Kerst '16

Tradities beschrijf je het best in de overeenkomsten van de elkaar opvolgende gebeurtenissen.
Kerst vieren bestaat uit het in samenzijn van de familie cadeaus uitpakken, spelletjes spelen en gezamenlijk eten.

Als je de focus op de verschillen legt, dan is het eerste dat aandacht vraagt het gegeven dat we weer een jaar verder zijn, duidelijk zichtbaar in het gegroeide volume dat de kinderschare opeist met de vraag voor de gastvrouw en -heer of het allemaal aan de dis past.
Wij hadden voor een gourmet gekozen, verlengden de eettafel en met behulp van een bijzettafel pasten het gezelschap met de twee vereiste gourmetstellen en etenswaren nipt.

Het begint met het uitpakken van cadeaus.

Volwassenen leggen het accent op een surprise, een verlaat Sinterklaas.

Voor Karlijn een hondenkar, waarop ze haar hond Charlie, ondanks haar hernia, kan uitlaten. 

Met Kerst knoopt Thomas zijn trouw-stropdas om. 

'Het past nipt'.

De stiften, waarmee je op ramen kunt tekenen worden direct uitgeprobeerd.

Femke maakte zich meester van mijn camera en legde haar Kerst '16 vast op haar eigen wijze,

Ik paste enkele fotobewerkingen toe.

Trots op mijn baksel

Noa, Zoë, Thijn en Phéline

David en Karlijn

Creatie van Zoë

Het was een Kerst met een eigen accent, een eigen karakter, een Kerst zoals hij nooit was geweest en nooit meer zal worden. 

Toen ik de foto bekeek trof mij een overeenkomst met Kerst '79. 

Mijn moeder was een maand eerder overleden. 

Mijn vader had alle kleinkinderen een zaklampje gegeven. 

Op de zwart/wit foto staat David en hij ziet het licht.

37 jaar later laat Luca zijn moeder het licht zien. 

Met led lampjes.

Overeenkomst en verandering..    

De draagkracht van de democratie

Houdt het nooit op?

Een wreed verstoorde Kerstmarkt in Berlijn.
Moordwapen: imitatie Nice
Tellerstand tot heden: 12 doden.
Twee jaar na 'Je suis Charlie Hebdo' lees ik 'Ich bin ein Berliner'.
Hulpelozer kan het niet.
Zie ik ook de woede
gericht op het asielbeleid van Angela Merkel.
In een paar jaar van gevierde vredesduif naar geminacht demon.

Na de democratie wacht de tirannie,
het antwoord op de roep om de sterke man
- om een sterke vrouw is nooit geroepen -
De man, die zich bekommert om onze zorgen.
Alleen onze zorgen
Eigen Zorg Eerst.
2016 het nieuwe 1933

Heb ik mijn optimisme verloren?
Nee hoor.
Slechter kan het niet gaan.
De beste wensen voor 2017!

Kijk naar Turkije en Rusland
die door een terroristische daad
dichter bij elkaar komen te staan.
Dat kan blijkbaar als je sterke mannen hebt.

Verval ik in cynisme?
Leidt twijfel aan het volk
naar betwijfelde democratie?

Twijfel verkies ik echter boven de zekerheid
te weten van de oorzaak en de schuld
die altijd ongenuanceerd
buiten de beweerder ligt.

Cor-ting

Ik ben dol op kortingen. Op mijn bureau wemelt het van kaarten waarop zegeltjes geplakt moeten worden. Het inleveren van een volle spaarkaart vind ik puur genot.

De calvinist in me mompelt nog wel eens dat ze beter het product goedkoper kunnen maken dan deze klantbindende acties. De katholiek vindt hem een kniesoor.

Riny doet de boodschappen. Op haar vraag of ik nog iets wens is mijn antwoord steevast dat ze de zegeltjes niet moet vergeten.
Vroeger moest je de zegeltjes natlikken, nu zit er voorgesmeerde lijm op. Ik weet niet of ik dat een verbetering vind. Die lik stond symbool om de zegel definitief van jou te maken.

Kortingsbonnen verzilver ik.
In de jaarlijks uit te brengen CD box Aangenaam Klassiek, zit dit jaar ook een kortingskaart met de beeltenis van Paul Witteman van 5 euro, te verzilveren bij Uw klassiek CD aankoop.

In Valkenswaard zijn de twee muziekwinkels weg. Dat blijkt ook het geval in de omliggende dorpen.
Weggesaneerd door internetwinkels als bol com.
Op de website van  laatstgenoemde probeer ik mijn kaart in te voeren. Daarvoor moet ik de cijfers op de achterzijde invoeren en de pincode, die ik achter een soort chipstripje kan vinden.

Het lukt me niet. Er verschijnt de melding dat de kaart over de datum is. Soms venmeldt de site dat ik een ongeldige code heb ingevoerd. Dus met bol. com gemaild. Lars antwoord. Klopt mailt hij, hij zal het doorgeven aan de betreffende afdeling.Of ik een foto van de voor- en achterkant kan opsturen.

Twee dagen later reactie op mijn reminder van Erik. Hij heeft vijf euro aan mijn account gehangen. Ik mail terug omdat ik de korting, die 'automatisch' zou verschijnen niet zie en ik maak melding dat de CD die ik wil aanschaffen (Rachmaninov door Krijgh en Amara, uitgekozen omdat Paul W. daar zo mooi over schrijft in het in de box ingesloten boekje) bij bol.com maar liefs 4 euro duurder is dan in de box is aangegeven. 

