Laatste woorden

De buurman van onze nieuwe plek op camping Groede verwelkomde ons hartelijk met een onverbloemd Limburgs accent.
Ja, hij kwam uit Limburg, Sittard om precies te zijn.

Tijdens ons kortdurende verblijf aan zee afgelopen week heb ik zijn levensdrama enkele malen aanhoord. Of ik hem goedenmorgen zei en even inhield, of op het pad tegenkwam of informeerde naar de werking van zijn tv-antenne, steeds kwam hij uit op zijn Sjaan, zijn vrouw die hij anderhalf jaar geleden na 50 jaar huwelijk verloor.

Ze kwamen al 27 jaar op deze plek, hij, Sjuul met zijn Sjaan en zijn hondje Sjors. En ineens na een kort ziekbed bleef hij alleen achter met zijn Sjors.

Sjaan en hij hadden net een nieuwe caravan gekocht. Jarenlang voor gespaard. Zo'n investering voor hun jaarlijks terugkerende idylle, het vier maandenlange verblijf aan zee hadden ze dik verdiend, vonden ze. Hij had altijd hard gewerkt. Eerst in de mijn, in de koel, 840 meter onder de grond als kumpel en na de sluiting van de Maurits had hij zich gemeld bij het leger. Gaf er rijlessen.
Met zijn vijftigste met pensioen. Nu 24 jaar geleden.
Al die mooie jaren daarna is hij sinds kort vergeten.

Aan het sterfbed van Sjaan had hij haar moeten beloven terug te blijven keren in Groede.
En zo zijn we buren.
Om half negen stapt hij in bed.
"Anders ben ik bang dat ik aan de jonge begin", vertrouwde hij me toe.
Muziek, zijn hobby vroeger, beluistert hij niet meer. Daar moet hij steeds bij huilen.
"Het leven stelt niks voor", en hij kijkt me aan met de meest treurige ogen die ik ooit zag.

Het is een lieve buurman. Een buurman met een opdracht.

Maar laat stervenden toch beter op hun woorden letten.

Ich bin ein Bauer

Sinds vandaag weet ik het zeker.
Liever was ik dichter geweest, eventueel met de pijn die daarbij hoort, de onbegrepenheid, de zieke gevoeligheid, ik had het voor lief genomen. Maar ik ben een boer.
Nee, nee, geen dichtende boer of boerende dichter. Een boer. Iemand die bij de aarde hoort.

Hoe weet ik dit zeker sinds vandaag 21 april 2009?
Wel, vandaag bestond Sociale Studies, de verzamelnaam van de sociale academieopleidingen inclusief de HBO J, later SPH, 70 jaar. Ik heb bij de laatste opleiding zo'n kleine 25 jaar gewerkt.
Kreeg netjes een uitnodiging voor een mooi programma.
Ik had vroegere collega's kunnen ontmoeten, ik had aanhoord hoe mooi het toen was, mijn betekenis, anekdotes vernomen, die ik vergeten was, verhalen beluisterd, waar ik met kleine moeite een mooie column of gedicht van had kunnen maken.
Het zou een dag kunnen zijn geweest, waarmee ik mijn pensionadagetob - geen ritme, verlies van sociale contacten en betekenis - ruimschoots zou kunnen compenseren.

Maar ik had geen zin.
Al bij ontwaken dacht ik aan uitvluchten en smoezen.
Zou ik me ziek kunnen melden?
Ik wilde de tuin in, het land op.
Bloembollen rooien, asperges steken (zie voor de oogst van de dag de foto), rozen mesten, verticuteren, wieden en hakselen.

De hele dag een speibelgevoel gehouden.
Om vijf uur genoten van een trappist met vuile handen.
Meer hoefde niet vandaag.
Het was een mooie dag, 21 april 2009.

Ben ik eindelijk bevrijd, aangekomen bij mijn ware zelf, boer Nelis met zijn erf en kippen? Of verhulde het mooie lenteweer plicht en opdracht?
Hoe dan ook, we hebben heerlijk asperges gegeten en menigmaal verzucht: "Zo krijg je ze niet in de winkel!"

Paasdivertissementen

1. Vanaf nu is onze vijver kind- en reigerproof

2. Keukenhof in Valkenswaard

3. Kip Elly's gigantje als pop art paasei. daarvoor ligt haar laatste baksel: een eitje met uitloper. Gekker moet het niet worden. Helaas ontving ik geen enkele aanpaktip voor een kip, die van slag is en duidelijk de weg kwijt.

4. Riny, Thomas en, niet zichtbaar, Noa, rustend in de mooiste speeltuin van Waalre e.o.: De Klimbim

afgeblogd

Ik had me voorgenomen om over het prachtige Paasweekend te schrijven, over het eierenschilderen en het gezamenlijk buiten eten op zaterdagavond. (Karlijn:"Had je je pensioen zo voorgesteld Cor? Gezamenlijk eten in een Italiaanse ambiance?" En ik antwoordde dat ik ervan had gedroomd.) Ik zou schrijven over de logeerpartij van de Amsterdammertjes...Over onze avonturen op De Malpie, De Kempervennenen in de speeltuin De Klimbim.

