grenzen

Deze blog is fotoloos. Wat beschreven wordt is nauwelijks in woorden, laat staan in beelden te vangen.
Waar gaat het over?
Afgelopen dag werden grenzen overschreden. Ik doel niet op de records op de Olympische Spelen noch op het betreden van ongeoorloofd terrein.
Het gaat enerzijds over een sportprestatie, die zelfs de regionale krant niet haalt.
Riny en ik liepen afgelopen zondag, uitgenodigd door Jo en Carla B. op de Golfhorst in Horst-America 18 holes in vijf uur. "Liepen" betekent dat we steeds ons golfballetje volgden, dat we even ervoor een ferme tik verkocht hadden. Nu gaat het om die tikken. Ver en nauwkeurig richting hole, een gaatje ergens in geschoren gras. Dus noemen we het een sport: er zit uitdaging in en enige fysieke inspanning. Ik heb begrepen dat het Olympisch Comité de sport er ook van in ziet. De grensoverschrijding zit in de duur: nooit golfden we zo lang, zelden met zoveel plezier, terwijl we er tegenop zagen als een torenhoge berg en af en toe behaalden we een aardig resultaat.
Welk beeld zou onze trots het meest weergeven? Een foto van dikke voeten, een eindeloze fairway, daarboven een dwarrelend balletje of die lange put? Juist geen van alle. Bovendien...ik had geen toestel bij me. Geloof me dus maar op mijn woord.
Anderzijds.
Zie hierboven. Er staat een enerzijds, dus dient een anderzijds te volgen.
Anderzijds was er dit weekend de grensoverschrijding van Zoë. Ze vertoeft een jaar op deze aarde. Niet officieel doch officieus. Haar ouders hadden besloten dit feit afgelopen zaterdag te vieren. En terecht. Zoë was vorig jaar ruim een week te laat, dus mochten de cadeaus nu worden gegeven. Nu gaat zo'n feest aan de kleine voorbij. En ook wel aan al die andere genodigde koters. Die merken hooguit dat iemand anders aan het kleurrijk pakpapier mag trekken.

Onze drie kleinkinderen bijeen.
Luca, die les kreeg in het mijn en dijn. Zijn mijn weet hij te benoemen als "Luca", ook een grensoverschrijding naar een eigen identiteit.
Zoë, die kijkt en schouwt, alsof ze de wijsheid achter dit feest probeert waar te nemen. Ze blies op verzoek van Karlijn naar het eenzame kaarsje op de schitterende taart, maar het was moeder die de vlam heimelijk doofde.
En dan punkie Noa. Femke nestelde zich met haar in de party tent onder de warmtelamp. Ik kan zo'n kleintje slechts bezoenen. "Volgend jaar", heb ik tijdens een kus in haar oren gefluisterd "zal ik je ook de lucht ingooien. Dan spelen broer en nicht vader en moeder over je. Maar wacht geduldig op de tijd. Die jaargrenzen komen vanzelf en eigenlijk veel te snel."
We hebben er nu drie kleinkinderen.
Voor elk ben ik een vezameling gestart.
Voor Luca, zoals bekend, is dat Pinokkio; voor Zoë Roodkapje. Voor Noa is de keuze dit weekend ook gemaakt. Het is Repelsteeltje geworden.
Maak je een reis naar een exotisch land, zoek dan naar die drie verhalen. Als golfen een Olympische sport was geweest hadden we de sprookjes in het Chinees verworven.

Herinnering en reflectie

Herinneringen zijn selecties van gebeurtenissen, voorvallen, handelingen, die verfraaid en gekleurd in pasteltinten of verdunde waterverf uit die oneindige kast van ons geheugen naar boven kunnen worden gehaald. Het delen ervan met anderen leidt tot verrassende doorkijkjes alsof meerdere fotografen vanuit verschillende standpunten of perspectieven de gebeurtenis hebben vastgelegd en ze samenvoegd tot een visuele reportage. Het uitwisselen van herinneringen levert mij de troost van relativiteit en subjectiviteit; ik kan in mijn eentje niet alles kennen, maar samen is meer dan de som van de losse herinneringen, de verhalen kunnen in elkaar worden gestoken.

Het is een Kafkaiaanse ervaring om iets te herinneren, zeker te weten, terwijl de ander, die erbij was - dacht je - niets maar dan ook niets weet. Voor hem bestond het voorval niet.

Als het een leugen is, valt ermee te leven. Er kan een ongekend belang zijn om het voorval te wissen, te deleten, althans te doen alsof.

