1 jaar (o)pa en (o)ma

Drie foto's van Luca's eerste verjaardag en één van de week ervoor: Opa Cor verzorgt het ochtendprogramma in zijn pyama.

1. Het eenjarig gezin 2. Een trotse oma Anneke 3. Met Suze op de nieuwe brandweerauto.

We hadden een beetje opgezien tegen Luca's eerste verjaardag. Zo'n verjaardagsfeest is de wens van ouders, zij willen een-jaartje-samen vieren, het eerste kroontje op ouders'werk.

In het beste geval gaat zo'n feest aan het kind voorbij; in het slechtste scenario worden de gasten verzocht het feest voortijdig te verlaten, daar het kind volledig over de toeren is geraakt van de herrie, kado's en aandacht.

De uitnodiging van een maand geleden was prachtig. Er waren er 12 van verstuurd. Dat brengt het aantal te verwachten gasten al gauw op rond de dertig, waaronder diverse al dan niet jaloerse kindertjes.

Wat breng je op zo'n feestje mee?

Menigeen heeft zijn hersenen gekraakt voor een passend kado. Veel is te koop voor het net iets oudere kind. De éénjarige valt tussen de kleertjes en het speelgoed in.

Ons kado was een boek met CD, waarop Riny dat boek had ingesproken. Een verhaal voor een iets ouder kind. Ook voor de Duplo is ie eigenlijk nog te jong.

Maar Luca bleek een voorbeeldige ontvanger. Alle kadopapier vond ie prachtig. De rest bekijkt ie later.

Hij waggelde in eigen tempo rond. Strekte hier en daar zijn armen uit ten teken dat hij op ooghoogte van de volwassennen het feest aanschouwen wilde. Hij zag zijn vader met vrienden aan de bubbles en het bier, ontwaarde de opa's, die steeds bereid waren aan zijn wensen te voldoen, keek neer op ander jong grut. Eén was wel bijzonder klein: zijn drie weken oude nichtje Zoë was met oom Daaf en tante Karlijn helemaal uit Eindhoven over gekomen. Voor zíjn partijtje!! Er is een prachtige foto gemaakt hoe hij verwonderd neerkijkt op wat hij 1 jaar geleden nog was: een vederlicht wondertje. (Zie 't Schemermoeras alswel de Blog van Zoë)

Na afloop rest de vraag: voor wie was het feest het meest geslaagd?

Voor Luca? Och, hij heeft niet gehuild, noch raakte hij overstuur. Hij vond het één van de vele toffe dagen, wat meer bezoek dan anders en vooral met meer papier.

Voor zijn ouders...? Oh, ze vonden het een mooie dag, waren achteraf doodmoe, maar ook gelukkig dat het zo verliep. (De cateraar had wel erg ruim begroot, of eet men op zo'n feest slechts mondjesmaat?)

En al die jonge ouders, die zagen wat hen te wachten stond: zo'n mijlpaal gaat tenslotte niet in de koude kleren zitten.

Voor wie was het dus het grootste feest?

Je raadt het al. Voor de opa's en de oma's. Die hebben ervan genoten. Met volle teugen. Een hele middag met hun kleinkind spelen!

Toen het feest ten einde was, keerden ze weer naar huis met een mooie herinnering. Eén jaar opa en oma, dat is een feestje waard!

Geluk bij een (on)geluk

Hoe zal ik beginnen?
"Alles is relatief, ook (on)geluk?"
of
"Op 11-09, zes jaar na dato, vloog een SUV zich bijna te pletter tegen de voorkant van mijn scooter."
Ik aarzel. Want waar het op 11-09 eigenlijk om draaide was De Uitslag. Waren de cellen, die de donderdag ervoor uit Riny's borst waren gehaald een begin van een herhaling van 11-04-2001?

