Troost voor een zieke Noa

De zovele gezichten van Zoë

Mooier is de titel 'De zeven gezichten van Zoë' met bij elk van de zeven een omschrijving van de uitdrukking, maar een blogger weet dat vijf foto's per blog de maximale omvang is.
Dus bij dezen een selectie uit de vele gezichten van Zoë, in de titel van deze blog allitererend de zovele genoemd.
Een greep.

Kerst=Kinderfeest

Wanneer is sprake van een traditie?
Na drie/vier keren?
Ook dit jaar met "z'n allen" op tweede kerstdag onder de boom onze familietraditie gevierd: kadootjes uitpakken gevolgd met het gaspelkerstdiner.
Bij herhaling wordt vergeleken.
Overschaduwde vorig jaar het acute levensgevaar van mijn broer Mat mijn feestbeleving, nu was er de geruststelling dat Bert na een geslaagde noodzakelijke halsslagaderlijke operatie weer thuis was.
Vorig jaar waren er drie kleinkinderen, nu waren dat er vier.
Steeds meer staan op deze dag de kleinkinderen in het middelpunt. Moest ik vorig jaar de kadoos aanreiken, dit jaar deed de oudste, Luca, deze verantwoordelijke taak. Hij zorgde voor voldoende afwisseling, bracht niet alleen de pakjes rond, maar hielp ook bij het uitpakken ervan.

En het eten...och we hadden gezorgd voor een kindvriendelijk maal, waren voorbereid op een prettige chaos en kliederboel en dat werd het dan ook.


Aan twee voorvallen worden extra fotoblogs besteed: de zovele gezichten van Zoë en de ziekte van Noa in dit kerstweekend, dat oma en opa weer terugvoerde naar de zorgen van vroeger.
Nu kunnen ze daar veel moeilijker tegen!

Kopenhagen en de Kerst-Kitch

Ze krijgen misschien wat ze al jaren vergeefs hoopten...een witte kerst.
De romantische kerstkabouters verkeren in staat van hoogste opwinding.
Zou het dan toch nog gebeuren?
Dat van die opwarming is allemaal niet waar!
KerstkabouterBauer stert voor hen vergeefs voor een lampje minder.

Wij hielden dit jaar twee strengetjes met kerstlampjes om de krantenrol van vorig jaar en nemen ons voor volgende jaar nog een stap in de CO 2 oorlog te zetten.
Onze boom ziet er nog steeds romantisch genoeg uit om de geboorte van het kindeke alsook de zonnewende te vieren.
Er kan, nee er moet meer gebeuren. Zo omarm ik de oproep minder koolzuurhoudende drank te nuttigen om het aantal winden drastisch te verminderen.

Betrokken doe ik hierbij mijn Kopenhagen zegje: een verbod op kerstkaarten. Kerstgroeten vanaf 2010 enkel digitaal.
Een notoire groep kerstkitchers zal daar bezwaar tegen aanvoeren. Bijvoorbeeld zij die de kaarten aan een heus kerstkaartenkoordje hangen om daar hun verouderde Hyves populariteit mee te tonen.
"Ik heb er al 67 hangen en zelf nog geen kaart verstuurd!", kirde een kerstkaartenkoningin onlangs staande bij een ellenlang sliert van sneeuwzichtprenten.
Ik bracht mijn idee maar niet te berde, anders was ook dit bezoek in een "Kopenhagen" geëindigd.

Maar vooruit. Laat ik mijn nek uitsteken.
Bij dezen start ik de aktie al in dit jaar: Ik wens ieder die dit leest een goede kerst/zonnewende en een gelukkig 2010. En svp deze tekst niet printen!

(Nu hebben we dan na jaren een heuse relatiecrisis. Riny wil de kaarten wel. Liefst veel, zo heeft ze me zojuist toevertrouwd. Ik noemde Al Gore, Kyoto, stijging van de zeespiegel, armelandenproblematiek...Maar zij volhardt. Kerstkaarten, liefst met sneeuw...)

Stilte in de vrieskou

Het is pas half december.
De vorst kwam plotseling na een periode van langdurige regen.
In onze tuin zie ik nog restanten van een te warm najaar.
En de ramen van het greenhouse dragen ouderwets prachtige ijsbloemen.

