Rondriaantjes

Toen mijn vader van een van zijn kinderen een draaibank cadeau kreeg, was geen stukje hout dat niet door hem werd opgemerkt.
Hij kon er altijd wat van maken, hoewel dat maken  beperkt bleef tot gedraaide poten, waarop een kaars of een lamp bevestigd kon worden.
Dat draaien was zijn tweede specialisme in houtbewerking.
De eerste, inmiddels uitgebluste specialisatie had bestaan uit het zagen van houten lijsten, waarbinnen een schilderij of spiegel mooi zou uit komen.
Gul deelde hij de houten standaards en lijsten onder ons, kinderen.
Hij kon er niet zo goed tegen als we iets van de kierende naden zeiden of opmerkten dat de houten standaards een beetje wiebelden.

Je leert ervan.
Je wil dit gedrag niet imiteren, wetend dat die imitatie in je genen zit.
Mijn hobby heb ik lang verborgen gehouden.

Ik wil graag houtblokken voorzien van wieltjes en na ze te hebben behandeld, een kleurtje geven.
Het is een aantal jaren geleden begonnen met een stevige perenhouten knoest, die nu dient als mijn koffietafeltje bij het t.v. kijken.

Toen vorig jaar een veertig jaar oude den bij ons in de buurt werd omgezaagd, was ik er als de kippen bij.
Waar het overige hout allang in de kachels is verdwenen, dient het meest brede deel van de den als kloek verrijdbaar meubelstuk, waarop een  even kloeke kamer-varen prijkt.

De aandachtige kijker merkt op dat er inmiddels een jonkie voor staat, de ronding behandeld met beits, de bovenzijde voorzien van een gouden kleur.

Toen bezoek waarderende opmerkingen over had voor mijn scheppingen, was ik niet meer te houden. Alle potjes verf met primaire kleuren probeer ik uit op elke knoest die ik tref.

Riny is zeer voorzichtig met negatieve opmerkingen. Wel vroeg ze zich hardop af , waarom rood het minder doet in ons interieur.

Voor de blauwe hebben we geen plaats meer, dus staan ze gestald in de garage.

Voor mijn volgende Rondriaantjes wachten de kleuren geel, groen en paars..

Overgaan tot een ongevraagd schenken durf ik nog niet goed. 

Bovendien heb ik maar twee kinderen.

Misschien moet ik luisteren naar een mini kerstman.

Toen hij op tweede kerstdag de Rondriaanjes zag, gromde hij een  diep "Ho,ho, ho".

(Merk rechts achter op de tafel ook een mini Rondriaantje op)

Bijtijdse Balans Beslissing

December, ook de maand van het opmaken van de balans.
Voor het Parkinsoncafé heb ik het jaar met goede financiële cijfers kunnen afsluiten.
Belangrijker is de vraag of het voor de bezoekers een goed jaar was.

Als Bestuur geloven we dat het inhoudelijk een goed jaar was, we hebben echter geen knalharde cijfers die dat bevestigen. Wij baseren ons op de tevreden gezichten en de vele dank-je-wels na afloop van elke bijeenkomst.
Waarneming, interpretatie en gevoel zijn onze bakens.
De koers wordt voortgezet.

Hoe anders is dat voor de Adviesraad Sociaal Domein. Dat is de voortzetting van de Wmo Raad, die sinds 2014 is ingesteld. Vanaf 2015 trad de Wmo wet in werking, de decentralisatie naar de Gemeentes (én bezuiniging) van  de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, voorheen de AWBZ
Het adviesdeel werd uitgebreid met de eveneens gedecentraliseerde Jeugdwet en de Wet Werk en Inkomen, vandaar de naamswijziging van Wmo Raad naar ASD.

