Vrijwilligerstrofee

Burgemeester Anton Ederveen reikte gisterenavond voor de twaalfde keer de jaarlijkse vrijwilligerstrofee uit. De trofee werd gewonnen door wijkcommissie Het Gegraaf.
Er waren door de burgers achttien kandidaten genomineerd. Van deze achttien  kwamen er vier op de shortlist. Deze vier ontvingen een beeldje met een opgestoken duim.
Drie klein en een grote, dikke duim.

Het is een goede zaak dat gemeentes hun waardering tonen voor het vrijwilligerswerk. Dat geldt evenzeer voor de waardering voor de mantelzorg.
Over de wijze waarop moet goed worden nagedacht.
Voor de mantelzorg is dienaangaande zoals in vele gemeentes een beleidsnota in de maak. Waar vroeger een landelijke vergoeding gold, ontstaan er met de decentralisatie allerhande blijken van waardering.
Vergelijkingen leveren verschillen op, die soms zo groot zijn dat mantelzorgers zich juist niet gewaardeerd voelen.

Het uitreiken van een trofee heeft iets riskants.
Terwijl appels met peren worden vergeleken wordt er een ranking gemaakt met uiteindelijk slechts één winnaar.
Burgers die hun waardering via een nominatie hebben kenbaar gemaakt hebben recht op inzage in de criteria en overwegingen waarop de jury tot haar keuze is gekomen.
Verder dan het noemen wat de betreffende vrijwilligers doen kwam het er gisteren niet van.
Werd er gewogen naar de omvang van de inspanning, naar het resultaat, naar de maatschappelijke betekenis?
Is de wijkcommissie van het Gegraaf van even groot belang als het dagelijks bestuur van het Parkinsoncafé?
Of besteedt ze meer uren aan haar werk of is ze effectiever, of besteedt ze haar subsidie beter?

Naar wie het Parkinsoncafé nomineerde blijft het gissen.
Ook voor diegene die vanuit zijn advieswerk bij het verlenen van gemeentelijk subsidies onderzoek heeft gedaan naar het functioneren van de zeven wijkcommissies.

De burgemeester deed het overigens allercharmants en memoreerde dat zonder al die honderden vrijwilligers het leven in Valkenswaard er volstrekt anders uit zou zien.
De betrokken wethouder Hetty Tindemans bleef wat mij betreft teveel in de schaduw en figureerde slechts als bloemenmeisje.

Het was goed dat een van de genomineerden de weliswaar stoffige vergelijking met de Olympische Spelen maakte.
Het deelnemen is belangrijker dan het winnen.
De prijs is al uitgereikt in de waardering van hen voor wie de vrijwilliger zich inzet.

Fotograferen op de Familie BBQ

Het was drie jaar geleden, zei de gastvrouw, mijn schoonzus Inge, dat ze zo'n groots festijn hadden georganiseerd.
Het werd weer eens tijd.
Hun tuin biedt de mogelijkheid om zo'n grote groep te ontvangen.
Ook de vraag hoeveel familie er zou zijn als iedereen gehoor gaf, was onderwerp van dat gesprek. Meer dan honderd, maar het juiste aantal moet nog worden berekend.
Definitief is dat getal nooit.

Tegen vieren telde ik zestig personen in alle leeftijden. Vier generaties in harmonie bijeen..
Het weer was voortreffelijk. Het zwembad werd volop gebruikt.
Of ik foto's wilde maken had Inge gevraagd.

Fotograferend kijk je scherper. Ik zag dat het mooi en goed was en mij overviel me een merkwaardig gevoel. Al genietend realiseerde ik me dat dit voorbij zou gaan. In het eufore zat een droevige melancholie verborgen, iets dat speelt bij het doordenken van levenskunst: genieten in het besef van teloorgang.

De ware kunst van het genieten is de balans tussen het nu en het besef van voorbij gaan in het momentane, het vastpakken van de intensiteit, te leven in het nu.
Foto's dienen voor het oproepen van de herinnering met het beleven van het mooie en goede.
Dat het voorbij is daar getuigen de beelden op zich van.

Hieronder mijn selectie.

