Trots-op

Een Duitser was trots, een grote borst om medailles op te spelden. Dus leerden we bescheidenheid.

Trots-op verwijst naar iets of iemand buiten je. Dat mag. Dus bezigen we dat vaak. Er straalt iets royaals vanaf. De ander staat centraal.
Velen waren trots op Nederland en Rita. De laatste houdt het voor gezien. Maar de partij, de beweging leeft voort!
In het ED van vandaag lees ik over onderlinge doodsbedreiging in de Trots op van de Eindhovense raadsfractie. Daar kan niemand trots op zijn.

Trots en trots-op hebben beide effect op het zwellen van de borst.
In hetzelfde ED, de stadseditie, lees ik met trots het artikel over David Creemers, die per 1 december een tweede osteopathievestiging opent met als noviteit een twitter spreekuur. Dat laatste verraadt zijn relatie met marketing.

Ik ben zijn vader.
Daarom en daardoor ben ik trots-op.
Bij trots-op spelen de prestatie en de relatie beide een rol.
Wie de relatie mist, mist ook de prestatie.
Dan is het hooguit een mededeling: Osteopathieconsult via twitter. Gekker moet het niet worden!

Vanaf nu bestaat de kans dat iemand me meedeelt dat David in de krant stond. Die iemand weet dat hij me niet op de hoogte stelt van de publicatie, nee, hij laat me weten dat hij het opgemerkt heeft.
Als hij een goed waarnemer is ziet hij dan mijn borst een beetje zwellen. Niet zoals bij een vooruitstaande Duitse borstkast vol decoraties, maar een verheffing zoals bij een zucht de borst even omhoog wordt gebracht. Als de borst bij het uitademen weer zijn normale postie inneemt zal ik in terughoudend Nederlands zeggen: "Tja, ik ben een beetje trots op hem."

vergrijzing, grijstinten

De herfst zal niet alleen, beste Jan Siebelink, schitterend zijn, maar is schitterend.
Nu is er dan de mist, zeldzamer dan de jaren ervoor, door schonere lucht.

In het E.D. van heden zegt de Valkenswaardse wethouder Mart W. dat in onze wijk, het Gegraaf, de vergrijzing moet worden teruggedrongen. Er zijn hier relatief veel goedkope flats en woningen, vandaar die vergrijzing, betoogt hij.
Hij presenteert een wijkontwikkelingsplan 2011-2014.
"Om de vergrijzing tegen te gaan, streven de gemeente en woningbelang naar voldoende betaalbare huizen voor starters en doorstromers."
Oorzaak en bestrijding hetzelfde!?
Ratten verdwijnen niet door meer voer te strooien...

De laatste tijd sluipt er een toenemende negatieve emotie in het begrip "vergrijzing".
Was de oudere voorheen hulpbehoevend en eenzaam nu vergrijst hij de samenleving.
De na-oorlogse babyboomers, die de hogere functies bezet hielden gaan nu ook nog een als vergrijzend deel een loodzware hypotheek leggen op de navolgende generatie.
Crisis, inflatie, recessie.
En wie is daarvoor verantwoordelijk?

"De onderlinge verbondenheid tussen de bewoners (van onze wijk) is al sterk verbeterd."
Wie of wat is daarvan de veroorzaker...?
De door ouderen verricht vrijwilligerswerk, ouderen, die wijkintitiatieven zoals garagesales starten...?

De oudere verandert.
Daarover is iedereen het wel eens.
Vooral dat hij steeds ouder wordt, o ramp.
Duurdere gezondheidszorg, onbetaalbaarheid van de AOW en zijn pensioen.
De oudere als zorg, vergrijzing zorgwekkend.

En dan meldt de Volkskrant van zaterdag jl. dat sommige ouderen zich niet meer neerleggen bij aftakeling en hun onafwendbare einde.
Ze sporten zich een ongeluk en spuiten zich vol met levensverlengende substantie.
Meewarigheid op het randje van onmaatschappelijke veroordeling. Het ware toch beter dat het pilletje van Drion gratis zou worden verstrekt.

