De prijs van betrokkenheid ofwel blog zonder foto's

Ik heb vaak een onbehaaglijk gevoel als ik foto's bekijk die zo typerend zijn voor de genres Family of Man en World Press Photo, waar de ellende vanaf druipt: broodmagere kinderen, het gezicht bedekt met tientallen vliegen, hologige Soedanese vrouwen, hun kroesen smekend, bedelend naar voren gestoken, maar ook het jonge zeehondje, waarboven de dodelijke knuppel van de Canadese jager zweeft.
"Doe wat", denk ik,"in plaats van deze wantoestanden vast te leggen en er de wereld kond van doen!"

Veeg de vliegen weg, schenk water, vang een discussie aan of ga desnoods boven het zeehondje liggen, om maar wat te noemen.
Dan maar geen foto´s .



Bij deze blog ook geen foto´s, hoewel ik gelegenheid genoeg had. Maar te betrokken....

Niet dat ik afgelopen week ellende zag. Integendeel.

Vrijdag Luca op bezoek met pa en ma bij een tussenstop op weg naar de wintersportplaats Val Thorens en genoten van zijn parmantigheid en onderzoeksdrift.

Op Kerstdag Zoë met ouders, die we voor een brunch uitgenodigd hadden, op bezoek gehad. Eindeloos in de wakkere ogen van de little lady gekeken.

Geen fototoestel gepakt. Te betrokken. (Met zieke kindertjes gelachen, met kleurige Soedanezen gedanst, met zeehondjes gespeeld.)
En nu spijt.

Kun je beter een beeld van een bloedend zeehondje de wereld insturen, dan er een te redden? Is dat de ethica van de fotograaf ? Een beeld dat meer zegt dan duizend woorden.
Is het verschil tussen een schrijver en een fotograaf, de mate van distantie ?
Zelfs de meest betrokken schrijver neemt nadién de pen en daarmee afstand. Maar hoe beschrijf hij voor de ander parmantigheid en gitzwarte, nieuwsgierige ogen ?
Volgende keer maar weer "foto's-bij".

Kerstkind aangekomen

Waarom komt de Sint wel aan en komen Kerstman of -kind zomaar zonder ontvangst uit de lucht vallen ?

Nu kan de Kerstman me gestolen worden. Ik heb er niets mee. Ik heb er nooit in geloofd. Altijd geweten, dat is een verklede vent.

Het Kerstkind daarentegen is me lief. Zo kwetsbaar, in de wetenschap dat hij zal uitgroeien tot de held van velen. De eerst Idol als het ware.

Ik wil een traditie starten. Per 17 december van elk jaar komt het Kerstkind "aan". Per boot, trein, paard, auto of vliegtuig. Dit jaar is de start ermee gemaakt. Het kerstkind kwam aan...per vliegtuig. Omdat nog maar weinigen hier weet van hadden wachtte haar een klein comité. Ik hoorde daartoe, waarmee ik geschiedenis schrijf.

De naam van het kindje is in werkelijkheid Zoë. Ondanks de vermoeiende vliegreis van ruim 4 uur begroette zij het ontvangstcomité met een lieflijke lach alsof ze wilde zeggen: "Kerst 2007 brengt jullie alle goeds".

Twee Kerstbomen

In huis staan twee kerstbomen.

De boven afgebeelde is een lichtbron op een ontbaste stam van de perenboom, waarvan een ander stuk mijn tuinbeeld "Memento" leverde (zie aldaar).

Het idee voor een boomlamp komt van Femke, de uitvoering van ondergetekende.

Het heeft me bloed zweet en tranen gekost om een gat in de lengte-richting te boren. Je kent dat wel: boor te kort, dus van boven en van onderen geboord en jawel, net als bij de MontBlanc tunnel, net langs elkaar... Dan van lang draadijzer een boor geslepen, die op drie kwart vast komt te zetten. Geen enkele beweging...Als de stam eindelijk doorboord is, dan volgt de zoektocht naar een adekwate hoed en voet.

Nu is ie eindelijk af. Zo groot dat we hem nergens anders kunnen plaatsen dan naast het kinderbedje.

Maar hoe vinden onze kleinkinderen dat ?

En zo komen we bij kerstboom twee. De echte kunstkerstboom, die door Riny elk jaar weer met veel passie en geduld wordt opgetuigd met licht en ballen. Monogroom want kunstgericht in evenwicht.

Maar hoe vinden onze kleinkinderen dat ?

De proef op de som zal a.s. vrijdag worden geleverd als peniciline-Luca zijn bewondering zal tonen.

Riny vraagt zich af hoe "nee,nee" zal vallen, de schrik bij de eerste bal die stuk valt. Ik overweeg Heras voor een vriendenprijs een hekwerk te laten leveren. Collega's wezen me op het bestaan van de rubberen kerstbal te leveren in alle basiskleuren en wit.

Zoals zo vaak bij groot worden bij grootouders: we zullen wel zien.

Extreme stress en een beetje weemoed

Sommige emoties zijn zo sterk, dat er niets bij kan. Stress kan je zo bij de strot grijpen, dat voor iets anders nauwelijks ruimte is.