Maar stel dat beiden oprecht zijn, dan staat een "ja" tegenover een "nee" en hebben beiden reden om aan beginnende Alzheimer te denken.

Bovenstaande overpeinzing heeft niets, maar dan ook niets met de foto hierboven te maken, maar met een ervaring van de laatste weken, waarbij de een de ander voor gek zal hebben gesleten.

Nee, Riny en ik barsten van de herinneringen, die we uitwisselen, elk met eigen kleur en kracht.

Zo ook dit weekend, toen we er weer eens achter kwamen hoe herinneringen troost opleveren. O zeker, de melancholicus in ons weet, dat het de dingen zijn die voorbij zijn. Maar ik heb het over de reiziger, die weet dat hij nog tijd heeft voor het opdoen van nieuwe ervaringen. Door vroegere reizen te herinneren en uit te wisselen weet hij zich gewapend voor de gevaren en de (des-)illusies. Hij is voorbereid op de tocht.

Zo hebben we ons de mooiste vakanties herinnerd en geprobeerd daar lessen uit te trekken voor de tijd dat ons gezamenlijk leven een permanente vakantie zal zijn.

Wordt het een huisje aan de Zwarte Polder, een prachtig natuurgebied aan de Zeeuws Vlaamse kust, gaan we in het voorjaar caravannen, alleen of met anderen of waren we het meest voldaan in een steeds wisselend resort?

Natuurlijk herinner ik me veel meer van onze gesprekken in het afgelopen weekend, van de voorvallen en de gebeurtenissen - ik heb een goed geheugen - maar voor dagboek en openbare blogs hanteer ik diverse filters. Ik ben me van mijn filters bewust. Ook weet ik dat mijn brein onbewuste filters hanteert: de positieve functie van het vergeten. Soms lukt het me om die filter te omzeilen. Veel nut heeft dat niet. Maar als ik daarmee weet dat ik geen Alzheimer heb, heb ik het er voor over om me ook de pijnlijke gebeurtenissen te herinneren. Bovendien is het voor de melancholicus in me prettig: dat is in elk geval voorbij.

Ons mogelijk laatste verblijf in Groede duurde hooguit 30 uren, maar was van een zodanige intensiteit, dat Proust of Joyce daar een vuistdikke roman over zouden kunnen schrijven. Ik laat het bij deze korte verhullende verwijzing. Hiervoor past reflectie of poëzie beter dan de onthullende vorm van proza.

Mijn ver-dichting van de herinnering aan die 30 uren is de foto: Riny, die onder een grauwe lucht de Zwarte Polder achter zich laat.

Domme dames en een slim meiske

Foto 1 links Truus en Trees en rechts van de afscheiding de vooralsnog naamloze koekoeks-kippen

Foto 2 Zoë krijgt rij-instructie van haar vader

Vorige week merkten we het. De wyandotten Truus en Trees kregen het huis- en tuinafval, dat we dagelijks in hun ren wierpen niet meer verwerkt.
Ze raakten er een beetje gefrustreerd van, waren niet meer blij als ik met een schaal voorheen in hun ogen vol lekkerneien kwam aanzetten. Ik meende ze te horen zuchten. Het was teveel. Ze draaiden hun kontjes naar me toe. In kippentaal een gebaar van genegenheid en/of afweer. Ik verstond hun dubbele boodschap. We hadden de keuze óf een deel van het keukenafval in de groenbak werpen (op de composthoop mag niet, want muizen) óf hulptroepen inschakelen. Het werd het laatste. Teveel eieren kun je immers altijd wel slijten.
Zo werd in Klein Amerika, een dierenwinkel in Achel, België, waar elk dier dat niet op de beschermde dierenlijst van de Unesco staat te koop is, een tweetal kippen aangeschaft van het merk koekoek, welke een vederdracht heeft, die mooi past bij ons (witte) huis en de buff kleur van Truus en Trees.
Waarvoor ik vreesde geschiedde. De indringsters werden onmiddellijk onerbarmelijk belaagd door de oorspronkelijke bewoonsters. Dat geruzie en gekrakeel kan dagen, zo niet weken voortduren, is mijn ervaring en aangezien ik geen haan wil hebben noch wil spelen, zat er maar één ding op: separatie al dan niet van tijdelijke aard.
Zo geschiedde. Ik startte met het maken van een tussenschot, bestaande uit panelen beslagen met afrasteringsgaas, intussen namen voor de nieuwe gasten bedenkend. Ik vond dat ik de namen van mijn lieve en trouwe collega's, Hellen en Leny, aan deze dames moest schenken. Over afzienbare tijd zou een blik in de ren me herinneren aan dit gouden collegiale duo van weleer.
Maar wat een desillusie! De kip, die ik Hellen gedoopt had is een mietje, een bangeschijter. Loopt voor de eerste nieuwsgierige blik van Trees weg het leghok in. Voor Leny, de kip Leny, is het verschil met haar Fontysnaamgenote nog groter. Ze staat zolang aan het tussengaas te dralen, dat Truus en Trees er genoeg van hebben en haar met een welgemikte snavelslag door de grote gaasgaten in d'r kuif grijpen. Gepiep en gejammer is haar deel. Dat ze een eindje verder weg gaat staan, ho maar. Even later is het dan weer prijs.
Ik heb ze beiden hun naam ontnomen. Zoek driftig naar andere, passende aanroep. Wie heeft een idee? De voor de hand liggende prijs voor de beste namen is een doosje met zes koekoekeieren.

