Test

Deze foto is een van de eerste die ik met mijn nieuwe fototoestel maakte.

Zoë logeerde voor het eerst bij ons en het was, zoals op de foto te zien valt, een succes.

Minder succes oogstte ik met het downloaden van foto's van het logeerpartijtje van Luca, dat daarna plaats vond.

Eerst werden de foto's niet door mijn computer herkend, vervolgens kon ik ze, ook niet via een omweg downloaden.

Oorzaak?

Foto's genomen in RAW bestand, die mogelijk te groot en overigens niet te comprimeren zijn.

Ik moest de foto's in een nieuwe directory opslaan, die niet meer door Blogger via mijn oude e-mail adres herkend worden.

Mogelijk andere oorzaken...

Kortom ik ben blij dat Karlijn a.s. kerst hier in huis is.

Nawoord.

Kerst zit erop.

Ik kreeg van zowel Karlijn, Femke, Thomas als David tips over mijn RAW uitstapje: "Leuk voor professionals."

Ik moest me maar eerst verdiepen in het gewone werk zoals jpg, tif en eventueel inladen in e-photo.

Je knikt beschaamd. Vroeger wist ik alles van ASA, diafragma en sluitertijd, ontwikkelde zelf mijn volgeschoten filmrolletjes en deed truukjes in ontwikkelaar, stop- en fixeerbad.

Geen hond die daar nog naar luistert. De leermeesters van weleer zitten weer in de lesbankjes.

Wat van belang blijft is standpuntbepaling, uitsnede en belichting. Maar dat kan allemaal wachten tot in de moderne donkere kamer, de compjuter.

Tijdens de gezellige, familiaire Kerstbijeenkomst ging mijn toestel van hand tot hand. En nou moet ik gaan inladen, selecteren en bewerken...

Er zijn 54 foto's gemaakt; lees op de diplay dat er nog 1957 op mijn 8 gieg kaart passen...

Ik denk terug aan de tijd van de 24 en 36 opname-rolletjes, van het kilozware flitsapparaat en van de spanning dagen later hoe het allemaal op de plaat tevoorschijn kwam.

Achter me op tafel ligt nu een berg van antieke fotoapparatuur: mijn Pentax, Minolta en Canon, lenzen, flitsapparaat, filters. Het kan allemaal weg.

Er is een nieuwe hulp in huis.

De Sony Alpha maakt al het andere overbodig.

Nu heb ik een nieuw probleem, dat vele malen groter is dan het RAW geheim.

Hoe die fotohobby uit het verleden weg te gooien?

Ik denk niet dat ik mijn kinderen hierbij om hulp kan vragen.

Verslag van mijn Fontys-afscheid

De enige smet op mijn afscheidsfeest was de afwezigheid van Mat en Nelleke.

Verder overtrof het mijn stoutste verwachtingen.

Een verslag in één bloglengte is onmogelijk of het moet bij een zeer grove schets blijven.

De opzet

De indeling van een officieel middag- en inofficieel feestelijk avonddeel is me goed bevallen. Niet iedereen maakte beide delen mee zoals Riny en ik. Zij die de hele dag meemaakten hebben ervaren dat het een mooi, aanvullend programma was.

De woordjes

Zoals ik in mijn laatste woord, die middag aangaf: "Als de helft waar is, voel ik me nog gestreeld!" De door een stijlvolle Leny aan elkaar gesproken praatjes gaven alle blijk van waardering, betrokkenheid en zorgvuldigheid. Uit de video met de bijdragen van diverse Fontysmedewerkers, die mijn gehele periode belichtte, trof het me dat ieder zijn eigen herinnering had. Elly gaf in een knappe vogelvlucht mijn carrière weer en dook af en toe in een toelichtende anekdote. In alle bescheidenheid: lof!

Dat Marcel buiten planning het podium opsprong ontroerde me, temeer daar zijn woorden over mijn, zo door hem benoemde, professionaliteit ging. Wat wil je meer?

Als onderwijvernieuwer de geschiedenis in? Zal Anton nog heel wat lobby-werk kosten!

De stukjes

Waar in de middag woordjes zijn, daar spreken in de avond stukjes. Een drietal van zeer uiteenlopende aard. Laat ik met het laatste beginnen. De nieuwe Cor werd gezocht naar analogie van wie wordt de nieuwe Joseph. In een perfecte uitvoering werden (positieve) kwaliteiten van mij hilarisch uitvergroot. Tja, dan vind je natuurlijk geen opvolger...Ook voor anderen dan ik was het mooi om te volgen.

De video van mijn broers en zus was welhaast het tegenovergestelde. Met eenzelfde beoogde hilariteit was kennis van het limburgs, een goed gehoor en het op de hoogte zijn van enkele particuliere incidenten - zoals dat ik in 1981 ondanks een jichtvoet tè fanatiek bleef doorhockeyen - voorwaarden om de betekenis te doorgronden. Bert pakte het nadien bondig samen. Het plezier in het maken spatte er vanaf.

Tja en dan mijn twee oogappels David en Thomas, ambassadeurs van hun gezinnen. Zij namen het woord op een ontroerende, authentieke wijze. Het ontroerde me meer dan ik aankom.

Laat ik het daar bij laten.

Het filmpje "Waar is opa?" en de sollicitatie-beoordeling heb ik al enkele malen , steeds nieuwe aspecten ontdekkend, doorgenomen.

De cadeaus

Je doet het er niet om, maar het is mooi meegenomen.

Wat een buit, wat een omvang! De day after met velen samen uitgepakt en geordend. Prachtige boeken, boekenbonnen, wijn... En de hoofdcadeaus: fototoestel (zie foto boven. Dit is de laatste foto op deze blog die gemaakt is met de Finepix, voortaan is de Sony alpha 200 de leverancier) en kleurenprinter van mijn collega's, reis naar Berlijn van familie en als het klapstuk van de dag een reis door West Canada met de trein van de kinderen. En een prachtige Parker-pennenset!! Zie nb.hieronder.

De reis is inmiddels vastgelegd voor juni. Ik zal tien uur later dan gewoonlijk mijn verjaardag vieren.

Dank aan

Aan iedereen die er was ben ik dank verschuldigd. In het bijzonder Hellen, Leny, Anton en Loes. Ik heb dankzij hun kunnen genieten van een prachtige dag.

Tot slot

Zojuist terug uit het ziekenhuis; Mat verslag gedaan van mijn afscheid. Zijn grote belangstelling getuigt van herstel.

Op het einde van mijn bezoek gaf ik hem mijn boekje "Houdoe" met voorin de opdracht : "Bij mijn volgende afscheid ben je aanwezig!"

Hij is per slot van rekening jonger dan ik!

N.B.

Het is woensdagavond 17 december. Een week geleden....

Vanavond kwamen Karlijn en David langs.

Ze hadden nog een cadeau in hun auto gevonden...

Een prachtige set pennen. Op de vulpen staat gegraveerd: 'Dag meester, houdoe mannetje. Je collega's'.

De tranen sprongen in mijn ogen.

Wanneer heb ik dat die dag gekregen? De middag, 's avonds?

Riny kan me niet helpen, noch de videobeelden.

Hoe heb ik gereageerd?

Ik heb de prachtige parkerpen direkt met inkt gevuld. Een heerlijke techniek. Hoe wisten mijn collega's dat ik pennenfetichist ben? Dat is toch mijn goed verborgen geheim?

Mijn intiem dagboek schrijf ik enkel met vulpen.

Ik heb vanavond in mijn dagboek geschreven.

Wat ik schreef blijft geheim. Het is immers mijn intiem dagboek. Zinnen die ík enkel herlees.

Zinnen die verder gaan dan meester en Mannetje. Zinnen, die uit mijn hart komen . Zinnen van Cor, "het eenzame op zichzelf teruggeworpen dier".

metafoor en analogie

Metaforen en analogieën bedenk je niet.
Die dringen zich op.
Mats hart en onze vloer.
De voorvallen in tijd zijn omgekeerd.

Toen ik donderdag jl. de parketeur vroeg hoe groot de kans is dat het nieuw gelegde socupira-parket los zal laten zei hij dat die kans gering is.
Indien wel, dan merkte je dat snel genoeg.