Aan dat laatste is niets te doen meldt vervolgens Amanda omdat een ander bedrijf de CD aanlevert. 

Zo is de winst slechts 1 euro, bovendien moet ik verzendkosten betalen of er nog een CD bijnemen om de bestelling boven 30 euro te laten stijgen. 

In Eindhoven in de heuvelgalerie is nog een heuse  klassieke muziekwinkel. Ik haal daar mijn Rachmaninov, maar...de kaart kan ik niet inwisselen. 'Ís reeds gebruikt' geeft het beeldscherm van de winkelier aan.

Kwade mail naar bol.com. Hebben jullie mijn 5 euro ingepikt?

Manon antwoord. Nee, dat doen we niet bij bol.com. Ze geeft aan dat 5 euro op mijn account staan.

Ik meldt weerom dat ik die niet kan vinden bij mijn nieuwe bestelling, dit keer een van boven de dertig euro. Of ik foto's van mijn kaart kan opsturen. Maar die hebben jullie al, werp ik tegen. Manon zegt dat ze de foto's echt nodig heeft, als ze mij wil helpen.

Dan belt Samantha. 

Met haar heb ik een uurtje aan de telefoon gezeten. 

Ze was buitengewoon hulpvaardig en bovendien geduldig. Ze hielp me bij het verwijderen van coockies. Ik vroeg of ze vaker zulke digitale sukkels hielp, waarop ze zei dat ik geen sukkel was.

Het lukte nog steeds niet. Ook met haar. Maar ze wist een oplossing. Ze zou mij een kortingscode influisteren. 

Mijn gehoor is niet meer wat het is. Ik meende dat ze in licht Hagenees 5 over zes en even later 5 over 9 zei en tiepte dat verbaasd in, maar dat bleek uiteindelijk het cijfer 6 en cijfer 9 te zijn. 

Maar ook deze kunstgreep lukte niet.

Samantha moest nodig anderen raadplegen en zou me terugbellen.

Ik vreesde voor een zeer lang verhaal, want ik had me vastgebeten, zou koste wat kost de onderste steen boven halen.

Samantha belde terug.

Ze had het gevonden.

Ik bleek twee accounts te hebben op twee verschillende e-mail adressen.

Ik bespaar de lezer de hobbels die Samantha en ik moesten nemen vooraleer ik op mijn oude, andere account terecht kwam (van alles afsluiten, nieuw wachtwoord aanmaken).

Nu zit ik met de vraag van de afsluiting.

Wat hebben we geleerd voor de toekomst?

In ieder geval ga ik voortaan naar Bullit-klassiek in de Heuvelgalerie, zolang die ondanks bol.com, bestaat.

Voor mijn korting- en zegeltjesverslaving zoek ik een goede begripvolle therapeut.

Grote kunst in Valkenswaard

Van trends blijven we dagelijks op de hoogte door de uitzendingen van De Wereld draait door- DWDD -, waarin Marthijs-kort-samengevat-van-Nieuwkerk ons voorhoudt wat we moeten weten, wat we dienen te gaan zien, wat niet gemist mag worden.
Met lijstjes, samengesteld door een panel van steeds maar dezelfde deskundigen en met 'U Kijkers thuis' wordt de hedendaagse cultuur gecanonniseerd en behapbaar gemaakt.

Evenementen vinden doorgaans binnen de Grachtengordel plaats.
Wij in de provincie moeten volstaan met de boeken- en muziek- tiplijstjes, verkrijgbaar bij de enkele boekhandel in de regio of bol.com. Binnenkort kan e.e.a. aan elkaar worden gelinkt.

Zo zagen we vormgever Marcel Wanders onlangs in DWDD zijn laatste kunstproject presenteren.
Met het aan de weg timmerende Rijksmuseum heeft hij een boek samengesteld met topwerken uit genoemde cultuurtempel.
Niet zomaar een boek. Het is een obesitas foliant van 35 kilo in een genummerde uitgave van 6500 euro.
Er is ook een unlimited uitgave van 5 kilo, waarvoor 125 euro moet worden neergelegd.

Ik had mijn ogen niet geloofd toen het plaatselijk sufferdje aankondigde dat tijdens afgelopen weekend het grote boek te bewonderen zou zijn in de winkel annex galerie Bloenex aan de Leenderweg. In Valkenswaard!

We zijn er geweest.
Het boek was indrukwekkend. Zeker.
Maar waar ik het meest van genoot was een gevoel van trots.
Ik keek regelmatig om me heen of er stadse mensen zouden zijn, die jaloers zouden zijn dat ons dit werd gegund.
Het Rijks in Valkenswaard, sommige details op 750% weergave.
'Zo kun je het in de ere-galerij niet zien', verzekerde de gehandschoende ombladeraar.

'Dit moet ik vastleggen in mijn eigen DWDD', schoot het door mijn trotse en  warme gemoed en maakte enkele foto's.

Riny had zich voor de gelegenheid getooid met een mondain stads hoedje

Na dit weekend voel ik me burger van een wereldregio, van een brainport een mainport; ik ben een kosmopoliet op aarde.

