Rik,Rico,Risico

Foto 1: Schriftje Rico's werkzaamheden 2001-2007

Foto 2: willekeurige bladzijde uit schriftje. (Rood omcirkeld het maandloon, dat Rik verdiende)

Foto 3: Rik 26 juni 2008 bij half geschilderde Gaspelmuur

Rik is sinds 1 maart 2001 mijn vaste hulp op zaterdag. Wàs mijn hulp, maar daarover zo dadelijk.

Mijn schoonzus Leonie vroeg me op onze gezamenlijke kerstvakantie 2000 in Tailly of ik voor Rik, die even later 12 jaar zou worden, wat klussen had. De combinatie van zijn tomeloze energie, een kleiner zusje en zijn grote bemoeizucht vormden een coctail voor frekwente huiselijke ruzies. Gek werden de ouders ervan.

Ik sprak met Rik af: elke zaterdag van 10.00 uur tot 17.00 uur kon hij bij mij komen werken. Hij zou loon verdienen. In dat eerste jaar - ik kan het in ons werkschriftje allemaal nalezen - voor €1 per uur.

Hij hoefde geen geld, iets wat hij bij elke halfjaarlijkse opslag herhaalde.

Het eerste wat ik hem leerde was: houden aan je afspraak. Stipt op tijd beginnen. Was hij er 10.10 uur niet, dan belde ik de ouders. waar ie bleef. Hij moest helemaal op de fiets uit Dommelen komen over het fietsbruggetje; er kon van alles gebeuren onderweg...(Dat ik ooit zulke gedachten heb gehad! Nu werkt hij als ober op het Stratumseind en werkte onlangs een groep van veertig oververhitte Turkse voetbalfans het terras af)

We hebben heel wat geklust samen en heel wat afgepraat. Hij was ontzettend trouw en vreselijk teleurgesteld als ik eens voor een zaterdag moest afbellen. Ik liet dat voortaan achterwege, verzon zo nodig allerhande klussen.

We werkten ook buiten de deur: laminaat leggen, tuinonderhoud, bomen zagen. We noemden ons bedrijf naar de samentrekking van onze namen: Rico, voor al Uw klussen. We verdienden nooit, ik betaalde hem altijd volgens afspraak. Zijn reactie steeds: "Hoeft niet, ik vind het veel te leuk." Inmiddels heeft hij geleerd dat leuk werken niet gratis hoeft te zijn.

Dat duurde tot vorig jaar zomer. Hij zat op het CIOS. Wilde tennisleraar worden. Speelde zelf niet onverdienstelijk. Maar zijn arm schoot regelmatig uit de kom. Dat gebeurde steeds vaker, zodat een operatie noodzakelijk werd. De revalidatie verliep moeizaam. In de winter gebeurde het weer. Arm uit de kom. Toen werd het duidelijk. Zoals het klussen al een tijdje onmogelijk was, zo zou hij het sporten en een sportopleiding uit zijn hoofd moeten zetten. Dat was de prijs. Het risico van het teveel.

Op mijn jongste verjaardag belde hij op. Om me te feliciteren en om te vertellen dat ie voor makelaar ging studeren en....het ging inmiddels beter met zijn schouder. Of ik geen klusje voor hem had.

Zo zijn we aan het schilderen van het huis geslagen. Niet dat het echt moest gebeuren, maar het is een klus. Als zijn schouder opspeelt, schildert hij met links.

Afgelopen donderdag stond hij boven op de ladder, ik schilderde beneden. Voor het eerst in deze positie en hij zei: "Weet je, alles wat ik van huis en tuin geleerd heb, heb ik hier geleerd." Ik voelde me een beetje trots en dacht: daar zal ik mijn blog over schrijven!

Halverwege moesten we stoppen. De verf was op. Niet goed gerekend. Dat kunnen we beiden nog verfijnen.

Morgen zal hij verder gaan. Nu alleen, want ik moet (nog) werken. Morgen zal hij alleen verder gaan. Want een klus is een klus omdat die af moet.

kinds

1. ff relexen man

2. opa tovert met een cornetto, even later is ie pinocchio

3. spelen met Luca valt soms niet mee

Mijn schoondochters schrijven prachtig over hun kind. Karlijn doet dat in een onnavolgbare Zoë stijl, Femke post bij tijd en wijlen de vorderingen van Luca in het groter worden.