De dagen nadat we te horen hadden gekregen dat de foto's "iets" te zien gaven, trokken allerlei scenario's van min of meer bekende scripts voorbij. Als eenmaal het vertrouwen in het lijf is geschaad, verdwijnt de vanzelfsprekendheid van het leven. De gedachte aan haar eindigheid is, eenmaal doorleefd, voorgoed voorbij als fictie.
Je weet, voor goede medische zorg komt zorgelijkheid in de plaats. Je gaat vanzelf door de knieën en ik betrapte me op een stil gebed.
De broederlijk troost van Geer-Jan en Jacques bestond uit statistiek en waarschijnlijkheidsgegevens. Maar of je daar goed op slaapt, is toch de vraag. We probeerden ons af te leiden van het gepijns. Als je dát bewust bent, helpt het niet echt. Rationaliserend heet het dat je niet méér kunt doen dan De Uitslag af te wachten. En de tijd helpt gewoon een handje. Het wordt dag, het wordt nacht en zo wordt het vanzelf , jawel, "negen/elf".
Achteraf is alles film en o zo rap verlopen. "Ik heb goed nieuws", zei de chirurg, "kom over een jaar maar weer terug". Riny reed in de Micra huiswaarts, ik volgde met de Vespa.
Het stoplicht sprong op groen. Het kruispunt stond vol met auto's. Ik sla-omde ertussen door. Hield geen rekening met een SUV, die de stilstaande file op de verkeerde weghelft voorbij stoof. De klap, die volgde voel ik nog in mijn schouders. De hufter reed door. Ik stond hem daar verbouwereerd en wezenloos na te gapen. Toevallig passerend ambulance-personeel ontfermde zich over me. "Gaat het een beetje, mijnheer..."
"Creemers en ja, wat betekent dit nadat ik zojuist te horen heb gekregen, dat mijn vrouw geen kanker heeft?" Zoiets. Ze hebben me toen omgeven met de liefste zorg, die een oud en verward mannetje zich maar wensen kan. Ik was echter niet verward, ik zweer het je. Ik zwoer het hun. Hoe méér ik het deed, hoe bezorgder ze keken.
Het is nu bijna een week geleden. Ik voel nog steeds mijn gekwetste schouder. Met Riny heb ik een glas gedronken. In het weekend hebben we de voortent afgebroken en opgeborgen tot volgend jaar.

Mijn geleerde broer en de Alma Mater

Vrijdag 7 september. Mijn geleerde broer Professor Dr. H.P.M.Creemers (Bert) zegt in een volle Nieuwe Kerk in Groningen dat ie er mee stopt. Hij stopt met, ja, waarmee? Hij stopt met een directe werkrelatie met de plaatselijke universiteit. Voor de rest lijkt hij door te gaan. Met zijn wetenschappelijk werk, de verdere uitbouw van zijn dynamisch model voor effectiviteitsonderzoek, dat hij samen met zijn vriend Kyriakides in Rhodos, Cyprus wil beproeven. Op het GION krijgt ie een postvakje en overige zaken die een honorair hoogleraar nodig heeft.

Hij heeft meer dan 300 publicaties op zijn naam, velen naar hun promotie geleid, daarnaast het RION/GION gemanaged, de decaanfunctie uitgeoefend.

Burgemeester Wallage vindt dat een lintje waard: officier in de Orde van Oranje Nassau. Dat is heel hoog voor een republikein!! Veel lof wordt hem toegezwaaid en hij aanvaardt die voor zijn doen minzaam, houdt zijn ironie voor één keer voor zich. Hij is er zelfs een beetje beduusd onder. Ook dat zowat de gehele familie erbij is. Allemaal weten ze dat zijn (schoon-)ouders loei trots op hem zijn.

Hij begint zijn toespraak met de projectie van een jeugdfoto: Bertje op het klein college. Zo heette zijn lagere school. Hij floept zichzelf als 65- jarige ernaast, zich afvragend:"Wat is er met dat jongetje gebeurd?"

"Ik begrijp hem intussen wel, maar kennen doe ik hem nog steeds niet.", eindigt hij zijn toespraak, die is opgenomen in een boekje met drie andere artikelen onder de titel:"M'n stipje". Alle aanwezigen krijgen dit boekje met daarbij een prachtige prent, gemaakt door de Roemeense kunstenaar Peter Lazarov. Het draagt de titel: "Chaos-Structuur-Chaos". Het centrum van de print met een wajang pop en een beeld van een marskramer, siert "M'n stipje". Je moet Bert goed kennen om de betekenis te pakken. Ik ken hem een beetje, denk ik.

In het Liber Amicorum proberen 52 (oud-) medewerkers te schrijven dat ze hem ook een beetje kennen. Er zitten veel herhalingen in met name over de buitenkant, zijn (verbale) gedrag.

Wat ik boeiend vind, is dat niet één rept over de discrepantie tussen effectiviteits-factoren en (de beschrijving van) zijn methodiek van instructie/begeleiding bij promoties, gepercipieerd door zijn promovendi. Ze zijn allemaal gepromoveerd. Het zijn niet de minsten, diverse hoogleraren. Ze schrijven over zijn snelheid van reageren in vaak to the pointe commentaar, ook al konden ze het moeilijk ontcijferen of doorgronden. In face-to-face contact lijkt hij een liefhebber te zijn van delegeren,loslaten en confronteren. Maar wat waren zijn succes-factoren in begeleiding ?

