Coronacrisistijd

De meest gebruikte aanhef in de laatste twee weken in mededelingen is ongetwijfeld: "Vanwege de coronacrisis...",
Aanvankelijk was het nog vanwege het coronavirus of vanwege de coronauitbraak, nu wordt achter corona het woord crisis gezet.

Dat komt niet alleen doordat na eerdere onderschatting het monster nu zijn ware gezicht toont met dagelijks meer dan honderd doden in Nederland, maar ook omdat door wat Rutte's intelligente lockdown noemt en door wereldwijde dito maatregelen de economie een hevige dreun te verwerken krijgt, die erger lijkt te worden dan die van 2008 met de bankencrisis.
De crisis levert naast intelligente lockdowm nieuwe woorden op zoals sociale onthouding en groepsimmuniteit .
Van dat laatste is sprake als 60 % van de bevolking immuun is geraakt door de ziekte te overwinnen.
Wanneer dat zal zijn in het huidige tempo valt niet te berekenen omdat door te weinig testmateriaal  geen beeld is van hoeveel mensen er besmet zijn geraakt.

Naast nieuwe woorden krijgen we ook nieuwe inzichten, zoals het ongelooflijke gegeven dat ons land niet goed voorbereid is op de uitbraak. Er zijn te weinig mondkapjes, testmateriaal, beademingsapparatuur en IC bedden.

In tijden van crises leer je je medemens kennen.
Rudger Bregman heeft me onlangs overtuigd dat de meeste mensen deugen.
Maar dat houdt in dat er sommigen niet deugen.
Dat zijn de hufters
En er zijn hufters.
En die vallen op, althans die vallen míj op in de schaarse momenten die ik uit mijn hol kruip.

Want laat ik eerlijk zijn, ik doe er alles aan om dat virus niet op te lopen.
In meerder opzichten behoor ik tot de risicogroep, wat ik interpreteer dat het virus me flink te pakken zal nemen, als ik het oploop. En, daar wil ik ook oprecht van getuigen, ik wil niet dood, nog niet.
Vanaf mijn tachtigste zal ik me verzoenen met de gedachte waarvan ik al mijn hele leven weet van heb. Tot die tijd wil ik het eeuwige leven.
Dus volg ik het advies van het RIVM op niet alleen vanwege een maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar vooral ook omdat ik bang ben.
Dus blijf ik zoveel mogelijk in mijn hol, in onze comfortabele burcht.

Vandaag me even naar de supermarkt gewaagd om mijn biervoorraad aan te vullen. (Mijn overweging om 'Vanwege de coronacrisis' voor de zoveelste maal te stoppen met drinken, heb ik toch maar laten varen.)

Als ik een winkelwagentje uit het winkelwagengangetje trek en achteruit loop, botst een opgefokte dame tegen me aan. (Vanuit haar gezichtspunt botste ik natuurlijk tegen haar)
Het gangetje is te nauw om de kar te draaien en haar karsgewijze voor me uit te drijven.
Ik voel dat ze wil passeren en aan de voorkant  in mijn 1.5 meter zône zal dringen.
Ik parkeer mijn wagentje tegen de reling, zodoende haar de passage te beletten en haar verder achteruit de winkelwagensteeg uit te dwingen, terwijl ze mompelt "Nou ja, zo erg is het toch niet ."
Een Brabantse Bolsenaro. Ze zag er bevallig uit.
Duidelijk niet gewend dat ze op afstand wordt gezet.

Terug in onze burcht beklaag ik me over de medemens bij mijn huisgenote, mijn mede holbewoner.
Daarna neem ik het ritme van da laatste weken op.
Dingen doen die ik voorheen op de lange baan had geschoven.
 Achterstallig onderhoud in huis en tuin, het boek uitlezen waar ik niet doorheen kwam (Pascal Mercier Het gewicht van de woorden) en eindelijk de applicatie toe te passen om oude zwart-wit foto's in te kleuren.
Met de bewerkte trouwfoto van onze ouders kon ik via de familieapp mijn broers en zus troostend verrassen in deze coronacrisistijd.

