust

en van het mooie achterland

En aan mijn leeservaring - De dagboeken van Hendrik Groen - zal ik zeker een blog aan wijden.

P.S.
Drie uur nadat ik deze tekst postte bel ik mijn zus.
De huistelefoon wordt niet opgenomen.
Ze zal wel bij een van haar dochters zitten, denk ik en bel op haar nul 6. Ze neemt op, zegt desgevraagd dat ze in de auto zit in....Luxemburg, op weg naar huis. Vannacht zullen ze thuis komen...

Uh....Een misverstand met een foutieve interpretatie, vastgelegd in bovenstaande tekst!!
Telefonisch ontwarren we de knoop des misverstands.
Ze had ge-appt dat ze in verband met het mindere weer van plan waren huiswaarts te kenen. ( Ja,ja hadden we gedacht slecht weer? Je kleinkinderen zul je bedoelen...)
Als het anders zou uitpakken zou ze het ons laten weten, had ze eraan toegevoegd.
Wij hebben daarop ge-appt dat we naar Zeeland zouden gaan, waarop zij meende niet meer te hoeven appen.

Het misverstand is dus ontstaan door appen en interpretatie - onvoldoende fact-checking!.

We hebben allen een mooie week gehad.
Maar mijn blogtekst is gebaseerd op onjuiste feiten.
Dat van het heimwee van grootouders moet worden herzien.
Moet ik mijn blog deleten?
Ik besluit om correctie te plegen via een P.S.
Tevens zal ik de titel niet wijzigen in 'Misverstand door appen' ?

Terugblik op een mooie zondagmiddag

Ze waren weer in het land. Onze Australische vrienden Ria en Thom.
Reisden twee jaar geleden dochter Eva met man en kinderen mee, nu begeleidden zoon Joost met zijn vrouw Joan hen met hun kinderen Emile 10, Sibili 7 en Emery 4.

We knoopten aan het bezoek de verjaardag van Riny.
Onze kinderen en kleinkinderen schoven aan.
Dat bracht het gezelschap op 18 personen.
Om die een uitgebreide  lunch aan te bieden is een lange tafel en vele zitplaatsen nodig.
Er was keuze uit twee soepen en verder was er een zeer uitgebreide buffet.

Hoe bericht je over een prachtige middag die je nooit wil vergeten beter dan door een fotoreportage?

De schoondochters waren gevraagd om hun impressies te kiezen en ze vast te leggen.
Het resultaat was een lange reeks aan prachtige foto's.
Enkele heb ik geselecteerd en worden hieronder weergegeven.
Het motto bij de reeks: Waar woorden tekort schieten en beelden spreken.

De aankomst.

De tekeningen, slingers en kadoos voor de jarige

...en nog vele jaren

Riny en Ria: Weet je nog dat...

Thijn heeft voor de niet-jarige op zijn drie mooiste auto's ingepakt

Aan tafel...

Een taalbarrière geslecht met met een I pad. 

Het buffet met Zoë, Noa en ik

De spiegel inspireerde Karlijn. In de spiegel: Joost, die ik ooit als baby ronddroeg tijdens onze gezamenlijke vakantie in 1975 in een boerderij in Bar-le-Duc. Thomas was enkele maanden oud en huilde veel. Is daardoor onze proeve van een commune in de kiem gesmoord? 

Joan met dochter Sibili. Samen met haar man Joost runt ze een architectenbureau in Bendigo

Zowel Luca als Emile doen aan free run en leren hun kunstjes aan de anderen, waaronder  het slechten van een muur.

Van links naar rechts: Noa, Phéliene, Zoë, Luca, Emile en Thijn.

Zullen mijn kleinkinderen onze gasten ooit ontmoeten aan de andere kant van de aarde en dan samen de foto's op deze blog bekijken, zoals wij die middag op 17 september 2017 de foto's van de vakantie in 1975 bekeken?

De tijd is een kralensnoer van herinneringen.

Herman Brusselmans en verder

Zoals in mijn blog van twee weken geleden - De roos van Riet - aangekondigd, ik wil een tekst wijden aan het fenomeen Herman Brusselmans.

In de plaatselijke bibliotheek  had een van zijn laatste boeken, zijn zeventigste inmiddels!, bij 'de laatste aanwinsten gestaan, 'De Fouten uit 2016.

Elk jaar lees ik een Brusselmans, niet meer en niet minder. De schrijver boeit me, hoewel hij meestal over hetzelfde schrijft namelijk over het fenomeen Herman Brusselmans. Zijn stijl is vormvast altijd dezelfde, associatief  rijgt hij de ene gedachte aan de andere met een aanstekelijk soort meligheid.

