Harder-Hoger!

Op het eind van onze straat is een klein speelveldje, dat de kleinkinderen tijdens hun logeerpartij altijd willen bezoeken, al is het maar voor een kwartiertje. Zonder dat bezoek is de logeerpartij niet compleet.

Onze kleinkinderen hebben, zoals de meeste stervelingen, hun vaste gewoontes, hun eigen rituelen, die houvast bieden.

Zijn we eenmaal op de speelplek dan rennen ze allereerst naar de mandschommel, kruipen erin, roepen oma om de mand te duwen en dan, ook als vast ritueel, wordt geroepen: "Harder- hoger, harder-hoger". 

Ze weten dat oma hen nooit in gevaar zal brengen, dus wordt het een spel tussen de overmoedig roependen en een bange oma.

Ook een gewoonte: Opa staat met het fototoestel klaar en moet  op tijd wegspringen voordat schommel met vracht hem zal raken. Net voor de sprong is dan het ideale moment om af te drukken. Ze glunderen, want ze zijn hun grootouders de baas. 

De herfst heeft een verrassing in petto met zijn prachtige late Indian Summer. De Spanjegangers zien er evenwel gebruinder uit dan de thuisblijvers. Met Thomas, Femke, Luca en Noa maakten we afgelopen zondag  een schitterende wandeling langs de Oisterwijkse vennen.

Siebelinks boektitelbelofte 'De herfst zal schitterend zijn' is waargemaakt. Je moest daarvoor evenwel je blikveld ernstig beperken. Maar toch...

Flikken Maastricht

Flikken Maastricht heeft me deze week bij Albertina Meutz, ook wel Meuters, gebracht.
Dit vraagt om toelichting.

Allereerst Flikken Maastricht, favoriet tv programma van Riny.
Ik zou tenminste één keer moeten kijken nu ook algemeen door het winnen van de televizierring de kwaliteit van deze politieserie bevestigd is.
Vond Riny.

Het was even wennen om in Angela Schijf, bij de uitreiking van de ring ontwapenend 'Ik noem geen namen', nadat ze er drie had genoemd, een agente te zien. De in een grijze strakke latexjurk gestoken 'Ik noem geen namen'en 'Dankjewel  allemaal' queen, verscheen vrijdagavond in een even strak zwart politiepak naast een stoppelbaardmannetje met hese stem.
Let niet op die mooie lichtblauwe ogen, maar op haar pistool, hield ik me voor
Waar denkt agente Eva aan, denk ik afgeleid als ze zich heeft omgedraaid en bevallig heupwiegend het bureau betreed.
Nou, die oude ietwat vreemde mijnheer met dat rare meisje, dat haar dochter zou zijn...daar is iets mee. Al vroeg in deze serie ruikt agent A. onraad. Ze zakt door haar knieën om zo tot op ooghoogte van het meisje te komen en constateert: "Hij is niet jouw vader, hè..."
Raar meisje moet jonge meisjes lokken voor slechte pedofiele pseudovader.
En de naam van de vader?
Cremers,..
Weliswaar met een e. Zo werd de familienaam enige generaties geleden geschreven.
Met twee gerichte schoten doodt Angela tenslotte mijn naamgenoot.
Hese stoppelbaard legt zijn hand op haar schouder. Als troost, denk ik.

Nu over naar Albertina Meutz.
Met een omweg.
Tot nu toe deed ik stamboomonderzoek in de mannelijke lijn van Creemers en van Montfort, mijn moeders familienaam.
Maar de vrouwelijke lijn is zuiverder om je roots van je voorouders te volgen. Ik ging op zoek naar al die moeders van moeders waaruit ik ben voortgekomen. Zo heb ik in de afgelopen dagen mijn matriarchale stamreeks opgemaakt.
Voorouderonderzoek is met internetsites als wiewaswie  zeer toegankelijk gemaakt.
En voor iemand met overspannen fantasie  spannend en verslavend.
Zo ben ik bij Albertina Meutz in Echt  aangekomen. Zoals zo vaak eindigt het gewone zoekwerk in de tijd van Napoleon. Via kerkelijk archief probeer ik verder te komen met Eva als gedroomd eindstation.