Beiden bloggers geven blijk van de kunst van het observeren, de basis voor een goede opvoeding. De observaties leiden soms tot vragen, tot verklaringen voor het geobserveerde gedrag. Zo schrijft Femke over Luca's grote theatrale verdriet, als hij zijn zin niet krijgt of zich onbegrepen voelt. Wij hebben dat afgelopen weekend ook gezien, dat grote verdriet in dat kleine lijfje. Ik had me voorgenomen om erover te schrijven. Maar Femke was me voor.

In het weekend dat Guus Marco vernederde, maar waarin we trots op Aafke konden zijn, logeerden TFL bij ons. Thomas en Femke konden bijslapen en -tanken, Luca kon met zijn opa en oma diverse functie-ontwikkelingen oefenen. Wíj konden waarnemen dat hij weer verder is in taal, motoriek en verbeelding.

Hij laat zich graag vermaken. Ik speel ook graag de clown. Hij toont zich immer het dankbare publiek. Probeert de act even later zelf uit. Hij geniet van het lachen van de ander. Worden clowns gevormd of geboren?

Hij vraagt aan mij om mee te doen om met een vervoersmiddel de tuin te verkennen. Hij wijst me het trapfietsje toe. Mijn buik wringt zich met moeite tussen stuur en zadel; mijn benen zijn te lang, mijn gewrichten te stram. De volwassenen lachen. Luca blijft bloedserieus. "Opa, opa, pakken?" Ik hoef het nu niet te spelen, ik kan hem zo niet bijbenen.

En soms is het er plotseling.

Hij kan al zoveel zeggen met zijn kleine woordenschat, zijn twee-woord zinnetjes. Plotseling kan hij zijn wensen en zijn willetje niet meer uitdrukken. Hij brabbelt wat, maar ik versta hem niet. Ik gis verkeerd en dan is er dat intense huilen. We voelen ons beiden machteloos, zo onbegrepen. Een ander moment begrijp ik hem al te best. Poedelnaakt staat hij bij mijn fiets en wijst naar het fietsstoeltje. "Op" is niet mis te verstaan. Ik zeg "Eerst aankleden", want naakt is aanstootgevend voor pedofielen in de wijk. Dat kan ik hem zo snel niet uitleggen. Als ik hem oppak om hem te kleden is leiden in last.

Later zal ik hem uitleggen dat ik hem behoed heb voor een verkoudheid.

Geen tijd

1. Een vroege Di Luca
2.Totempaal met verhaal
3. Beer met berenmuts
(een voorouderlijke gebaar)



De blog-regelmaat is er even uit.
Oorzaak?
De maand juni. Tussen mijn verjaardag en de langste dag is het in privé-tijd topdrukte. Aardbeien moeten om de twee dagen worden geplukt en tot jam verwerkt. Idem de aalbessen.
(Voor wie mij vóór de langste dag (voor de duidelijkheid van 2008!!) een mailtje stuurt met de vermelding "aardbeienconfiture" of "bessenconfiture" wordt zo'n potje heerlijkheid apart gezet)
Maar er zijn nog andere werkzaamheden zoals de eerste aardappelen en de laatste asperges, naast de vaste werkzaamheden als grasmaaien en onkruid wieden. En dat allemaal tussen de voetbalwedstrijden door!!
Door drukte heb ik niet kunnen schrijven zoals over mijn verjaardag.
Alsof iedereen mijn blog gelezen had.
Ik mocht dus veel bier-met-een knipoog ontvangen, slechts een enkel wijntje voor Riny.
David, Karlijn en Zoë hadden iets voor mijn toekomst: een fotobewerkingsprogramma mét boekje. Vanaf 2009 verschijnen op mijn blog bewerkte foto's. Van mijzelve bijvoorbeeld als een jonge god en van mijn mooie kleinkinderen. Voor dat laatste heb ik dat programma echter geenszins nodig.
Thomas en Femke hadden Luca aan het werk gezet. Resultaat een prachtig schilderij in een zwarte lijst gezet. Bij ontvangst knapte mijn gemoed, even later het glas.
Dit is een van de vroegste "Di Luca's", waarnaar over enige decennia veel vraag naar zal zijn. De aandachtige beschouwer ziet de hand van oma, bemerkt echter ook de eigen stijl!
Ik had ook willen schrijven over de totempaal. In mei 1963 ging ik met mijn klas van de Kweekschool Hemelrijken naar een cultureel kamp op de camping "De Goudsberg" in Lunteren, waar we gezamenlijk een totempaal maakten. Ik geloof dat de een na onderste kop door mij gesneden is. Op het einde van het kamp deed zich de vraag voor wie de paal mocht mee nemen. Ik opperde om hem aan mijn vader, de toenmalige directeur, te geven.
Dat idee werd overgenomen.
In 1998 werd ik benoemd als directeur van de Fontys pabo Eindhoven/Veghel, de rechtsopvolger van de Kweekschool Hemelrijken.
Op mijn eerste dag vond ik achter in een verlaten ruimte deze paal terug, die jarenlang op mijn vaders kamer had gestaan. Natuurlijk gaf ik hem een plaats op míjn kamer.
Bij mijn afscheid in december 2003 stond de totem parmantig op het podium, evenals mijn opvolger, die me toesprak. Ik was er zeker van dat ik de totem als afscheidskado zou krijgen. Maar nee....Harrie vond dat ie bij de pabo hoorde en zette hem terug in mijn/zijn kamer.
Vorige week kreeg ik een telefoontje. Of ik hem alsnog.....
Nu staat hij bij ons in de tuin.
Daarover had ik willen schrijven en over hoe ik, naar het een na onderste indianenkopje kijkend, geïnspireerd raakte om die vijfenveertig jaar na dato nog eens te maken. Ik moest mijn beeld "Beer met Berenmuts", het à la Appel geschilderde houten beeld, toch bewerken. Ik had dat enige jaren geleden op het spinthout beschilderd. Nu begon het los te raken.
Maar ik heb geen tijd.
Moet van alles.
Het is immers juni.
Maar ooit komt de tijd, dat ik alle tijd ga inhalen!!

