De maand van herinneringen

Twee dagen na het gezamenlijk herinneren aan Femke dient zich onze 48 e trouwdag aan.

18 Oktober 1971 zo staat het in ons trouwboekje. Een maandag op het einde van de dag. Mijn oom Bèr,. gemeentesecretaris van ons dorp Waalre, was trouwambtenaar.
Toen was dat niet onze trouwdag, dat was de zaterdag in die week, 23 oktober, want we trouwden voor de kerk.
En daar ging het om.
Toen.

Van ons kerkelijk huwelijk hebben we een heus trouwalbum, gemaakt door een toenmalig medelid van de Philips Foto Club.
Ik blader het door.
Zie mensen die niet meer onder ons zijn. Tja 48 jaar ouder.
Ik trek drie foto's los om ze te digitaliseren en bij deze tekst te plaatsen.
Het lukt moeizaam, de fotolijm is bruin verkleurd en hecht zich vast als een bloedzuiger.

  

De heeroom van Riny, links, bibliothecaris van de Achelse Kluis, zal de dienst leiden, dan  de ouders van Riny, daarachter mijn ouders. Allemaal gehemeld. Het meest rechts op de foto, mijn moeder, zij stierf als eerste van dit vijftal in 1979, gevolgd daar mijn vader (1981), daarna de vader van Riny (1985) kort daarop stierf haar moeder en tenslotte in 1996 heeroom. 

Ik herinner me hoe ik me voelde, een beetje opgelaten in deze vertoning, waarmee ik allang niets meer mee had.

De receptie in de kantine van de Sporthal bij mijn ouderlijke huis om de hoek. De foto toont een paar dat heel veel plezier heeft. De aanvoerder van mijn hockeyelftal, het team van Oranje Zwart 2 een zekere Jos - op zijn de achternaam kom ik niet - heeft een zeer zware stick als kado, volgeplakt met munten.

Van die dag herinner ik me veel. Veel meer dan de dag ervoor of die van een maand later.

Via internet kan ik de dag verder invullen met weetjes, zoals dat het gemiddeld 11,8 graden was en dat er 0,2 mm neerslag viel. Nummer 1 op de top 40 was Rod Mc Kuen met Soldiers who want to be heroes.

In de archiefdoos uit die jaren vind ik onderstaande nota van de receptie.

Let op de laatste post: 'sigaren,sigaretten'.

De rekening kon ik op de tafel van mijn inmiddels schoonvader leggen.

Zo waren de mores in die dagen.

Enige jaren nadien besloten we om 18 oktober als onze trouwdag te herinneren.
De 23 e, de dag die ik me evenwel het beste kan herinneren is de dag van de folklore geworden.

Een jaar later

Daarna is het later.

Een dag, een maand, drie maanden en twee dagen, steeds verder af van dat moment dat het leven veranderde.

Een jaar telt 365 dagen.

Na een jaar voelt het alsof het gisteren is gebeurd.

Een jaardienst zonder kerk, zonder gebeden.

We waren uitgenodigd op Roesdael om na een jaar van haar overlijden, Femke gezamenlijk te herdenken.

Wat zwaar is wordt samen lichter.

De moeder en vader van Femke hebben glühwein en worstenbroodjes meegenomen.

De volwassenen treffen elkaar op de plaats waar haar urn begraven ligt en halen herinneringen op,

Kinderen vinden elkaar en spelen.

Binnen in het huisje liggen de prints van het Gedenkboek van Femke.

De zusjes Fréderique en Nadine lezen de teksten.
Ze hebben hun vader op jonge leeftijd verloren.

De evaluatie van deze bijzondere bijeenkomst valt samen te vatten met Thomas' woorden:

 'Laten we hier een traditie van maken.'

Meisjes en paarden

Omdat ik de enige volwassene in hun buurt was werd ik gevraagd en kon ik niet weigeren, terwijl ik dat toch echt wilde.

Het cynische grootouders' motto: Schuiven, Schikken en Slikken was die dagen al eerder aan de orde geweest, dus stond ik al in een gewillige modus.
Bovendien valt het niet mee als twee paar meiden-ogen je 'please' smeken ondanks mijn bedenkingen.
Het 'Ik ben bang voor paarden' weerlegden ze niet. Ze zeiden enkel dat ik niets anders hoefde te doen dan als een Turkse vrouw achter hen aan te lopen. Het waren de regels,
Van de wei naar de trainingsbak langs de openbare weg mag alleen als er een volwassene bij is.

