Feest voor ongelovigen

We geloven niet in Sinterklaas.
Toch vieren we het.
Ondanks dat God jaren geleden is afgeschaft vieren we kerst, nemen we vrij op de christelijke feestdagen.

Het koningshuis kan met haar erfelijke opvolging anno 2013 niet serieus worden genomen.
Toch wacht ons een groots feest als de zoon de moeder opvolgt.
Het volk kun je beter zijn brood dan zijn spelen afnemen.

De Argentijnen zijn in opkomst.
Als niet actieve ongelovige republikein is het dezer dagen mijn lot om te wachten tot de buien vanzelf overtrekken en we kunnen overgaan tot de orde van de dag.

Valt er nog iets te vieren waarin we echt geloven?

crisis en de NAN

Op grond van de wet op de privacy zou het koningschap moeten worden afgeschaft.
Om alle marathons te verbieden lijkt me te ver gaan.

Zo kan het/ik wel weer.
Onze zorg voor de samenleving krijgt vorm door one-liners.

Na lezing van Filosofie Magazine  lijkt het me het beste om katholieken tot het protestantisme te bekeren, want kapitalisme en protestantisme zijn voor een gezonde economie een succesvoller koppel dan hedonisme en katholicisme.
Of is het afschaffen van godsdienst een nog probater middel?
Hoewel..., de YOLO's van Haren hadden niets met religie van doen. Die werden enkel gevoed door OBB (Onmiddellijke Behoefte Bevrediging).

Ik wil - hoe bescheiden dan ook - mijn bijdrage leveren om de crisis te bezweren al was het maar om over andere zaken te lezen en te schrijven nu voetbal en PSV taboe zijn. Wat er voor de gewone man over de crisis geschreven wordt is weinig pragmatisch.
Moeten we protestant-zuinig zijn of katholiek-royaal?
Moeten we schulden aflossen of koesteren?

De crisis wordt soms groter gemaakt dan het enkel economisch te benoemen. Het gaat om een morele crisis.
Dit opent tenminste de mogelijkheid voor loepzuiver populisme.
De economie werd steeds meer een terrein voor wetenschappers en specialisten  met modellen en data.

Om niet meteen  grote vergezichten te schetsen, die al te snel tot een mondiale kruistocht escaleren, doe ik hier de suggestie voor een nieuwe godsdienst zonder god of koning, een nieuw moreel imperatief.
Alles wat we doen moet de volgende generatie dienen. Het dient de liefde voor het Nageslacht, de Aarde en het Niets (stilte, zwijgen) .

Ik meld hierbij de geboorte van de NAN- beweging.

schuld en ....?

Schuld en boete is het thema van deze maand van de filosofie.
Coen Simon schreef het essay 'Schuldgevoel. Over de behoefte aan de dingen die we niet nodig hebben.'
Op de cover staat een torenhoge ijscoupe. De consument zal of de helft weggooien of er buikpijn en bij herhaling de welvaartsziekte diabetes type II aan over houden. Op zo'n coupe zou een verbod moeten liggen.
Ons schuldenpatroon heeft de huidige crisis en werkeloosheid veroorzaakt.
De economische schuld is uitgegroeid tot een morele.

Voor het etensmaal hebben we jarenlang tot God gebeden om onze schuld te vergeven, daarbij nooit gedacht aan matiging.
Op mijn vraag over welke schuld het ging, zei mijn vader dat het om de erfzonde draaide, iets wat mijn pet te boven ging. Het draaide om een verboden vrucht, een appel, die God verboden had om te eten. Ook dat begreep ik niet. Een appel, geen overvolle ijscoupe, maar een gezonde vrucht, geen onrein varkensvlees of welk ander dierlijk voedsel, nee, ze mochten alles uit de tuin nuttigen, maar Adam en Eva, onze voorouders moesten van die appelboom afblijven.
Waarom waren ze er dan niet gewoon van afgebleven?
De schuld ervan kon je niet afschuiven op een als slang vermomde duivel of op een mooie vrouw.
Vond ik.

Schuld kwam in mijn verdere leven vaker langs. We leerden dat we in een schuldcultuur leefden in tegenstelling tot de oosterse mens, die meer last van schaamte zou hebben. Bij ons werden de restjes schaamte door de seksuele revolutie opgeruimd, zo dachten we.
En van schuld hadden we geen last. De titel van Dostojewsky's werk 'Schuld en boete' veranderde in 'Misdaad en straf'.
Zo lieten we de schuld achter ons.
Totdat we een huis gingen kopen.
Iets aanschaffen door te lenen werd steeds eenvoudiger en gewoon.
Schuld stond in het teken van normaliteit.
Sparen was iets voor oude mensen en boeren.

Geldschulden worden nu in een andere verantwoordelijkheid geplaatst. Het is een gevolg van kapitalistische hebzucht. De economische schuld evolueert tot een morele. We worden geconfroneerd met onverantwoordelijkheid ten opzichte van de volgende generatie.
Dus vreet jij die ijscoupe op, dan hebben jouw kinderen het nakijken.
Elke vraatzucht wordt veracht, de gedwongen soberheid spuuwt op de onlesbare inhaligheid van de graaiers.
Het is dus toch de schuld van het kapitaal.

Mijn schuld spiegelt zich inmiddels in mijn verantwoordelijkheid. Waarvoor draag ik verantwoordelijkheid? Alleen voor de dingen die ik doe? En voor wat ik niet doe?
En voor wie draag ik mijn verantwoordelijkheid?
God is al lang dood, de Ander heeft zijn plaats ingenomen.
Wie is die Ander?

Van alle plaatjes uit mijn kinderbijbel, die ik zorgvuldig bestudeerde om te begrijpen waarvoor ik bad, ontroerde me het meest die waarop Adam en Eva uit het Paradijs werden gestuurd.
Hun naaktheid bedekkend, huilden ze en elkaar omarmend verlieten ze de tuin der vruchten.

Het volgend jaar mag de titel van de maand van de filosofie 'De Ander en de Troost' heten.

Wat is het toch...

Medianieuws.
'Nooit werd, sinds hier officieel meting naar wordt gedaan (sinds 1898), de zin 'Wat is het toch koud!' in maart zo vaak gecommuniceerd als dit jaar.' en
'Pasen kouder dan Kerst!' en
'Kleumen op de camping' en
'Nieuw kouderecord!'.

Bij Barbarij (zie: Barrico, De Barbaren) draait het om spektakel en sensatie. Uit het Oosten nu geen Hunnen of Gothen of andere Barbaren, maar een gure wind, die voor records en gesprekstof zorgt.
Op Camping Groede wachtten ons op Goede Vrijdag de Optmisten, de Dwarsen, de Doorzetters; een kleine Caravanity Clan, hun gepimpt buitenverblijf tentoonstellend op het Glamping Resort Strandbad Groede.
Thomas en Femke zetten er de voortent en bijtent op zonder 'Wat is het toch koud!'
Zie foto's 1 en 2. Bijhorend geluid: vrolijk gefluit en gulle lach. Kom daar maar eens om bij - ik kan het niet laten slechts 2 graden boven nul, nooit was het zo....-

Op het einde van die dag nog even naar het strand, waar de zon met waakvlamtemperatuur ons bijschijnt.
Pas terug op weg naar huis, na hen nog een paar fijne paasdagen te hebben toegewenst, durf ik tegen Riny te zeggen: "Wat is het toch..."
Zij vult aan "een stel om trots op te zijn."