Analoog versus digitaal lezen

Twee recentelijke bevindingen hebben me gefascineerd.

1. Zo sterk als Luca in rekenen is, zo zwak is zijn lezen. Het etiket licht-dyslectisch, dat 7% van de kinderen mag dragen, is hem, zover ik weet (nog) niet opgeplakt, maar zijn hardop lezen is aarzelend en haperend.
Onlangs kon hij zijn vader met een quiz aan extra punten helpen, als hij de oorsprong van de benaming van Darwin, de stad in het noorden van Australië zou weten te verklaren 
Hulpbronnen als Google mochten geraadpleegd worden.
Op zijn telefoon had hij razendsnel een goede bron gevonden en hij las die feilloos en rap hardop voor.
We stonden verbaasd.
Hij zei desgevraagd dat hij snel kon lezen van een scherm. "Dat moet je kunnen als je veel gamet", verklaarde hij.

2. Jaarlijks laat ik mijn blogs in boekvorm drukken.
Zo viel enige weken geleden jaarboek 11 op de deurmat, blogs die ik in mijn 71 e jaar publiceerde.
Voordat ik een blog post, lees ik hem zorgvuldig door en laat deze nog eens screenen door Riny.
En toch tref ik als ik het boek doorneem nog verschillende taalfouten aan.
Zo overkomt Riny dat ook. "Hoe hebben we dat over het hoofd kunnen zie?" vragen we ons af.
In analoge vorm, dus op papier gedrukt, zien we in een oogwenk haperingen en fouten, die in de digitale schermvorm onopgemerkt bleven.

Er vanuit gaande dat de analoge vorm steeds meer aan terrein zal verliezen ten opzichte van de digitale vorm, laat het zich aan zien dat Luca het steeds beter af zal gaan en dat wij, ouderen,  het steeds lastiger krijgen om foutloos digitaal te communiceren.

Maar een plausibele verklaring anders dan gewoonte en gewenning heb ik niet.
En een conclusie om voortaan boeken slechts via de e-reader te lezen wens ik al helemaal niet te trekken. 

Wie van de drie?

Het is zondagavond, het allerlaatste moment om mijn weekblog te posten.
En nog ben ik er niet uit.
Drie thema's van afgelopen week dringen zich op, maar ik kan niet kiezen.

Zal ik het klein houden en schrijven over tuinwerkzaamheden nu de lente zich toont. wat een vervolg zou zijn op hét karwei van 2019 namelijk de tuin buxusvrij maken en beschrijven welke alternatieven we voor de kaalslag bedenken.
Zoals een vervanging van de vijf grote buxusbollen aan de westkant, die een scheiding tussen pad en gazon markeerden.
We hebben gekozen voor drie zuilen van betongaas waar tegenaan klimop (hedera helix Glacier) groeit.

De netten op de grond moeten voorkomen dat het graszaad door de vogels wordt opgepikt

Of moet ik mijn onthutsing van me afschrijven toen ik donderdagochtend  hoorde dat in Valkenswaard de meeste stemmen naar Forum voor Democratie zijn gegaan. 

Valkenswaard heeft niks met uilen noch van Minerva noch van de kerk, zij is van oudsher bekend om haar valken en hun jacht.
Van de boreale noorderwind moet zij als gemeente van een voorheen generaliteitsland niets hebben. En oikofobie is haar vreemd.  Het is met luim en lied Valkenswaard voor en Valkenswaard na.
Xenofoob lijkt me de gemiddelde Valkenswaardse inwoner ook niet, gelet op de vele Belgen die op donderdag als een ware tsunami Valkenswaard binnenvallen maar vriendelijk door winkeliers en marktkooplui bejegend worden.

Zou het echt zo zijn dat ruim 17 % van de kiesgerechtigden uit mijn gemeente voor een strenger immigratiebeleid is, tegen Europa en qua inborst klimaatontkenner is?
Moet ik om hertelling vragen? 

Of toch maar thema drie.

Over de charme van Veghel, sinds een jaar behorend tot de gemeente Meierijstad.
Veghel het hart van de voedingsindustrie heeft haar eigen Strijp project. Het industrieel complex van de CHV wordt heringericht met zoveel mogelijk behoud van de oorspronkelijk bouw.