Nu maar hopen dat de boef in de komende Flikken niet Meutz of Meuters heet.

Het mes, Het hout en Het ontslag.

Het mes in handen van Anthony maakte een eind van het jonge leven van zijn belager.
Het Hout van Jeroen Brouwers  (74) is zijn twaalfde roman en beschrijft de gruwelijke sfeer in een katholiek Limburgs  jongensinternaat in het begin van de vijftiger jaren van de vorige eeuw.
En Het ontslag werd Anton Dautzenberg aangezegd door zijn werkgever Fontys.
Dat gebeurde in afgelopen week.
Allemaal beginnend met het onzijdige lidwoord 'Het', dat, volgens het blad 'Onze Taal ' deze eeuw zal verdwijnen.

De platte riek waarmee ik afgelopen zondag met mijn vierjarige kleinzoon de dahlia's rooide, vormt een uitzondering op de gebeurtenissen van deze week.

Waarover moet ik schrijven?
Over mijn zienswijze, beoordeling of emotie bij de voorvallen?
Zal ik - hoe gekunseld ook -  een saté pen door de kwesties steken en ze typerend voor het huidige tijdsgewricht noemen?
Dus schrijven dat het met het omgaan met devianties dan wel het verdedigen van eigen norm en standaard te maken heeft.
Of moet ik de machtsstructuur blootleggen, die eraan ten grondslag ligt.

Neem nou de Het ontslag. Dat veronderstelt een benoeming. Wat heeft Dautzenberg geflikt wat niet door de beugel kon? Op de Fontyssite staat als reden dat door zijn werk als scriptiebegeleider het belang van de student (van de opleiding Creative Studies) niet is gediend. Vinden de begeleide studenten dat? Dat is de vraag. De Raad van Bestuur vindt dat. En een Bestuur schrijft in haar oneindige verantwoordelijkheid gewoonlijk zo kryptisch en nietszeggend mogelijk, want imagoschade.
Vorige week riep de minister de studenten op rebels te zijn, rebels te denken. Denk groter, denk anders, denk als Steve Jobs. Maar als een Anton D.?  Een schrijver die ons verwart met feit en fictie, dat is andere koek. Een horzel, een profeet van vrije meningsuiting, die zittende macht jeuk bezorgt. Een querulant, een activist. Hij ging zelfs zover dat hij lid werd van Martijn, de pedofielenvereniging en contact onderhoudt met de fraudeur en paria Stapel. Kortom een randfiguur, weg ermee. Rebels ja, maar het moet leuk blijven en succesvol.
In Het Hout neemt surveillantbroeder Bonaventura de gruweldaden van Mansuetus, het hoofd van de school en de oppermachtige jongensfolteraar, waar. B. onderneemt niets. Horen, zien en zwijgen. Angst voor het gezag, onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de Orde.
Mijn walging voor Mansuetes is bijna even groot als voor de lafaard Bonaventura.
Antony werd jarenlang door zijn leeftijdgenoten gepest. Als een kip op de onderste ladder had hij zijn hoofd gebogen tijdens het voortdurende onbarmhartige pikken. Hij bedreigde blijkbaar de orde en de machthebbers met zijn anderszijn. Hij zou het niet meer pikken. Hij zou terugpikken. Met een mes. Het mes.
Het mes, Het hout, Het ontslag. Machtsmiddelen om orde af te dwingen. ´Het´ is oorlog.

Mijn kleinzoon Thijn steekt enthousiast De platte riek in de grond, trekt met volle kracht aan de steel zodat de grond wat omhoog komt en geeft  mij een signaal de dahliaknollen in tros uit de grond te halen..
Soms laat daarbij een knol los uit de tros.    

Musea, hoge of lage beeldkunst?

Wanneer mag je van een traditie spreken?
Bij een tweede herhaling met het voornemen om dit jaarlijks voort te zetten?