'De Fouten' gaat over de fouten die de vermaledijde biograaf Johannes Huyghe in zijn manuscript over Herman Brusselmans maakt. Het vormt een prachtige kapstok om het weer eens over H.B. te hebben. Zoals Trump van Trump een merknaam heeft gemaakt zo heeft H.B. van H.B. een inhoud met stijl gecreëerd.

Tot tweemaal toe probeerde hij het thrillergenre met inspecteur Zeik van de Gentse Moordbrigade als speurder, in de V.N. gids gewaardeerd met drie resp. twee sterren.

Het komt al jaren voor. dat ik op de gelegenheidsvraag 'Wat lees je op dit moment?' kan antwoorden dat het mijn jaarlijkse shot melige parodie is. Vrouwen haken al snel af, zoals ze ook niets moeten hebben van Leonard Cohen, de melancholie van de buitencategorie.
Bij studenten vind ik het meeste gehoor en wederhoor. Hinnikend en proestend worden anekdotes opgehaald over aan de fluit snokken en beffen zonder weerga.

Traditiegetrouw bracht mijn broer na lezing van 'De Fouten' - dat ik in mijn boekenschriftje een mooie score van 7,5 had toegedicht - zijn gelezen stapel vakantieliteratuur voor me mee.
Ik wil mijn waardering U niet onthouden. Mocht U na een H.B. behoefte hebben aan meer plot en spanning, verhaal en ontknoping dan bied ik hierbij een drietal suggesties:

1. Roel Janssen Alles verloren. (352 pag.)
Een thriller met als decor de vluchtelingenproblematiek, die zich ontwikkeld in de driehoek Griekenland, Turkije en Cyprus.
V.N. gids: 5 sterren. Mijn waardering: 8, hetgeen gelijk staat met 4 sterren.
Het boek wemelt van de fouten (!). Te snel uitgegeven?
Ik heb de uitgeverij (Cargo) gemaild over de vele fouten, noemde als voorbeeld dat de vluchtelinge Soumaya op blz. 173 tegen een muurtje wordt verkracht, dat een zin verder in een boom blijkt te zijn veranderd. Zoiets roept een zekere nonchalante onverschilligheid op bij een gruwelijk moment.
Geen reactie ontvangen.

2. Harlan Coben Naar Huis (381 pag.)
Bijna alles is spannend en goed wat deze auteur uitbrengt. Deze laatste uit 2016 is wederom zeer heftig over kinderen die tien jaar na hun verdwijning weer lijken op te duiken. Met Cobens vaste speurder Simon Bolitar met zijn extravagante helpers.
Ontroerend en tegelijkertijd onthutsend is de ontknoping. Hoe ver gaat de moeder voor haar kind?
Mijnwaardering: 8,5

3. Deon Meyer Koorst  (544 pag.)
"Een van de beste thrillerschrijvers ter wereld' volgens The Times staat op de cover.
De bevolking op aarde is gedecimeerd na een uitbraak van een dodelijk virus. In Zuid Afrika vallen hordes wilde honden vader Willem Storm en zoon Nico  aan, die in hun vrachtauto van hot naar her rijden om uiteindelijk een leefgemeenschap  Amanzi te stichten.
Een science fiction met onthullingen van de menselijke habitus. Op het einde een ontknoping, een verklaring van twee moorden, waardoor het ook een thriller is.
Mijn waardering 9

Mijn broer neemt alleen zorgvuldig geselecteerde boeken op vakantie mee.
En daar hoort geen Herman Brusselmans bij.
Brusselmans lees je thuis, het beste voor op het toilet of in bad.

Vermoeider maar niet milder

Ik hoor het vaker. Dat ik naarmate ik ouder word milder in het debat ben geworden.
Is dat een algemene wetmatigheid bij de ouder wordende mens?
En waardoor zou dat komen?

Er zijn meerder verklaringen die bij me opkomen.

1. Vermoeidheid. Het debat kost energie.
2. Inzicht. Het debat leidt niet naar een bijgestelde overtuiging.
3. Ervaring. Het debat onder ouderen leidt tot verwijdering, boosheid soms vijandigheid.
Dit is bij jeugdigen minder het geval. Zij willen hun opvattingen met het gesprek, het debat aanscherpen. Ouderen willen de in jaren opgebouwde opvattingen ventileren en zeker niet prijsgeven.

Waarom dit thema hier aansnijden?

Wel, sinds kort ontmoet ik via het golfen nieuwe mensen. (De kring van kennissen bleef na de eerste jaren van mijn pensioen stabiel en vertrouwd: vrienden, buren, familie. Van de oude collega's vielen er gestaag af en weg)
Na de wedstrijd reken je samen de scores uit en daarna blijf je met je flight ( dit is de groep waarmee je speelt, 2 tot 6 spelers) wat napraten. Van het thema golfen stap je na enige tijd over naar andere onderwerpen.
Afgelopen woensdag was onze golfclub gastheer voor spelers uit Son en Rosmalen. Dus ik trad ook min of meer op als tafelheer.