Zaterdag werd Mat met spoed geopereerd aan zijn door streptokokken beschadigd hart.
Het weefsel waaraan de nieuwe onderdelen bevestigd zijn, is aangetast.
Hoe groot is de kans dat die loslaten vroeg ik mijn medisch onderlegde broers, die gewend zijn in percentages te antwoorden.
Hun antwoord is even vaag als dat het in de sterren geschreven staat, dat de toekomst in Gods handen ligt en, zoals de parketeur voorspelde, dat je fouten snel genoeg ontdekt.

Ik schrijf graag zaken aan elkaar.
Die van Mat hebben mijn absolute voorrang.

November-ellende

Sinds 29 jaar - mijn moeder overleed op 25 november 1979 - is november mijn minst favoriete maand.
Ik richtte er zelfs een zelfhulpgroep voor op: de HEND - Help Elkaar November Door - en HEND in HEND steunden we elkaar.
Bij aanvang van November ben ik al op mijn hoede.
Uit welke hoek zal de najaarswind dit keer waaien?
Dit jaar was de maand bijna in een zuchtje voorbij, maar had in haar einde een zeer gemene staart.
De 25 ste was koud voorbij en ik zag om me heen ziekte, dood en andere kwetsbaarheid.

Neem overbuurman Frans.
O.K., hij had geen andere keus dan een operatie of blind worden.
De operatie noemde de artsen technisch gelaagd, het effect van de verwijdering van een poliepje zo groot als een erwt bij de hypofyse zie ik nu dagelijks. Pasje voor pasje schuifelt hij als een hoogbejaarde voorbij. Tilt zijn hand ter hoogte van de heup en zegt dat het wel gaat.
In één snede van vitale Frans tot hulpbehoevende medemens.
Het komt wel goed verzekerde de snij-dokter, de vraag is hoelang dat op zich laat wachten.

Het gaat nooit meer goed komen met mijn 44 jarige collega Ed van SPH, die donderdagmorgen jl. direct na een college dood neerviel.
Ik herinner me de dag dat hij op sollicitatiegesprek kwam. We kregen het beeld van een nauwgezette, toegewijde docent en besloten hem te benoemen. We hebben met onze typering gelijk gekregen. Hij wordt in het memoriam zo herdacht.

En dan ons Matje.
Mijn jonger broertje, augustus jl. zestig geworden. Zie voor een verslag mijn weblog aldaar. Hoe Cor Jung en Frank Freud hem tips gaven voortaan voor zichzelf op te komen en niet al te snel te bagatelliseren.
Met lood in de benen naar zijn werk, zwavel in het hoofd. De pijn, die hij leed zou ook wel daar vandaan komen. Van zijn schoolgemeenschap Weredi hoorden wij de laatste tijd weinig goeds uit zijn mond.
Nu blijken streptokokken de werkelijke boosdoeners te zijn; vuile vieze, gemene bacteriën, die het op zijn hartkleppen hebben voorzien. Uitroeien doe je ze met antibiotica. Zaak is om te zoeken waar ze vandaan komen. Daar gaat het ziekenhuis zich komende tijd mee bezig houden.

"Hij is ernstig ziek en het kan nog een tijdje duren", luidt het bericht.
Een typisch bericht voor november.
Blij dat de maand vandaag voorbij is.

Novembermaand, ellendemaand, rotmaand.

sporen in de sneeuw

Toen we zondagmiddag na ons babysitverblijf in Amsterdam thuis kwamen en ik, zoals gebruikelijk bij mijn kippen poolshoogte ging nemen, zag ik ze meteen. Sporen, voetsporen. Ze liepen dwars over het besneeuwde gazon. Naar het kippenhok en naar de green house.
Mijn kinderen heb ik altijd streng voorgehouden nooit op besneeuwd of bevroren gras te lopen. Wat door jarenlange liefde en zorg is voortgebracht - ik doel hierbij op het gazon - wordt met enkele lompe passen vernietigd.
Wie waren dit geweest? Wie had belangstelling gehad voor één wyandotte en twee patrijskippen??
Moest ik de politie verwittigen?
Riny trachtte me te kalmeren. Een omgekeerde wereld....
Ook al eerder die dag, toen ik voorstelde om eerder uit Amsterdam te vertrekken vanwege de aangekondigde sneeuwval, had zij, die immer het onverwachte tracht te vermijden en van files gruwt, mij kalmerend toegesproken. Dat het KNMI en de buienrader het soms verkeerd zagen, dat we toch in een stevige SUV reden en of ik geen zin in een boekenbeurs had. Dat laatste deed voor mij de deur dicht. Ze haat mijn boekenwoede.
Tenslotte hebben we een bezoek gebracht aan de nieuwe Amsterdamse bibliotheek, die mij alle achterdocht deed vergeten. Ik zag een schitterende tentoonstelling van Gerard Reve en bedacht ter plekke een weblogtekst. Ik zou over deze tentoostelling schrijven en niet, zoals ik me had voorgenomen, over mijn kookgroep van donderdagavond. Enfin ik was haar vreemde gedrag al weer vergeten toen we rond half twee uit Amsterdam vertrokken.
Nu stond ze daar voor het bureau met de telefoon in d'er handen. Nee, de politie bellen leek haar overdreven.
Ik wees op de plicht van burgerlijke waakzaamheid. Zij relativeerde.
Alweer dat voor haar ongewone relativeren.
"Weet jij hier meer van?" en ik keek haar met mijn agogisch getrainde ogen lang en zwijgzaam aan.
En ze zei bijna snikkend dat ik me geen zorgen hoefde te maken, ja, dat ze op de hoogte was en dat alles me straks, later, duidelijk zou worden.
Jaren gewend om vóór sinterklaas de tekens te negeren, want het zou je zomaar een kado kunnen kosten, heb ik het erbij gelaten. Niet dat we aan pakjesavond doen noch aan de kerstman, maar tussen klaas en kerst staat meer te gebeuren.
Ik heb het er dus bij gelaten en omdat ze moe oogde van de spanning stelde ik voor om te koken.

Vanuit de keukenraam zag ik dat het heftig begon te sneeuwen. Een poosje later waren alle sporen ondergesneeuwd.

Speelbordperikelen

Mijn weekendje spelen met Luca heb ik voorbereid door een speelbord te maken, dat op de salontafel geplaatst kan worden. Het geheel is met bordverf beschilderd, zodat je er een eigen speelplaat van kunt maken.

Voor Luca is dat bijvoorbeeld een wegennet, waarover hij de diverse soorten autootjes kan verplaatsen, daarbij overigens weinig rekening houdend met berm en boom.

Even terzijde.

Moeder Femke onderneemt onder de merknaam Moggy en Mouse, explore your world (google!) in speelobjecten. Productieklaar is o.a. een schitterende tafeltent.

Ik bevind me met mijn speelbord op haar terrein. Dus haar oordeel achtte ik na dat van Luca van groot belang. Ik was een beetje gespannen en ook een tikkeltje trots. (zie foto 1, 2)

Zoals de foto 3 hopelijk uitstraalt: het was een succes. Doelgroep en ondernemer waren tevreden.

De doelgroep heeft meer dan honderd maal om de tafel gedraafd, bouwde samen met Riny een garage voor reparatie aan stuk gereden voertuigen en krijtte samen met zijn moeder een nieuw wegennet.

Eén keer ging het fout.

Net wakker van zijn middagslaap, verleidt hij me om samen uit rijden te gaan. Hij biedt me de Ferrari aan en houdt daarbij de paarse Porsche voor zichzelf. Ik vraag de Porsche, mag hem even vasthouden en dan imiteer ik hem: "Opa Porsche" en draai de auto bezitterig iets achterwaarts.

Als Riny bovendien zegt "Opa niet doen!" valt hij in een gierend, triest huilen. Hij zijgt ter aarde, wendt zijn blik van me af. Hij laat zich niet troosten. Ik vlucht de tuin in om er na een half uurtje uit terug te keren.

Hij loopt naar me toe en vraagt "Opa spelen, opa Porsche?"

Ik heb toen gelukzalig tien rondjes achter hem aan om de tafel gerend.

Noa bekeek dat vanuit haar speelmat en denkt wellicht wijsneuzerig : jongens houden van auto's, meisjes van poppen en grootouders van hun kleinkinderen.

Zo speelden we ons door het weekend.

Nu is het wachten op de eerste opdracht van de ondernemer.

