Een kleine genoegdoening

*
*
*
*
*
*

Ik heb haar gemist.
Naarmate de jaren verstrijken lees ik de overlijdensberichten nauwgezetter. Ze zeggen me ook steeds meer.
Maar die van Mariet Mertens heb ik gemist.
Waarschijnlijk stond ze tijdens een van onze reizen vorig jaar in de plaatselijke krant.
Belegen kranten wil ik nog wel eens scimmen.
Hoe ik dan van haar overlijden weet?
Afgelopen dagen weer eens bij antikwariaat Moolendijk binnengelopen. Eigenaar Fred loodste me naar de nieuwe afdeling, waar de laatst ingekochte boeken bijeenstonden. En toen zag het. Haar naam stond gedrukt op de eerste pagina van vele romans en crimi's.
Bij navraag vertelde Fred. Hoe haar man had gebeld om de boeken van zijn onlangs overleden vrouw op te halen.

Mariet was mijn eerste vaste vriendin. D.w.z. het eerste meisje dat me kuste zonder dat vooraf 'Drie maal drie is negen' (onjuist: dit moet natuurlijk zijn: 1,2,3,4,5,6,7 wie zal ik......) was gezongen.
Ik zat in de derde klas van de kweekschool, achttien jaar oud en had haar onmoet in wat nu maatschappelijk stage zou heten.
Ik gaf dansles aan werkende jongeren (!) en had op een bord van de meisjeskweek Cor Jesu een advertentie gezet, dat ik een assistente zocht, zodat ik de bij dansschool Vervuuren geleerde pasjes levensecht kon voordoen.
Mariet reageerde. Zij moest ook iets maatschappelijks doen.

Vanaf de eerste pasjes was ik gek op haar en liet dat met alle in mij sluimerende mogelijkheden merken.Ik dichtte en tekende om mijn emoties te tonen.
Mariet vroeg om mijn schrijven en tekenen te richten op de onderwerpen die zij van haar opleiding meekreeg. Ik schreef haar opstellen, maakte haar tekenopdrachten en hielp een jaar later bij diverse eindexamenwerkstukken. Zij haalde betere beoordelingen dan ik. Kortom, ik was een tot over mijn oren verliefde sukkel.
Enige besef van een balans in geven en nemen was me vreemd.
Onze relatietijd werd voornamelijk doorgebracht aan haar bureau.

Toen ze van plan was carnaval te gaan vieren in haar geboorteplaats Weert mocht ik niet mee.
Ze had het dat jaar tevoren gezien, ik miste, ondanks mijn limburgse roots het noodzakelijke carnavalsbloed. Ik was meer een kijker dan een feester.
Ik wilde, zo wierp ik tegen, mijn best doen...Maar mijn vriendin bleef bij haar standpunt. We trokken het hele jaar op, dan mocht het deze dagen eens alleen.

Ik heb die zaterdag eerst enige biertjes gedronken, heb toen de brommer van mijn vriend Flip geleend en reed naar Weert, waar ik zag hoe mijn meisje zich amuseerde met de buurman. Ze 'zwommen'!!
Ik beken...ik ben toen in de fout gegaan, ben haar kamer ingeslopen en heb in haar dagboek gelezen en vervolgens onder haar over die avond verwachtingsvolle woordjes mijn gal gespuit.
Einde verkering.

Het beeld van vrouwen, gevormd in mijn 'formatieve periode'(Mannheim 1928) bleef lange tijd inktzwart ingekleurd: "Ze zuigen je leeg, ze spugen je uit". Bij Sartre vond ik troost, hulde me veelal in een zwarte coltrui.
Over mijn vrouw- mens- en wereldbeeld werd ik een jaar later door Riny tijdens een hockeyfeest uitgehoord. Ze zei dat ik maar ten dele het gelijk aan mijn zijde had. Zo leerde ik nuances.