Om me te verdedigen tegen het verwijt van vrouwonvriendelijke ideeën of opruiend anti-feministisch geschrijf wil ik wijzen op hoe slim (mini-) vrouwtjes zijn. Als toevallig voorbeeld voer ik hier mijn kleindochter Zoë ten tonele. Na enige instructie van haar vader wist ze de elecro-auto te bedienen, inhoudend starten, toeteren en sturen. Dat ze eerst tweemaal teveel naar rechts draaide en tegen de muur aanbotste, deed ze om ons aan het lachen te brengen en niet uit masochisme, dat domme kippen kenmerkt.

Achterop de auto staat "voor jongens vanaf drie jaar".

Foto 1 Noa 0

Foto 2 Mat 60

Foto 3 met broer en zusje

Foto 4 Cor Jung

Na een week vakantie in Groede, opent deze blog met een mogelijk vreemd ogende verzameling plaatjes. Foto 1 en 3 horen bij elkaar 1: Mijn kleindochter Noa - en niet zoals ik aan mijn familie direct na de geboorte mailde en op de hoogte bracht van de geboorte van Zoa! - en 3: Noa, Luca en opa. Drie a's op het eind. Ik was zeer benieuwd hoe Luca zou reageren op de indringster, die zoveel aandacht krijgt. Als vader lette ik na de geboorte van David ook op de reactie van zijn oudere broer Thomas, maar er was zoveel om in de gaten te houden en ik ben veel vergeten. Ik was benieuwd....

De meeste kraambezoekers hebben pedagogisch verantwoord ook een kleinigheidje voor Luca bij zich; hij wordt voortdurend bij het feest betrokken. Hij reageert geweldig. Als ik een eindje met hem gewandeld heb en voorstel om terug naar huis te gaan naar oma pappa en mamma, vult hij aan met "en Noa".

Even nadat foto 3 genomen is zegt hij evenwel tegen mij dat Noa naar mamma moet en eist mijn aandacht verder op. Het is zondag 3 augustus en het jonge gezin is voor het eerst in het Zuiden, hun auto voller dan ooit.

3 augustus.

Drie van mijn broers en zussen zijn op die dag geboren: Mat en de tweeling Anke en Maarten. Mat (foto 2) vierde dit jaar zijn 60 ste verjaardag. Op het feest trad ik samen met mijn broer Frank op in het duo Frank Freud en Cor Jung: voor al Uw vragen in de derde levensfase. Voor een foto (4) ben ik zojuist voor de spiegel gaan staan. Zo zag ik eruit als Jung. Freud oogde exact hetzelfde.

De act was toegesneden op de eigenheden en -aardigheden van onze broer Mat. We hadden lessen, theorie en oefeningen hoe hij met zijn laatste werkdagen, zijn opaschap en zijn in zijn jeugd opgebouwde aandrang om vooral aardig te zijn zou kunnen omgaan in zijn 60 plus tijd. Er zat dus weer heel veel in. Te veel, zo evalueerden we. In ons volgende optreden zullen we daar rekening mee houden. Maar let wel, Freud/Jung nemen geen blad voor de mond en fileren de psyche tot op het bot.

We hebben inmiddels twee aanvragen binnen voor optredens. De eerste is op de 60 ste verjaardag van Frank op 23 april 2011. Dus wordt dat een optreden van Jung alleen of met een stand-in Freud.

Wellicht benadert de psycho-analytische Verein jou hiervoor binnenkort.

Zoë, David en Karlijn verbleven in het weekend in onze caravan in Groede. Karlijn maakte op de weblog van Zoë (http://ziecreemers.blogspot.com/) (wederom) prachtige foto's. Vanaf deze plek complimenten!!