Homeland

Hoe ik het ook probeer om er niet aan te denken en over iets anders te schrijven, des te indringender dringt zich het virus zich op.
Waarom ik er eigenlijk niet over wil schrijven laat zich raden.
Als blogger wil je graag wijzen op het bijzondere of op het algemene met een bijzondere kijk benaderen.
Dat lukt me nauwelijks.
Het virus is overal, vooral het gesprek over corona,
Het nieuws kent nog maar één item.
Daaraan iets toevoegen, er een wending aan geven is schier onmogelijk.

De appjes die ik ontvang proberen hetzelfde: de spot drijven met onze reacties, van onze angst tot hamstergedrag.
Een uitzondering vond ik de uitvoering van Beethovens Alle Menschen werden Brüder door het Rotterdams Filharmonisch Orkest via online-verbinding tussen de orkestleden.
Mijn golfvrienden.die grossieren in grapappjes reageren er ongemakkelijk op.
Dit filmpje is ook niet grappig.
Misschien kun je het hoopvol noemen.
Crisis lijkt te verbroederen.

Dit virus raakt vooral de ouderen. De Spaanse griep van een eeuw geleden trof vooral de vitale mannen tussen de twintig en de veertig jaar - een op hol geslagen afweersysteem luidt hiervoor de verklaring - en de Mexicaanse griep maakte vooral bij de jonge kinderen slachtoffers.
Zo beschouwd is de gezondheidszorg een kwestie van solidariteit.
Van jongere generaties in het geval van corona.
Het is bizar dat de zorg voor inactieven de economie zo raken.
Die gedachte tart de solidariteit.

Een uitzondering: tieners op het plein voor de plaatselijke supermarkt kuchen in koor als er oude mensen langs schuifelen.
Mainstream: mensen zoeken naarstig in hun medicijnkastjes naar mondkapjes en ontsmettingsgel na de oproep van het Rode Kruis.
Het tekort staat in schril contrast met de uitstraling van de regering en de deskundigen dat ze alles voorzien (hebben) en onder controle hebben.

Maar ik wil het niet hebben over C.
Het komt mijn neus uit. (... .)

Laat ik het hebben over hoe we de tijd doorkomen.
De tijd van sociale terughoudendheid, de tijd waarin we werken aan groepsimmuniteit  - de crisis creëert haar eigen taal -  de tijd van gecontroleerde uitbraak in tegenstelling tot wat 15 kilometer verderop in België aan de orde is, een lockdown.

Vanwege verslavingsgevoeligheid heb ik een streamingsdienst als Netflix steeds terughoudend benaderd.
Maar nu bezoeken we haar dagelijks.
Bijna iedereen ging ons voor, we gaan de achterstand inlopen.
Homeland bestaat uit 7 seizoenen elk van 10 afleveringen van zo'n 45 minuten.
We kunnen er dus 42 dagen mee vooruit steeds 1,5 uur niet denken aan C.!

Mooier kan het niet zijn: zorgeloos in Homeland.

Overwegingen in corona-tijd

Vandaag het verjaardagsfeestje van onze kleindochter Phéliene ontlopen.
Kinderen  zijn ontraden bij hun oma en opa op bezoek te gaan.
Dat leek ons ook vice versa te gelden.
Onze vaste opvang op dinsdag in Oisterwijk hadden we voorlopig afgezegd.

Argument 1: We dienen de richtlijnen strikt te volgen om de piek van uitbraken af te vlakken, vooruit te schuiven en zo code zwart in ziekenhuizen te voorkomen.
Argument 2: Als ouderen dienen we ons extra in acht te nemen.

1 Zou je de maatschappelijke verantwoordelijkheid kunnen noemen, 2 de persoonlijke zorg en waakzaamheid.
Ik stel ze in deze volgorde, hoewel het verwijt dat we schijters zijn wijst op het vermoeden dat we de persoonlijke zorg voorop stellen en daarbij ons laten leiden door angst en hypochondrie.