Wij werden er rondgeleid door mijn broer Jan en zijn vrouw Rita, die zich overburen mogen noemen van wat het hart van Veghel mag worden genoemd.

De fotograaf komt in zo'n omgeving aan zijn trekken.

Doorgang van de voedselhal naar de vijf verdiepingen hoog silo gebouw

Trappenhal van boven naar beneden

Twee foto's van de expositie van Jeroen Blok 'Lay down your weapons' te bezichtigen tot 12 mei. 

Welk van de drie heeft de grootste urgentie, op welke uitwerking zit mijn lezer te wachten? 

Ik weet het niet, dat is wat ik (voorlopig) zeker weet.

Schuldig land

April 2005.
We ontmoetten Thomas en Femke op het vliegveld in Cairns in Oost Australië.
Wij kwamen vanuit Brisbane in het Zuiden, zij waren een dag eerder vanuit New Zeeland aangekomen, waar ze twee maanden hadden rondgetrokken.

Ik herinner me onze gesprekken die eerste avond. We hadden lang buiten op de veranda van het grote huis aan de oceaan gezeten, maar een tropische regenbui dwong ons tegen elven naar binnen.
"Dat heb je hier, je zit nagenoeg in de tropen." had Thomas gezegd.  Hier in Australië is alles heftiger, feller en extremer dan in New Zeeland.
Op de onvermijdelijke vraag welk land hen het meest aantrok hadden ze beiden voor Australië gekozen.
New Zeeland is lieflijker, de outdoor activiteiten zijn daar georganiseerd en onder controle, 'het landschap is onschuldig, vergelijkbaar met Noorwegen.'
Vooral dat onschuldige landschap trof me. Ik kon me er iets bij voorstellen, zeker toen hun foto's op tafel werden gelegd.

Het is veertien jaar later en ik denk terug aan die avond.
Intussen had Noorwegen zijn onschuld verloren bij de aanslag van Breivik op de jonge socialisten op het eiland Utoya in 2011.
Er vielen 77 doden.
.
Met de aanslagen op de twee moskeeën in Christchurch eergisteren met voorlopig 45 doden sluit New Zeeland zich bij Noorwegen aan als een land dat van het ene op het andere moment zijn onschuld verloor.

Beide daders schreven vooraf een pamflet met rechts-extremistische gedachten waarmee ze zichzelf vergiftigd hadden.
Ze waren niet meer in staat om hun slachtoffers als mede-mens te zien.
 

Het Hertenhuisje

Maarten en Leonie, broer en schoonzus, hebben voor de midweek van de carnavalsvakantie het Hertenhuisje, gelegen aan de rand van landgoed Hooghalen ten zuiden van Assen gehuurd en hebben ons uitgenodigd.
Elk jaar in deze tijd verblijven ze in een vakantiewoning van Natuurmonumenten of van een provinciale landgoedbeheer, huisjes midden in de natuur vaak ver van de bewoonde wereld.

We hebben gegoogeld en het bevalt ons direct.
Bij aankomst de herkenning: zo hebben we het ons voorgesteld.

De website heeft ons beloofd, dat de reeën en Schotse Hooglanders door de huiskamerramen te zien zijn en jawel.

Op weeronline wordt voor de middag regen voorspeld. 

Geen verrassing wordt ons in het digitale tijdperk meer bespaard. 

Als alternatief voor de wandeling bezoeken we het Assens museum, een gebouw waar de oude bouw met nieuwbouw is uitgebreid. Zo rommelig het gebouw aandoet, zo rommelig zijn de diverse tentoonstellingen van moderne kunst, zijspannen van het circuit van Assen van weleer en een ruimte waarin het thema energie wordt benaderd.

Maar de teleurstelling wordt meer dan goed gemaakt door de tentoonstelling over Nubië, een rijk van weleer (2400 voor Ch - 350 na Ch.) ten tijde van de Pharao's ten zuiden van Egypte en het Noorden van Soedan. Het rijk van de zwarte Pharao's stak de noordelijke buren militair en cultureel naar de kroon.