Een speler voerde de boventoon.
Een man.
Een oudere man, een man met levenservaring.
Hij boorde het ontvlambare thema de politiek aan.
Wat zijn beweringen precies waren, was me duister, dus vroeg ik soms een beetje door.

'De democratie is dood!'
Wat volgde waren beschouwingen over wereldleiders, de meesten door ons allen als dictators beschouwd, maar May en Merkel zaten er ook bij en Poetin was de slimste.
Of hij het erg vond dat de democratie dood was vroeg ik.
Hij meende, geloof ik, dat ik iets beweerde dat haaks op zijn opvatting stond.

Hij begon harder te roepen en benadrukte dat hij veel over geschiedenis wist.
'Wij stellen niets voor!'
Ik: 'Gaat dit over invloed?'
Hij: 'Het was Amerika, China nu en straks India!'
Ik: 'Individuele meningen doen er toch toe?'
Hij: ' Wij leven in een tijd van decadentie! Homo's! Het Romeinse rijk! Dictatuur was toen de oplossing!'

Oei, gaat het die kant op? Ik moest kiezen tussen gastheerschap of tromgeroffel.
Ik koos voor een time-out en haalde een blad bier voor de gehele tafel.

Intussen  raasde hij door, verwierp alle tegenwerpingen en was aanbeland bij de invloed van de Joden.

Dit leidt naar niets of erger (zie verklaring 2)
Ik nam beleefd afscheid.
Vermoeid, niet van het golfen.

De roos van Riet

Voor het leven bestaan vele metaforen zoals een wedstrijd, maar zonder vooraf aangegeven eindtijd of een boek met een begin en een einde.
Een mooie en tevens enigszins versleten metafoor voor leven is een reis.
Die metafoor leent zich voor de beschrijving van ontmoetingen onderweg, metgezellen, die mee reizen.
Van sommigen neem je bij een afslag uitgebreid afscheid, anderen verdwijnen plots van je pad.

Riet zijn we onderweg ergens kwijtgeraakt. Wat de reden ervan is geweest weten we niet precies. Het was na haar scheiding, nadat ze uit haar boerderijtje op het Loon min of meer door de verhuurder was weggepest.
Uiteindelijk had ze haar stekje gevonden aan het Gelderlandplein in Eindhoven. Daar was Riny nog enkele malen op bezoek geweest.
De laatste keer was dat zo'n tien jaar geleden.

Via Huib, Thomas jeugdvriend, hadden we gehoord dat zijn moeder ernstig ziek was, dat ze naar een hospice was overgebracht.
Vorige week donderdag vond Riny een foto van Riet en haar.
De foto is zeker niet mijn beste. Hij is genomen achter het huisje op het Loon. Het pesten was al begonnen. De verhuurder had een lelijk hek geplaatst en zo de achtertuin met tientallen meters verkleind.

Enkele dagen geleden hoorden we dat Riet op die donderdag was overleden.

Afgelopen woensdag - ik wilde net beginnen aan een blog over Herman Brusselmans' boek 'De Feiten'- belde Thomas. Hij was Huib aan het helpen bij de ruiming van Riets huis.
De inspecteur van de woningbouw was zojuist langs geweest en had aangegeven wat weg moest. Of ik tijd had om ook te komen helpen. En of ik de aanhangwagen wilde meenemen.

Op het Gelderlandplein aangekomen hoorde ik dat de roos, die tegen de voorgevel stond, moest verdwijnen. Of ik me met die klus bezig wilde houden

Het is eeuwige zonde, zoiets te moeten doen. Zonde van zo'n einde.
Ik voelde me de beul met de zeis. Maar iemand moest het doen.

Voor

en na

Ik was niet op de klus voor bereid, had niet de goede kleren aan. 

De roos viel in delen tegen mijn lijf en veroorzaakte vele schrammen. 

Het gehele bovenstuk viel op mijn schouders terwijl ik boven op de ladder stond. Met doornen op hoofd en schouders klom ik omlaag. Nadat ik me van de woeste roos bevrijd had zag ik dat mijn polo gescheurd was en besmeurd met bloed.

Huib, net vader geworden van dochter Juno, wilde het leven ook botanisch voorzetten en vroeg me de roos uit te graven, zodat hij in zijn tuin verder kon.

De roos van Riet heeft me een nieuwe metafoor voor het leven gegeven. 

De roos van Riet staat voor het leven en de daaraan onlosmakelijk verbonden dood..