Er werden talloze foto's gemaakt....

Maar zowel het jonge gezin uit Eindhoven als dat van Amsterdam waren me voor. Ze hebben de meest sprekende foto's eruit gepikt en met begeleidende tekst op hun blog geplaatst. Ik heb het nakijken.

Ik kies nu voor onze vier kleinen, voor het eerst in de Gaspeltuin gezamenlijk aanwezig en aldaar gekiekt. Zoë in de zandbak, Phiene uitgeteld op moeders schouder en Noa met d'r petje. De foto van Luca en mij is de volgende ochtend op De Malpie genomen. We rennen een heuveltje omlaag. Denk er het kirrende krijsen van Luca bij en je weet dat mijn weekend goed was.

Pasen 2009.

Onvergetelijk.

Familiedag met A 3 onderscheiding

De familiedag van afgelopen zondag was een eenmalige, een dag durende familiereünie. Het was verheugend dat Mat en Jacques deelnamen.

Het organiserend comité, Jan en Piet, had met assistentie van Jacques een aantrekkelijk programma samengesteld, dat eindigde in een diner in Zandoerle, tijdens welke de jaarlijkse familieonderscheiding de A 3 door mij werd uitgereikt.

Hieronder de tekst, een kroniek van de A 3.

A 3 staat voor de Agnes André Award, een naam die de eerste ontvangers eraan gaven.
De A 3 bestaat uit een drie dimensionaal bronzen beeld, een afbeelding van vier personen, die de titel meekreeg: ‘Verbondenheid’.
De eerste ontvangers waren Rita (en Jan), die deze onderscheiding ontvingen in 2005 in Schoorl uit handen van de initiatiefnemers Anke en Cor als een welkom in de familie.
Er werden geen criteria vooraf geformuleerd op basis waarvan deze onderscheiding verdiend kon worden. Wel stelden de intitiatiefnemers dat het hier ging om een jaarlijks op de familiereünie uit te reiken onderscheiding ging.
De uitreiking dient te geschieden door de prijswinnaar van het vorige jaar.
In het tweede jaar, in 2006 in Steenwijk, reikten Rita en Jan de prijs uit aan Anke en Maarten. Anke zou het beeld na een half jaar aan haar tweelingbroer moeten geven. Waarom juist zij die prijs kregen bleef wat duister. Zij waren zojuist samen 100 jaar geworden. Laten we het erop houden dat zij de enige tweeling aan de Creemersloot vormen.
In Maastricht 2007 was er een duidelijke grond waarom Piet de onderscheiding kreeg: hij zou ons een week later als eerste in onze familie voorgaan als vrij man, als pensionada.
2008 Lochem. In een theatrale enscenering reikte Piet de prijs uit. De onlangs kostbaar gerestaureerde herensalon van ons luxe verblijf vatte bijna vlam toen de sterrensteeltjes van de Piets assisterende nimfen begonnen te vonken en te walmen. Inderhaast opengerukte deuren naar de tuin en kloek optreden voorkwam erger. In het tumult ontging het de meesten op grond waarvan Cor de onderscheiding verdiende. Hij was een goede broer vond Piet en deed het een en ander.

Bij ontvangst van de onderscheiding maakte Cor de historische onjuiste inschatting dat een ieder wel genoeg zou hebben van dit enigszins wazige ritueel en stelde het einde ervan voor door het beeld die avond te verloten. Niemand was het met hem eens, zodat de ‘Verbondenheid’ ook in het roerige jaar 2009 (Mat/Jacques) naar een andere hand en wand zou gaan.
Op de familiedag van 5 april werd in Zandoerle de onderscheiding uitgereikt aan Inge. In zijn toespraak meldde Cor dat de longlist 2009 bestond uit de negen aanwezigen van de koude kant. Hij prees hen. Zonder hen zouden de Creemersen niet zijn die ze nu zijn. Dank en bewondering dient hen allen te beurt te vallen. Cor stelde dan ook voor om voortaan te spreken van de Gouden Rand.
De onderscheiden schoonzus – waarmee direct verraden werd dat Clemens en Riny buiten de boot zouden vallen – werd bijzonder gewaardeerd vanwege haar genuanceerde mening; de balans, die zij steeds weet te vinden in de drie Gestalten: relatie, gezin en familie; haar adagium, die zij deelt met Obama: ’inclusie geen exclusie’ en de jaarlijks door haar georganiseerde vervolgreünie begin maart ter gelegenheid van de verjaardag van GeertJan.

De A 3 2009 gaat naar Inge!

Elke Gouden Rander ontving een foto van hem/haar in een stervorm, omringd door de de acht andere Gouden Rand sterren.

Het was een ontroerende, mooie dag van onze FamilieGestalt: een Geheel dat meer is dan de som der delen.

Mens durf te delen.