Jarig tijdens het Pinksterweekend

Pinksteren is vanouds het weekend voor familiereünies op campings.
We hebben dat met mijn familie vanaf 1981 jaren achtereen gedaan, wat tevens een mooie gelegenheid bood om de kampeerspullen seizoensklaar te maken.
Nu wij zijn niet meer in het bezit van tent noch caravan huren we in de buurt waar onze kinderen tijdens Pinksteren bivakkeren een huisje.
Thomas en Femke zijn zoals vorig jaar neergestreken op camping De Wachtsluis in Retranchement en dus hebben we - wederom - een huisje op het nabijgelegen vakantiepark van De Roompot vastgelegd.
Voor David en zijn gezin is de reis nog te ver voor de rug van Karlijn.
Zo vierde ik dit jaar mijn verjaardag met zes personen.

Het valt met het stijgen van jaren steeds moeilijker om een kado te bedenken, toch had ik nog een verlangen: een tele zoom lens.
Ik kreeg die tijdens het feestelijke diner in  De Drie Koningen  te Groede.
Femke probeerde de lens uit op de tafelgenoten.
Hieronder een keuze uit de vele portretten.

Eerder op die dag heeft Femke op het strand foto's van Luca en Noa gemaakt met haar I phone. Dit heerlijke beeld zal voor de komende tijd als achtergrondscherm op mijn computer fungeren..

In de loop van de week, als we alleen achterblijven aan de Zeeuws Vlaamse kust kan ik met de nieuwe lens experimenteren. Daar leent zich de pas geopende haven van Cadzand zich uitermate goed voor.

Op woensdag was de wind toegenomen tot windkracht 8. We reden naar Brugge, de stad van onze huwelijksreis in oktober 1971. Omdat steden steeds minder iets van mijn gading bieden - antiquariaten en platenzaken verdwijnen uit het stadsbeeld - doolde ik doelloos rond, terwijl Riny kledingzaken afstruinde. En plotseling stond ik op de plek waar ik 45 en een half jaar geleden Riny vastlegde met mijn analoge Oostduitse Praktika.

Zo'n moment nodigt uit tot reflectie over toen en nu, over vooruit- en teloorgang, over missers en geluk. 

De kersverse 71 jarige vleit zich neer op een bankje. 

Het Zwin stonk toen erger, 

IS terreur was ongekend. IRA bleef op afstand.

Nixon was president van de U.S.A. 

En na een zes weken durende informatie door Piet Steenkamp had Biesheuvel aan één week genoeg om zijn kabinet te vormen.

Het waren andere tijden toen.

   

45 jaar aardbeienjam

Zeker, er zijn belangrijker thema's te bedenken in tijden van terreur en het opzeggen van het klimaatakkoord door een onberekenbare nationalistische narcistische clown, dan  aardbeienjam.
Toch wil ik er hier aandacht voor vragen.

Aardbeienjam. Het is, als ik goed tel, het 45-e jaar dat ik zelf mijn aardbeienjam maak.
Aardbeienjam uit eigen tuin.
Elk najaar zet ik nieuwe planten uit van de uitlopers van de oude planten. Onder de netten staan dus de 45-e generatie planten van de oermoederplanten die ik in 1972 kocht en uitzette in de tuin van onze toenmalige huis aan de Velddreef in Waalre.

Hier in de Gaspeltuin is het van belang om tijdig netten over de planten te trekken om te voorkomen dat de vele vogels er eerder van genieten.

Eind mei kan het oogsten beginnen. 

Elke avond kruip in onder het net, een opgave die in de tunnels (eerste foto) naarmate de jaren vorderen me steeds meer moeite kost. Ik hoop altijd maar dat de buurvrouw niet plotseling de tuin inloopt als ik weer eens met een knoop achter mijn broek aan het net vastzit.

Als ik met de oogst de keuken inloop, volgt Riny me om de mooiste vruchten uit het mandje te graaien voor directe consumptie. 

De eerste aardbei van van het jaar schenk ik ritueel aan een dierbare, een onversmaadbare rode vrucht, een smaakexplosie, een verleidster van jewelste, die enkel naar meer smaakt. 

Tenminste een kilo per keer moet ik zien te behouden om aan de slag te gaan. Jaarlijks oogst ik zo'n 40 potten, genoeg om dagelijks mijn dag te starten met een boterham met jam, mijn eigen jam.

Vandaag is het de dag van de eerste oogst.

Ik hoop nog jaren te mogen oosten 

Trump kan me de pot in.