Verwacht van woorden geen wonderen

Zojuist belde Thomas uit het ziekenhuis.
Hij is met zijn elektrische scooter onderuitgegaan
Vaststaat dat hij zijn sleutelbeen op een vervelende wijze  gebroken is.
Even later volgt het bericht dat hij bovendien acht ribben heeft gebroken.
Vannacht zal hij op de mediumcare-afdeling verblijven.

Eerder deze week las ik een artikel van een psycholoog, die uitlegde wat stress met je doet en hoe je ermee kunt omgaan. Wat me trof was, dat hij een onderscheid maakte tussen controle en regie. Op de Corona kun je geen controle hebben, het veroorzaakt omstandigheden met een verloop waarop geen, zeker geen volledige, controle op kan worden geoefend. Maar greep houden door te bepalen hoe je je ertoe verhoudt, hoe te handelen, is een mogelijkheid, die enig houvast biedt.
Dat klonk me plausibel en ferm in de oren.
Als mijn persoonlijke bezorgdheid over zou gaan in stress, zou ik eraan denken.

En nu voel ik stress, juist omdat ik niets kan doen, juist geen regie kan nemen.
Mijn enige reactie vormen deze woorden.

Op tegenslag reageer ik altijd met een actie.
Mijn eerste vraag aan Thomas was dan ook "Wat kunnen we doen...?"
Niks, nada niente.
Een ongelukkiger moment om dit te overkomen in tijden van C.C. is er niet.

Wat me eerder was opgevallen was, dat de meeste mensen zo gelaten reageren op de afgekondigde maatregelen. Wat zijn ze verstandig, dacht ik, zo begripvol, zelfs volgzaam.
Af en toe hoorde je over daden van verzet - coronafeestjes bijvoorbeeld - maar die riepen in het algemeen afschuw op, terecht volgden flinke boetes vond je.
Sporadisch  werd er gerept over boosheid op het virus. Daar had je begrip voor, maar echt sterk vond je het niet.
Soldaten waren we immers, we hielden stand en vol!

Twee weken geleden schreef Saskia Noort in haar wekelijkse column in het E.D. over waar iedereen het over heeft in tijden van.
We hadden alle tijd dus lazen we bij wijze van uitzondering ook haar column.
Ik was verrast. Dit was een vorm van tegengeluid. Niks gelatenheid, maar pure boosheid vanuit een ontwapenende eenvoud.
De zin van het leven, zo betoogde Noort, is liefde.
Om die zingeving vorm te geven hebben we huidcontact nodig. Geen surrogaat beeldschermcontact.
En dit klote virus belemmert dat.
Haar woede vond ik origineel, vandaag sluit ik me hierbij aan.
Want wat doe we liever dan ons naar het Tweestedenziekenhuis te haasten, hem te zien en op te beuren met alles komt goed en zo en we springen wel in.

Maar tussen wens en uitvoerbaarheid staan in Tijden van Corna. praktische bezwaren.

Bij dezen verklaar ik het Coronavirus officieel tot groot kutvirus

Beperk bezoek

Bezoek zit er in deze C.C.tijd nauwelijks in, laat staan het onverwachte bezoek.

In de afgelopen week slechts één bezoek ontvangen, dat zich nadrukkelijk vooraf had aangekondigd, zodat de stoelen op het terras op anderhalve meter konden worden geplaatst.

Een jongere broer en zijn vrouw wilden ons zien of het ons echt zo goed afging als we telefonisch hadden gezegd.
Gespreksonderwerp: Wat er in ons leven veranderd was.

Zij zijn beiden (nog) werkzaam.
De veranderingen zijn voor hen vele malen groter dan voor ons.

Gespreksonderwerp. Hoe zij hun functies in het onderwijs invullen.
Hij is bezig met de laatste maanden voorafgaand aan zijn pensioen, maanden, die hij zich heel anders had voorgesteld.
Beiden zijn volledig digitaal gegaan, hoewel met een verschillende invulling.
Hij, werkzaam in het Middelbaar Onderwijs met enkele examenklassen, was verlost van de vervelende onderhandelingen  met collega's in den lande over de waarderingen van de examens, een loven en bieden, waarbij de docent voor eigen studenten significant hogere waarderingen voor ogen stond.

'En hoe verzorg je onderwijs?'
Voor haar, werkzaam als stagebegeleider op de Hogeschool voor Verpleegkunde, zijn deze tijden heel bijzonder.
De begeleiding gebeurt volledig digitaal, wat extra veel tijd vergt.
Mijn geringe ervaring in het op afstand vergaderen - zie mijn vorige blog - had me behalve de genoemde beperkingen toch ook geleerd, dat door de focus op de inhoud tijdwinst wordt geboekt.
Voor haar zijn digitale groepsbegeleidngen geen optie en zijn omgezet in individuele begeleidingen.
De voorbereidingen kosten haar nog meer tijd dan voorheen.

Hij gaf aan dat hij zijn klassikale lessen uitzond met de mogelijkheid tot interactie met de studenten.
Het gaat maar moeizaam. De aandacht van de leerlingen vast te houden blijkt vele malen moeilijker in de digitale omgeving.

