Familieweekend in Lochem

De ganzen bij hotel-B&B de Vijverhof in Lochem gakken bij het minste geluid.

Het 14 e Creemers-familieweekend in deze mooie Twentse plaats begon vrijdag met een Chinees buffet, waarna, na enig gehaspel met kabels tussen laptop en beamer, in de kleine en dus al gauw te warme zijkamer de Australische bruiloft van Jane en Thijs geprojecteerd kon worden herbeleefd. De wijsvinger van Jan zweefde boven de foreward knop om de drie DVD's in vlot tempo erdoorheen te jassen.
Dit weekend extra gespitst op toegevoegde waardes, kon ik vaststellen dat zo'n vertoning uit te houden is dankzij het commentaar uit verschillende hoeken.
Toen betrad Piet het podium om, geflankeerd door de vier jongste vrouwen met brandende toortsen, de A-3 ( de Agnes-André-Award ) uit te reiken. Deze wisseltrofé, een beeld van Joke van Ammerlaan, wordt uitgereikt door de winnaar van het voorgaande jaar aan iemand die (voor hem of haar) een speciale betekenis heeft (gehad). Nog net voordat de rook van de toortsen zicht en adem benam hoorden we dat de prijs naar mij ging, omdat ik een fijne broer ben. Daarna werd alles grijs, werden deuren en ramen opengegooid en vluchtten Piets nimfen gillend met brandende fakkels naar buiten. De schade viel mee; de roetvlekken in het nieuwe tapijt werden met een natte doek breed uitgesmeerd. Na enige tijd was voldoende rust weergekeerd en probeerde ik - "time changes" indachtig - een einde aan de A-3 traditie te breien door een voorstel, dat het niet haalde: 17 tegen- 1 vóór. Dus heb ik een jaar om na te denken waarom Inge volgend jaar de prijs krijgt.
Er is verder alle tijd om bij te kletsen.

Het hotel is mooi en zelfs voor mensen met smetvrees proper te noemen. De uitbater sluipt alomtegenwoordig van asbak naar koelkast met een ingetogen godvrezende glimlach. Hij ziet toe op de naleving der regels zoals het aanstrepen van uit de te kleine koelkast te nemen drank.

De nacht valt, zoals dat hier dagelijks geschiedt. Ganzen houden tijdens het donker rust.

Bij het ontbijt moet je je vinger opsteken als je een eitje belieft, dat na zes minuutjes wordt geserveerd; aan de raamkant door het ingetogen godminnende dienstertje , aan de buffetkant door Siebelink zelf. Als Anke d'r eitje aan de overbuurman wil overhandigen, wordt verschrikt doch gedecideerd opgetreden: eitje oversteken naar gene zijde is absoluut taboe.
Het verstoort de orde, men raakt in de war.
Na het ontbijt is het wachten op een teken van de organisatie, die dit jaar in handen is van het duo Frank en Maarten. Zij hebben ons, na het oververmoeide weekend in Slenaken vorig jaar, een aktiviteitenluw programma in het vooruitzicht gesteld.
Een teken wordt gegeven: we gaan naar Deventer voor een stadswandeling. Alras wordt het initiatief door de Deventer kenster José overgenomen. Zij weet ons het stadje in te lozen via een lieflijk pontje over de IJsel. Van de stadswandeling herinner ik me een oud straatje, een dito kerk, een kerk met boeken en een markt met fruit. In een café beland, is er alle tijd om bij te kletsten.
We hebben nog alle tijd voordat we elkaar om vieren bij het pontje treffen. De tussenliggende tijd verbijt ik in de kerk met boeken.
Riny is ziek. Ze is in het hotel gebleven. De organisatie beloofde haar op te halen voor het namiddagprogramma, drinken in Gorsel. De organisatie weet dan nog niet dat een ritje Gorsel-Lochem-Gorsel even lang duurt als de reserveringstijd van de uitspannerij. Dit leidt tot een opsplitsing van solidairen en principiëlen ("er is afgesproken cq gereserveerd"). De eersten, Inge, GeertJan, Rita, Jan en ik belanden - met Riny - een kleine drie kwartier later in het knusse "muziekcafé" in Lochem, alwaar diverse soorten bieren worden geprobeerd en diepzinnige gesprekken gevoerd.
In een authentiek Canadees restaurant kun je lekker eten en lang wachten, maar dan kun je ook lekker bij kletsen.