Toen ik Riny vertelde hoe ik haar dood op het spoor was gekomen zei ze dat ik zonder die carnaval wellicht nu weduwnaar zou zijn geweest - en mijn levenlang naïef, zo schoot het door me heen -.
De volgende dag ben ik naar Fred teruggekeerd en heb het meest sprekende boek uit haar erfenis gezocht.
Zo heb ik afscheid van haar genomen.
Het boek dat ik meenam heet Roodkapje. Vanwege de ondertiteling heb ik genomen: 'Er zijn veel slechte mannen in de wereld. Er zijn ook een paar slechte vrouwen, ik ben een van hen!'
Mijn genoegdoening, mijn kleine heimelijke genoegdoening.

carnaval 2010

Op http://www.tschemermoeras.nl/ heeft mama Femke over carnaval jl. geblogd.
Dat het een goede voorbereiding op hun trek naar het zuiden was.
Een succes suggereert ze.
Mooi niet.

Luca had geen zin, wilde liever op de Gaspel bij zijn lego blijven.
Met man en macht hebben we hem overgehaald.
Verkleed als brandweerman wisten we hem met moeite de luidruchtige zaal in te verleiden.
Een half uur lang heeft hij daar met open mond en angstige ogen de uitzinnige herrie aanschouwd. Even wist Thomas hem het podium op te krijgen waar zijn zus de hele tijd had rondgedribbeld de pasjes van de dansmariekes imiterend.
Schuw als een zojuist uit het vrieswater geredde hond maakte Luca enkele pasjes rondom zijn pa.
Genetisch is er nog een hele brug te slaan.

En Noa?
Die rustte even aan de dis achter twee verschraalde pils, toch ook een echte carnavalservaring.

Aan Luca's verzoek om naar huis te mogen hebben we kort daarna meteen gehoor gegeven.
Thuis vertelde hij aan oma Riny hoe geweldig leuk het was geweest, een brandweerman ja,ja, en heel veel mensen gered.

Verfraaiing dat zit wel goed in de genen.

Lego Luca

Thomas had het vanuit Marrakesh gemeld: Luca was aan de lego.
Wetend dat de familie als gevolg van ontheemding - huis verkocht, nieuwe woonplek pas vier weken later beschikbaar - hier een vijftal dagen zou verblijven deed ik wat elke opa zou doen: de legokist van zijn vader en oom tevoorschijn halen.

In een aardappelkist liggen duizenden steentjes ongesorteerd verpakt in een dubbelbeds lakenhoes. Alles is tot de kleinste eenheid teruggebracht. Van de toch al klein uitgevallen legomannetjes (er zijn geen vrouwtjes!) liggen handen rompen benen hoofden en hoofddeksels kriskras door elkaar. Voor onze zonen was het demonteren van de poppetjes meer een motorische dan een psychische oefening geweest.
Ik zat nu met een legochaos.
Uit zo'n chaos valt geen huis of boot te bouwen.

Thomas had ooit alle bouwplannen in een map gestoken, waaruit de herinneringen omhoogschieten van onze vele projecten.
Het kasteel! Ook van het kasteel, toen onze grootste uitdaging, is het plan voorhanden.
Dat zou ik voor mijn kleinzoon bouwen!
Zouden alle stenen er nog zijn?
Zou ik het nog kunnen?
Fase 1: sorteren. Dit immense karwei betaalt zich later uit, zo wist ik uit een vroege ervaring.
Twee dagen heb ik tussen de tupperwarebakjes de steentjes op kleur en vorm gelegd, mannetjes tot leven gebracht en ten lange leste, op de eerste avond dat de Amsterdamse nomaden hier verbleven, samen met papa Thomas het kasteel weer opgebouwd.

Vrijdagochtend was daar de plechtige onthulling aan mijn kleinzoon.
Hij knikte, zei dat het echt heel knap was en nam vervolgens zijn legobrandweerauto en heeft de verdere dag met loeiende sirene om het kasteel gereden.

De flirt van Adje V.