Ape-vader-trots

De foto's zijn afgelopen zondag genomen, een dag nadat onze Daaf in Gent, België, slaagde voor zijn osteopathie examen voor een internationale jury, een succes dat hij behaalde na een ruim vijf jaar durende noeste studie. Hij kwam de felicitaties hoogstpersoonlijk met Karlijn en Zoë in Valkenswaard in ontvangst nemen. Ook namens Thomas en Femke beloonden we hem met het vooruitzicht op een musical naar keuze inclusief verblijf ter stede samen met Karlijn, die achter de schermen het nodige heeft bijgedragen tot dit geweldige succes.

Om Zoë hoeven ze zich in dat weekend geen zorgen te maken. Zij heeft dan een verwenweekend bij opa en oma.

David en zijn talenten.

Of hij tot laat in de puberteit last had van dyslexie of een gewone hekel aan lezen of algemeen aan studie had zullen we nooit meer te weten komen. Feit is dat hij in zijn jeugd vaker naar zijn kamer ging om te slapen dan om zijn studieboeken open te slaan. Hij was een kei in het maken van studieschema's, die hij dagelijks naar beneden - en wat de gevraagde inspanning betreft naar boven - moest bijstellen. Dat duurde tot en met de middelbare school. In dat jaar daarna in Amerika zal hij ook niet moe zijn geworden van de studie op de highschool, die grotendeels beneden zijn havo niveau lag.

De wending in studiehouding en -resultaat ontstond bij de start van zijn studie fysiotherapie, die nagenoeg parallel liep met zijn ontmoeting met Karlijn. Een gerichte bij hem passende studie en een externe motivatie in de vorm van zijn vriendin, die met hem de nog ontbrekende studiemethode oefende: pas stoppen als je het echt onder de knie hebt. Enkel hoop is ontoereikend.

Na het behalen van de bachelor fysiotherapie leek het erop alsof hij er warempel zin in kreeg. De studie osteopathie lag hem misschien nog beter dan fysiotherapie metname over de daarbij behorende holistische benadering hoorden we uit zijn mond vele enthousiaste en overtuigende verhalen. De studie vroeg veel van hem en van zijn gezin. Een keer per maand een zeer lang weekend in Utrecht. Wat heeft hij een hekel gekregen aan de A 2!!

En dat allemaal naast een drukke praktijk.

Het heeft hem bloed, zweet en tranen gekost. De talenten heeft hij, dat is bewezen, maar het is hem zeker niet komen aanwaaien.

Heb ik zo voldoende de loftrompet gestoken?

Wat een kanjer! Dat zeiden we hem gisteren voor de zoveelste keer. En door zijn bescheiden lach brak een glimp door, die verried dat hij er zelf ook een beetje in begint te geloven.

Lusten en lasten

1. "paddestoélen"

2. lezen

3. "opa vww" (kijk opa een BMW)

4. Zoeken naar vww motors op internet

5. opa oefent voor aandacht met de pinokkiomarionet onlangs meegebracht uit Portugal

Het was me een weekendje wel.

Luca vrijdagmiddag met het openbaar vervoer opgehaald en daarvan geleerd: neem nooit een kind de bus in op vrijdagmiddag rond vijf uur van Eindhoven naar Luijksgestel. Huisvrouwen en studenten uit de Kempen keren bepakt en bezakt huiswaarts en de chauffeur laadt zijn wagen totdat een student op zijn schoot moet gaan zitten.

Is Luca toen ziek geworden?

In elk geval begon hij kort na aankomst over te geven. Hij werd krijtwit om zijn neusje en constateerde in verbazing "Luca spuwen". Het spuwen gebeurde na elk hapje eten, totdat hij zaterdag elke vorm van voedsel weigerde. Riny kocht koekjes en yogurt met vitamine C. Opa deed alsof hij dat elke dag met genoegen verorberde, maar ons kleinkind trapte er niet in.

Ik herinnerde me de ziektes van Thomas en David.

Ik dacht terug aan artikelen en stoere verhalen in de bladen "Grootouders" en "Opa en oma nu". Grootouders genoten enkel van de lusten. Lasten waren voor de ouders. Heerlijk toch?

Thomas bood aan om Luca subiet te komen halen, maar dat wezen we kordaat af.

"Geen probleem om hem te verzorgen. We hebben ervaring. Hij kan beter hier opknappen."

Maar wat hebben we van die ervaringen geleerd?

Ik vond hem even zielig als zijn vader vroeger. En hij merkte dat. Kroop dicht tegen me aan.

En dan ontdek je een positieve kant.

Nu eens geen rennen, verstoppen, duwen en vechten, waar we zo moe van worden.

Nee, mannetje op schoot, speen in de mond, doekjes bij de hand, koppie tegen je borst. Alles is goed. Als het maar rustig is. Lezen, kijken, luisteren.

Als hij slaapt liggen we met onze oren tegen de babyfoon. 's Nachts slapen we lichter dan vossen.

De conclusie is overigens dat lasten tegen wil en dank even slopend zijn als de lusten bij een vitale Luca.

Een uurtje nadat Thomas zondagnamiddag met hem vertrokken was, gaf Riny over. De tol van innigheid.

Family-man

"Als je je kleinkinderen een week niet hebt gezien, waarover schrijft dan de family-man ?" vroeg ze me.

Door haar vraag werd ik mijn keuze voor thema's bewust.

Zoals als iemand je vraagt hoe je loopt, je erover gaat nadenken en houteriger gaat voortbewegen, zo vraag ik me nu af waarover ik hier zal schrijven. Wat voorheen spontaan verliep, hapert en stagneert.

Mijn kinderen en kleinkinderen een week niet gezien.

Op mijn werk: gevoel van groeiende overbodigheid; de Bestuurder die meent op Fontys Online, de digitale nieuwsbrief, voor iedereen toegankelijk, een op non-actief gestelde directeur negatief te kunnen kwalificeren; Hellen en anderen, die bezig zijn met de organisatie van mijn afscheid op 11 december; steeds meer raak ik betrokken bij aktiviteiten, die ik niet zal meemaken, zoals de Fontys onderwijsconferentie op 15 januari.

Thuis: een genereus vergoedingsvoorstel van Interpolis voor het herstel van het verwarmingslek, voorbereiding op de koude dagen zoals het in de kas zetten van gerania(ums) en andere kwetsbare potplanten; ik lees het dagboek van Arhur Japin "Zoals dat gaat met wonderen" de laatste privédomeinuitgave. Boodschap: "Alles is liefde."

Ontmoetingen: Op bezoek bij Ton en Marianne en gesproken over de zegeningen van het pensioen, kleinkinderen en digitaal fotograferen: Er is meer na werk.

Zaterdag, Groot familiefeest in Limburg.

De Wereld: Onheilsprofeten kondigen als gevolg van de kredietcrisis het einde van de wereld aan. Ik lees een uitgebalanceerde analyse in de NRC van de geopolitiekdeskundige Dominic Lieven dat het einde van de hegomonie van de V.S. in zicht is en hij trekt parallellen met het teloor gaan van het Romeinse , Britse, Duitse en Russische Rijk en de gevolgen ervan. Wat gaat China doen?

Mijmeringen n.a.v. dood en ziekte: Jozef Huijbrechts, hockeymaatje van weleer overlijdt tijdens het hardlopen. Hij is 52 jaar geworden; ik hoor over dreigende of geconstateerde kankers.

Dit is een greep uit mijn directories met files van de afgelopen week. De vraag is wat zich leent voor deze blog.

Eigenlijk niets.

Dit is de plek waar ik doorgaans geselecteerde voorvallen bespreek, die mijn leven zo veraangenamen, bij voorkeur gelardeerd met bewijs in beelden. Voor andere directories heb ik andere verwerkings- en opslagmogelijkheid.

De foto hierboven zal op de achterzijde van mijn afscheidsboekje "Houdoe" prijken.

Zoals we hier bij elkaar staan, zo stonden we daar niet in realiteit. We hadden daarvoor geen tijd. Het is een gefotoshopte nieuwe realiteit, een zoals het had kunnen zijn, zoals ik die graag wil tonen.

De foto, het beeld van de directe cirkel rond mijn ' ik', kan verder worden uitgebreid met mijn (schoon-)broers en (schoon-) zussen en verder met neven en nichten, ooms en tantes, met niet genetische verbanden van vrienden en buurtgenoten, met mede-Nederlanders, met Europeanen, met overige wereldburgers.

Als er grenzen worden getrokken ontstaan problemen, zeker als die dwars door een cirkel lopen.