Gunstig jarig

Over drie dagen word ik 62. Ik wil het niet hebben over deze respectabele leeftijd, hoe ik vroeger vond dat 60 + oud was, noch over hoe jeugdig ik me nog voel. (Kan me twintig keer op drukken. Als iemand in de buurt is ook nog eens zonder te kreunen of te steunen)

Nee, ik wil het hier hebben over de datum van mijn verjaardag en hoe gelukkig die valt.

5 Juni, een half jaar later valt pakjesavond! Gespreider kan het niet.

Mijn broertje, die direct na sinterklaas jarig is, kreeg van onze ouders maar één keer een kado. Dat lieten ze zo mooi samenvallen, zeiden ze. Ook al was zijn kado ietsjes meer, het was zeker niet twee maal mijn buit.

Ik profiteer ook nog eens van een gunstig moment: het vakantiegeld, dat eind mei samen met het reguliere maandsalaris binnenstroomt. Ik merk dat aan de royale gebaren, die mijn verjaardagsbezoek jaar in jaar uit maakt. Lang gedacht dat dat aan mijn populariteit lag, weet ik sinds kort, dat men met de extra financiële injectie geneigd is zich overmoedig te tonen. De levenswijsheid: "Wie dan "leeft, wie dan zorgt" veroorzaakt dat het vakantiegeld vaak juli niet haalt. Ik profiteer hiervan.

Riny overlegt met mij wat voor kado het elk jaar zal worden.

Naar mate je ouder wordt, valt het vinden van een goed idee steeds moeilijker. Je hebt al zo veel, je wil steeds minder.

Daarbij komt dat Riny het ook graag practisch wil houden met een zekere herinneringswaarde. Hedonistische producten zoals boek of bier worden uitgesloten.

Vorig jaar kreeg ik de Garden Groom, de Tuin Hulp, waarmee de buxus twee maal zo snel geschoren wordt. Het kost ook twee maal zo veel inspanning als met een traditionele heggeschaar. De Garden Groom hoort bij 61.

Een wat grotere uitgave eind mei wordt al gauw op mijn kado-tafel gelegd. De gietijzeren stoel, die we op een tuinbeurs in Zeeuws Vlaanderen kochten was dus het eerste kado. Zei Riny.

Afgelopen zaterdag schaften we ons het tweede aan: een electrische heggeschaar met een blad van 60 centimeter. Ik kan zo de laurierhaag aan de voorzijde in twee scheren snoeien. Dat spaart tijd. Ik ben echter op mijn hoede.

Ik realiseer me dat het voor het laatst is dat we echt vakantiegeld voor mijn verjaardag in zetten. Vanaf 11 december a.s. heb ik nooit meer of altijd vakantie. (Krijgt een gepensioneerde vakantiegeld?) We vieren sinds de kinderen uithuizig zijn geen pakjesavond meer.

Zo verdwijnt uiteindelijk elke gunst en voordeel. "Pas als je het dreigt te verliezen, zie je het", had Johan C. kunnen orakelen.