Tijdens een gesprek over het corona-virus bij de DWDD werd al snel de vraag aan de gespreksleider gesteld of hij bang was voor de dood. Een vraag die Mathijs van Nieuwkerk driftig bevestigend beantwoordde.
Hoe zal mijn oprechte antwoord moeten klinken?
Ik kies auteurs die me proberen uit te leggen dat ik er niet bang voor hoef te zijn, zoals Irvin Yalom 'Tegen de zon inkijken' Doodsangst en hoe die te overwinnen'.
Zoek ik bevestiging of troost?
Denkers die beweren dat de dood te vrezen is zijn overigens schaars.

Boeken als die van Yalom vormen mijn hamstervoorraad in deze lege tijden.

In het algemeen worden de adviezen van de regering goed opgevolgd.
Toen we vanmiddag het cadeautje voor Phéliene aan de deur afgaven - geen hand, kus noch knuffel - zagen we dat er zeker geen honderd mensen binnen waren, maar wel een enkele oudere.
Voor hen geen argument 1 noch 2.
Is liefde het bovenliggende argument?

De regering ontraadt het hamsteren.
Sterk argument naast 'Het hoeft niet 'vond ik de oproep van Rutte gisteren om het niet te doen 'Omdat het van weinig solidariteit getuigt als door het hamsteren gezondheidsmedewerkers na een dag keihard werken 's avonds de schappen leeg aantreffen.'
Vandaag bleek dat het weinig overtuigend was uitgevallen.

Deze periode heeft ook iets boeiends.
Hoe gedragen de staatshoofden zich als crisismanagers?
Zijn totalitaire of illiberale leiders beter tegen zo'n crisis opgewassen dan liberale?

De les die nu al is geleerd van deze uitbraak is dat maatregelen op supra-nationaal niveau zullen moeten worden genomen. Europa zal een deel van de gezondheidszorg van de lidstaten gaan overnemen.

Aanvankelijk dacht ik dat zo'n pandemie de onderlinge solidariteit van de naties zou verhogen, immers de massa-psychologie had ons geleerd dat cohesie en solidariteit groeien bij een gezamenlijke vijand.
Maar daar trompetterde Trump alras doorheen. Het virus was een buitenlandse vijand, veroorzaakt door China en Europa.

De moeilijkste fase lijkt me die van herstel.
De opluchting zal leiden tot ofwel het te snel laten vieren van de preventie of de houding ''Dat het allemaal niet zo had gehoeven'.
In beide gevallen hebben we onze lessen niet geleerd.
.

COVID - 19

Je kut er sinds gisteren niet meer omheen, zeker als Brabander niet.
Via de familie-app ontvingen we van mijn zusje uit Noord Holland  een bericht met "Veel sterkte voor de Brabanders".
Wij zijn het Lombardije van Nederland.
Het virus is onder ons, maar meer alomtegenwoordig is het gesprek erover.
De deelnemers zijn onder de volgende categorieën in te delen.

1. De ontkenner ofwel de verkleiner
Ondanks de zakelijke informatie over het virus beweert hij staalhard dat het gaat om nog minder dan een griepje.
De mortaliteit van influenza is 0,2%, die van corona is 2 %, tien maal zoveel.

2. De domoor 
We raakten in contact met de domoor via een vriendin van ons.
Ze belde woensdag jl. met luchtwegklachten en koorts. Ze werkt in het onderwijs. Maandag had ze een collega gekust, bij wiens vrouw het virus was vastgesteld. Hij zou nog worden onderzocht. Intussen gaat De domoor doodleuk naar school.
Ook onze vriendin lijkt een beetje dom. Ze wil het familiefeest dat de volgende dag bij haar thuis staat gepland door laten gaan. De familie vindt afblazen immers geen optie. Familie ook een beetje dom.
En dan de huisarts die om advies is gevraagd. Die zegt aanvankelijk, dat ze zich niet druk moet maken. "Het kan ook een virale infectie zijn." Juist, ja! Het corona veroorzaakt ook een virale infectie.
In de fase waarin we nog steeds zitten - alles doen om verspreiding tegen te gaan, controle te houden - past niet in de eerste plaats het sussen van een patiënt. Een beetje dom, ja.
Wij hebben onze vriendin dringend geadviseerd het feest te cancelen en voorlopig niet te snel het werk te hervatten.