De crisis noodzaakt ons om creatief te zijn en nieuwe mogelijkheden uit te proberen
Wat jarenlang nauwelijks lukte, zoals het inzetten van digitale mogelijkheden in het onderwijs raakt in een enorme versnelling.
Maar er is in de staande structuur nauwelijks kans om fundamentele toepassingen in te voeren.
Hij ervaart het dagelijks dat oude wijn in nieuwe zakken niet werkt

Als je werkt met digitale lessenpakketten dan zullen die van een net zo hoogwaardige kwaliteit moeten zijn als publieke en commerciële producties zoals documentaires, de betere You Tube instructiefilmpjes en interactieve spelen..Ook zal er aandacht moeten zijn voor samenwerking in kleine leergroepen.

Heeft Corona ons duidelijk gemaakt, dat we de krachten moeten bundelen bijvoorbeeld door op nationaal niveau lessenpakketten te maken?
Over die vraag hebben we het ook gehad.
Wat een bezoek teweeg kan brengen!.

Voor mij is Beperk-bezoek minstens even schadelijk dan Houd-afstand.
 

Houd afstand!

Door, jawel de Corona Crisis, waren we als gemeentelijke subsidieadviescommissie gedwongen om op afstand te vergaderen.
Dat zou gebeuren via Microsoft Teams.
Het stond me tegen, ik kende het medium niet, maar door op de juiste knopjes te klikken lichtte het beeldscherm op met twee andere leden.

De voorzitter verwelkomde me en zei te wachten op de andere drie leden, de drie nieuwe leden met wie we via beeld kennis zouden maken.
Eén van hen lukte het na een tijdje om aan te schuiven, ware het niet dat hij enkel te horen was.
Van de overige twee hoorde de voorzitter telefonisch dat het niet lukte.

Daar zaten we dan, drie leden die al vier jaar samenwerkten en een nieuweling die niet in beeld was. Omdat wij voor hem wel in beeld waren begonnen wij ons eerst voor te stellen
Ik had me aan mijn bureau geposteerd met op de achtergrond een boekenkast.
Toen ik zei van lezen te houden kon hij zeggen "Dat zie ik"
Kijk dat is nu een meerwaarde van teleconferencing.

Hij vertelde over zijn loopbaan, maar ik kreeg geen enkel beeld van hem. Of ik nog vragen had. Tja, hoe hij eruit zag. Dat is wel het eerste dat bij voorstellen optreedt.
Hij was op die vraag niet voorbereid. Het beeld dat hij schetste was er een van dertien in een dozijn.

Het vergaderen kon beginnen.
We hoefden vandaag slechts één verzoek tot subsidie te behandelen.
De twee voor mij in beeld zijnde leden zwiepten van links naar rechts om in hun aantekeningen te zoeken. Het geluid van de voorzitter viel af en toe weg.
Nee, het was geen succes.

Zoals je dat bij slechthorenden vaak ziet, dat ze veelvuldig het woord omdat ze zichzelf het beste verstaan, zo ratelde ik mijn conclusies dwingend al te dwingend door de Microsoft Teams omgeving.
Ik meende de voorzitter samen te vatten wat ik gezegd had en te eindigen dat we een nieuwe datum moesten vaststellen, 'hoprlijk in een lijfelijke samenstelling.'
Daarvoor zal een datumprikker worden rondgestuurd, een applicatie die meestal goed verloopt, zelfs bij ouderen.

En alweer een mezenkastje

De vader van de Zweedse inspecteur Wallander van de hand van de auteur Mankell schildert op zijn oude dag enkel natuurgezichten met auerhaan.

Als ik dat las, dacht ik steeds aan mijn vader, die in zijn jaar als weduwnaar houten voeten voor lampenkappen op zijn draaibank maakte. Bij bezoek kreeg je zo'n bewerkte paal mee, die steevast net iets scheef bleek te staan.
Ook zijn houten spiegellijsten vertoonden in de hoeken kieren, die getuigden van de snelheid waarin hij werkte.
Het eraan werken was belangrijker dan het resultaat.
Giften waren het en een gegeven paard keek je niet in de bek.

En nu ik zijn laatste leeftijd al een geruime tijd gepasseerd ben, betrap ik me op dezelfde streken.
Het repeterende werk geeft rust en enige zekerheid.
Bovendien biedt de gift een opening naar de toekomst als mijn lelijk initiaal, de C.C. voorbij zal zijn.

Ik produceer mezenkastjes.

Het was begonnen met de vraag van Thomas naar enkele kastjes om op zijn landje Roesdael  met vele meesjes de processierups te lijf te gaan.
De eerste productie zouden we op zijn verjaardag - en die van Femke - op 4 april op Roesdael op gepaste afstand afgeven

Na het vele skypen verlangden we ernaar om het drietal in levende lijven te ontmoeten.

"Wel zonder knuffelen", luidde de nadrukkelijke afspraak.

Het werd een zeer bijzondere ontmoeting.

Cadeaus werden op tafel gelegd om de 1,5 meter norm te respecteren.

Noa en Luca hadden prachtige brieven geschreven, waarin ze hun bewondering voor hun vader bezongen. 

 Thomas leest Noa's brief voor

Luca met zijn papa achter de fotocollage met tekst. 

Riny op Corona afstand.

Terwijl ik me daarna bezig hield met het ophangen van de kastjes, haalden Riny en Thomas bij Femkes laatste rustplaats herinneringen op.

Wij waren 45 jaar ouders.

Een mooie en bijzondere reis was afgelegd 

De volgende dag belde Thomas op met het bericht, dat het eerste nestkastje werd ingericht.