Het uurtje, dat me dit ging kosten zou ik kunnen vullen door het maken van foto's .
En zoals zo vaak na dat uurtje was ik helemaal om. Wat is het genieten van het genieten en mijn paardenvrees is verdwenen, zeker voor het paardje Diansy van Noa.

Tess is het vriendinnetje van Noa. Ze houdt van rennen stoeien en voetbal. Van dat werk en ja, ze is ook een beetje bang voor paarden.

Na een kwartiertje de vraag waartegen ik opzag: 'Wil jij ook eens Tess?'

Met 'Ik blijf erbij en geef les zoals ik die zelf gehad heb', trekt ze haar vriendin over de streep, de bak in en de rug van Shanti op,

Alsof Tess al jaren  paardrijdt. Noa toont zich een goede leraar.

Wat is dat toch voor een samenspel: meisjes en paarden, deze gendervaste koppeling? 

Geen jongen te bekennen noch in de wei, noch in de manege noch hier in de oefenruimte van De Vennenruiters.

Het kost Noa uren om Diansy te verzorgen, het vraagt een strakke discipline, duidelijke commando's en een liefdevolle toewijding, 

(Ooit stelde een studente van de HBO J opleiding dat paardenzorg een voorbereidende functie is voor het moederschap. Ik heb toen smadelijk gelachen en haar hypothese heeft ze onder leiding van een gewilliger docent onderzocht.)

Op het laatst proberen om opa alsnog bang te maken door als een amazone door het water te rossen.

Maar mijn vertrouwen is gegroeid. 

Ik kan vrijuit genieten.

Mac Giveren

Toen  de kinderen in de puberteit zaten - eind jaren tachtig - was er op de TV een serie met een zekere Mc Giver die van simpele spullen zowat alles kon maken. De kinderen vonden het fascinerend, probeerden de constructies na te maken, wat nog niet meeviel. Het leek zo simpel, touwtje, elastiekje, wat was en kruit en je had een bommetje waarmee de deur, die door de boeven gesloten was kon worden geopend.

Het bij elkaar knutselen wordt Mc Giveren genoemd.

Het begrip verschoof van een ingenieus knutselen naar van bestaande middelen iets in elkaar zetten of repareren.
En dat laatste doe ik volgaarne.
Reparaties met spullen die ik heb liggen.
Het is kosteloos creëren.

Eén jaarlijks terugkerende klus is het herstellen van de compostbakken.
Vanaf het eerste jaar dat we de Gaspeltuin inrichtten - het was anno 1986 - composteren we ons tuinafval.
In de loop der jaren is de aanvankelijk twee bakken tellende composthoek uitgebreid naar vijf.
Twee maal per jaar wordt het tuinafval naar de volgende bak omgelegd.
Doordat het afval steeds verder inklinkt duurt het drie tot vier jaar alvorens in de vijfde en laatste bak te verspreiden compost ligt.
Dat gebeurt elk voorjaar.

Doordat de planken snel wegrotten, herstel ik jaarlijks de bak of bakken, die leeg vallen.
Afgelopen dagen waren de bakken vier en vijf aan de beurt, de eindstations van onze compostband
En vanzelfsprekend wordt voor het herstel enkel gerecycled materiaal gebruikt.

Waarom schrijf ik hierover?
Wel, ik ben steeds tevreden, een beetje trots eigenlijk, zoals een knutselaar zijn old timer weer aan de praat heeft gekregen.
Maar er zijn zeer weinigen in mijn omgeving die van mijn ge-mac giver kunnen meegenieten, terwijl het toch de levensader van onze tuin is.
Daarom schrijf ik erover.
Voor de noodzakelijke openbaarheid.
Ik duw U, lezer zelf beelden door de strot.

Bak vijf op de voorgrond met deurtje om de compost er gemakkelijk uit te scheppen.

Volgend jaar Herfst wordt bak drie onder handen genomen enzovoorts.

Zolang het duurt.

Mijn eigen perpetuum mobile