3. De vergroter. Van hamsteraar tot prepper
Hij is altijd al een beetje hypogondrisch geweest. Nu gaan de sluizen open. Hij zal terugvechten, al zal hij de laatste op aarde zijn. Dan hebben we het over de prepper. Als de gewone hamsteraar door zijn ingeslagen rijstvoorraad is en nergens meer een rijstkorrel te vinden is, dan heeft hij nog een aanzienlijke voorraad in zijn schuilkelder liggen. Bovendien weet hij, dat de buurt dat weet, dat ze hem komen beroven. Maar daarop is hij voorbereid. De sloten op zijn deur, zijn machete binnen handbereik.
De prepper zal de laatste bewoner op deze aarde zijn als het Armengeddon heeft toegeslagen.

4. De profiteur
Hij heeft een neus voor kansen, weet dat in tijden van rampspoed eenvoudige verdienmodellen voor het grijpen liggen. Op angst wordt veel winst behaald. Hij weet dat ondanks de voorlichting van RIVM tot GGD's, dat mondkapjes maar beperkt helpen, ondanks de oproep van de minister om mondkapjes niet te kapen voor de neuzen van onze hulpverleners, grote hoeveelheden mondkapjes bijeen te graaien en ze voor woekerprijzen aan te bieden.
Het meest brutaal was een "handelaar" uit Eindhoven via Marktplaats, die een overlevingspakket coronavirus aanbood voor 250 euro. Een aantal mondkapjes, 60 vitaminepillen en een handleiding.

5. De toeschouwer 
Hij lijkt de angst voorbij. Of is hij fatalistisch? Wat komt, dat komt, bezigt hij vaak, als hij zijn greep verloren weet. Hij stapt het podium af of trekt zich terug achter de coulissen.
Ergens weet hij een pen en papier en schrijft het virus van hem af.

Tiengemeten

Nee, nee. Deze tekst gaat niet over Het Corona-Virus.

Al weken geleden wist ik waarover de blogtekst van week 9 van 2020 over zou gaan.
Over Tiengemeten dus.
Wij waren door mijn broer Maarten en Leonie, die de carnavalsvakantie zouden doorbrengen in het boswachtershuisje op het eiland Tiengemeten, uitgenodigd.
We konden desgewenst blijven slapen.

Maar meer dan een dag zat er voor ons niet in. We zouden de woensdag - aswoensdag -  op en neer rijden.

Het eiland ligt ten zuiden van Rotterdam in het Haringvliet en behoort tot de gemeente Hoeksche Waard.
Het is te bereiken met een veerboot vanaf Nieuwendijk, gelegen is aan aan de noordzijde van het eiland.

In 1994 werd het eiland door de Dienst Landelijk Gebied verworven door een aankoop van de pensioenverzekeraar AMEV. Over de bestemming werd over en weer gesproken en uiteindelijk werd besloten om er een natuurontwikkelingsgebied van te maken, het grootste van Nederland, beheerd door Natuurmonumenten.

In 2007 waren alle boeren van het eiland verdwenen en bleven er 10 bewoners achter. De boerderijen kregen een recreatiebestemming.

Behalve de meerdaagse recreanten komen er veel dagjestoeristen al dan niet onder leiding van rondleiders van Staatsbosbeheer.

Er zijn drie wandelroutes uitgezet.

Behalve een mooie flora zijn er Schotse hooglanders en reetjes, zoals op onderstaande foto is te zien.

Het was er afgelopen week winderig en regenachtig. Het waterpeil stond nog nooit zo hoog.

Soms brak de bewolking even open, wat zorgde voor het begin vaan een regenboog.

We vertrokken rond tienen.

Bij Tilburg belandden we in een sneeuwstormpje..

De vragende opmerking  "En als we op de terugweg eenzelfde weer treffen...", deed ons besluiten af te bellen en om te keren.

De volgende dag werd Nederland door minister Bruins tijdens de uitzending over het coronavirus op de hoogte gesteld dat de eerste coronapatiënt in het Tweestedenziekenhuis in Tilburg (!) was opgenomen.

In quarantaine.

In vroegere jaren werd Tiengemeten gebruikt om mensen in quarantaine te plaatsen.

Elke cirkel is rond en lopen beloftes anders. 

(Met dank aan Maarten voor het gebruik van zijn foto's.)