Jeuk

Afgelopen zondag bezochten we een beeldententoonstelling in Bonus Hortus, de modeltuin van het voormalig hoveniersbedrijf, dat haar tuin voor drie zondagen op een rij beschikbaar stelt voor de expositie van werk van vijf Valkenswaardse beeldhouwsters, Annelies, Annette, Wilma, Loes en Femke.
Wij kennen Wilma. Zij had ons uitgenodigd.

Het regende. Het hield even op met regenen (zie foto boven: Riny onder bomen, waarin allerhande glassculptuurtjes tussen de bloesem hing. Paraplu ingeklapt) en het begon weer te regenen.

Het getoonde werk was met zorg gerangschikt, daar niet van, maar met  doorregende vellen papier langs Kracht, Houvast, Mystiek. Overgave, Rust, Verbinding en ga zo maar door te drentelen, valt het niet mee.

Ik moet even die doorregende vellen toelichten. 

Direct bij de ingang van exposities zijn beeldend kunstenaars gewoon om je als een soort routekaart een handleiding mee te geven met daarop nummers (de te volgen route) met daarachter de titel en de prijs.

Van alle kunstenaars zijn de beeldenden het meest onopgesmukt commercieel. 

Zo kost Communicatie 400 euro en vraagt Femke voor Balans 825 euro (incl. sokkel).  Kracht noch Overgave van Annette zijn niet te koop (rood stikkertje: n.t.k. of verkocht )

De roman 'Een deur in oktober' van Koos van Zomeren uit 1999 beschrijft het leven van anderhalve dag van de galeriehouder Walter. Het doorgaans saaie leven van W. verandert in een mallemolen van moord, seks en  geweld en eindigt in een hilarisch happy end. Ernst en humor wisselen elkaar voortdurend af.

Op pag 196 betreedt een zekere Paul de galerie en vraagt aan Walter of hij zijn werk wil exposeren. Hij heeft een beeldje  ('een complex van twee klonten modder, twee puntmutsen die elkaar overeind probeerden te houden') als voorbeeld van zijn werk bij zich.
Dan ontspint zich een gesprek.

'Het heeft een mooie titel,' zei Paul
'Ik houd niet van beeldjes met mooie titels,' zei Walter.
'Down to earth, back to heaven,' zei Paul'
'Daar heb je het al,' zei Walter.
'Ik zal het uitleggen,' zei Paul.
'Ik houd niet van beeldjes met een uitleg,' zei Walter.
'De eeuwige worsteling tussen goed en kwaad' zei Paul. 'Dag en nacht, zon en maan, licht en donker, het mannelijke en vrouwelijke, middelpuntzoekend en middelpuntvliedend-het zit hier allemaal in. Twee figuren die een eenheid vormen. Maar je kunt net zo goed zeggen: één figuur waarin twee krachten om voorrang strijden.'
'En Yin en Yang?' informeerde Walter. 'Dat vind ik altijd zo fascinerend.'

Zijn zwager, filosoof-schrijver, had Walter vaker voorgehouden dat hij schilderijen verkoopt omdat mensen niet van muren houden en dat beelden de ondraaglijk lege ruimte opvullen.

'Een deur in oktober', een onopgemerkt boek.
Maar lees het niet voorafgaande aan een galerie- of expositiebezoek.

Wat is waar ?

De bewering dat tulpen in de tuin getuigt van burgerlijkheid heeft ons jarenlang weerhouden om bollen te planten.

Pas toen we ons afvroegen wat burgerlijkheid is, wat dat met tulpen van doen heeft en we ons zo wie zo minder gelegen laten aan wat anderen vinden zijn we gestart met het planten van bollen. Aan het winters verlangen naar licht en warmte werd kleur toegevoegd. 

Nu genieten we al enkele jaren van de royale uitbundigheid waarmee de lente zich aandient.

Het valt me op dat in beweringen zoveel meer normering huist ten koste van de werkelijkheid of waarheid.

Boem.

Lees die zin nog maar eens na het inleidend gekwebbel over tulpen.

'Europa wordt niet overspoeld door vluchtelingen' (Volkskrant van heden) want wat zijn nu 500.000 vluchtelingen op de gehele bevolking van Europa in vergelijking met Libanon dat 1,5 miljoen vluchtelingen herbergt op een bevolking van 4,5 miljoen? 

Overspoelen houdt in dat het zo niet verder kan. Maar, doceert William Lacey Swing van de Internationale Organisatie van Migranten (IOM) het ligt er maar aan van welke kant je het bekijkt.

