Een roos voor schut

Aan tafel 1, de tafel in ons clubhuis, waar onderwerpen als ziekte en dood worden besproken, hadden ze mijn verhaal over mijn laatste ziekenhuisbezoek niet geloofd.
Ik kon het natuurlijk niet bewijzen.
Meer dan volharden dat het me echt was overkomen kon ik niet.
Ik had er geen foto's van en was er een op het hoogtepunt genomen, dan had ik die niet getoond net zo min dat ik die hier gepubliceerd had.
Iemand anders had die foto moeten nemen, ik lag immers met afgezakte broek zo'n kwartier lang op een onderzoeksbed.
De assistente die me gezelschap bood, stond aan de verkeerde kant. Of was het de goede kant?

Maar laat ik vooraan beginnen.
Vanwege een inwendige aambei, die al twee dagen bloedde had ik naar de dokterspost gebeld met de vraag hoe lang zoiets mocht duren.
De verpleegkundige wist niet van een termijn en adviseerde een doktersbezoek.
Mijn huisarts had het snel gezien en gevoeld. Verwees me door naar een chirurg en vond dat mijn PSA waarde nodig gemeten moest worden. Mijn prostaat vond hij vergroot, iets wat ik al drie keer eerder na inwendig onderzoek van eerdere huisartsen had gehoord.

Enfin, PSA was binnen de marge. Nu de chirurg nog.
Enige dagen geleden kon ik eindelijk terecht.
Een jonge vrouw haalde me op in de wachtkamer.
Gelukkig zei ze meteen dat ze de assistente was.

De arts ontving me allervriendelijkst en wilde dieper kijken om te beoordelen of hij 'elastiekjes' zou moeten plaatsen. (Ik wist wat dat was. A. komt in de familie vaker voor)

Ik kon op mijn zij op het bed gaan liggen, broek omlaag, roos richting deur.
Assistente nam decent plaats aan mijn voorzijde.
Op dat moment ging de telefoon over.
Ik hoorde dat het om een belangrijk advies ging, een advies dat meer om het lijf had dan doen of niet doen.
De assistente begon maar met de excuses te maken en schetste de werkdruk, de verantwoordelijkheid, en beschreef de bijna fusie van ziekenhuizen in de regio.
Het adviesgesprek was nog niet ten einde nadat zij alle kwesties in en rondom het ziekenhuiswezen had doorgenomen.
Een ongemakkelijke stilte volgde.
Achter me hoorden we een enerzijds/anderzijds beschouwing.
Na een klein kwartier kon de schouwing eindelijk starten.

Met de elastiekjes wilde hij voorlopig wachten.
Ik kreeg een folder mee, waarin met tekeningen verlucht stond beschreven hoe je verantwoord poept.

Reanimatie

Aan tafel 1 in ons golfclub-huis - de tafel waar vooral over gezondheid, ziekte en dood wordt gesproken- wordt de laatste tijd regelmatig het onderwerp reanimatie aangesneden.
Dat thema is waarschijnlijk actueel geworden door de plaatsing van een AED, een Automatische Externe Defribrilator, in ons paviljoen.

De gesprekken voeren naar Nouri, wilsverklaring en de vraag hoe zo'n ding werkt.

Het geklungel rondom de eerste hulp bij Nouri is koren op de molen van de cynici. 'Als zo;n knaap er zo uit komt, hoe overleven wij ouderen zo'n behandeling dan met zo'n ding?'
(Cynici stellen vaak prikkelende vragen, maar meestal strooien ze hun cynisme rond in feiten en gebeurtenissen.)

Dan komen de verhalen van kasplantjes, die ze kennen, over de ballast van de zorg ervoor.
Nee, het wordt er niet vrolijker op daar aan tafel 1.
Zelfs de realist, die zich tussen de optimist en pessimist heeft genesteld brengt in dat slechts 10% van de ouderen boven de 70 hersteld uit een reanimatie komt.

De Cynicus: 'Waarom is dat ding dan hier geplaatst?'
De Waarnemer, die veelal zijn mond houdt, maar registreert om erover te schrijven reageert: 'Jij hebt zeker zo'n reanimeer-mij-niet speldje?'
Dat gaan hij allemaal regelen met verdere handleiding in een wilsverklaring.

De Realist stelt de vraag over de werking van de AED.
Verder dan dat er een stroomstoot door je lijf wordt gejast komen we vandaag niet.
Er wordt ook niet, wat altijd gebruikelijk is wanneer men een antwoord schuldig blijft, op de mobiele foons gegoogled.