In Valkenswaard.

Dankzij 35 kilo Wanders.  

Biedt Popper troost?

Na het Oekraïne-referendum, de Brexit en Trump is me duidelijk geworden dat ik nationaal en mondiaal tot een herkende minderheid behoor.
Mijn teleurstelling is nog niet geëvolueerd via onbehagen, boos naar een tomeloze woede, mijn visie wil ik nog steeds onverbeterlijk in dialoog brengen via argumentatie en nuancering.

Wat heb ik in te brengen tegen de 'we zullen ze eens een poepie laten ruiken'- stellingname?  Ze, die bij doorvragen bestaat uit de elite, die ginds comfortabel op het pluche zetelt, die door vluchtelingen op te laten vangen alleen maar stemmen wil werven, de heersende kliek, dat werk naar derde wereld landen exporteert en eigen volk in de kou laat staan, leugens over opwarming van de aarde gebruikt om ons plezier anno nu te vergallen.

Debatterend is hoon is mijn deel, ik ben een rationele Neanderthaler, niet meer in het vizier van de publieke omroepen, die nu naarstig op zoek zijn naar een programmering voor de gewone man, de boze blanke burger, de teleurgestelde nationalist.
Ik zal mijn troost, heil en voeding moeten zoeken in stoffige geschriften, het populistisch geschreeuw vermijdend door twitter en facebook af te sluiten en te wachten tot het woeden van de dikke ikken is gaan liggen.

Zo zou ik kunnen denken, zo zou ik kunnen schrijven.
Wie zal het dienen, wie zal het inzicht geven?

Op 12 maart 1938, vijf jaar na het aantreden van Hitler als rijkskanselier, marcheerde het Duitse leger Oostenrijk binnen. Nationalisten trekken zich niet terug achter hun al dan niet ommuurde grenzen, maar steken die met een grenzeloos superieuritetsgevoel over op zoek naar Lebensraum und Macht.

De Weense politiek en wetenschapsfilosoof Karl Popper doceert in die tijd aan de andere kant van de wereld, in Christchurch in Nieuw Zeeland. Hij besluit een antwoord te formuleren op de brutale dictaturen van Hitler en Stalin, pleitbezorgers van gevaarlijke -ismen van hun ideologieën.
Het kost hem jaren en resulteert in een van de belangrijkste werken van politieke filosofie van de twintigste eeuw: The open society and his enemies, één van de vele dikke boeken, waarvan ik me had voorgenomen die na mijn pensionering te lezen.

Nu is de tijd daar.
Gisteren plofte de bestelde vertaling op de spreekwoordelijke deurmat.
Zowaar een kloek werk van 940 pagina's, bijna de helft bestaande uit noten.

Direct eraan begonnen. Na de inleiding van Arjen Fortuin gestart met het doorgronden van de structuur. 

Popper valt soms met ongekende felheid een drietal filosofen aan: Plato, Hegel en Marx, alle drie vertegenwoordigers van het door hem genoemde historiscisme, een gesloten systeem van denken en voorspellingen van de toekomst, dat doorslaat in totalitarisme.

Op basis van de inmiddels gelezen bladzijden schat ik dat ik het boek rond het voorjaar, als het licht weet gaat schijnen, uit zal hebben.

Dan zal verslag doen van mijn mogelijk troostrijke tocht in het elite-bos.

Intussen zal ik de teevee programma's voor de gewone man met genoegen moeten missen.

Cursist

Vanavond is het de vierde avond van de cursus Lightroom 6.

De gewoonte om tenminste één cursus per jaar te volgen is opgebouwd in mijn zesjarig lidmaatschap van de programmaraad van de HOVO Brabant.
Het volgen van een cursus werd gestimuleerd om zo een beeld te vormen van (oudere) cursisten en het niveau van het HOVO aanbod
Bijvangst blijkt nu een vorm van verslaving te zijn, het willen volgen van een cursus, het opdoen van nieuwe inzichten. In de HOVO brochure vond ik voor dit najaar niets van mijn gading en ging ik op zoek bij andere aanbieders,

Op een feestje waar het gesprek op fotografie kwam te liggen stak een van de feestgangers de loftrompet over, wat zij noemde het fotobewerkingsprogramma, Lightroom.
Het had me niets gezegd, ik kende slechts  Photoshop - vooral van naam - en het eenvoudige programma van Photo Gallery, waarin ik mijn afbeeldingen doorgaans bewerk..
Op de site van de Eindhovens Fotoclub stond dat er op korte termijn een cursus Lightroom 6 zou worden gestart voor beginners. Een schot in de roos! Het volgende feestje zou ik mee kunnen praten over de zegeningen van Lightroom!

Ik heb er inmiddels drie avonden opzitten.
Wat ik inmiddels weet:
1. 'Beginners' is een diffuus begrip. We zijn met zijn vieren. Ik ben niet alleen de oudste, maar ook de enige amateur.
2. Lightroom is een workflow met zeven modules. Eén ervan is 'Ontwikkelen', een fotobewerkingsprogramma, dat alleen al is zo oneindig uitgebreid dat je er wel tien cursussen voor nodig hebt om het te doorgronden.
3. In de aankondiging van de cursus stond, dat je een proefversie van het programma kon downloaden. Die is, kwam ik snel achter, slechts een maand geldig. De cursus heeft een looptijd van drie maanden.
4. Op het programma kun je een maandelijks te betalen abonnement nemen of het kopen. Voor dat laatste koos ik, betaalde 200 euro en kwam erachter dat het niet op mijn stand-alone Windowscomputer loopt omdat die nog een 32 bits processor heeft,  Een 64 is vereist, las ik nadien in de kleine lettertjes van de aanbieding. Hij loopt wel op de (mobiele) Apple Pro.