De organisatie heeft me gevraagd om een K.U.F. (Ken Uw Familie) quiz te leiden. Het zou, zo had ik me voorbereid, in tegenstelling tot de voorgaande spelen een spel van de tweede orde zijn. In plaats van "Waar komt het vandaan?" zou geraden moeten worden naar "Waar gaat het (meegebrachte kado) naartoe?".
De kado's waren gevarieerd, het spel ingewikkeld, de uitleg evenzeer dus het verloop chaotisch. Ieder deed zoals hij is: Mat z'n best, Jacques ondubbelzinnig en menigeen hebberig. Mat won. Zo blijkt om te zegevieren ijver het meest lonend. Hij mocht een, weliswaar kleiner dan de A-3 trofee, beeld van Joke van Ammerlaan mee naar Riethoven nemen en voor eeuwig houden!
Daarna bingo met verwijzing naar ons a.s. bejaardenhuisverblijf, in dito tempo door de organisatie geleid. Veel prachtige prijzen, alles "ging eruit ".
Van de daarop volgende liederentafel konden ook de andere gasten genieten. De uitbater zette intussen gelaten de ontbijttafeltjes klaar.

Voor het ontbijt verzamelden we ons in de sjieke zijkamer met mooie, evenwel voor ons gezelschap te weinig stoelen. Voor de laatkomers, zoals ik, betekende dit staande of op één bil hangend op de lambrizering lekker bijkletsen.
Ook op deze ochtend kregen we na een vingertje, volgens protocol, een eitje. Na het ontbijt konden we lekker bijkletsen totdat Jacques en José te kennen gaven dat ze naar hun kinderen vertrokken. De organisatie deelde mee, dat we zouden gaan wandelen. Niemand durfde na de slechte ervaring van vorig jaar dit onderdeel af te slaan, tenzij met een goede reden, zoals Geert Jan en Inge (ook kinderen) en Riny (nog ziek) en Clemens (knie). De laatste aarzelde eerst nog even of hij de door de organisatie in het vooruitzicht gestelde 3 km oftewel een klein uurtje wandelen aan zou kunnen, maar zag er wijselijk van af toen hij berg- en wandelschoenen ontwaarde.
De wandeling was schitterend, immers een prachtig gebied, maar behoorlijk inspannend en duurde....ruim twee uur!
Toen volgden vla en evaluatie. Ik zei wat , kraakte een noot over het feit dat ik 's morgens graag een stoel had gehad en hoorde gegak terzijde dat ik dan maar thuis moest blijven. Ik dacht: "negeren en gebruiken in je Blog". Ik deed aldus. Nadat de afspraken voor 2009 waren gemaakt (Organisatie: Piet en mountainbyke Jan) en na een applaus voor de organisatie haalde ik met Riny de tassen met kado's van onze kamer en keerde in een Toyota Avensis huiswaarts.

Het heeft wat zo'n familie, een familie met traditie. Ik zal op deze weekends niet gauw ontbreken. Misschien word ik ook nooit gemist.
Maar voor een echte reflectie op toegevoegde waarde is het nu nog te vroeg.

Overpeinzing dankzij een vorstenzitting

Omdat Thomas nog niet wist dat leutigheid en meligheid op een vorstenzitting hand in hand gaan en hij nog vol verwachting dit startpunt van carnaval alhier wilde bijwonen, hadden wij tamelijk onverwachts de gelegenheid om met "di" Luca op te trekken.

Direct bij binnenkomst laat Luca merken ons interieur goed in zijn geheugen te hebben opgeslagen. Enthousiast wijst hij alle voor hem belangwekkende voorwerpen aan steeds onder een geestdriftig "di(e)". De drie Pinokkio's, de maskers aan de muur, natuurlijk de klok met een begeleidend "tik-tak", de houten kistjes, de speelgoedmanden en de pot met popcorn.

Thomas speurt het bureau af naar voor hem nieuwe tekens en beelden. Ontdekt een visitekaartje van Peter van de Besselaar, directeur van Bex, het communicatiebureau waarmee Fontys haar reputatie wil versterken, een bureau een paar weken geleden door Thomas geadviseerd.

Hij bladert in het nieuwe Filosofie Magazine en blijft hangen in het artikel "Stop de hyper-ouder".