Zijn productie lukt alleen met een hoge snelheid in alles. Sommige vrouwen wensen hem voor de toekomst een mijmer-stoel in zijn tuin, misschien denkend, als hij mijmert, kunnen we hem misschien inhalen.

Hij is de oudste van ons twaalf. Gaf op menig gebied een voorbeeld. Tot we hem niet meer konden volgen, althans niet in alles. Elk van ons selecteerde wat in zijn kraam te pas kwam. Zo koos ik voor mijn werkstuk nederlands de literatuurkritiek van Merlyn. Vóór Bert ermee kwam, had ik er nog nooit van gehoord. Veel eerder begon ik samen met hem postzegels te verzamelen. Toen mijn moeder vond dat er slechts één mee door kon gaan - zij was altijd bang voor een herhaling van een Kaïn en Abel twist - erfde ik zijn eerste liefde. Later was hij mijn stimulator van mijn privé-domein verzameling, die ik nu als één van de weinigen compleet bezit. Dit zijn slechts enkele voorbeelden.

Heeft Bert ook iets aan de jongeren gehad?

Tot mijn 18-e jaar was ik lid van een atletiekclub en was geen onverdienstelijk midden-afstandloper. Maar of ik daarmee Bert zijn lopen-op-latere-leeftijd heb gestimuleerd, durf ik sterk te betwijfelen.

Toen ik bij mijn afscheid als directeur van de Pabo een CD met liedjes over onderwijs, die ik ordende langs mijn levensloop tot dan toe, uitbracht met een gemonteerde foto van mij als 57 jarige, die terugkijkt naar mezelf op een schoolfoto uit mijn klein college tijd, zei Bert, dat ie met dat idee op zijn afscheid iets wilde doen. Je begrijpt, dat ik een beetje trots was. Want welke oudere broer laat een jongere iets gelegen?

Bert dus, een broer om beretrots op te zijn!

Zoë, tuinbezoek en publieksprijs

Donderdagavond 21.00 uur: daar zagen we ze in levende lijve, onze kleindochter Zoë. Ja, het had mama Karlijn heel wat moeite gekost om haar na zolange tijd te hebben geborgen, op de wereld te zetten. Na drie uren kan ze er al om lachen; het opvoeden kan beginnen.

Drie dagen later staan we weer aan de deur. Of we ze effe zien mogen, of ze al gegroeid is, of ze d'r ouders een beetje laat rusten?

Oma bestudeert de groei, terwijl ik over de bank geleund toekijk. Een meisje! Hoe anders is dat dan ik gewend ben ? Tegen de tijd dat ze groot is, is de voetbalcompetie voor vrouwen misschien gewoon en spannend en is de eerste transfer van PSV-ster Zoë C. naar Ajax een feit.

Het was een druk weekend: een start met het Fontysfeest op vrijdagavond: 6500 mensen, die samen naar een filmpremière ( de Fontys-onderwijsfilm : "The sky is not the limit") kijken, een Europees record. Wij waren erbij!

Zaterdag ontvingen we Tuinclub 5. Ik was een beetje nerveus geweest. Voor als ze me zouden vragen naar de namen van plantjes in het Latijns. Maar het ging helemaal anders. Ze vragen niks. Ze vertellen uit zichzelf van allerlei dingen. De namen van onze plantjes in het nederlands, over snoeien, stekken en composteren. Het meeste wist ik al. Maar dat liet ik niet merken. Ze vonden me daarom leuk. Riny mag misschien bij die club komen.

Zondag..... Zondag was weer helemaal anders. In Amsterdam werd bij gelegenheid van de opening van het boekenseizoen op het terrein van de Westergastoren de Manuscripta gehouden, een manifestatie rondom boeken. De opening bestond uit de installatie van de jury van de NS publieksprijs en het bekendmaken van de zes genomineerde boeken.

De helft is rebbisch: Kluun, van der Lugt en Verhoef. Het wordt kiezen tussen van Dis De wandelaar, Grunberg Tirza en Luyendijk Het zijn net mensen. Alleen het laatste boek moet ik nog lezen om mijn verantwoorde keuze bekend te maken. En verder heb ik weer een aantal boeken dubbel in mijn kast staan.

De manifestatie is overigens van harte aan te bevelen! Volgend jaar blijf ik de gehele dag. Maar dit jaar ging mijn verlangen naar de Bonifaciuslaan.

En zo zijn we weer bij Zoë Z.I.E. zie boven en haar blog: www.ziecreemers.blogspot.com