Dat brengt me bij het feest in Susteren, Limburg, afgelopen zaterdag. De jongste broer van mijn vader Bèr en mijn tante Truus vierden hun vijftigjarige bruiloft. Ze hadden hiervoor hun (groot)familie uitgenodigd. Familie tot en met alle neven en nichten. 140 in het totaal. Gezinnen met 10 tot 12 kinderen. Zo haal je je een feest van 14o man op de hals. Met diner.

Van de mis tot het afscheid was ik me bewust te verkeren in een wereld die voorbij gaat. Cirkels van grootverband worden vervangen door die van het kleinverband tot verder in individuele tijdelijke atomaire verbanden.

Neven en nichten bevroegen elkaar. Niet op wat voor werk ze deden, niet op wat ze onlangs hadden gelezen of wat hen op deze wereld beweegt. Nee, ze vroegen naar onze kinderen en kleinkinderen. Ze waren benieuwd naar de cirkels, die rondom elk zijn opgebouwd. Zo werden we verder met elkaar verbonden. We herschiepen ook vergeten banden. Haalden herinneringen op van toen we meer tijd vóór ons hadden en meer tijd voor elkaar.

Het was een feest van verbondenheid.

Als individuen gingen we daarna uiteen.

Als Family-man in klein verband.

Van wanhoop tot pepernoot

Pas als het mis is realiseer je je ten volle wat je mist. Verwarming in huis bijvoorbeeld. Die moet het gewoon doen.

Een gaatje ondergronds, diep onder de tegel- en betonlaag en je leven wordt op zijn kop gezet.

"We gaan het lek niet dichten, maar leggen een by-pass aan."

Alsof hij een hartspecialist is in plaats van een loodgieter.

"Duurt een weekje", vervolgt hij en wijst waar gekapt, geboord en gezaagd gaat worden.

Behalve in de kou, zaten we dagenlang met hem opgescheept, konden het lawaai dat hij met zijn ingehuurde kornuiten maakte niet meer verdragen en vluchtten het huis uit.

Naar David, Karlijn en Zoë.

Maar ook zij hadden een lek. Het zat in de lucht als het ware. Bij hen geen by-pass, maar een koortsachtig zoeken in een "betonnen" hooiberg. Het verzacht de pijn een beetje om ellende te delen, maar vrolijk word je er niet van. En daar hadden we juist behoefte aan. Aan relativeren verdorie. Het leven is meer dan kou en lekkages.

Misschien zou dat in Amsterdam lukken. Daar hebben ze hun huis op Funda gezet. Dat durf je niet met gebreken. Daar zal de c.v. werken en dwarrelt geen stof.

Gisteren naar Amsterdam. Waar Noa liefdevol Nootje wordt genoemd, waar Luca zijn eigen legohuizen en -garages bouwt zonder het woord lek te kennen.

Als ik Noa-Nootje kus, duldt Luca Riny als kornuit, als zijn eigen stand-in bouwvakker.

Terwijl Thomas zijn 21 km. door Amsterdam holt, laat ik een vliegtuig tegen de legotoren botsen.

Lachend gebiedt Luca me hem weer op te bouwen.

Want alleen wat heel is kan weer stuk.

Zo hebben we de ellende een beetje van ons afgespeeld.

huizenperikelen

Drie Foto's van drie stukken (ont)roerend goed, die ons de laatste twee weken bezighielden.

In Groede op het vakantieparkje 'Paarlhof' staat een huis. Over dat laatste woord kun je twisten, maar zeker is het dat het kavel van 450 m 2 uniek is, gelegen aan een kreek, 800 meter van zee.

Dat geheel stond te koop. We waren er direkt verliefd op geraakt en togen naar de bank. Daar zeiden ze 'dat het geen probleem was'.

Mat en Nelleke, die zo'n verblijf op de Paarlhof bezitten en uit dien hoofde makelende medezeggenschap voelden, zouden contact leggen met de Duitse eigenaar, iets wat ons nog niet was gelukt. Koud terug van de bank belde Mat vanuit Groede en deelde, zoals dat bij slecht nieuws past, meteen mee hoe de vork aan de steel zat. Huisje net verkocht.

Voor het opvangen van mijn emoties, liet ik hem geen ruimte en reageerde koeletjes zoals mijn vader mij vroeger troostte bij mijn zoveelste onbeantwoorde liefde met 'geen hand vol maar een land vol'.

Teleurstelligen kun je weg rationaliseren. Diezelfde avond zouden we voor een weekje vakantie naar de Algarve vertrekken.

" Dat geeft toch veel meer vrijheid, als je ongebonden bent" (ik).

" Nu kunnen we alles doen wat we willen" (Riny)

" Je weet nooit wat de onroerend goed-markt doet" (ik)

" Ik vraag me af of de kinderen en kleinkinderen er gebruik van zouden maken" (Riny)

Enz, enz.

Vila Linda is een prachtige kleinschalige residentie in de midden-Algarve tussen de mini-strandjes van Marinha en Benagil, bestierd door een enthousiast echtpaar uit Rotterdam. Direct bij aankomst kregen we te horen, dat de directeur van de voetbalclub Benefica en de president van Angola (...?) land en villa's in de buurt hadden opgekocht, ook Vila Linda, om er een zes-sterren residentie te bouwen voor de super-rijken.

Over drie weken zouden ze moeten sluiten, reden waarom het lek in onze WC niet werd verholpen. Waarvoor alvast de excuses. Handdoeken, die het gespetter opvingen, zouden dagelijks ververst worden.

We hebben ondanks bovengenoemd ongemak een mooie vakantie gehad, lazen in de Telegraaf over de gevolgen van de kredietcrisis, hetgeen het niet doorgaan van de koop in Groede verzachtte.

Nu zijn we thuis en hebben zojuist de diagnose van het terugvallen van de keteldruk van de c.v. vernomen: een giga lek ergens onder de huiskamervloer.

"Dat wordt zagen en kappen, ook als we kiezen voor een by-pass".

Ook deze monteur verstaat de techniek van het slecht nieuws gesprek. Geen doekjes erom winden. Bam. Recht voor zijn raap.

De foto van het tegeltje staat inmiddels op Marktplaats. Via de reguliere handel is het niet meer leverbaar, maar de verzekering dekt alleen herstel.

Vinden we op korte termijn geen partij passende tegels, dan moeten we een nieuwe vloer leggen.

"Toch goed dat Groede niet is doorgegaan."(Riny)

En ik knik, zwijgend doch volmondig.

utopieën, dromen en verlangens

Er zijn voor- en tegenstanders van utopieën. Ze stimuleren de mens om ervoor te gaan, voor iets te gaan, een idee, een ideologie, een ideaal. Op het moment dat die binnen bereik is, vervliegt de utopie. Tegenstanders wijzen erop dat alle kwaad uit utopieën is voortgekomen. Dat wordt ook over godsdiensten beweert.
Is er een verschil tussen een utopie en een droom?
Ligt het verschil erin dat dromen meer persoonlijk zijn en utopieën visies zijn van een collectief?
Martin Luther King had een droom, die hij collectief maakte door zijn beroemde toespraak.
Is een verlangen identiek aan een droom?
Verlangen lijkt meer materieel en binnen handbereik te liggen. Voor de verwezenlijking van een verlangen moet je dingen doen of laten. Of dromen uitkomen hangt meer van toeval en geluk af.
We hebben een droom (gezien), zijn in een fase dat we dit omzetten in een verlangen van ons kleine collectief van twee personen. Een verlangen, omdat een deel van het toeval van de droomrealisatie wijzelf in werking kunnen zetten. Het vervolg hebben we verder niet (geheel) in de hand.
(Ik kan niet in de toekomst kijken. Zeker niet in de financiële toekomst. Ik zou schatrijk zijn.)

Voor de gelovigen van de Secret beweging is het eenvoudig. Verlang intens en het komt naar je toe. Je hoeft niet veel meer te ondernemen dan je verlangen te stimuleren.

De attente lezer weet waar dit over gaat. De schrijver dezes en diens vrouw hebben iets gezien dat hen hebberig heeft gemaakt. Dat iets is substantieel. Aanschaf in deze tijd van de crediet crisis maakt acties risiscovoller dan voorheen.