Zowel Thomas als David zijn met hun gezin op vakantie. De een naar de zon, de andere naar de sneeuw.
Ik heb nog meer tijd om na te denken over mijn leven.
Over het juiste antwoord op de vraag of ik er goed aan heb gedaan om te stoppen met werken.
De vraag heeft niet zoveel zin, zoals alle filosofische vragen. De pogingen om tot het antwoord te komen, geven echter inzicht op de wereld en mezelf. Vaak is de zoektocht naar het antwoord 'situationeel' bepaald, niet echt filosofisch dus, want daar gaat het er juist om de universele waarheid te vinden. Als de waarheid niet bestaat, maar altijd relatief is, dan is filosofie zinloos. Daarover denken, dat houdt me dus bezig in deze tijd van dubbele ontheemding.
Je hebt nog meer tijd om de kranten, die je op een stapel hebt gelegd, nog eens door te nemen. Zoals de NRC bijlagen van zaterdag jl.
Filosoof Ad Verbrugge, voorzitter van de BON belooft met een Deltaplan, een Programma Voor Verzuurden (PVV) in het onderwijs te komen en licht in het katern Opinie & Debat een tip van de sluier.
Het is weer de bekende tamboer. Tegen. Tegen alles wat de laatste jaar veranderd is. Wat is de toekomstvisie? Terugdraaien! Aan het knarsetanden van gefrustreerden komt een einde, verzuurden verzamel U. Voorheen was het de SP die het geborneerde een podium gaf. Zo organiseerde de Eindhovense SP enige jaren geleden een onderwijsdebat waarin Ad V. als deskundige werd genodigd. Norbert Verbraak, de toenmalige voorzitter van Fontys, ontkrachtte met feiten zijn beweringen over het HBO. Toen hij ook van Frida H. (ROC Eindhoven) eenzelfde weerwoord kreeg over geuite klachten over het MBO huilde hij dat het onderwijs hem aan het hart lag, dat hij er zijn vrije tijd instak...
Ja hoor, idealist, het rook er toen al naar dat hij via de SP het Haagse pluche wilde bereiken en nu de SP, die toch meer heil ziet in staatsbemoeienis dan het back to the seventies gekraai van 'de macht aan de docent', zich terugtrekt van de Bonnetjes nu zoekt Ad V. een nieuwe politieke medestander en vindt die aan de geheel andere kant van het politieke spectrum: bij de PVV. Elders in dezelfde NRC is hij de enige die in Wilders gemompel over dienstverlening, naast zijn vaste groef over de Islam, positief is. Wie weet, denkt Adje V., zoekt Wilders straks een minister van onderwijs, die alles terug wil draaien naar de tijd voordat de eerste islamiet onze grens overstak.

Daarover denken heb ik deze week alle tijd.
Als ik zou werken zou ik met inhoudelijk weerwoord op het Deltaplan moeten komen, waarom de universiteit steeds buiten schot blijft, waarom inzichten over motivatie en leerpsychologie worden afgedaan als 'gepsychologiseer', dat er eerst een bedenkelijk definitie van competentie wordt gegeven om vervolgens alles over CGO naar de prullenbak te verwijzen, dat het ontbreekt aan wil om de beweegredenen van veranderingen te beschouwen, welke effecten integratief onderwijs bereikt, hoe ICT de wereld en ook de wereld van kennisontsluiting veranderd.
Oh zeker, sommige algemeenheden zou ik ongemoeid laten: geen bezuinigingen in het onderwijs (ondanks dat de meerderheid gisteren in de kamer....) effectanalyse van grootschaligheid, het buiten de CAO plaatsen van het bestuurders.
Deze cafépraat aanhoor ik al jaren,maar die gaan niet (specifiek) over onderwijs.

Maar ik werk al meer dan een jaar niet in die schone branche, waar een koekoeksjong het nest bevuild.
Wat ik wilde zeggen heb ik geschreven.
Houdoe onderwijs.
Houdoe Socrates.
Jouw en ook mijn tijd zijn voorbij.
Ik wacht tot mijn kinderen terug zijn.