Ik pleit voor een vrolijke vergrijzing.
Genieten van onze herfst.
Volgens het idee van Paul Schnabel zetten we ons bijeengeschnabbeld huis in voor verlenging van onze vergrijsde fase en we worden verder gezien als medemens die het beste met iedereen i.c. zichzelf voorheeft.
En we weigeren verder gezamenlijk om een bevolkingsgroep de schuld van de crisis te geven.
Deal?

Ik tuur naar buiten. Zie dankzij de mist hoevele en mooie grijstinten er te zien zijn.

November blues

De virtuele vereniging HEND in HEND bestaat al een tiental jaren.
HEND staat voor Help Elkaar November Door.
De vereniging heeft een volstrekt ideële doelstelling nl. om elkaar steun te bieden in de moeilijkste maand van het jaar.
November.
Een maand van sombere herinneringen, de maand waarin het licht verloren raakt.
Een jaar geleden lag ik op een donkere mistige novemberdag onder het mes.
En dit jaar?

Buiten, wat een warmte, wat een licht...
Indian summer in november!
Natuurlijk is het crisis in Europa en elders in de wereld, maar dat is ook alles waarover de HENDER kan klagen.
Neem bijvoorbeeld het weekend van haar voorzitter, bekijk zijn fotoverslag.

Vrijdag met zijn zoon ( 11-11-11 om 11 uur ontving hij de sleutels van zijn nieuwste bolide. Er stond, zo zegt hij, 11 kilometers op de teller.Gekker kun je het niet maken.) en kleinkinderen naar de Malpie gefietst, een schitterend natuurgebied ten zuiden van V., getuige het tegenlichtkiekje van 'ven achter bomen'.
In de buurt van dat Malpieven bouwden ze gezamenlijk een hut van gesprokkeld hout. Ze lieten zich voor hun droomhuis vereeuwigen en beloofden elkaar deze plek aan niemand prijs te geven.
Zaterdag.
Voor de zus van de voorzitter betekende november 2010 de start van een zwaar genezingsproces. Haar drie dochters wilden die periode gedenken, wellicht bezweren met een blijde dag in het teken van de EEND (Eindelijk Einde November Daarvoor(?)). Ze voerden hun ouders in een eendenpuzzeltocht in een Eend naar L-eend-e en verder naar het Belgische Hasselt. Daar in café Café sprongen de dochters als drie musketiers voor hun ouders verbouwereerde neuzen.
Even later kwam de inner circle van broers en schoonzussen al kwakend uit een achterkamer tevoorschijn.
De vrolijkheid verdreef de zwaarte van de herdenking; haar steunpilaren werden in liefde omarmd.
En toch was het november.

Op zondag moest de voorzitter bekomen van de emoties.
Zijn jongste kleinkind op bezoek, slechts enkele weken vertikaal in het leven, ontdekte de Turken handveger-en-blik en veegde de laatste restjes negatieve herinneringen op.

November 2011 kan eigenlijk niet meer stuk!

Kuifje in 3D

Van alle ruggen van mijn stripboeken zijn die van 'de Kuifjes' het meest beschadigd. Enkele albums vallen zelfs in losse bladen uiteen. Met drie man sterk hebben we lezend die ravage aangericht.