Hoe lang is het geleden dat ik 's morgens van mijn slaapkamerraam de ijsbloemen krabde om daarna rillend van de kou in de kinderkleren te stappen?
Verjaagd van de door cv verwarmde dubbelglasramen hebben ze zich uitgezaaid naar dit achterafplekje in onze tuin.

up date

Afgelopen vrijdag met het Bilobateam, a year later, samen geweest. Het was een geweldig uitje; omgang als de dag van gisteren. Zes verschillende persoonlijkheden en toch een team.
Wat is daarvan het geheim?
Berts geheim en oorzaak van het CVA is onthuld: aderverkalking. Hopenlijk volgt deze week nog een halsslagaderoperatie in Groningen.
En dan mijn vier heemskinderen, alweer ouder dan daarvoor.

Zondag op bezoek bij Zoë, die me haar verleden sintmijter van de peuterspeelzaal toont.
Phiene die al haar energie in de tijgersluipgang gooit en eindelijk bij al die dingen kan komen waar ze haar eerste half jaar slechts naar kon kijken.

Met Luca verstoppertje gespeeld. Als hij mij niet ziet dan is hij weg. Maar ik ontwaar zijn kruintje boven een buxusbol.
"Luca, waar ben je?"
"Hier", piept het achter het groen.
Prinses Noa wekt opa, die dacht nog even een half uurtje te kunnen stelen.
Ze kraait en graait.
Geen mens valt daarbij in slaap.

We maken ons op voor weer een kerst.
De dagen zijn behalve donker ook koud.
Vanmorgenvroeg met het fototoestel de tuin ingelopen.
Het is stil, zo stil...

Hoeveel mag men hopen?

Voor de derde keer in een jaar is het mis in mijn familie.
Afgelopen vrijdagavond kreeg mijn oudste broer Bert "de professor" een beroerte. Een bloedprop in zijn hersenen veroorzaakte een rechtszijdige verlamming en tasttte het spraakcentrum aan.
'Motorische afasie' denkt Riny, 'hoe sneller de symptomen verdwijnen des te beter' melden mijn broers de medici.
Zaterdag en zondag zag het er niet naar uit dat Bert zijn post-pensioenwerkzaamheden snel kan hervatten.
Om het stolsel onstaat een oedeem dat de zaak verder afsluit.

Twee keer eerder dit jaar is het dubbeltje in onze familie naar de goede kant gevallen.
Kwam dat doordat ik stiekem gebeden had tot iets wat men de here noemt? In fluisterende, heimelijke woorden heb ik hem aangeroepen, dat ik weinig geloof in hem had, maar dat ie nou de kans had mij te wijzen op mijn misvatting.
Ik voelde me een verrader, o zeker, maar zoals ik onder het mom, baat het niet dan schaadt het niet wel eens homeopatische zalfjes op mijn zoontjes lijfjes had gesmeerd, zo nam ik het woord tot hem of zijn moeder.
Mij om het even.
Bij broer Jacques zijn verlamde arm heb ik ook om míjn moeders voorspraak gesmeekt om iets daar boven te regelen of te sjoemelen. Want na de heres tovertruc bij Mat zou hij wel wat extra hulp kunnen gebruiken.

Geloviger ben ik er niet op geworden.
Het was toeval en geluk, zo oordeelde ik nadien.
En dat smeken en bidden was enkel machteloosheid.
Nu dan voor de derde keer in een jaar.
Ik schaam me, maar doe het weer, wat moet ik anders?
Hoeveel mag men hopen?