En op welke afstand je het bekijkt. Zie de foto's hierboven.

Een salarisverhoging van 100.000 euro is een schijntje als je het vergelijkt met de beloningen voor CEO's van de banken in de U.K. of USA. 

Het is maar welke kant je bekijkt.

1,5 miljoen Armeniërs zijn in 1915 vermoord. Genocide? 

Turkije: nee! Paus Franciscus: Ja! 

De katholieke Armeniërs zijn vermoord door de Islamitische Ottomanen.

Het is maar bij welke partij je hoort.

Russen: Oekraïners zijn fascisten. Oekraïners: Russen zijn fascisten.

Als de kenmerken van fascisme  dictatoriaal, nationalistisch en uitsluitend zijn dan hebben beide partijen gelijk. 

Dat gemene drijft ze echter uit elkaar.

Conclusie: het wetenschappelijk gehalte van gescheld is zeer gering. Veel beweringen dienen een verhuld belang.

Tot nu toe heeft nog niemand over onze tulpentuin beweerd dat ie burgerlijk is. 

Niemand die daar baat bij heeft.  

Bad-man

Voor de blogger is het ontberen van een thema een lastig block, maar minstens even lastig is het, wanneer teveel onderwerpen zich opdringen.

Keuzestress als writers block.

Zou ik (C.C.) schrijven over de onlangs overleden G.G., de controversiële Günther Grass? Boodschap: Laat de schrijver opstaan, die eens niet controversieel is.

Of  zou ik tekst weiden/wijden aan mijn leeservaring van deze week: 'Nederland in twaalf moorden' uit 2008, een cynische poging van de drie Blokkertjes - Jan Blokker, Jan Blokker jr. en Bas Blokker - om de Nederlandse identiteit te vangen.
Boodschap: Wat waren/zijn we doerakken!

Of moest ik bekennen dat ik na Nelson Mandela een nieuwe spirituele leider zie ontpoppen: paus Franciscus.
Boodschap: Zelfs op/uit een mestvaalt kan iets moois ontspruiten.

Of - en dat zou waarlijk nieuws zijn - zou ik schrijven hoe ik deze week zowel op een Apple als met een Mac een Printshot leerde maken omdat ik mijn vorige blog eigenlijk had willen illustreren met beelden uit de Paasfilms  van 1953 en 2015.
Boodschap: Zonder motief geen leren of Waarom leven als je niet nieuwsgierig bent.

Uitputtend is dit lijstje niet.
Over mijn kleinkinderen en mijn Poetin-allergie is altijd wel te verhalen.

Bij netelige kwesties laat ik me gaarne in bad glijden. Ik heb daarin vaak vertoefd. De kwesties lossen op in de bellen van overtollig schuim of vinden antwoorden die buitenbads onmogelijk schijnen.
Gisterenavond met boek en blad en kwestie waarover-te-schrijven? me ondergedompeld.

Resultaat:
Deze week zou mijn blog Bad-man heten.

En de boodschap?

Voor een helder antwoord moet ik nog eens in bad.

Pasen 2015 versus 1953

 
 
 
 








De eerste bewegende beelden van mij zijn genomen op Pasen 1953. Ik was 7 jaar, we woonden sinds een half jaar in Roermond. Op een zwart-wit film is vastgelegd hoe mijn ouders met 7 kinderen in de binnentuin van de Kweekschool paaseieren zoeken.

Het maken van bewegende beelden werd in de loop der tijd steeds eenvoudiger. Na de super acht voltrok zich de revolutie van de video. De camera's werden steeds kleiner en handzamer. Mijn laatste toestel stamt uit 2005, een Panasonic NV-GS35 voorzien van minidisc. Sinds de video opnamemogelijkheid op fotocamera's is de videocamera nagenoeg verdwenen.

Mijn laatste opnamen met de Panasonic dateerden van 2009. De laatste disc was nog niet helemaal vol. Ik vroeg  David om met dit 'archaïsche' apparaatje het zoeken van de Paaseieren 2015 op te nemen als een spiegel van 1953.

Vanavond bekeek ik de beelden van 1953 en 2015. Er liggen meer dan 60 jaar tussen, de traditie is nog steeds in leven evenals de spanning die het bij kinderen oproept.


David met het "wat-is-dit-voor-iets?" in actie. De foto's zijn gemaakt door Karlijn met de Alpha 77. Op de foto rechts neemt David even de rol van vader-adviseur op zich door Thijn op een vindplaats te attenderen.