Wereldbeelden, opvattingen en hobby's zijn door Hergé's scheppingen gevormd.
Zo beweert Thomas dat zijn voorliefde voor maritieme geschiedenis haar wortels heeft in het dubbelalbum 'Het geheim van de Eenhoorn' en 'De scharlaken Rackham'.
Mijn keuze om zoveel mogelijk uitgaves van 'De zwarte rotsen' te verzamelen schuilt in mijn geliefd David-Goliat motief: Kuifjes hondje Bobbie die de grote gorilla Ranko afschrikt, maar op zijn beurt op de vlucht slaat voor een spin.
Davids lievelingsalbum is, geloof ik, 'Kuifje in Tibet', een prachtige hommage aan vriendschap, hoe Kuifje door dik en dun vecht voor het hervinden van zijn vriendje Chang. Eén van de vele voorbeelden dat de klare lijn tekenaar Hergé zijn thema's en beelden uit het leven greep.
Het is niet Kuifje, eigenlijk maar een saai kereltje, maar de bijfiguren, die de strips zo fantastisch maken.
De goeden en de kwaden zijn duidelijk onderscheiden en de goeden overwinnen altijd, de tekeningen zijn realistisch, alles klopt, tot de anti-kapitalistische propaganda in chinese letters in 'De blauwe lotus' toe!

Het lag in de klare lijn (...), dat we Steven Spielbergs film 'The secret of the Unicorn' samen zouden gaan zien.
In 'Zien' wel te verstaan. In dat filmtheater zaten we, vader en zoon, gisteravond - David moest op het laatst helaas afzeggen wegens voorbereiding van zijn te openen praktijk - naast nog twee anderen. Buiten liepen duizenden zich te vergapen aan 'Glow'.

De film is vormgegeven met performance capture techniek, een vervolg op de techniek die werd gebruikt voor 'Beowulf' en 'Avatar'. Het resultaat, deze 3 D film is geweldig! Spielberg gebruikt naast het gelijknamige album ook delen uit 'De krab met de gulden scharen'en 'De schat van de scharlaken Rackham'. De sfeer is jaren dertig met spectaculaire uitstapjes naar de zeeschuimers uit de zestiende eeuw.

Hoe praat je een ander een film aan?
Door: "Ik ga zeker een tweede keer." David?

Kunst houd je bezig...
Vandaag kreeg de film de gehele dag een vervolg. Ik las de albums nog eens door, bestudeerde de analyses ervan in Harry Thompsons '- Hergé- een dubbelbiografie' en las stukken uit de kloeke biografie van Hergé, geschreven door Pierre Assouline, vooral die de moeizame onderhandelingen over de filmrechten tussen Spielberg en Hergé vlak voor zijn dood betreffen.
En schreef er een blog over.

Nu staan mijn Kuifjes weer in rij en gelid in de strippenkast, hun ruggen verder geruïneerd.
Ik zucht nog maar eens een keer. Van die overzichtelijke wereld van toen!

Merels en Mauro

'Ik kan al letters lezen.'
Luca schuift op mijn schoot en wijst in de krant hem herkenbare letters, vraagt welk woord ze vormen. Hij vraagt niet verder naar de betekenis van 'Stapelfraude', '7 Miljard mensen' en 'Mauro'.
Constateert dat de M er twee keer staat.

'Wat gaan we nu doen?'
Ik stel een bezoek voor aan het Vogelverschrikkersfestival, waar je, zo verleid ik hem, ook kunt knutselen en spelen.
Aan mijn hand lopen we even later langs de tientallen vogelverschrikkers. Hij vraagt honderd uit. Op mijn moeizame pogingen volgt steeds weer een nieuwe vraag.
Waar de vogels dan het eten moeten halen bijvoorbeeld.

Als we weer terug op de Gaspel zijn stelt hij voor om een vogelhuis te maken.
Het wordt een vogelvoedselplaats.
Als van afvalhout een toonbaar exemplaar staat, zoekt hij met Noa uit mijn restantverven hun kleuren uit.
Beschermd door oude T shirts brengen ze het gekozen bruin en paars er zo gescheiden mogelijk op.

Daar staat de voederplaats te drogen in de tuin.
Is dit Luca's impliciete reactie, zijn creatieve vondst op zijn onbehaaglijke gevoel dat de vogels in Valkenswaard overal weggeschrikt worden?

En Creatief CDA?
Mauro mag blijven, zolang hij studeert.