"Leest U wel eens mijn blog daarboven? Dan weet U dat ik wat ik schrijf me raakt en wat ik schrijf doorgaans van harte meen.
Mijn oudste broer is 67 jaar jong. Zijn leven lang trouw gewerkt en geleefd, meer en beter dan dat ik van mezelf kan zeggen. Het hart op de goede plek, sociaaldemocraat, gelooft in de maakbaarbaarheid van de wereld bijvoorbeeld door goed onderwijs. Wat dat is onderzoekt hij al jaren hier en in de rest van Uw wereld.
Hij heeft zijn zwakheden, zoals het van geen ophouden weten. Hij rent daarom liever lang dan kort.
Bij genieten kijkt hij altijd een beetje schuldig uit zijn ogen. Het zou een goede calvinist zijn, maar zijn ouders hebben hem op de andere kerk gezet.
Als hij een kans krijgt om aan herstel te werken, dan zal hij daar 100% voor gaan. Dat is een beetje een erfelijke kwestie. Maar dan zal succes hem wel moeten worden gegund. Voor nop zich uitsloven is hij te nuchter.
O, ik begrijp dat U niet aan de gang kunt blijven. Dat er ruimte moet komen, dat we signalen moeten leren begrijpen.
Maar U kunt ervan op aan dat hij zijn lesje heeft geleerd. Hij zal het rustiger aan gaan doen. Eventueel zal ik hem op zijn tuinstoel binden en in zijn lusthof in Donkerbroek planten of op zijn terras in het Turkse Manavgat.
Welk belang ik heb om deze smeekbede tegen wil en dank te doen?
Wel hij heeft zijn leven lang tegen me gepraat vaak heb ik ernaar geluisterd en soms van geleerd. Ik ben daar nog niet klaar mee, begrijpt U?"

Ik lees bovenstaande kritisch door.
Vaak heb ik te snel mijn mails gesend of mijn blogs geplaatst en moest ik dagen erna allerhande toeren uithalen om schade te beperken.
Maar bovenstaande is O.K.
Daar kan geen here over vallen.

Uit het oog uit het hart?

Enkele maanden voordat ik van Fontys afscheid zou nemen, mailde een mijner broers.
Dat ik me geen illusies moest maken. Na afscheid zou niemand zich meer om mij bekommeren. Langzaam zou de kaars van aandacht uitdoven.
'Uit het oog uit het het hart', zo leek hij mij te waarschuwen.
Ik was bereid hem te geloven.
Hij was immers ervaringsdeskundig.
Wie bereid is de werkelijkheid onder ogen te zien, kan beter geen illusies koesteren, zo leek zijn gratis Grunbergadvies te luiden.

Afgelopen zaterdag bij Hellen, mijn managementassistente uit de mooie Bilobajaren genodigd op een eten. (Ja, je leest het goed: ' MOOIE BILOBA-jaren', jaren om trots op te zijn, ondanks het besef dat wat de Islam voor Wilders is, Biloba tegenwoordig voor menig huidig Fontysmanager betekent: veroorzaker van alle onheil)
Ook ex-collega Leny, met Addie was er. Zo waren we drie stellen aan tafel met ons hart bij elkaar en waren drie grote organisaties vertegenwoordigd: Fontys, Jumbo en Essent.
Jan Jumbo van Hellen had slim ingekocht, stond regelmatig in de keuken, zodat Hellen tijd had om samen met Leny de laatste ontwikkelingen te schetsen van de Fontys koers.
Ze informeerden veelvuldig naar ons reilen en zeilen in ons arbeidsloos bestaan, hoe het ons vergaat met golfen en kleinkinderen, informeerden naar onze recentelijke reizen.
Wij op onze beurt vernamen desgevraagd hoe het met de energie en kruidenierswaren is gesteld.
We debatteerden over thema's uit de NRC bijlage van die dag: prostaatkanker en euthanesie. Een kwaliteitskrant treft niet altijd een vrolijke noot.
Ik voelde me als in een warm bad.
In het hart, in het oog.
Dus maakte we een afspraak voor een vervolg.

Ik kom aan aandacht van Fontys niet tekort: a.s. donderdag lunch met mijn ex-managementteam, 11 december, precies een jaar na mijn afscheid, een Bilobabijeenkomst in café New York. Via het oog wordt vriendschap in stand gehouden.

Nadien nog even bij broer Jan en Rita binnengewipt. Ze vierden elkaars verjaardag in hetzelfde Sligro/Jumbodorp. Ik had me voorbereid op het thema: 'Verjaardagen zijn voldoende', een stelling waarmee een van mijn broers via mail zijn afhaken van het familieweekend in januari kenbaar had gemaakt.
Maar de familie stond al gauw bij de deur voor een afscheid.

Ik lees mijn blogs van vorige week nog eens door.
Hoe een nieuwe traditie is vastgelegd.
Wie elkaar in de harten sluit, wil elkaar zien.
Zolang het afscheid niet definitief is, wil ik wie ik liefheb, blijven ontmoeten.