Kan iemand ons adviseren?
Banken hoeven niet te reflecteren. Ook niet de Secret adepten noch de volg-je-hart adviseurs.
Ook niet de priesters, die beweren dat in het licht van de eeuwigheid alles wind is, waarop je je maar moeten laten gaan.
We zijn het meest gebaat met een teletijdmachine.
Wie weet waar professor Barabas woont?

De Slinger

De prijs van preventie kan hoog zijn. De spanning die zich opbouwt bij Riny voorafgaand aan de jaarlijkse mammagrafie vraagt op haar beurt welhaast een curatieve steun.

De ontlading bij de goede uitslag vorige week dinsdag was dan ook des te groter, haar 63 e verjaardag twee dagen later kon worden gevierd tegen een wolkenloze hemel.

Een dag voorafgaand aan de tweede verjaardag van Luca - mijn moeder zou bij leven haar 92 e verjaardag gevierd hebben - woonden we de begrafenis van de schoonmoeder van mijn oudere broer Piet bij. De moeder van zijn vrouw Will was in februari 99 jaar geworden.

Zondagmorgen belden we Luca op om 'lang zal hij leven' te zingen. De familie ontbeet in de verre Spaanse zon. Ondanks de grote afstand gaf ons kleinkind blijk van herkenning in moeders mobiele telefoon. Hij reageerde door onze naam, opa jam en oma toktok, te noemen. Wij hoopten dat ginds met onze zang beide armen omhoog zouden gaan. Je moet iets doen om 2400 km. te overbruggen en dichtbij te zijn.

's Middags hebben we op Zoë gepast; moeder naar de babyshower van haar vriendin Eefje en pappa David naar zijn laatste honkbalwedstrijd. We zijn met de Twinny kinderwagen de wijk ingereden waar de buurt de autoluwe zondag vierde met een immense vlooienmarkt. Zonder ouders erbij konden we onze volledige aandacht aan Zoë schenken, een aandacht die ze zich gemakkelijk liet welgevallen. We herkenden een glimp van haar temperament, beschouwende aandacht en vredige genoegzaamheid bij de vroege David, maar moesten er toch een flinke scheut genen van Karlijn bij denken. We begrepen dat je met zo'n engel rap overgaat naar de komst van een tweede en zelfs durft te dromen van een vijftal nazaten.

Ik laat een beschouwing over de laatste honkbalwedstrijd van David, ooit en volgens de tegenstander van die laatste wedstrijd nog steeds een veelbelovend talent, achterwege. Ik zou over mijn op veel later moment genomen besluit moeten schrijven om te stoppen met hockey, mijn passie op de zondagen. Heb ik mijn kinderen en Riny tekort gedaan of mezelf, dacht ik toen David gisteren in de vroege avond bekende zijn besluit te hebben genomen om Zoë, die onderwijl verliefd haar armpjes naar haar vader strekte.

Na deze tekst te hebben geschreven moet ik nu een titel voor deze blog bedenken. 'Over leven en dood' maakt de afgelopen week te zwaar en de tekst te licht. De titel moet iets uitdrukken van de vele emoties die we de afgelopen week beleefden en ik kom uit op een titel die levendig genoeg is om deze blog te dragen.

De Slinger voldoet.

Een kwestie en een scheve horizon

Het kampeerseizoen loopt ten einde. Seizoensplaatshouders zoals wij kunnen hun caravan nog enige weken in het laagzeizoen laten staan, maar doen er verstandig aan om de voortent af te breken in verband met mogelijke herfststormen. De vraag heeft ons bezig gehouden of wij de voortent eraf zouden halen en meteen de caravan mee naar huis nemen of laten staan met een terugkeer in de komende maand.

Wij kunnen hoe graag we dat ook willen niet in de tijd gluren en dus blijft de vraag of we zullen terugkomen onbeantwoord. Daarvoor zal onze gezondheid, het weer en onze zin mee moeten zitten. Ondanks ongewisheid over de toekomst besloten we om onze 'residentie' te laten staan. Gaan wij niet terug, misschien vinden de kinderen het wel aantrekkelijk om een paar dagen uit te waaien.

Zo'n proces tot besluit op een klein luxe probleem, heeft de kenmerken van grotere kwesties. Je verkent alle opties, zet kosten en baten, lusten en lasten tegenover elkaar, wilt voor de zekerheid in de toekomst kijken maar het blijft een kwestie. Als anderen zoals je kinderen bij de overweging mee worden genomen kan ineens een knoop worden doorgehakt.

We hebben met zorg en toeweiding de voortent verwijderd. Riny toonde zich weerom specialist in het schoonmaken van tentflappen, deed dat bovendien in zodanig tempo dat er nog tijd overbleef voor uitwaaien op het strand en het laten opvliegen van meeuwen. Die keren na een enkel gekrijs altijd terug op hun eigen paal.

Nu staat onze caravan voortentloos op plaats 24, vak 1 van camping Groede en wacht zoals wij de toekomst af.

Nawoord.

Voor mij is het de eerste maal, zo'n horizon aan zee zo horizontaal. Albums vol heb ik en steevast loopt de zee rechts omlaag. Als ik druk gaat mijn camera een beetje mee. Nu heb ik fotobewerken les 1 onder de knie: het rechtzetten van de horizon. Wat een perspectief!

Het kan niet anders dan....

1: vroeg op

2: met pappa Thomas vanaf de grote jaja ( In Lucataal is een jaja een glijbaan)

3: op een gevaarlijke hangbrug

4: 84 kilo omlaag is een paar omhoog

5: voorzichtige omarming

Gewend om rond achten op te staan en nu, de afgelopen drie ochtenden tussen zes en zeven uur. Het zwembad bezocht, de speeltuin van het buurtschap Geenhoven, naar het dierenboerderij om de herten te voederen, mijn vissen in plaats van een maal per dag eten geven, nu vier maal. Ook de kippen kregen zoveel voer, dat ze het links lieten liggen. Op bezoek bij Noël en Marloeke, naar de weekmarkt, de speelgoedwinkel, Het Goed....

Het kan niet anders dan: Luca drie dagen op bezoek.

Alles wat je onderneemt vindt hij leuk. "Toktok (kippen).... leuk..." "Auto.... leuk..." "Noa....Leuk" Je wordt steeds enthousiaster, je onderneemt van alles.

Thomas en Femke vragen bezorgd of we het niet te vermoeiend vinden. We denken aan de komende dagen, waarin we kunnen uitrusten en terug kunnen denken, zonder spijt de tijd onbenut te hebben en zeggen met een te lange neus "Nee hoor..."

Daarbij komt dat we het ook nog eens voor het goede doel doen: pappa en mamma kunnen op adem komen. Thomas viert in ons dorp het feit dat Eindhoven alsnog gelijk speelde tegen AGOVV en Femke shopt twee keer kindloos.

Noa dronk, sliep en was wakker. Bij de laatste aktiviteit keken we gevijven naar het gestage groeien en kregen, meenden we, elk veel attentie terug.

Als de kroost slaapt, praten we over de dag, over de kinderen. Zo speels als ik overdag ben, zo zwaar is mijn inbreng in die evaluaties. Ik heb weer last van mijn studie en bezig over de Gordon methode, over Alice Millers boek Het drama van het begaafde kind en over opvoeding als belangenstrijd.

's Morgens ben ik dat gelukkig allemaal weer vergeten als ik zijn deur zachtjes opendoe en hij me verwelkomt met: "Hai......opa" Om te vervolgen als ik hem oppak: "Opa spelen..."

Luisteren naar kinderen.

Weemoedig en al te ver.

Tom en Ria wonen in Geelong, Australië. Ze waren afgelopen zondag bij ons op bezoek. Een tegenbezoek van het onze in maart 2005. Toen logeerden we een kleine week bij hen als aanloop naar onze reis per camper langs de oostkust.

In 1980 emigreerden onze vrienden Jos en Ria met hun twee kinderen, Joost en Eva naar down under. Ze lieten huis, familie, vrienden achter om ginds hun geluk te beproeven. We begrepen daar toen weinig van.
O, ja Jos was een aparte, een onrustig type, iemand die zich wilde bewijzen, vooral aan zijn familie, eigenaar van het gearriveerde bouwbedrijf van Bree. En Ria en de kinderen....ja, die gingen dus mee.