Wat ik al lang weet:
1. Om effectief onderwijs te geven is kennis van het vak én van didaktiek nodig. Is van die tweezijdigheid geen sprake, dan is de sessie onbegrijpelijk of nietszeggend.

Mij wacht vanavond, vrees ik, wederom een bijeenkomst vol vaardigheden, die ik nog net begrijp, maar me thuis, als ik aan de vele huiswerkopdrachten wil gaan werken, onbegrijpelijk voorkomen.
De knopjes werken niet, de beelden verdwijnen onvindbaar, de computer loopt vast.

Nostalgisch denk ik terug aan HOVO, waar het vooral om kennis en inzicht draaide, waar we als gelijkgestemden reflecteerden op de stof bij de koffieautomaat.
Daar voelde ik me jong en energiek.
Vanavond, wanneer onder meewarige blikken mijn excuses voor het niet voldoen van de huiswerkopdrachten gelaten aanhoord zullen worden, zal ik me oud voelen, stokoud, iemand die de tijd niet meer kan bijbenen.

Maar bij een volgend feestje kan ik meewauwelen over Lightroom 6.

Roesdael

Thomas en Femke hebben in de Kampina aan het stroompje De Rosep een stukje grond gekocht. Het is een idyllisch plekje waar gedachten alle ruimte hebben.
Ze doopten het landje met de naam Roesdael,

Er staat een eenvoudig huisje, er is stroomvoorziening via een aggregaat en water.

Het aanvankelijk voornemen om alles te laten zoals het er nu bij ligt wordt beetje bij beetje losgelaten. De onvermijdelijke onbedwingbare behoefte om wat je toebehoort naar je hand te zetten is toegeslagen.

Femkes Caravanity ervaring laat ze op het interieur los met als haar stellige conclusie dat nagenoeg het gehele meubilair eruit moet. Ook buiten zal het nodige de weg naar de stort vinden. Dat gebeurde vrijdag jl. Twee maal reden we met de torenhoog gelaten aanhanger naar de stort met spullen van de vorige eigenaar. 

Van onberoerd laten zijn ze overgestapt op het langzaam laten opkomen van ideeën. De voorlopige ideeën vragen de komende tijd meer dan een gemiddelde inspanning.

Hier laat ik het wat tekst betreft bij en post nog enkele foto's voor een indruk.

Prijs

Het is een slecht jaar.
Ik was vóór het Oekraïne-accoord, tegen een Brexit en tegen Trump.
Zie mijn buit!

Darmen hebben het van de hersenen overgenomen, er wordt geluisterd naar de onderbuik. Ongenoegen, boosheid, haat en woede zijn de drijfveren van het huidige electoraat.
De Verlichting ligt achter ons, ons wacht de Dageraad.

Maar er is een lichtpuntje.
Ik heb een prijs gewonnen. En wel de derde in mijn leven. Een karige buit als in ogenschouw wordt genomen hoe vaak ik ernaar ding.
Wanneer is er sprake van een prijs?
De tomatensoep van Unox die deze week werd gewonnen door ieder met een postcode-lot en een postcode van 5552 noem ik geen prijs. De kosten van het deelname-lot zijn hoger dan de prijs.
Er is pas sprake van een prijs als de prijs hoger is dan de prijs.
5 euro voor een eindejaarslot stel ik niet als prijs op prijs.

Mijn eerste prijsgeluk heb ik ervaren bij een missieloterij op het Augustinianum. Het was 1959. Ik had een hondje gewonnen. Een zwarte pup dat me door de even zwarte Augustijn na controle van het 10 cent kostende lot werd overhandigd. Onderweg naar huis dacht ik aan een naam en kwam niet verder dan Blacky, toen nog geschreven als Blekkie. Ik was immers pas 12.
Mijn moeder die nog aan het bekomen was van een laatste bevalling met de dood daarop volgend van mijn broertje Joost stuurde me onverwijld terug. Geen hond in ons kroostrijke gezin. Er zouden nog twee kinderen volgen.

Jaren later in 2005 deed ik mee aan de Boekenweektest. Bij elk van de 11 cartoons van Joost Swarte diende je het boek te raden waarnaar het verwees. Deelname was gratis.
Op mijn werk kreeg ik een telefoontje van een medewerker van de plaatselijke bibliotheek. Als winnaar kon ik de boekenbon komen ophalen. In het plaatselijke Sufferdje stond mijn naam als de winnaar. Bij navraag bleek ik de enige inzender...