 

Opvallende overeenkomst tussen de beide films: Bij aanvang schiet iedereen alle kanten op om op het einde samen de laatste vondsten te doen.

Grootste verschil: het tempo, de snelheid van voortbewegen. In 1953 is het vooral ook de ernst en de toegewijdheid bij het zoeken, die opvalt, in 2015 is het een en al vrolijkheid.
En dan nog een overeenkomst: de jongen van 7 en de man van 68. Dezelfde en toch ook anders. Het jongetje in de te grote jas, ooit van zijn oom en via zijn broer om zijn schouders gehangen is in 2015 de gebogen man in blauwe trui, ooit van zijn zoon, die er een andere standaard van versleten en uit de mode erop na houdt. De jonge zoeker is nu de oude paashaas.


 

De buit wordt bij de Paashaas - een rol voor mij - in zijn mand gelegd. Op het einde worden de eieren  geteld en zoals immer wordt vastgesteld dat er nog heel wat niet gevonden is. En ook dit jaar dacht ik dat ik wel zou onthouden waar het te vinden was....

 

Nog maar eens zoeken... Wie heeft hier een ei gevonden?...

 

Zal een van de vijf kleinkinderen over zestig jaar de film Pasen 2015 nog eens bekijken onder de cliché verzuchting 'Waar blijft de tijd?'

1 April

Vandaag is het 1 april, de dag waarop we op onze hoede moeten zijn.
Als vandaag het bericht in de krant had gestaan dat de ABN bank - de bank die dankzij staatssteun nog bestaat en die na de beursgang het Rijk zo'n 5 à 6 miljard zal hebben gekost - haar directeuren een salarisverhoging van 100.000 euro heeft gegeven, dan hadden we hartelijk gelachen. Goede grap, maar daar tuinen we niet in.
Maar het was geen 1 april.

Stel dat de ABN de salarisverhoging serieus meende en stel dat vandaag Gerritje Zalm, onze nationale flipperguit, had betoogd dat het juridisch en bestuurlijk allemaal juist was, dan had ik geglimlacht. Aardige grap, Gerrit, bijna net zo goed als je uitdossing als poetsvrouw enkele jaren geleden bij de presentatie van de jaarcijfers.
Maar het was toen 29 maart.

In de dagelijkse omgang komen we niet verder dan de losse veter en wat-zit-je-er-op-je-voorhoofd vraag, in de media wil de traditie nog wel eens in eren worden gehouden.

In het E.D. van vandaag staat een overzicht van allerhande soorten grappen. Op dezelfde pagina een lege cartoon, met excuses van de redactie. Als je behoort tot de "gelukkigen" die een lege cartoon heeft ontvangen dan ontvang je na melding een verrassing, zo wordt gemeld.
Categorie grappig, maar daar trapt natuurlijk niemand in, behoudens zij die reageren op de vaak voorkomende melding dat je tot de miljoenste bezoeker van de website behoort  met daaronder - DIT IS GEEN GRAP - waarschuwing.

In het E.D. staat de lege cartoon grap zodanig tussen de categorieën 1 aprilgrappen, dat er impliciet staat: DIT IS EEN GRAP!
Het E.D. zal er vanuit gaan, dan er weinig gemeld wordt, want 'juridisch en bestuurlijk' zal het E.D. de onnozelen toch een verrassing moeten sturen.

Het effect van 1 aprilgrappen is, dat je maar één dag in het jaar op je hoede bent, dat je maar één dag de media kritisch volgt.
En dat is wel de beste grap!


Voor mijn laatste 1 aprilgrap schaam ik me diep en wel zodanig dat ik er nu pas 48 jaar na dato verslag van doe.
Het is 1967, mijn eerste jaar op de L.O.M. school, een school voor kinderen met leer- en opvoedingsproblemen  in Stratum. De kinderen blijven tussen de middag in een gezamenlijke ruimte over. Wij, een collega en ik, vallen tijdens de lunchruimte binnen, vragen om aandacht en melden dat de suikerklontjes niet meer vers zijn. Of iemand zich ziek of misselijk voelt. Wat ieder weldenkend mens kan vermoeden geschiedde. Tientallen kinderen meldden zich. Sommigen krijtwit en met braakneigingen. Er zaten slechts enkele minuten tussen onze mededeling en de bekentenis, het proberen te overschreeuwen van het gegil dat het maar een grap was.

"1 April, 1 April, 1 April..."