Jonge ouders zijn gevoelig voor advies en waarschuwing, de bodem van succes voor een blad als "Ouders van Nu". Dit in tegenstelling tot grootouders, waar een blad als "Ook" geringe belangstelling ondervindt, ondanks het ontroerende gebaar van sommige pasgeborenen om opa en oma hiervan een jaarabonnement schenken. Bij het binnenvallen van het eerste nummer heb ik erin gebladerd, overige exemplaren bleven in het cellofaan. Elke keer dacht ik bij ontvangst aan mijn kleinzoon. Dus er was toch sprake van waarde. Maar dit allemaal terzijde.

Thomas citeert uit het artikel en vraagt wat hij daarmee moet.

"Niets, beste Thomas. Niets, beste Femke, Karlijn, David...en alle jonge ouders. Doe wat je gevoel, je hart je ingeeft...Kennis van opvoeden heb je van nature; je wordt daarbij een handje geholpen door de lessen van het kind."

Nou staat in dat artikel geen onzin. Verwijzend naar de extreme, ongewenste inmenging van ouders, die Sire in haar tv. spotje aan de kaak stelt, wordt de Amerikaanse ethicus William May aangehaald, die een onderscheid maakt tussen de accepterende en vormende liefde. De laatste drukt verwachtingen op het kind, die het niet altijd waar kan of wil maken.(Of het tegenovergestelde: zie Alice Miller: "Het drama van het begaafde kind" ; over het kind dat volledig beantwoordt aan die vormende liefde met de prijs van een onderontwikkeling van gezond narcisme/ego)

Accepterende liefde daarentegen houdt het gevaar in zich dat het kind niet uitgedaagd wordt en kan leiden tot onverschilligheid.

Bij grootouders zie je - zonder onverschilligheid - meer een accepterende dan een vormende liefde. Ze vertrouwen op de ouders en de ontplooiingskracht van het kind. Dat geeft een heerlijk ontspannen gevoel, dat gekoesterd kan worden vanwege de ervaring en het succes dat ze eerder bij hun kinderen boekten.

Kortom we hebben weer eens heerlijk genoten. Bovendien zei Thomas bij vertrek "Dank je wel". Maar of we volgend jaar in het vorstenavondweekend weer hier met Luca kunnen spelen, durf ik te betwijfelen.

Toegift:

Ze reden terug naar Amsterdam, waar Femke even heeft kunnen bijtanken. Dat heeft een a.s. moeder-op-herhaling nodig. In de haar toegemeten rust voelde ze voor het eerst haar kindje.

What's in the name ?

Thomas reageerde via zijn blog op de oproep om voor Zoë's folder - zie mijn vorige blog - verwijzingen naar "Valkenswaard" in de literatuur aan te dragen. Hij vond "Valkenswaard" in een jeugdgedicht. Van de vier inmiddels verzamelde vermeldingen is dit de aardigste: een olifant met een lange staart, van Zuid Beveland tot Valkenswaard. (Helaas is zijn blog op dit moment van schrijven onbereikbaar en kan ik de tekst niet nazoeken)

Zoë was zaterdag op bezoek, wat voor ons de gelegenheid bood om met haar in contact te treden. Riny dichtbij en fysiek, ik aan- en beschouwend op afstand. Ik wilde het prille, goede contact tussen ons niet meteen verspelen. Dus sprak ik Zoë op afstand toe in mijn hoogste stemregister. Zo had ik gelezen in "Hoe behaag ik mijn kleinkind": baby's vinden hoge tonen prettiger dan lage. Riny nam waar dat ze op mijn falsetstem minnetjes glimlachend reageerde. Mijn dag was goed, de volgende dag last gehad van een pijnlijke keel.

"Zoë in de literatuur" kan ook een project zijn. In Herman Teirlinck "Het gevecht met de engel" komt ze voor, zoals ook in de spannende detective De Minnegift van Julie Parsons .

Ik ben alert.

In de krant van heden werd bericht over de hoge straffen opgelegd aan de medewerkers van de Franse organisatie Zoë's Arck.

Op mijn werk installeerde ik de werkgroep ZOË (Zicht Op Ëenvoud).

Kortom: Ik ben bezeten; Zoë heeft zich genesteld.

Het zal mij benieuwen hoe de volgende kleinkinderen zullen heten..

Uit Valkenswaard en toch toegelachen.