Vorige week viel mijn derde prijs op rij op de digitale deurmat. Via een mail had ik het Eindhovens dagblad te kennen gegeven belangstelling te hebben voor een gratis (!) gesigneerd exemplaar van Het weergaloze bestaan van keizer Frederik de II 1194-1250, geschreven door de oud medewerker van het E.D. Cas van Houtert, van 1982 tot 1994 hoofdredacteur van de krant..
Ik was één van de 10 gelukkigen en kon het boek op het einde van de presentatie afgelopen vrijdag meenemen.
Ik hoopte dat meer dan 10 aanwezigen bij de presentatie zouden zijn, want je wint pas echt als er ook verliezers zijn. Ik schatte de groep op zo'n 80 man en voelde me gelukkig.
De zoon van de auteur leidde de presentatie door het stellen van vragen en vooral door het tijdig afbreken van de beantwoording ervan.

Nu is het de day after en zit ik met de vraag wat te doen met de prijs. Ik heb goed geluisterd naar de presentatie. Of ik ooit kom tot het doornemen van deze bijna 700 pag. tellende pil is de vraag.

Zo zit ik ook met de vraag wat Amerika met Trump en v.v gaat doen, Brittannië met de Brexit en Rutte c.s. met het Oekraïneakkoord, als de dampen van het gejubel zijn opgelost.

Familieband en vriendschap

Afgelopen zaterdag vierden mijn oom en tante hun 60-jarig huwelijk.
Ze hadden niet voor de buitenlandse reis gekozen noch voor een viering in kleine kring; ze kozen voor een feest voor alle neven en nichten en vrienden.
Voor neven en nichten bood dit feest de mogelijkheid, naar hun eigen zeggen, elkaar eens te treffen anders dan bij begrafenis of crematie.

Rond de negentig familieleden kwamen opdraven en daarnaast nog dertig vrienden.
De bekende ingrediënten: slide show, toespraken, drank, buffet en de groepsfoto.

Het duurde een poosje voordat de fotograaf - neef Rob - alle negentig familieleden bij elkaar had getrommeld en geplaatst.

Van bovenaf keken de vrienden toe. Voor dit onderdeel waren ze buitengesloten.

Het jubilerende echtpaar opende vervolgens het buffet onder dank van de grote opkomst. Hij las dat van papier, dus hij was op de hoogte van de grote vooraf gepeilde belangstelling.

In de lange rij wachtend op de beurt om op te scheppen werd het geheugen op de proef gesteld. Wie is wie ook weer. 

Bij een misser werd gewezen op de veranderlijkheid van het gezicht en hoe lang het ook weer was geleden. 

Onze Limburgse familie is niet zo van toespraakjes noch van stukjes. Liever zit men aan de toog in een tweegesprek.

Onder de vrienden was wel behoefte van het woord. Vriend F.v.H. nam het. Als oud priester kon hij het preken niet laten, zei hij. 

Ons wachtte  een stichtelijk praatje. 

Over familie versus vrienden, daar wilde hij het gaarne eens over hebben. Familie is oud-testamentisch, zo van 'eigen volk eerst', beweerde de afgezwaaide gezant van Jezus.

(De neven en nichten zijn inmiddels bezadigd, wat ooit anders was. Ze zaten wat voor zich uit te staren, een enkeling knikkebolde, een ander kon zijn commentaar niet voor zich houden houden, fluisterde het zachtjes in mijn oren.)

Neem de nieuw-testamentische vriendschap, waarvan het kenmerk trouw is, trouw niet omdat het is beloofd, maar bestaat als deugd. Enzovoorts, enzovoorts.

Inclusie en exclusie, daar zijn gelovigen in gepokt en gemazeld.

Was hij verbolgen dat ie niet op de foto had gemogen?

Ik had een vriendin, die werd mijn vrouw. 

Zij behoort tot mijn familie, is nog steeds mijn kameraad.

Bij de familieleden is niet altijd sprake van die combinatie.

Van familie kom je niet af, van vrienden wel. 

Niet uit ontrouw, maar omdat de wegen zich scheidden. 

De inspiratie te klein, de afstand te groot.

Bij familie is verwijdering doorgaans te weinig om elkaar te ontlopen.

Soms is daar een dodelijke mix van karakter en futiliteit voor nodig. 

Je ontloopt, maar de band blijft.

Bij vertrek gaf ik Abraham de hand, kuste Sarah. 

In plaats van  'Shalom' zei ik 'Tot een volgende keer'.  

Waar is Bob?

Bob Dylan heeft nog niet gereageerd op het winnen van de Nobelprijs voor literatuur 2016.

Op de dag dat dit bekend werd gemaakt, hoorde ik op de media vooral het geluid dat hij het écht verdiende.
Hij is immers een zanger van  door hem geschreven poëzie, een mooi en omvangrijk oeuvre.
Met Dario Fo, Italiaans theatermaker en de Nobelprijswinnaar voor literatuur van 1997 - overleden op 13 oktober 2016 -, was de jury al eerder op zoek gegaan buiten de gebaande paden van de literatuur.

Niet erg in Dylans teksten ingevoerd - ik beluisterde die hoofdzakelijk gezongen/gecovered door andere artiesten - waag ik me niet aan een mening.
Ik kende vroegere teksten uit het stripalbum 'Bob Dylan revisitid' met daarin 13 songteksten door verschillende auteurs verstript.

In het album staan de strips ingeleid door de weergave van de tekst in het Engels en in het Nederlands. De laatste in de vertaling van Erik Bindervoet en Robbert-Jan Henkes.