Gingen we vorig najaar via Assen en Groningen op bezoek bij mijn oudste broer Bert en zijn vrouw Winnie in Friesland, dit jaar verliep de reis via Leeuwarden om op de terugweg naar huis Zwolle aan te doen.
We hebben in die steden het plaatselijke museum bezocht.
Leeuwarden heeft zijn Fries Museum, Zwolle Het Museum Fundatie.
Beide cultuurtempels trekken veel bezoekers uit alle lagen van de bevolking, iets wat van het Eindhovense van Abbe niet kan worden gesteld.
De E.D. columnist Jos Kessels en van Abbe directeur Charles Esche  en 'vriend van van Abbe ' Piet van Bragt hebben over de positionering en het programmabeleid menig robbertje in de media uitgevochten met als resultaat de conclusie dat de kloof tussen  de populaire en vernieuwende stroom onoverbrugbaar lijkt te zijn.
Ik heb in die discussie nog geen standpunt ingenomen en wilde met de bezoeken aan Leeuwarden en Zwolle mijn visie op de functie van een museum aanscherpen.

Nadat we in het Fries museum hadden ingecheckt vond in de hal de opening plaats van de overzichtstentoonstelling van de Fries-Amsterdamse expressionist Benner. De toegang tot de zaal op de eerste verdieping was al open. Wij waren de enige bezoekers. Een unieke ervaring! Ook op de andere verdiepingen was het leeg. In alle rust rust dwaalden we langs de mooie foto expositie Noorderlicht: an ocean of possibilities, foto's als een ode aan de onrustige dichter Jan Slauerhoff. Ook bezochten en ondergingen we de afdeling van het Fries Verzetsmuseum.
Er is een overeenkomst en een verschil met het van Abbe: weinig bezoekers, maar met het verschil dat we met de enkeling die we tegenkwamen gemakkelijk in gesprek raakten.
In het van Abbe lijkt een soort verlegenheid de bezoekers het zwijgen op te leggen.

Over het bezoek bij Bert en Winnie, met het celloconcert in het oude kerkje van Beesterzwaag met de laureaat de celliste Tjitske Holtrop en vervolgens de rondleiding in Ureterp in het magistrale onderkomen/landgoed van dochter Mathijs en vriend Sibo, waarna een heerlijk maal, valt nog veel te vermelden, maar leidt af van het museale thema van deze blog. Dus door naar Museum Fundatie.

Dit Zwolse museum is een ware publiekstrekker. De tentoonstellingen halen, zeker na de recentelijke face-lift, duizenden bezoekers. De marketing is prima, de directeur schuift gemakkelijk aan tafel bij DWDD.
Ook hier op verschillende verdiepingen toegankelijke exposities. Boven onder de titel The hour of the wolf nachtelijke randfiguren  door Lotta Blokker, verder 'Van Gogh tot Cremer' , die schilderijen toont van voornamelijk Nederlanders die naar Parijs trokken en een derde expositie met de door Rob Scholten bijeengebrachte en aan het museum verkochte cartoonwerk van Jan Sluijters.
Het kost me moeite om enkele foto's zonder bezoekers erop te schieten.
Iedereen loopt er met snapshotcamera of telefoon te fotograferen. Contact wordt gelegd met het verzoek even opzij te gaan staan, het vervolg soms de verklaring waarom dit werk de moeite van  het vastleggen waard is.

Hierboven de levensgrote beelden van Lotta Blokker. De onderste foto is een detail.
Het is allemaal overdreven figuratief 19 e eeuws, het roept emotie op. Over het randje? Meer voor een galerie dan een museum? Niemand die ernaar taalt.
Zoals bij beelden in de openbare ruimte worden familie en vrienden naast de beelden geëxposeerd en gefotografeerd. Interactief, zeker....!
In het van Abbe is zo'n bedrijvigheid en vrolijkheid nimmer getoond.

Het is nog te vroeg om een afgeronde conclusie of scheidslijn te trekken.
In de literatuur en de muziek is er inmiddels een coexistentie van de lagere populaire naast de klassieke hogere kunst.
In de wereld van de beelden vallen die blijkbaar moeilijker te mixen en is er nog steeds strijdlust bij haar elite.

HOVOcursus Bilobaproof!

Gisteravond de eerste bijeenkomst van de cursus 'Van genealogie tot familiegeschiedenis' gevolgd in de Universiteit van Tilburg. De cursus wordt aangeboden door HOVO (Hoger Onderwijs Voor Ouderen) Brabant, in samenwerking. met de universiteiten van Tilburg en Eindhoven, Fontys en Avans.