"Jos? Jos?", zal de geconcentreerde lezer zich afvragen. Tòm was toch op bezoek....?
Heel opmerkzaam.
Het huwelijk en meer werden ginds op de proef gesteld. Jos en Ria scheidden.
Zelfs het beste relatiebemiddelingsbureau zou het niet gelukt zijn om zo'n passende man bij Ria te vinden. Ze troffen elkaar toevallig. Dat zal wel dat Grand Design of Voorzienigheid heten.

In 2001 sleten Femke en Thomas hun laatste weken van hun half jaar durende Australiëreis in Geelong. Ze leden daar aan hun opgehoopte heimwee-gevoelens en vonden in Ria en Tom de ideale therapeuten: die toonden zich de begripvolle (gast-)ouders; Ria communiceerde met hen met een vertrouwd brabants accent.

Vier jaar later landden wij dus in een zeer vroege ochtend in maart op het vliegveld van Melbourne, waar we werden opgewacht dooor dit nederlandse bruggehoofd, kregen les in Australische mores, leerden links houden en vooral"keep it easy".
We hebben hen nog verscheidene malen sindsdien in Nederland getroffen. De begrafenis van Ria's vader en familie-reünies waren voor hen redenen voor verblijf op het noordelijk halfrond.
Gisteren zei Ria, dat dit waarschijnlijk hun laatste reis naar Nederland, zeker voorlopig, is geweest. Zo'n niet helemaal onverwachtse mededeling hing de hele avond zwaar boven de eettafel.
We hadden ons voorgenomen om niet met een vage uitlating als "wij komen volgend jaar misschien....." de weemoed weg te wuiven.
Drie jaar geleden, toen we nog geen opa en oma waren, waren we zeker van plan om de overgang, mijn overgang, van werk naar pensioen te markeren met een reis door Australië. We zouden beginnen aan de Westkust, Perth, Fremantle, vandaar naar het noorden, de reis van Thomas en David in 2003 en dan met de nulharbour train naar Adelaïde en dan...en dan....Een bezoek aan Geelong zou natuurlijk een onderdeel vormen, zeker drie maanden onderweg...

Nu lijken drie maanden weg een eeuwigheid, een te groot risico vergeten te worden als opa en oma; drie weken te kort voor een zolange reis.....

Dus stonden we gisterenavond op onze oprit, Ria: "we zullen mailen, we zullen bellen", Tom: "Thanks", Riny: "Het ga jullie goed...." En ik, ik vluchtte met de franse slag, zei "au revoir" en wees hen de kortste weg naar Someren.

grenzen

Deze blog is fotoloos. Wat beschreven wordt is nauwelijks in woorden, laat staan in beelden te vangen.
Waar gaat het over?
Afgelopen dag werden grenzen overschreden. Ik doel niet op de records op de Olympische Spelen noch op het betreden van ongeoorloofd terrein.
Het gaat enerzijds over een sportprestatie, die zelfs de regionale krant niet haalt.
Riny en ik liepen afgelopen zondag, uitgenodigd door Jo en Carla B. op de Golfhorst in Horst-America 18 holes in vijf uur. "Liepen" betekent dat we steeds ons golfballetje volgden, dat we even ervoor een ferme tik verkocht hadden. Nu gaat het om die tikken. Ver en nauwkeurig richting hole, een gaatje ergens in geschoren gras. Dus noemen we het een sport: er zit uitdaging in en enige fysieke inspanning. Ik heb begrepen dat het Olympisch Comité de sport er ook van in ziet. De grensoverschrijding zit in de duur: nooit golfden we zo lang, zelden met zoveel plezier, terwijl we er tegenop zagen als een torenhoge berg en af en toe behaalden we een aardig resultaat.
Welk beeld zou onze trots het meest weergeven? Een foto van dikke voeten, een eindeloze fairway, daarboven een dwarrelend balletje of die lange put? Juist geen van alle. Bovendien...ik had geen toestel bij me. Geloof me dus maar op mijn woord.
Anderzijds.
Zie hierboven. Er staat een enerzijds, dus dient een anderzijds te volgen.
Anderzijds was er dit weekend de grensoverschrijding van Zoë. Ze vertoeft een jaar op deze aarde. Niet officieel doch officieus. Haar ouders hadden besloten dit feit afgelopen zaterdag te vieren. En terecht. Zoë was vorig jaar ruim een week te laat, dus mochten de cadeaus nu worden gegeven. Nu gaat zo'n feest aan de kleine voorbij. En ook wel aan al die andere genodigde koters. Die merken hooguit dat iemand anders aan het kleurrijk pakpapier mag trekken.

Onze drie kleinkinderen bijeen.
Luca, die les kreeg in het mijn en dijn. Zijn mijn weet hij te benoemen als "Luca", ook een grensoverschrijding naar een eigen identiteit.
Zoë, die kijkt en schouwt, alsof ze de wijsheid achter dit feest probeert waar te nemen. Ze blies op verzoek van Karlijn naar het eenzame kaarsje op de schitterende taart, maar het was moeder die de vlam heimelijk doofde.
En dan punkie Noa. Femke nestelde zich met haar in de party tent onder de warmtelamp. Ik kan zo'n kleintje slechts bezoenen. "Volgend jaar", heb ik tijdens een kus in haar oren gefluisterd "zal ik je ook de lucht ingooien. Dan spelen broer en nicht vader en moeder over je. Maar wacht geduldig op de tijd. Die jaargrenzen komen vanzelf en eigenlijk veel te snel."
We hebben er nu drie kleinkinderen.
Voor elk ben ik een vezameling gestart.
Voor Luca, zoals bekend, is dat Pinokkio; voor Zoë Roodkapje. Voor Noa is de keuze dit weekend ook gemaakt. Het is Repelsteeltje geworden.
Maak je een reis naar een exotisch land, zoek dan naar die drie verhalen. Als golfen een Olympische sport was geweest hadden we de sprookjes in het Chinees verworven.

Herinnering en reflectie

Herinneringen zijn selecties van gebeurtenissen, voorvallen, handelingen, die verfraaid en gekleurd in pasteltinten of verdunde waterverf uit die oneindige kast van ons geheugen naar boven kunnen worden gehaald. Het delen ervan met anderen leidt tot verrassende doorkijkjes alsof meerdere fotografen vanuit verschillende standpunten of perspectieven de gebeurtenis hebben vastgelegd en ze samenvoegd tot een visuele reportage. Het uitwisselen van herinneringen levert mij de troost van relativiteit en subjectiviteit; ik kan in mijn eentje niet alles kennen, maar samen is meer dan de som van de losse herinneringen, de verhalen kunnen in elkaar worden gestoken.

Het is een Kafkaiaanse ervaring om iets te herinneren, zeker te weten, terwijl de ander, die erbij was - dacht je - niets maar dan ook niets weet. Voor hem bestond het voorval niet.

Als het een leugen is, valt ermee te leven. Er kan een ongekend belang zijn om het voorval te wissen, te deleten, althans te doen alsof.

Maar stel dat beiden oprecht zijn, dan staat een "ja" tegenover een "nee" en hebben beiden reden om aan beginnende Alzheimer te denken.

Bovenstaande overpeinzing heeft niets, maar dan ook niets met de foto hierboven te maken, maar met een ervaring van de laatste weken, waarbij de een de ander voor gek zal hebben gesleten.

Nee, Riny en ik barsten van de herinneringen, die we uitwisselen, elk met eigen kleur en kracht.

Zo ook dit weekend, toen we er weer eens achter kwamen hoe herinneringen troost opleveren. O zeker, de melancholicus in ons weet, dat het de dingen zijn die voorbij zijn. Maar ik heb het over de reiziger, die weet dat hij nog tijd heeft voor het opdoen van nieuwe ervaringen. Door vroegere reizen te herinneren en uit te wisselen weet hij zich gewapend voor de gevaren en de (des-)illusies. Hij is voorbereid op de tocht.

Zo hebben we ons de mooiste vakanties herinnerd en geprobeerd daar lessen uit te trekken voor de tijd dat ons gezamenlijk leven een permanente vakantie zal zijn.

Wordt het een huisje aan de Zwarte Polder, een prachtig natuurgebied aan de Zeeuws Vlaamse kust, gaan we in het voorjaar caravannen, alleen of met anderen of waren we het meest voldaan in een steeds wisselend resort?