Ik lees ze alle nog eens door: Blowin ' Ín The Wind ; A Hard Rain's; A-Gonna Fall; I Want You; Girl From The North Country;, Lay, Lady, Lay,; Positively 4the Street;  Tombstone Blues;  Desolation Row;  Like A Rolling Stone; Hurricane;  Blind Willie McTell; Knockin'On Heaven's Door; Not Dark Yet.

Ze zijn haast niet te lezen zonder de melodie te horen.
Ik lees ze hardop, de muziek sterft weg.
Wat blijft haalt het niet bij bijvoorbeeld de poëzie van Wislawa Szymborska, de Nobelprijswinnaar uit 1996.
Maar kan die vergelijking wel? Een jury vindt van wel.
De keuze zegt meer over de samenstelling van de jury dan de kwaliteit van de prijswinnaar.

Als ik als jury mag grabbelen in mijn CD's naar mijn genomineerden voor (muziek-) teksten dan kom ik tot de volgende keuze

De laatste twee albums van Alex Roeka en uit het buitenland de laatste van Leonard Cohen, You Want It Darker en het inktzwart laatste album van Nick Cave&The Bad Seeds, Skeleton Tree.

Allemaal zwaar en  somber, mooi om de komende maand te lijf te gaan. 

En hieruit kiezen wie de winnaar is van de Cor Creemers tekstenmuziek-prijs? 

Ik waag me er niet aan. 

Dat ranken en prijzen is zo arbitrair, zo discutabel, zo platvloers.

Misschien schuilt hierin de verklaring van het niet-reageren van Bob Dylan.

Mijn verzamelen

Een goede vriend beschreef  het leven in een notendop: 'Eerst verzamel je allerhande spullen en later probeer je daarvan af te komen. Hoe kom ik eraan en vervolgens hoe kom ik ervan af?'
Het sprak vanzelf dat hij voor zijn 70-e verjaardag  geen cadeaus wilde.
Spullen zijn voor hem zorgen.
Zijn adagium: Niet hebben, maar zijn.
Heeft hij zich neergelegd bij zijn laatste fase, de fase van afbouw en het definitief loslaten?

Ik beken, ik ben een verzamelaar. Mijn leven lang sjouw ik spullen naar mijn hol.
Spullen  zijn delen van een groter geheel. Ik streef de gehelen na, het vervolmaken van een reeks, van een benoemde verzameling.

Mijn eerste verzameling betrof het bijeen brengen van postzegels. De omvang werd opgedeeld in delen, in landen, perioden en/of thema's. Noorwegen, vóór 1900, Nobelprijswinnaars en polaire post hadden mijn belangstelling.
De bezieling bestond er vooral uit om een gebied compleet te krijgen. Wanneer een gebied compleet was, doofde de bezieling vanzelf.
Er was niets meer te halen.

Postzegelhandel bloeide alom, het verzamelen vercommercialiseerde.
Aanwassend  ongebreideld uitgiftebeleid van de posterijen ontmoedigde menig verzamelaar.
De aankoopprijzen bleven gelijk, de verkoop daalde dramatisch.
Ook ik deed mijn verzameling van de hand.

Vanaf de negentiger jaren verlegde ik mijn verzamelgebied naar boeken. Behalve lezer, was ik verzamelaar.
Wijs geworden beperkte ik mijn biblio-gebieden tot haalbare dat wil zeggen af te ronden gehelen. Zoals de serie Privé domein of het oeuvre van schrijvers zoals Lucebert, Brouwers, Wiener en Haasse.
Maar ook in de uitgeversbranche ontwikkelde zich woekerhandel zoals de bibliofiele uitgaven in zeer kleine oplagen. Er zijn prijscatalogi met indexen van  honderden euro's voor recente uitgaven.

Onlangs ben ik overgestapt op een nieuw gebied: Op de sinds 2006 maandelijks te verschijnen Literaire Juweeltjes. Ze worden uitgegeven door B for Books  en gepresenteerd als leesbevorderingsproject. De prijs per deel, een hardcover van 10 bij 15 cm met gemiddeld 64 pagina's, kost 1.50 euro, te verkrijgen bij Bruna en sinds 2010 bij elke boekhandel.
Bij de Kringloop betaal je gemiddeld 0,50 euro per deel.
De boekjes zijn zeer handzaam voor in bed, bad of op het toilet.

De auteurs zijn overwegend nog in leven zijnde, producerende Nederlandse schrijvers. Voor hen biedt de serie de mogelijkheid om kennis te laten maken met hun oeuvre, hun stijl en thema's.
Niet elke auteur lukt dat even goed.
Deze maand werd het L.J. geschreven door Herman Brusselmans. Hij slaagde op het hoogste niveau om binnen de geringe omvang zichzelf te presenteren zoals hij immer schrijft: heerlijk literair geouwehoer.
'Nul-Nul' is een verslag van een voetbalwedstrijd, waar iedereen in gedachten met van alles bezig is behalve met de match.

Mijn vriend leent af en toe een paar deeltjes.

Intussen struin ik wekelijks de Kringloopwinkels af, op zoek naar de mij nog ontbrekende 74 delen, mezelf voorhoudend 'Ik verzamel dus ik ben'.

Haas wint

Wat ik vaak gehoopt had gebeurde afgelopen zondag bij de marathon van Eindhoven: de haas won.
Van een haas wordt verwacht dat hij voorop lopend tempo maakt om na verloop van tijd uit de race te stappen, waarna de favorieten strijden om de overwinning.
Dit keer liep de haas door en won.