Vanaf de start heeft de Raad nauwelijks goed gefunctioneerd, omdat de positie van de Raad onduidelijk is.
O ja, Valkenswaard heeft een Instellingsbesluit, dat bestaat uit vele hoofdstukken en paragrafen.
Wat echter ontbreekt is een heldere doordenking van de rol en positie van de Raad.
Is het een Raad van deskundigen of van vertegenwoordigers van de burgers?
Hoe is de positionering ten opzichte van B&W en de Gemeenteraad?
Die onduidelijkheid veroorzaakte binnen de Raad ook voor de nodige spanningen.

Ik beschouw me in de eerste plaats als een deskundige.
Voor deskundig advies heb ik elders in het verleden waardering gekregen al dan niet uitgedrukt in een financiële vergoeding.
In de afgelopen vijf jaar heeft de Raad geen enkele keer waardering gekregen van B&W; de vacatiegelden werden van tien vergaderingen teruggebracht naar vier.

In de evaluatie op het eind van dit jaar verwoordde ik mijn gevoel van moedeloosheid als het trekken aan een dood paard en gaf te kennen dat ik er per 1-1-2019 mee stop.
Overigens kreeg ik in de evaluatie waardering van mijn collega's, die vonden dat mijn vertrek te vroeg kwam. Zij zouden mijn kritische stellingname missen.

Bovenstaande dorre tekst moest eerst geschreven worden om te komen tot een inzicht dat mogelijk anderen kan dienen.
De donkere decembermaand nodigt uit om de balans op te maken en daaruit conclusies trekken.Om straks als het lichter wordt in het nieuwe jaar fris en fruitig verder te gaan.

Het rendement, zo was me duidelijk, staat niet in verhouding tot mijn inspanning.
Knalharde cijfers ontbreken.
Maar...

Vrijwilligerswerk, zeker die van een gepensioneerde,  kent ook een, noem het egoïstisch motief.
Ik leuk mijn identiteit op met dit soort activiteiten.
Naast de hobby's tuinieren, golfen en fotograferen, hangt het lidmaatschaap aan de ASD op een bijzondere wijze aan mijn identiteit te glimmen

Ik heb echter een oplossing gevonden voor het verlies van mijn kleinood ASD.
Voortaan zal ik me in het voorstelrondjes presenteren door de resterende twee sieraden -  Bestuur Parkinsoncafé en Subsidie Advies Commissie - langzamer uit te spreken..
 

Op weg naar een Wilde Tuin

20 juni 2007 suggereerde mijn eerste blog dat het thema van mijn wekelijkse bijdrage onze (Gaspel-) tuin zou zijn.

Van de inmiddels 619 posts zijn er slechts enkele gewijd aan 'ons paradijs'.
Het overkoepelende thema is het best te omschrijven als de sores van een man op leeftijd.
Anno Nu.

Afgelopen dagen las ik 'De wilde tuin' van Hans van Cuijlenborg (Amsterdam 2013)  Het boekje bestaat uit twee delen. Deel 1 De wilde tuin in geschiedenis en theorie, deel 2 De wilde tuin in de praktijk.
Vooral het eerste deel is interessant.
De grondlegger van de wilde tuin beweging is William Robinson met zijn publicatie van Wild Garden in 1871. Na hem zou de invulling van het begrip wilde tuin diverse malen verschuiven.
van Cuijlenburg ordent die accentverschillen in maar liefs vier generaties. Daarin passeren ook diverse Nederlanders zoals Mien Ruijs (1904 -1999 tweede generatie) en Piet Oudolf  (1944 vierde generatie).
Er zijn verschillen in het toelaten van exoten, gebruik van materialen en toelaten van vormsnoei.
Het grootste verschil zit uiteindelijk in de mate van ingrijpen op de natuur.
Dit ingrijpen noemt de auteur Menselijke Energie: M.E.
Is de M.E. 0, dat grijpt de tuinier niet in. Hij laat de natuur zijn gang gaan.
Dit gebeurt in een tuin zelden. Enkel door het lopen door de natuur wordt M.E. toegevoegd. Er ontstaan begaanbare paden.
In de tuinen als Versailles is sprake van een M.E. van 100.