Het merendeel van de door HOVO aangeboden cursussen bestaat uit kunstgeschiedenis, veel beeldend en op muziekgebied, en filosofie. Dat is al jaren zo, ondanks verwoede pogingen van nieuw aanbod op het gebied van techniek, gezondheidswetenschap en ICT.
Onderzoek wijst uit dat de ouderen veranderen: langer leven, vitaler, gebruik maken van internet,. Op het einde van een leven lang leren trekken evenwel nog steeds de thema's op het gebied van Humaniora het meest. Dat geldt voor de alpha, bèta als gamma geschoolden.

Als lid van de Programmaraad van de HOVO heb ik verschillende malen nieuwe thema's met een enkele keer daarbij een geschikte docent gesuggereerd, thema's zoals narratieve technieken, popgeschiedenis en automotive. Bepalend bij de ideeën was vaak, dat ik deze zelf graag zou willen volgen.
Het nieuwe aanbod zou zich ook voor andere onderwijsvormen lenen, die meer interactief zijn, dan de alom gangbare collegevorm.
Tot op heden bleken geen van alle levensvatbaar!
Ben ik in mijn ouder-zijn deviant?

Het was bij de noviteit  'Van genealogie tot familiegeschiedenis' spannend of deze voldoende aantrekkingskracht zou hebben.
Het tijdstip waarop de lessen  gegeven wordt is al afwijkend nl. in de avond (vanwege de beschikbaarheid van de relatief jonge docent) en verder stond in de catalogus, dat gewerkt zou worden in een interactieve onderwijsvorm, waarbij veel gebruik gemaakt wordt van ICT.
De lessen worden in een computerlokaal gegeven.

Vorige week kwam het bericht: de cursus gaat door.
Twaalf mensen hebben zich aangemeld. Er moet waarschijnlijk wat innovatief geld bij.

Gisterenavond dus de eerste bijeenkomst.
En wat voor een!
De docent is Anton Neggers, een oud collega van me. Hij was één van de drie Founding Fathers van Biloba, een Fontysbreed onderwijsvernieuwingsproject met een tweeledige ambitie: de invoer van het major-minorsysteem in de bacheloropleidingen en een onderwijstransformatie naar competentiegericht onderwijs: competentie gestuurd, adaptief, ICT rijk, met een modern toetssysteem en met een goede studentbegeleiding.
Niks mis mee, zou je zeggen.
Toch flopte het grotendeels. Voor een eenduidige analyse van de gedeeltelijke mislukking is het nog te vroeg. Bestuurlijke perikelen hebben zeker een belangrijke rol gespeeld. Na een bestuurswisseling werd Biloba de schaamlap van alle Fontysellende. Maar dat doet hier niet ter zake. Of wel?
Hoe Bilobaproof zou Anton het aanpakken, vroeg ik me af.

Wel laat ik met het einde van de les beginnen: een spontaan applaus van alle aanwezigen. En dat met een enorme variatie in startniveau, die niet groter kan zijn: iemand uit Nieuwegein (!), die al dertig jaar werkt aan stamboomonderzoek van zijn familie en inmiddels aanbeland is bij voorvaderen uit Hoge en Lage Mierde rond 1450 tot iemand die onlangs een kist met familiemateriaal heeft geërfd en niet weet hoe hij verder moet.
De inleidende les was voor alle bijzonder boeiend, de presentatie werd begeleid door prachtig illustratief beeldmateriaal, bij vragen tussendoor gaf de docent blijk van een onuitputtelijke kennis van geschiedenis, recht en heemkundeonderzoek, Onze verschillende doelstellingen, wat we op het einde van de cursus wilden meenemen, werden in zijn inleiding op een natuurlijke wijze ingeweven.

Ik heb te kennen gegeven om erachter te komen hoe de betrouwbaarheid in de overvloed aan vooral digitale genealogische informatie kan worden verhoogd. In mijn onderzoek naar de lijn van mijn vaderskant  kan bijvoorbeeld eenvoudig worden meegesurfd met diverse Creemers stambomen. Welke zijn de juiste links?
De docent heeft het over ieders eigen onderzoek en dat hij beschikbaar is om ons verder te helpen.
Bilobaproof!

Ik zie uit naar volgende week dinsdag.