Pheliene en Zoë hadden die ochtend samen met papa David de vijf kilometer gelopen, waarna David 's middags nog de halve marathon afwerkte.
Met Thomas volgde ik op Brabantnet Teevee dit jaarlijkse Eindhovense ren-je-rot-feestje.
Behalve van de haas die er vandoor ging, genoten we weer van de antwoorden op de vaste vraag van op de finishlijn staande verslaggeefster.
"Was het zwaar?"
Nooit de vraag 'Waarom doe je dit in godsnaam?',

De antwoorden variëren. Soms monden ze uit in een emotionele bekentenis.
Dat ze het deden voor een onlangs overleden geliefde.
Dat ze met het geloop geld ophaalden voor de bestrijding van ziekten.
Of om zichzelf te bewijzen, het bewijs van leven.

Van 1961 tot 1964 -van mijn 15de tot mijn 18de jaar - was ik lid van de PSV atletiekclub, die trainde op de sintelbaan rondom het voetbalveld van Eindhoven. Mijn toenmalig vriendinnetje Marijke B.had me daartoe overgehaald.
De langste afstand voor B-junioren op de baan was 600 meter. Vanaf 16 jaar bij de A junioren was dat 1500 meter.
Liever liep ik de wat langere boslopen, die veelal in de winterperiode werden gelopen.

Marijke was goed in speerwerpen en wilde dat ik dat ook zou gaan doen. We oefenden in een bospad tegenover hun huis. Mijn ouders vonden het niet goed dat ik met een protestant meisje zou gaan trouwen. Ik zei dat we alleen met de speer wierpen. Dat kon geen kwaad, volgens mijn licht verlichte ouders.
Mijn moeder waarschuwde me om voorzichtig te zijn met die scherpe speerpunt.

Soms schreef de krant over de wedstrijden. Daarbij stond ook wel eens mijn naam. Ik knipte het artikel uit en onderstreepte wat over mij ging. Marijke maakte een map met op de omslag een loper, een voetballer en een tennisser. Ik borg er de parafernalia in op .
Die map heb ik vandaag weer eens open gemaakt

en de artikelen gelezen 

Het ademt weinig vreugde uit, evenals de foto's van mijn geloop in die tijd

In 1964 ging Marijke steeds vaker speerwerpen met Henk v. G., een echte werper, die sportleraar zou worden en met Marijke trouwde. Zouden ze kinderen hebben die erg goed zijn in speerwerpen? Daar moet ik Mendel en Google eens over raadplegen.

Als derde wiel aan de wagen koos ik voor het hazenpad, verliet PSV en ging hockeyen. 

Die sport stond niet op de kaft van Marijkes mapje verbeeld.

Mijn Rusland

Rusland kritiseert het onderzoeksrapport over de MH17, wat leidt tot het over en weer ontbieden van de ambassadeurs van Rusland en Nederland.
Rusland heeft het niet zo op onderzoek en waarheidsvinding.
Waarheid is een politieke zaak..
Rusland creëert haar eigen waarheid.

Rusland heeft onderzoekers gekend. Let op het voltooid deelwoord.
Galina Starovojtova, onderzoekster naar olie-voor-voedselscharrelaars in Leningrad, vermoord in 1998.
Sergej Joesjenkov en Joeri Sjitsjekotsjichin, onderzoekers naar de flatexplosies, 'gestorven' in 2003.
Paul Klebnikov en Anna Politkovskaja, onderzoekers naar witwaspraktijken in de Kaukasus, gedood in 2004 en 2006.
Drie Kremlin-critici kwamen in 2009 om het leven.
Stanislav Markelov en Natalia Estemirova, mensenrechtenactvisten: op straat vermoord.
De jurist Sergej Magnitski, onderzoek naar politiefraude, stierf door verwaarlozing in de gevangenis.
De meest brutale moord  was die in begin 2015 op Boris Nemtsov onder het toeziend oog van de Kremlin-camera's

Hoe ik dat weet?
Het staat op pagina 223 van het beste boek dat ik tot nu toe over Poetins Rusland las: "De wraak van Poetin" van Hubert Smeets.

De auteur gaat verder dan het beschrijven van wantoestanden.
Hij werkt Ruslands positie en haar verhoudingen met andere landen uit vanuit de visie, dat er een breuk bestaat tussen landen die burgers zien als onderdanen of als staatsburgers.

Er steken tientallen post-its uit mijn boek, bladzijdes met glasheldere beschrijvingen en analyses.
Dit boek lezen zou een verplichte voorwaarde moeten zijn geweest om mee te mogen stemmen aan het referendum over het associatieverdrag met de Oekraïne.
Het verscheen daarvoor te laat.
Maar of tegenstanders van het verdrag hun standpunt zouden wijzigen, is maar de vraag.

Je gelooft wat je het beste uitkomt.
Zo is iedereen zijn eigen Rusland.

Broers/zussen- weekend

De honderdste geboortedag van mijn moeder (21-9-2016) lag net achter ons; het besef dat wij als kinderen er nog allemaal zijn, bracht ons tot het initiatief om een weekendje samen in Drenthe door te brengen.
Elf van de twaalf kinderen hadden er gehoor aan gegeven.