Ik had me voorgenomen om over het afscheid van David, Karlijn en Zoë te schrijven. Ik zou ze in alle vroegte vandaag bij vliegveld Welschap afzetten en ze een goede vakantie toewensen op Tenerife aan de Costa Adeche.
Ik gun ze alle drie een prachtige, welverdiende week, maar zou toch laten merken dat ik ze missen zou. Vooral nu Zoë ons lijkt te herkennen en onze stemmen royaal beantwoord met gebrabbel en een gulle glimlach. Ik zou in ons ritje naar Welschap aanbieden om alsnog als au pair mee te gaan. Dat Riny dat begrijpen zou. Als opdracht voor Karlijn, zou ik zeggen Heras los te laten en David's eerste cuba libre zou voor onze rekening zijn. Zou ik hem zeggen....

Maar het pakte anders uit.

Met een strak tijdschema op zak, loopt de KIA een klapband op pal voor de deur van Bonefatiuslaan 7.
Hoeveel tijd kost het verwisselen van een band van een KIA Sorento? Lang, dat kan ik je verzekeren, zeker als je op dat moment geen notie hebt waar krik en reserveband verstopt zijn. Ik zoek onder hoeden- en bagageplank, vind een handleiding in de originele verpakking, die ik vervolgens David ter hand stel.
"Door het rechtsomdraaien in de daartoe aangebrachte opening in het midden van de achterbumber wordt met de voornoemde zwengel de reserveband via een veer onder de auto neergelaten, welke met het ventiel naar beneden dient te worden losgemaakt..."
"Dan moet je dus eerst die zwengel zien te vinden, "concludeert David.
Enige oefeningen en leerervaringen verder, hoor ik David, terwijl ik plat op de grond liggend de krik onder het 1917 kg wegende gevaarte wil aanbrengen : "Het lijkt me beter om, willen we het vliegtuig halen, deze poging staken. Laten we onze Volvo nemen. "
Op het moment dat Karlijn een stevige trap op het gaspedaal wil geven, roep ik: "Wacht, ik ben mijn GSM kwijt geraakt. Ligt waarschijnlijk onder de KIA."
Na enig vergeefs zoeken, spring ik nog net op tijd in de Volvo, die niet wachten kan.
Rondweg: druk; autobaan naar Tilburg: zeer druk, nog drukker en dan.... staan we stil....Ik doorbreek de stilte die in het voertuig heerst niet met : "Hadden we niet beter een andere weg kunnen nemen?" en bewonder mijn groeiend tactisch vermogen.

Ze waren nog op tijd, want acht uur later ontvang ik een SMS op mijn GSM, die thuis op het bureau ligt. "Je hebt je telefoon weer gevonden! Voorspoedige reis gehad. Zoë voorbeeldig. Groet vanuit een fantastisch resort."
Ik heb dan inmiddels de ANWB laten komen, voor €150 een nieuwe band aangekocht en me bij mijn collega's geëxcuseerd voor mijn verlating.

Weemoed en stress verhouden zich als stilte bij een storm. Vanavond vond ik pas de rust en kan het aftellen beginnen. Over zeven dagen zien we hen weer: 20.40 uur in de aankomsthal.

Dwingende genen

November is voorbij. December wordt opgeleukt door sint- kerst- en oudjaar -vieringen. Cadeaus en kunstlicht, anders is er geen doorkomen aan.
December is ook de maand waarin nog net wat tuinactiviteiten kunnen plaatsvinden alvorens de vorst deze onmogelijk maakt. In de groentetuin staan de laatste spruit- en boerenkoolplanten te wachten op de oogst. Zaterdag jl. de spruitplanten gestript, zondag de boerenkool binnen gehaald. Op de onderste foto de (halve) oogst, boven de keukenhoek nadat de eerste helft verwerkt is. Resultaat na twee uur stevig doorwerken: (11) elf zakjes van (300) driehonderd gram.

Riny komt even in de keuken. Om te kijken. Om de vraag te stellen of ik dit leuk vind, of dit me bevrediging schenkt, wat dit kortom toevoegt aan mijn leven in de winter. "O ja", voegt ze eraan toe, " zo'n zakje van 300 gram kost bij de "vers" van de Em-Té € 0,80."

Ze is de keuken alweer uit als ik voor me uit mompel, dat mijn gedrag waarschijnlijk een gevolg is van vóór de oorlog opgeslagen zorg in mijn genen en dat die mijn gedrag sturen. Zo heb ik onlangs gelezen. De genen hebben míj uitgezocht om zich voort te planten. Ik ben slechts hun voertuig.
Slakken uit de kool prutsen, dennenaalden eruit spoelen, het blad hakselen tot plafondhoogte doe ik in dienst van mijn genen. Voor 11 weken lang éénmaal per week boerenkool op tafel.... Het is begin maart als die diepvriesla leeg is. Dan is het dagelijks alweer 10 uur licht en zullen mijn genen het voorjaar bejubelen.