Terug naar de Gaspeltuin. Van hoeveel M.E. is daar sprake?
Dat is het antwoord op de vraag die velen mij stellen: "Hoeveel uren per week werk je in de tuin?"
Met een antwoord van 10 uur, moet worden gerealiseerd dat het effect op de natuur heden ten dage heel wat minder is dan tien jaar geleden.
Maar goed, 10 uur, hoeveel M.E. is dat op een natuur van 1350 vierkante meter?
Laat ik het op een M.E. van 70 zetten.

Nu komt de kwestie voor de steeds maar ouder wordende tuinier. 'Hoe lang houd je dat onderhoud vol?'
Er zijn nogal wat ouder wordende tuiniers, die uiteindelijk besluiten op een balkon te gaan zitten al dan niet achter een balkonconifeer.

De M.E. benadering geeft een geheel andere denkrichting dan verhuizen,
Als ik de M.E. elk jaar met 5 punten verlaag, dan leven we over 14 jaar in een Wilde Tuin.

Donkere dagen bijgelicht

December heeft van alle maanden het minste licht, dus bedacht de homo sapiens de maand bij te lichten met feestdagen zoals Sinterklaas, Kerstmis en met als daverende afsluiting Oud en Nieuw, zodat voor velen deze sombere en donkere maand toch nog een vrolijke tijd maakt.

We zijn onder elkaar en laven ons aan de liefdevolle warmte van de Ander.
Als die Ander gemist wordt, krijgen die feestdagen een ambivalent karakter, die zo snel mogelijk doorleefd moet worden
De blije hier-en-nu momenten worden overschaduwd door de herinnering en het besef dat die Ander er nooit meer bij zal zijn.

Dat weten wat ons te wachten staat verzacht het plotseling opkomende volle besef nauwelijks.
Moet je het er vooraf over hebben of wachten we op wat komen gaat?
Het werd het laatste en het gebeurde natuurlijk.
Een schrijnend mooie eruptie op de mooie surprise-avond december 2018.

Thomas begon de avond met zomaar wat cadeaus uit de zak van de Sint.
Noa kreeg zomaar de fotocamera van Femke en Luca werd ineens een grote vent met een verzilverde vuurwerk-aansteker.

Bij de surprise met gedicht de grote spanning of het goed valt.
Klippen , kolken, zandbanken zijn angstvallig omzeild.
Wie je getrokken had moest in een zonnetje zonder schaduw worden gezet.

Voor Thomas waren er reisdagboeken, die hij mocht uitpakken als met de Grote Zuid-West Australië-quiz van 15 vragen 20 punten zouden worden behaald. Eén punt voor een goed antwoord van Thomas zelf, twee punten voor elk goed antwoord van Luca en/of Noa. De quiz is bedoeld als voorbereiding van hun vakantie in de zomer.
Als hulp is een kaart van het gebied bijgevoegd, Google mocht worden geraadpleegd.
De 20 punten worden door het 'One Team' moeiteloos binnengehaald.
Op de achtergrond de door Riny geschilderde kangoeroe, waarachter de surprise verpakt zat.

Luca leest een mooi maar moeilijk gedicht zo goed mogelijk voor. 

Op de achtergrond zijn surprise voor oma Riny.

Thomas heeft ondanks zijn schaarse vrije tijd het cadeau voor Luca - een heus woudlopersmes - in een zelfgemaakte prachtige Lama verstopt.

Vooraf aan de laatste surprise wordt ze gemist. Nee, beter is het om te schrijven dat Noa door de spanning uiting moest geven aan het grote gemis. 

Ze had zo graag gehad dat mamma erbij zou zijn als ze met haar surprise aan de slag zou gaan.

Na een kort intermezzo gaat ze monter aan de slag. Het Paard van Troje moet eraan geloven.

'Ik knip hem open bij zijn kont. Wie er niet tegen kan, kijkt maar even weg.'

Ons wachten nog 20 donkere dagen bijgelicht door kunstlicht.