De eerste stop was in Gees, een plaatsje in Zuidwest Drenthe, waar in een theetuin de eerste ontmoeting plaats vond en we onder een stevige lunch konden bijkomen van de lange reis. Voorzien van diverse gehoorapparaten, gesteund door een rollator, op de been gehouden door bloeddruk- en cholesterol verlagende pillen, spraken we over ons verslechterend gebit en wat daartegen te doen.
Een begin verloopt altijd wat stroef op zoek naar gezamenlijkheid.
Vervolgens werd de plaatselijke ruim zeven hectare tellende beeldentuin bezocht, die ons de gelegenheid bood om groepsgewijs deze schitterende tuin met haar prachtige tijdelijke en vaste beelden te bewonderen.

Ons hotel lag in het even verderop gelegen Westerbork. Na het betrekken van de kamers werd op het terras onder een uitbundig schijnende zon een drankje genuttigd. Gesprekken werden in duo's voortgezet.

In het tegenover liggend restaurant was een aparte ruimte gereserveerd voor het diner. Van het begin tot het late einde werden urenlang herinneringen aan ons gezin opgehaald. Een enkele keer moest een herinnering aan een gebeurtenis worden bijgesteld onder druk van een door de anderen gedeelde afwijkende visie,  

Maar één visie werd door iedereen gedeeld: we hebben een schitterende jeugd gehad dankzij ruimdenkende hartelijke en liefdevolle ouders. 

Ik realiseerde me deel te zijn van een groep zonder mijn individualiteit te moeten opgeven, een groep waarop ik altijd een beroep op kon doen en waarvoor ik er altijd zou zijn.

De volgende ochtend stond een ruim 30 kilometerslange fietstocht per tandem gepland, die ons voerde door het mooie idyllisch Drentse landschap.

Achterop de tandem van de organisator Geertjan gezeten, was het mijn taak de uitgezette route in tomtom instructies uit te spreken en te waarschuwen voor tegenliggers en ander ongemak. De tegenliggers hadden merendeels ruimschoots de leeftijd van 65 gepasseerd, waarbij sommigen voor hun mobiliteit breed uitdijende scootmobiels gebruikten.

Drenthe is de provincie van 50 plus.

Op de helft van de tocht bevond zich een theehuis annex galerie, waar we toevalligerwijs een van de exposanten van de beeldentuin in Gees, Dick Sierksma, ontmoetten.

We wisten toen nog niet dat enkele meters verderop de tandem van Maarten en Frank een klapband kreeg, waardoor zij zich genoodzaakt zagen op een terras te wachten op een bezemwagen.

Omdat enkelen nog verplichtingen die dag hadden - ik werd verwacht op het verjaardagsfeestje van Luca - werd bij terugkomst haast gemaakt met het vertrek, maar niet eerder dan dat de groepsfoto werd genomen.

En daar staan we , elf mensen, los van elkaar,  maar eeuwig verbonden, die met plezier en in dankbaarheid terugkijken op een prachtig en waardevol weekend!

De eerste en de laatste keer

Naarmate je ouder wordt, stijgt de kans dat je iets voor de laatste keer doet - je beseft dat meestal niet op dat moment- en neemt tevens de kans dat je iets voor de eerste keer meemaakt af.
Van een eerste keer ben je sterk bewust, je onthoudt die eerste keren eenvoudig. Herinneringen zijn gevuld met eerste keren.

Afgelopen weekend maakten we nog een eerste keer mee.
Om de onzekerheid van bezoek te ontlopen besloten we Riny's verjaardag in Antwerpen te vieren en daartoe de trein vanaf Neerpelt te nemen.
Dat hadden we nog nooit gedaan  Reizen met een Belgische intercity, die met maar liefs zeven tussenstops in een uur en 20 minuten'op' Antwerpen koerst.

Het station in Neerpelt is op zaterdag dicht. De automaat voor de biljets kan niet tegelijkertijd twee commando's verwerken: weekendretour en ouderenkorting. We laten de laatste bekentenis vallen en reizen als volwassenen.

Ons Lindnerhotel ligt in de schaduw van het Centraal Station. Hieronder een foto van het fraaie C.S., Let op beneden in beeld, twee zwaar bewapende militairen. In de hele stad is politie en het leger paraat.

Riny zegt twee uur nodig te hebben voor het shoppen. Die tijd breng ik door in antiquariaat Brocatus achter de Markt, waar de 86 (!) jarige eigenaar Marcel Brocatus me onderhoudt met monologen over Clem Schouwenaars en Hubert Lampo. Af en toe hijst hij zich uit zijn zetel en illustreert zijn verhaal met boeken die hij her en der uit de stapels tevoorschijn haalt.

Na een te lang durend diner in Jeanty's nemen we een afzakkertje in het nabij gelegen Elfde Gebod. Noem het toeval, noem het voorzienigheid, noem het samenloop der omstandigheden, we treffen daar twee zussen, die ons uit hun ervaring vertellen wat we nodig hebben en wij hen op het spoor zetten, dat ze bijster zijn. 

Het was inmiddels zondag, Riny's verjaardag, toen we ontroerd afscheid namen.

De zondag heeft nog een verrassing in petto.

Op een achteraf pleintje brengt een violist een ode, een ode aan de jarige.

Met alle nuances is elk moment uniek en welbeschouwd is elk moment een laatste en een eerste keer.