In de grote moderne tentoonstellingsruimte is in samenwerking met het museum van Boston een overzicht van de vele vondsten in het begin van de vorige eeuw (o.l.v. de Amerikaanse Egyptoloog George Reisner) opgesteld.

Koning Senkamanisken 643 - 623 v. C. 

Onderstaande foto's dienen ten bewijze dat we ons niet beperkten tot een virtuele digitale rondtoer, maar dat we er reëel hebben rondgelopen.

.

De volgende ochtend was het droog en maakten we alsnog een wandeling over het landgoed Hooghalen en zagen relicten uit het verleden, grafheuvels uit een tijd dat in Nubië een hoogstaande cultuur bestond.

Welke factoren leidden tot de ontwikkeling van beide culturen tot het huidige Nederland en Noord Soedan? 

.

Vervolg Vesuvius

Het staat natuurlijk is geen enkele verhouding, de ontmoeting tussen Trump en Kim of de strijd om de biernamen Kornuit en Kordaat met mijn beslommering van de week: de draadjes uit mijn wond, veroorzaakt daar het wegnemen van mijn Vesuvius.

De voorgeschiedenis van mijn Vesuvius valt te lezen in mijn blog van 11 januari jl.
Het vervolg was, dat de plastisch chirurg - die mijn Vesuvius een schatje had genoemd en die door deze framing mij anders deed kijken naar de groeiende uitstulping - mij op 12 februari behandelde. Die behandeling bestond eruit dat hij een royaal gebied om de Vesuvius wegsneed, zijnde 5 bij 2,5 cm., een deel van mijn lichaam dus, dat vervolgens in een potje werd gestopt om te worden opgestuurd voor nader onderzoek.
Voor het snijden zelf was ik niet doorgestuurd naar de afdeling plastische chirurgie, nee, het ging om het dichtnaaien van de wond op het scheenbeen. Moest hiervoor een stukje huid uit mijn bil worden weggenomen? Mijn naaikunstenaar dacht dat het hem zonder zo'n kunstgreep lukken zou. Met maar liefs negen draden trok hij de wondranden bij elkaar.

De daarop volgende twee weken heb ik dat geweten en gevoeld. Het been werd roder dan de vlag van China en de pijn kon ik slechts de baas door een stevige Cornuit of Cordaad.

Afgelopen maandag werden de draadjes doorgeknipt en weggehaald. De spanning en de roodheid verdwenen vrijwel direct.
En de uitslag, daar kon de arts duidelijk over zijn.
Het bleek zonneschade ofwel actimische keratose te zijn, ouderdomsvlekken en levervlekken behoren tot deze groep. Soms treedt er verharding op, zoals bij mijn Vesuvius. Door het weghalen ervan is een teken van veroudering weggehaald, maar niet de veroorzaker, de veroudering zelf.
Mijn dermatoloog zal teleurgesteld zijn.

In de middag maakte ik een de onderstaande selfie.
Ook voor deze foto geldt: U hoeft niet te kijken.
Zonder blik is dit verhaal te volgen.

Dit verhaal moest worden verteld omdat en nadat eerder een aanzet was gegeven.

Rest de vraag wat heb ik ervan geleerd. 

Nou niet veel. Je wordt op de medische band gelegd en het is verder afwachten. 

Wat me bij zal blijven is de 25 minuten dat de arts met medewerking van twee verpleegkundigen met me bezig was. Of beter gezegd, bezig was om de Vesuvius te lijf te gaan. Ik had mogen kijken, maar ik verkoos om mijn blik naar het plafond te richten. Ik hoorde hoe de arts opmerkingen maakte over slechte mesjes van een nota bene Duits merk.

 'Drie keer gebruiken en je kon ze weggooien!'

Ik dacht aan René Gudde, wiens been er ooit in zijn geheel verwijderd werd. 

Wanneer was het moment dat dat been zijn been niet meer was?

Was dat toen zijn been helemaal los zat of even ervoor?

Dat bracht me bij mezelf. 

Wanneer zou mijn Vesuvius zomaar een stukje vlees zijn?

Toen de arts me het resultaat, wiebelend boven het potje liet zien, kon ik er met geen mogelijkheid nog een schatje in zien.