De Realist: 'De buienradar zegt dat het is opgehouden met regenen.' en we stappen op voor de laatste negen.

Op de dag dat ik mijn wilsverklaring opmaak, krijg ik mijn diploma.

Bij mijn proeve had de instructeur mij de volgende casus voorgelegd. 'Je bent met je maat op de afslag van hole 6 en hij zakt in elkaar. Hij ademt niet meer. Laat zien hoe je handelt.'

Ik heb het geleerde toegepast in de hoop dat er in de flight achter me iemand is die binnen 6 minuten de AED kan halen. 

De afslag van hole 6 ligt namelijk in de verste hoek van het terrein.

Mogelijk heeft mijn maat inmiddels het reanimeer-mij-niet speldje. 

Radicaal optimisme

Met veel plezier en instemming las ik het Volkskrantartikel van de hand van Bert Wagendorp in de zaterdagbijlage van 6 januari dat de titel draagt 'Hoog tijd voor de terugkeer van het optimisme'.
Wagendorp vraagt zich af hoe komt het dat in een land als Nederland, waar het goed leven is, waar de burger zichzelf een hoog cijfer geeft voor zijn geluksbeleving, het onbehagen zo groot is.
Met mij is het goed, maar met de wereld gaat het slecht.

Ik heb altijd een verklaring gezocht in de scheve standaard. Hoe beter je het hebt, hoe meer tijd en behoefte ontstaat om te mopperen. Bovendien worden mopperaars als kritische geesten beschouwd en dat wordt vele malen hoger geplaatst op de bewustzijnsschaal dan naïeve tevredenheid ofwel ten onzent de brabantse kontentheid.

Populistische politici als Wilders en Baudet hebben er alle belang bij om dat onbehagen aan te wakkeren, het bestaansrecht van hun partijen bestaat immers bij de gratie van ontevredenheid, betoogt Wagendorp.
In wezen vormt het pessimisme (en daarmee het populisme) de voedingsbodem van het onbehagen.
Ergo, optimisme zal ons bevrijden van het virus van populisme.
Sinds Lubachs persiflage op Wilders moeten we ook ter linker zijde de vraag stellen van "Hoe Dan?"

Wagedorp:

"Geef de pessimist hoop, perspectief, een idee, counter het onbehagen met een verhaal waarin de burger kan geloven. Wees concreet: stop de belastingbevoordeling van multinationals, kortwiek de luchtvaartlobby, stel heldere immigratiequota's vast, zet onderwijs bovenaan de lijst, zorg voor eerlijke inkomensverdeling, hervorm de welvaartsstaat, versimpel de zorg, hak het bureaucratische monster al zijn zeven koppen af, denk na over een nieuwe democratie."
Hij sluit met de volgende nieuwjaarswens af :

"Laat 2018 het jaar worden van een radicaal optimisme.'"

Nu nog de vraag beantwoorden: Ben ik wel een optimist?
De test met de halfvolle dan wel half lege fles voldoet niet, want het hangt er vanaf of er wijn of azijn in zit.



.

Een kalm afscheid van het jaar

Ze wilden het oude jaar uitluiden in een rustige omgeving en hadden ons gevraagd of ze die beladen avond bij ons konden vieren.
'Met spelletjes en zo...'
Thomas en Femke, Noa en hond Flint
en de elf jarige Luca zou een vuurwerkshow in onze tuin geven.
Eindelijk was voor hem de dag aangebroken, een knallend vormsel voor een grote jongen.

Na het avondmaal - een gevulde gourmet - werd de yahtzee doos op tafel gezet.
Noa wil heel graag winnen, zo graag dat ze opziet tegen verlies en vaak besluit dat niet-spelen altijd de belofte in zich draagt  dat ze winnaar had kunnen zijn.
Maar vanavond zou ze spelen. Onder voorwaarde  samen met opa een koppel te vormen.
(Bij verlies zou het aan mij liggen had ik gezegd.)

Hoe spannend kan het zijn!
Femke schoot op volle snelheid foto's.
.

En jawel...Yahtzee...

Zou Luca dat ook lukken?

Hoe doen jullie dat?

Daarna nam ik het fototoestel ter hand en nam beelden die ik me wil herinneren van oud jaar 2017.

Had Thomas meer van zijn worp verwacht?

Toen werd het 2018. 

In de miezerige nacht verwelkomde Luca knallend en flitsend in een Valkenswaards concert van uitbundigheid de prille loot. 

Wij koesterden en genoten van ons samenzijn.