Natuurlijk herinner ik me veel meer van onze gesprekken in het afgelopen weekend, van de voorvallen en de gebeurtenissen - ik heb een goed geheugen - maar voor dagboek en openbare blogs hanteer ik diverse filters. Ik ben me van mijn filters bewust. Ook weet ik dat mijn brein onbewuste filters hanteert: de positieve functie van het vergeten. Soms lukt het me om die filter te omzeilen. Veel nut heeft dat niet. Maar als ik daarmee weet dat ik geen Alzheimer heb, heb ik het er voor over om me ook de pijnlijke gebeurtenissen te herinneren. Bovendien is het voor de melancholicus in me prettig: dat is in elk geval voorbij.

Ons mogelijk laatste verblijf in Groede duurde hooguit 30 uren, maar was van een zodanige intensiteit, dat Proust of Joyce daar een vuistdikke roman over zouden kunnen schrijven. Ik laat het bij deze korte verhullende verwijzing. Hiervoor past reflectie of poëzie beter dan de onthullende vorm van proza.

Mijn ver-dichting van de herinnering aan die 30 uren is de foto: Riny, die onder een grauwe lucht de Zwarte Polder achter zich laat.

Domme dames en een slim meiske

Foto 1 links Truus en Trees en rechts van de afscheiding de vooralsnog naamloze koekoeks-kippen

Foto 2 Zoë krijgt rij-instructie van haar vader

Vorige week merkten we het. De wyandotten Truus en Trees kregen het huis- en tuinafval, dat we dagelijks in hun ren wierpen niet meer verwerkt.
Ze raakten er een beetje gefrustreerd van, waren niet meer blij als ik met een schaal voorheen in hun ogen vol lekkerneien kwam aanzetten. Ik meende ze te horen zuchten. Het was teveel. Ze draaiden hun kontjes naar me toe. In kippentaal een gebaar van genegenheid en/of afweer. Ik verstond hun dubbele boodschap. We hadden de keuze óf een deel van het keukenafval in de groenbak werpen (op de composthoop mag niet, want muizen) óf hulptroepen inschakelen. Het werd het laatste. Teveel eieren kun je immers altijd wel slijten.
Zo werd in Klein Amerika, een dierenwinkel in Achel, België, waar elk dier dat niet op de beschermde dierenlijst van de Unesco staat te koop is, een tweetal kippen aangeschaft van het merk koekoek, welke een vederdracht heeft, die mooi past bij ons (witte) huis en de buff kleur van Truus en Trees.
Waarvoor ik vreesde geschiedde. De indringsters werden onmiddellijk onerbarmelijk belaagd door de oorspronkelijke bewoonsters. Dat geruzie en gekrakeel kan dagen, zo niet weken voortduren, is mijn ervaring en aangezien ik geen haan wil hebben noch wil spelen, zat er maar één ding op: separatie al dan niet van tijdelijke aard.
Zo geschiedde. Ik startte met het maken van een tussenschot, bestaande uit panelen beslagen met afrasteringsgaas, intussen namen voor de nieuwe gasten bedenkend. Ik vond dat ik de namen van mijn lieve en trouwe collega's, Hellen en Leny, aan deze dames moest schenken. Over afzienbare tijd zou een blik in de ren me herinneren aan dit gouden collegiale duo van weleer.
Maar wat een desillusie! De kip, die ik Hellen gedoopt had is een mietje, een bangeschijter. Loopt voor de eerste nieuwsgierige blik van Trees weg het leghok in. Voor Leny, de kip Leny, is het verschil met haar Fontysnaamgenote nog groter. Ze staat zolang aan het tussengaas te dralen, dat Truus en Trees er genoeg van hebben en haar met een welgemikte snavelslag door de grote gaasgaten in d'r kuif grijpen. Gepiep en gejammer is haar deel. Dat ze een eindje verder weg gaat staan, ho maar. Even later is het dan weer prijs.
Ik heb ze beiden hun naam ontnomen. Zoek driftig naar andere, passende aanroep. Wie heeft een idee? De voor de hand liggende prijs voor de beste namen is een doosje met zes koekoekeieren.

Om me te verdedigen tegen het verwijt van vrouwonvriendelijke ideeën of opruiend anti-feministisch geschrijf wil ik wijzen op hoe slim (mini-) vrouwtjes zijn. Als toevallig voorbeeld voer ik hier mijn kleindochter Zoë ten tonele. Na enige instructie van haar vader wist ze de elecro-auto te bedienen, inhoudend starten, toeteren en sturen. Dat ze eerst tweemaal teveel naar rechts draaide en tegen de muur aanbotste, deed ze om ons aan het lachen te brengen en niet uit masochisme, dat domme kippen kenmerkt.

Achterop de auto staat "voor jongens vanaf drie jaar".

Foto 1 Noa 0

Foto 2 Mat 60

Foto 3 met broer en zusje

Foto 4 Cor Jung

Na een week vakantie in Groede, opent deze blog met een mogelijk vreemd ogende verzameling plaatjes. Foto 1 en 3 horen bij elkaar 1: Mijn kleindochter Noa - en niet zoals ik aan mijn familie direct na de geboorte mailde en op de hoogte bracht van de geboorte van Zoa! - en 3: Noa, Luca en opa. Drie a's op het eind. Ik was zeer benieuwd hoe Luca zou reageren op de indringster, die zoveel aandacht krijgt. Als vader lette ik na de geboorte van David ook op de reactie van zijn oudere broer Thomas, maar er was zoveel om in de gaten te houden en ik ben veel vergeten. Ik was benieuwd....

De meeste kraambezoekers hebben pedagogisch verantwoord ook een kleinigheidje voor Luca bij zich; hij wordt voortdurend bij het feest betrokken. Hij reageert geweldig. Als ik een eindje met hem gewandeld heb en voorstel om terug naar huis te gaan naar oma pappa en mamma, vult hij aan met "en Noa".

Even nadat foto 3 genomen is zegt hij evenwel tegen mij dat Noa naar mamma moet en eist mijn aandacht verder op. Het is zondag 3 augustus en het jonge gezin is voor het eerst in het Zuiden, hun auto voller dan ooit.

3 augustus.

Drie van mijn broers en zussen zijn op die dag geboren: Mat en de tweeling Anke en Maarten. Mat (foto 2) vierde dit jaar zijn 60 ste verjaardag. Op het feest trad ik samen met mijn broer Frank op in het duo Frank Freud en Cor Jung: voor al Uw vragen in de derde levensfase. Voor een foto (4) ben ik zojuist voor de spiegel gaan staan. Zo zag ik eruit als Jung. Freud oogde exact hetzelfde.

De act was toegesneden op de eigenheden en -aardigheden van onze broer Mat. We hadden lessen, theorie en oefeningen hoe hij met zijn laatste werkdagen, zijn opaschap en zijn in zijn jeugd opgebouwde aandrang om vooral aardig te zijn zou kunnen omgaan in zijn 60 plus tijd. Er zat dus weer heel veel in. Te veel, zo evalueerden we. In ons volgende optreden zullen we daar rekening mee houden. Maar let wel, Freud/Jung nemen geen blad voor de mond en fileren de psyche tot op het bot.

We hebben inmiddels twee aanvragen binnen voor optredens. De eerste is op de 60 ste verjaardag van Frank op 23 april 2011. Dus wordt dat een optreden van Jung alleen of met een stand-in Freud.

Wellicht benadert de psycho-analytische Verein jou hiervoor binnenkort.

Zoë, David en Karlijn verbleven in het weekend in onze caravan in Groede. Karlijn maakte op de weblog van Zoë (http://ziecreemers.blogspot.com/) (wederom) prachtige foto's. Vanaf deze plek complimenten!!

Noa geboren

Vanavond 21 juli 2008 om 20.25 uur is NOA, dochter van Femke en Thomas, zusje van Luca, geboren. Haar gewicht is 3435 gram. De familie maakt het goed.

Rond half zeven vanavond - we willen net aan het avondeten beginnen - worden we gebeld. Thomas. Dat ze op weg zijn naar het ziekenhuis. De verloskundige rijdt achter hen.

Dan begint de volgende fase van wachten.

Hoe doe je dat?

Riny schuift haar bord in mijn richting: "Ik kan geen hap meer door mijn keel krijgen..."

Na 36 jaar samenzijn weet je het vervolg: Ze gaat op en neer lopen. Doelloos van hot naar haar. Ik weet ook dat ze mij daarbij niet achter haar duldt.

Dus bedenk ik iets voor mezelf. Een handeling die weinig van mijn concentratie vraagt, waarin ik kan dromen, maar niet helemaal weg...