Familieweekend: als je plots de oudste bent

Ik voelde me na elf ton betonstenen in de container te hebben gekieperd als een uitgewoond krakerspand. (zie foto 4)
Mijn hart was enige nachten geleden als een gek te keer gegaan, nadat ik met een voorhamer het altaar - de fundering van de kloeke BBQ - vergeefs te lijf was gegaan. De Makita met ATV techniek - ontwikkeld in de vliegtuigindustrie (...)had de gereedschapverhuurder verklaard - beukte de robuuste kolos inclusief de bloembakfundering de volgende dag binnen een uur probleemloos volledig murw.
Wie oud is moet slim zijn, inhoudend: zijn gewoonte aanpassen en tijdig hulp inroepen van bijv in de vliegtuigtechnologie ontwikkeld gereedschap.

Ik was blij dat het familieweekend gepland stond.
Zo moest ik wel de uitvoering van het tuinplan onderbreken, een tuinplan, dat een gevolg was van de aanstaande aanleg van het overdekte terras.
Locatie voor dit jaarlijks in januari terugkerende ritueel was Amsterdam. Organisatoren Jan en Rita hadden, met behulp van zoon Sander, manager van enige NH hotels ter stede, een fantastisch arrangement gecomponeerd in Hotel Schiller en Hotel De Doelen.
We startten vrijdag jl. met een uitgedunde familie. Ik was in één keer de oudste van het stel nu Bert het moest laten afweten vanwege zijn ziekte en Piet afzag van deelname vanwege een of andere reden.
Omdat bovendien de eerste avond zonder Mat en Frank, de in rij direct na mij volgende broers, plaatsvond, voelde ik me Vader Abraham, zeker toen we die avond het hippe café Schiller betraden, alwaar sommige broers van mij door de aldaar verkerende jonge dames werden nagekeken, terwijl één van die dames mij beleefd haar zetel aanbood.
"Gaat U maar zitten, ik kan wel staan...", zei ze zonder verder plichtpleging. Had ik moeten zeggen dat ik nog steeds elf ton betonstenen kon versjouwen? Ik deed het niet, voelde mijn vermoeidheid, aarzelde bij bestelling tussen een biertje en een oude klare.

Het was wederom een geweldig weekend.
Even werd tijd besteed aan een fundamentele evaluatie. Moest, nu verschillenden afhaakten vanwege programmakritiek, de formule gewijzigd worden?
Heel snel was iedereen op één lijn.
We omschrijven allen het doel: jaarlijks een feest van verbondenheid te gedenken; een verbondenheid, voortkomend uit de liefde van onze ouders. Dit moet onderscheiden worden van de vorm, een vorm die in principe bepaald wordt door degene die zich opwerpt voor de organistie: een tweedaagse in januari.
Het samen optrekken geeft een bijzondere dimensie aan de aktiviteiten. Zo bezochten we gezamenlijk de laatste mogelijkheid voor de bezichtiging van de tentoonstelling 'Aan het Russische hof' in de Hermitage en maakten we een schitterende wandeling door de Pijp. De verse sneeuw maakte het Sarphatipark nog idylllischer(foto 3). Even verderop stonden we idolaat en eerbiedig stil voor het pand Jozef Israëlkade 415 waar Gerard Reve zijn 'Avonden' schreef (foto 2), wat aanleiding gaf om over onze leeservaringen te praten.("Dat is inmiddels een oudje, een klassieker, geschreven in 1946, jouw geboortejaar Cor.")
Het diner zaterdagavond in het statige De Doelen hotel vond plaats in een voor ons gereserveerde eetzaal(foto 1)alwaar we de gangen op ouderwetse wijze onderbraken met vertoning van dia's uit de oude doos. Ieder riep zijn herinneringen. Hilarisch werd gewezen naar mijn machogedrag. Staande op een spelonk torenend boven mijn ouders en enkele kinderen stond ik daar in 1968 hoog, waar ik nu met behulp van brandweer met vliegtuigtechniek van afgehaald zou moeten worden.

Na afloop schuifelden we met Mat en Nelleke over het spekgladde Rembrandtplein terug naar ons hotel. Er waren opstootjes tussen enkele aangeschoten jongelui. Politie kwam tussenbeide.
In Schiller aangekomen bekenden Mat en Nelleke dat ze blij waren dat Riny en ik erbij waren. Ze hadden zich veilig gevoeld!
Voor even was ik oudere broer, die veiligheid bood.
Maar ze hadden eens moeten weten!