Prinses Zoë heeft afgelopen zaterdag tegen me gelachen!
Ik had de moed eigenlijk opgegeven, meende dat ze me doorhad: een burgerboertje uit Valkenswaard, iemand die in zijn dorp misschien tot de leukeren behoort, maar wat is nu helemaal: Valkenswaard ?
Ik weet het: V. is weinig tot niets. Slecht imago door bestuurlijke willekeur uit de P.G. tijd, toentertijd meedogenloos gefileerd in het weekblad Vrij Nederland. Voorts bekend vanwege het Eurocircuit, Kempervennen en bovenal door de grootste kroegendichtheid van Nederland.
Je moet je buiten het dorp begeven om te genieten: de Malpie, de Dommel en De Eindhovense Golf, die V.'s naam door de Philips clan niet dragen mocht.
Toch houd ik van V.

In de literatuur speur ik naar haar naam. Zo trof haar driemaal aan:
1. Bij de plaatselijke schrijver/dichter Frans Hoppenbrouwers. Hij schreef verdienstelijke natuursonnetten. Enkele verwierven een plaats in Gerrit Komrij's keuzebundel. Maar romans schrijven...nee. De verhalen hebben als locatie mijn dorp. "Wolfsklauw", zijn eerste van de beloofde vijf romans, is zo abominabel slecht geschreven dat je bij de bedoelde pitoreske en arcadische beschrijvingen van de berm (!) bij camping De Moeren spontaan jeukende schurft krijgt. De politie is er machtsgeil en het plot zo plat als printplaat. Trots op V. word je er niet van.
2. Saskia van Noort kan schrijven zoals veel lezers het behaagt. Ze produceert volgens de succesvolle chicklit-formule. Haar derde crimi heeft bovendien het pikante thema sex-met-buren. Begin en einde van het boek vallen samen: lijken in V. Op de Kempervennen vinden de twee stellen hun einde. Droef en weinig verheffend. V. op de moordkaart.
3. Op deze derde vondst ben ik een beetje trots: Arnon Grunberg in zijn prachtige brievenboek: Omdat ik U begeer in brief 48 aan Ronald Giphart, die zoals nagenoeg iedereen in dit boek genadeloos wordt neergesabeld:
"Een geestelijk gehandicapte lezeres uit Valkenswaard die eindelijk durft de Libelle een ingezonden brief te schrijven weet haar verdriet waar ze zo geschokt mee rondloopt aanzienlijk beter te verwoorden dan u, mijn waarde Giphart."

Het is nog niet veel, drie verwijzingen en alle in V. mineur. Er moeten er meer en betere zijn.
Ik roep de lezer van dit blog mij te helpen bij de samenstelling van een folder: "Valkenswaard in literatuur".
Als Zoë 16 wordt, wil ik haar die aanbieden. Ze zal trots zijn op mijn dorp en spontaan naar me glimlachen.

Vespa vlegels

De laatste dagen van het jaar, als tussenstop op hun terugreis van de wintersportvakantie naar huis verbleven Luca en zijn ouders op Gaspel 44.

"Nu de Hells Angels door vormfouten geen stoute groep meer is, heeft vrouwe Justitia haar zinnen gezet op de vervolging van de mogelijk nog ruigere motorgroep: de Vespa vlegels. Het lijkt op het eerste gezicht een onschuldige, zo van de voorplaat van een Suske en Wiske album weggelopen groepering, doch let eens op de genadeloze, niets ontziende blik van haar leider: don Luca.
De man rechts in beeld is tanige Thomas. Hij is de marketing-strateeg van het stel en probeert hier met een gekanteld (!) V-teken te suggereren dat men een vreedzame organisatie vormt. Maar wij weten beter sinds Holleter !
Links van het drietal de oudste van de groep, een op het eerste oog onschuldige grijsaard, die voor de schermen de van nature onnozele speelt, echter erachter aan menig touwtje trekt en daarbij zijn Columbo-image gestand, zijn onbeholpenheid laat vallen als een boer met kiespijn of zoiets....

Wij als redactie van de V.V.V.V.e.o.(de vereniging van verontruste Valkenswaarders e.o.) vonden deze afbeelding op een door onszelf onderschepte blog (internet!) en houden U - undercover - via datzelfde medium op de hoogte. Ons devies: Voor waarheid onder de onderste steen !Houdt U ons ook in de gaten? "