De boontjes moeten worden geplukt!

"Het wordt een jongen! Zeker te weten! Ze draagt naar voren."

Na anderhalf uur kom ik binnen met een overvolle emmer en start het schoonmaken.

"Hoe zal Luca omgaan met de indringer ?"

Ik leg de schone boonjes recht in gelid.

"Wat zal zijn naam zijn?"

Dan gaat de telefoon. Riny is rapper dan ik. Ik sta daar met een hand vol bonen, hoor dat het gebeurd is, dat het een meisje is, dat ze Noa Anna Catharina heet.

Riny herhaalt de woorden van Thomas, zodat ik het nieuws twee seconden later verneem.

"NAC", denk ik . Dan krijg ik de telefoon. "Mag ik het op mijn blog zetten?", is de beste vraag die ik kan bedenken.

Ik zal een uurtje moeten wachten, de geschatte tijd die de bonen nog vragen.

Een uur later weeg ik de oogst.

Het is haast niet te geloven...

3435 gram.

Wat kun en moet je met 7 pond schone bonen doen?

Je legt er op de keukenvloer de naam van je kleindochter mee:

Noa, hebreeuws voor rust, troost en vrede.

De eerste foto van haar is al binnen op de mobiele telefoon.

Morgen gaan we zien of ze werkelijk zo'n plaatje is.

P.I.Z en Lijstjesdwang

Met mijn Pensioen In Zicht neem ik vakantie in de wetenschap dat dit mijn laatste Grote Vakantie zal zijn. Groot, omdat hij lang is. Voor sommigen in het onderwijs werkzaam, zoals docenten van Middelbare Scholen duurt deze vakantie maar liefst zeven weken!

Ik heb vier weken verlof aan het secretariaat opgegeven.

Meer durfde ik niet. De periode ging afgelopen vrijdag in.

Ik heb een lijstje gemaakt met daarop zaken die ik allemaal moet doen. Zo'n lijstje geeft mij het gevoel, dat het leven gewoon doorgaat.

Vrijdag 11 juli: tentoonstelling Imke

Zaterdag 12 juli: op bezoek bij Zoë (of zij bij ons)

Zondag 13 juli: Luca komt logeren

Maandag 14 juli: 's avonds Luca naar Amsterdam brengen en doorrijden naar Castricum. Anke en Clemens' nieuwe huis bezichtigen

dinsdag 15 juli: geven van workshop "Zin of de kunst van het tuinonderhoud"

woensdag 16 juli: kamer verven......

en zo gaat mijn lijstje maar verder.

Soms haal ik mijn lijstje niet, raakt het even in de war. Zoals in het weekend. Luca werd al op zaterdag gebracht, vanwege dreigende vervroegde bevalling.

Maar wij kunnen improviseren. Mijn lijstje heeft elke dag wel een vrije ruimte.

Lijstjes gaan over de toekomst. Een weekboek, waarvan de Blog een openbare vorm is, gaat over het jongste verleden. Mijn Blog bestaat uit een selectie uit het weeklijstje. De vraag is daarbij: Wat is interessant voor de semi-private ruimte? Wat moet vermeld en herinnerd worden?

Nu de week-Blog.

De dochter van mijn broer, Imke, rondde haar praktijkdeel van haar studie op de Academie voor Beeldende Vorming af met een tentoonstelling. Samen met andere kandidaten levert zij een bijdrage aan de Eindexamencatalogus 2008. Om een indruk te krijgen van haar verrassend en mooie werk verwijs ik naar die catalogus pag 58 en 59.

Haar thema is "COCON"

Beeldend werk moet je zien. Imke laat het zien. Royaal in de ruimte geplaatst overvallen de beelden de bezoeker. Enkele beelden staan in de hal in een cirkel van zand met een diameter van zo'n tien meter. Voor ander werk zijn er aparte ruimtes. De verstilling, die uitgaat van de beelden wordt door de ruimte eromheen versterkt. De Cocons roepen associaties op van verwachting, introversie, inspinning , stilte, bezinning of afzondering.

Ze zijn van verschillend materiaal gemaakt, van hard (porselein) tot zacht (stoffen en was), hebben gladde of ruwe oppervlaktes, zijn gesloten of voorzien van kleine bewerkte openingen.

Ik heb een foto van boven de zandcirkel gemaakt en een van een solitair geplaatste cocon.

De derde van de foto's hierboven - ik kan het niet nalaten - is van Luca afgelopen zondag op zijn lievelingsplekje in onze tuin in de buurt van het kippenhok. Hij zeeft het kippenvoer alvorens het voor de Wyandotten Truus en Trees uit te strooien.

Foto vier en vijf zijn van de nieuwe residentie van Anke en Clemens. Ik kan hier wel schrijven hoe prachtig hun nieuw onderkomen is, hoe gelukkig ze ermee zijn, hoe gastvrij ze ons ontvingen in bed-and-breakfast sfeer.

Maar is dat boeiend op deze plek?

De reactie-vraag betreft wel dit item. Op de laatste foto zie je de voorkant van hun huis. De lengte van de voorgevel wordt gebroken door een uitwaaierende lariks waarvan de stam met hedera omwikkeld is. Mail mij (c.creemers@chello.nl) een motivatie waarom deze boom moet blijven staan, danwel verwijderd. De beste motivatie, ter beoordeling van de jonge bewoners, wordt beloond met de ABV Eindexamencatalogus 2008.

Waarmee in deze blog toch nog kop en staart verbonden zijn.

P.S.1

Ik ontving geen enkele reactie op de vraag naar de namen van de acht zaligheden.

Was de vraag te moeilijk of de prijs, een gemailde foto van de contente mens, te gering?

Het juiste antwoord luidt in elk geval : Netersel, Hulsel, Reusel, Duizel, Eersel, Steensel, Knegsel - allemaal sel-ligheden - en de achtse? Bladel! Geen sel achteraan en dus stof voor veel discussie.

P.S.2

Luca heeft nog geen broertje of zusje. Anders had ik bovenstaande niet geschreven.

Ho een Lomax

Foto's: zie tekst. Foto 1 is op verzoek van Riny in hoge resolutie.

Buurman Henk heeft een Lomax. Buurman Henk is handig. Daarom kan hij een Lomax de straat op brengen. Een Lomax is een doe-het-zelf retro auto. De basis, chassis en motor zijn van een deux chevaux, een citroën eend dus. De bouwdoos is van Belgische makelij; de Nederlandse tegenvoeter is een Burton, die gekenmerkt wordt door een spitsere kont.

Ik ben er vaak bij als Henk zijn hortende en stotende vierwieler de garage uitrijdt. Buiten gaat hij aan de slag met het aandraaien van bouten en moeren, met afstellen en opwrijven. Passanten staan stil en stellen vragend vast: "Kost zeker een hele duit, zo'n karretje?" Henk laat het antwoord in het midden en bromt wat tussen ja en nee.

Ik kan het niet laten, beroer genotvol chroom en lak alvorens bevredigd huiswaarts te keren, waar mijn tuinwerkzaamheden wachten. Ik bedoel te zeggen, dat ik een auto statisch kan bewonderen. Nooit heb ik Henk om een ritje gevraagd, heb daartoe nauwelijks behoefte. Ik heb genoeg aan schouwen. Ik kijk liever, dan dat ik bekeken wordt.

Dat is bij buurvrouw Dimph en, tot mijn verbazing, bij Riny anders. Riny heeft nooit om de blauwe bolide omgekeken, maar toen Dimph onlangs vroeg of ze zin had om een eindje door de Kempen te toeren, wist ze niet hoe snel ze "ja"moest zeggen.

Vorige week was het zover. Henk vond het goed en de dames leuk.

Ze hebben alle dorpen gehad. De Acht Zaligheden (Wie ze me alle acht per mail noemt, ontvangt per ommegaande een foto van het beeld "De contente mens") en meer, diverse terrasjes bezocht en overal heel langzaam gereden. Mannen op een terras hebben naar hen gefloten en zij.....? Ze hebben teruggezwaaid als de eerste beste bakvissen.
Een vrouw blijft een merkwaardig wezen. Ze geniet van bekeken te worden en kleedt zich desnoods met een Lomax.

"Een cabrio is gaaf",zei Riny toen ze thuiskwam. En aangezien ik bijlange na niet zo handig ben als buurman Henk, heb ik vandaag een staatslot aangeschaft.