Waarin mijn alter ego Mannetje en ik in elk geval overeenstemmen: we hebben beiden een hekel aan recepties. Toch had ik me door de uitnodiging van E.v.H. laten verleiden. "Na zoveel jaar bij Fontys zal hij een nieuw leven als pensionada..."
Ik had al diverse van dit soort invitaties de prullenbak in gegooid maar voor E. en vooral voor de mensen die ik op zijn afscheidsrecptie kon verwachten, wilde ik een uitzondering maken. De intensieve contacten in de laatste jaren met de afdeling van E. zouden garanderen dat herinneringen konden worden opgehaald en contacten hernieuwd.
Wat een desillusie!
Doordat ik iets te laat het officiële deel binnenstapte viel ik midden in het lied van zijn afdeling. Evenveel mensen op het podium als in de zaal. Veertig kelen zongen de tekst van twee met viltstift beschreven flappen, die voor het refrein naar de zaal werden gekeerd.
Een lichte duizeling maakte zich van mij meester, die me verder niet meer zou verlaten.
Het officiële deel liep zoals gewoonlijk flink uit.
Eindelijk konden we naar de drank en bitterballen. De receptie kon beginnen.
Zes gesprekken ben ik gestart. Gemiddelde gesprekstijd drie minuten.
Vier gesprekspartners begonnen op mijn receptievraag 'Hoe het met hen gaat?' óf hevig te kankeren óf op schoolmeesterwijze te beleren en uit te leggen. Het onderwerp was telkens Fontys.
Twee reageerden op mijn openingszin hoe dat ik ook weer heette.
De laatste riposteerde ik met "Mannetje' en keerde haar de rug toe zonder omkijken noch wrok.
Opgelaten vroeg ik me af 'heb en ben ik losgelaten'?
Eén ding weet ik zeker.
Enkel als Mannetje keer ik terug.
dinsdag 29 september 2009
dinsdag 22 september 2009
Kalootje
Terwijl de media in naam van weldenkend Nederland justitie en politie ter verantwoording roepen vanwege het verlof en ontsnapping van de miss-handelaar Saban B. valt een schrijven van het 'sNederlands Recht op mijn deurmat. Dat ik op 10 juli in Amsterdam 104 km/u heb gereden waar maximaal 100 is toegestaan en dat ik deswege aan hen € 22 verschuldigd ben, bestaande uit € 16 voor de sanctie en € 6 voor administratiekosten.
Intussen meerdere malen naar Amsterdam gereden.
Zoals afgelopen zondag.
De A2 stond vanaf Den Bosch zo vol als een blik sardientjes.
Langs de weg geven borden aan dat je er 50, 80, dan weer 70, 100, 110, nee 90 mag rijden, snelheden waar de automobilisten van dromen in deze kilometerslange bouwput.
We moeten op tijd zijn voor het verjaardagsfeestje van Luca.
We zijn drie jaar opa en oma.
Luca heeft afgelopen week verschillende malen gebeld dat we het niet moesten vergeten en dat ie ook een kalootje wilde.
Afgelopen vrijdag op Riny's verjaardag vroeg hij of oma autootjes had gekregen. Toen Riny dat moest ontkennen zei hij enigszins teleurgesteld "Maar een motor gekregen toch...?
Bij Abcoude kunnen we de aangegeven snelheid eindelijk halen. En ja hoor. Daar staan ze in de berm. Ze schieten geen boeven, maar auto's met
hun geavanceerde laserguns.
Over twee maanden, als de administratie een beetje doorwerkt mag ik weer een schrijven verwachten.
Een kinderfeest doet alles vergeten.
Luca blaast met verve de drie kaarsjes op de prachtige door Femke zelf gebakken feesttaart uit.
Riny haalt de afgelopen drie weken in door de kleinkinderen een voor een te beknuffelen.
En ons kalootje?
Luca had een politie- of een kraanwagen gevraagd.
Het is gelukkig een kraanwagen geworden.
Intussen meerdere malen naar Amsterdam gereden.
Zoals afgelopen zondag.
De A2 stond vanaf Den Bosch zo vol als een blik sardientjes.
Langs de weg geven borden aan dat je er 50, 80, dan weer 70, 100, 110, nee 90 mag rijden, snelheden waar de automobilisten van dromen in deze kilometerslange bouwput.
We moeten op tijd zijn voor het verjaardagsfeestje van Luca.
We zijn drie jaar opa en oma.
Luca heeft afgelopen week verschillende malen gebeld dat we het niet moesten vergeten en dat ie ook een kalootje wilde.
Afgelopen vrijdag op Riny's verjaardag vroeg hij of oma autootjes had gekregen. Toen Riny dat moest ontkennen zei hij enigszins teleurgesteld "Maar een motor gekregen toch...?
Bij Abcoude kunnen we de aangegeven snelheid eindelijk halen. En ja hoor. Daar staan ze in de berm. Ze schieten geen boeven, maar auto's met
hun geavanceerde laserguns.Over twee maanden, als de administratie een beetje doorwerkt mag ik weer een schrijven verwachten.
Een kinderfeest doet alles vergeten.
Luca blaast met verve de drie kaarsjes op de prachtige door Femke zelf gebakken feesttaart uit.
Riny haalt de afgelopen drie weken in door de kleinkinderen een voor een te beknuffelen.
En ons kalootje?
Luca had een politie- of een kraanwagen gevraagd.
Het is gelukkig een kraanwagen geworden.
dinsdag 15 september 2009
Nazomeren in St. Alban
1.Le-rendez-vous in St Alban Auriolles, ons verblijf de laatste twee weken.
2. Elke
ochtend beginnen met een Frankrijkgevoel: stokbrood halen met de Mehari.
Het was wennen: twee weken doorbrengen in een huis dat het zomervertier van het jonge gezin van mijn broer uitademt, op elkaar te zijn aangewezen in een van god en toeristen verlaten streek, alweer twee weken weg van huis en haard, van (klein-)kinderen, Anke's feest missen;
de hitte opnieuw doorstaan, het geritsel en geschuif in een pikzwarte nacht duiden, hopen dat er geen rotsblokken vallen noch brand uitbreekt;
met een veel te laag beltegoed maar wel een schotel met alle nederlandse zenders...
Met mooie foto's teruggekeerd, met een iets donkerder huid dan twee weken geleden, heelhuids, beiden een kilootje zwaarder...
veel gelezen, gezwommen en gewandeld
kortom genoten
maar ook geëvalueerd
vanaf nu even niet meer van huis.
Abonneren op:
Posts (Atom)