Het einde van een supervisor

Jaren geleden volgde ik in Amsterdam een opleiding Superviseren van supervisoren.
Echt waar zo heette die opleiding.
Bij de start was ik heel benieuwd naar de docenten. Hoe zijn de supervisoren van de supervisoren van supervisoren?
Maar de cursusleiding maakte ons duidelijk dat we zelf vorm en inhoud aan de opleiding moesten geven.
Ieder moest een thema verzorgen.

Amsterdam 1985, dus werd direct feministisch superviseren, witte vooroordelen en het onderkennen van onderdrukkingsmechanismen op het ideeënbord geschreven.
Ik stelde voor om het thema doelstellingen uit te werken. Bij de gevraagde toelichting zei ik dat thema vanuit mijn  onderwijskundige achtergrond koos. Hoe formuleer je heldere, concrete en vooral meetbare doelen bij de supervisie. Ik vond de literatuur over supervisie nogal vaag. Vandaar.

Ik was op slag de meest impopulaire deelnemer.
Iemand zei nogal neerbuigend weinig behoefte te hebben in onderwijskundige infiltratie.
Een donker getinte vrouw vond mijn toelichting een vorm van rechts en wit mannelijk denken.
Een derde meldde zich bij voorbaat afwezig bij mijn presentatie.

De cursusleiding stelde voor dat ik de week erop mogelijk een thema zou kunnen voorstellen dat meer bij deze zelfsturende leergroep past.
Ik zwichtte.
Jawel.
En ontvouwde een week later mijn idee om de balans tussen afstand en betrokkenheid in de hulpverlening in het bijzonder bij supervisie te verkennen.

Het dagdeel met veel casuïstiek en rollenspel dat ik verzorgde viel in de smaak. De opbrengst was nogal beschouwend van aard. Met conclusies als niet teveel, maar ook niet te weinig betrokkenheid op de cliënt, moesten we maar aan het slag.
Maximale betrokkenheid houdt in dat je je volledig identificeert en samenvalt met de cliënt, waardoor overdracht of spiegelen onmogelijk is.
Reflectie wordt zelfreflectie, van toevoeging is geen sprake.
Ik vond het allemaal geneuzel. Toen.

Afgelopen dagen intens en intensief gesproken in de familie.
Gewend om iets te bieden, voel ik me met lege handen staan.
Hoe kan ik afstand nemen?
Ik ben geen super meer, mij ontbreekt een visie.

Mijn gewijzigde inborst

In aansluiting en voortgang op mijn vorige blog: het was vrij duidelijk, de vernauwing ter rechterzijde van de kransslagader vroeg om dotteren en het plaatsen van een stent.
Ik wilde daar vanwege te voorziene omstandigheden in de familie zo snel mogelijk aan gerholpen worden.
Via het inzetten van connecties kon de procedure versneld worden uitgevoerd.
Gisteren werd ik opgeroepen voor een behandeling in het Catharina Ziekenhuis.

In de regel is het een poli-klinische behandeling van een dag.
Soms loopt het anders.

De behandeling - men spreekt over de procedure - verliep voorspoedig.

Een  opname in het C.Z. verloopt als een geoliede machine. Tientallen mensen worden er geholpen via een strak schema,
In de wachtkamer zijn de spanningen voelbaar, achter de deuren van de behandelaars ademt het enkel routine.
Soms loopt de opname iets uit vanwege een spoedgeval.

Ik laat achterwege om via een uitgebreid verslag over het verloop te rapporteren vanwege de geringe relevantie.

Mijn arts koos voor een benadering via de lies en de toepassing van extra bloedverdunning.
Bijzaken, maar met gevolg dat het afbinden van de slagader na het plaatsen van de stent, uren moest worden opgeschoven.

Ik moest de nacht blijven.
Mijn tweede zeer slechte nacht in mijn leven.
Beide vonden plaats in het ziekenhuis.
Al mijn demonen stonden rondom mijn ziekenhuisbed.
Maar het zijn bijkomstigheden.

Het resultaat is wat telt.
Dat kreeg ik als een prachtige illustratie mee naar huis.
Links de situatie van mijn binnenste op vrijdagmorgen
Rechts die van de avond.
Zelfportretten van binnenuit, rechts die met een hoopgevende inborst.

Even binnen kijken

De teksten op dit adres gingen aanvankelijk over  tuinieren op de Brabantse zandgronden in het bijzonder op ons adres in Valkenswaard, maar hebben zich in de loop der jaren uitgebreid en geëvolueerd tot andere bezigheden van de ouder wordende mens. Bezigheden, zoals naast zijn tuinieren, zijn lezen, golfen, reizen, ontmoetingen en  gedachten.

Eigenlijk zijn de teksten een verslag van ouder worden in een moderne tijd. Hierbij valt onvermijdelijk ook het bespreken van de kwaaltjes en de ziekten, die bij het trage natuurlijke verval nu eenmaal horen.

Afgelopen december droeg mijn cardioloog mij over aan de huisarts omdat hij vond dat alles onder controle en stabiel was.
We wisten beiden dat dat slechts een momentopname was, mijn aderen en hart zouden naarmate de tijd vorderde steeds meer onder druk komen te staan  En jawel hoor, de klacht van druk op de borst bij een plotselinge verhoogde inspanning van vier jaar geleden kwam terug vooral als ik op weg naar de golfbaan, golfkar achter de fiets gehaakt, mijn jongere en vitalere buurman probeerde bij te blijven.
Ik legde Henk uit hoe mijn angina pectoris zich ontwikkelde naast zijn fietsen.
Hij paste onmiddellijk het tempo naar beneden bij.
Pijn weg.

Maar ja, bij de viermaandelijkse controle bij de praktijkondersteunster kon ik niet anders dan op de openingsvraag hoe het me fysiek afging melding doen van mijn ongemak.
Zij verwees me onverwijld door naar de huisarts. Dat werd een vervanger vanwege vakantie van mijn arts.
De mij onbekende huisarts verwees me door naar de afdeling cardiologie, waar een mij alweer onbekende specialist me naar een inspanningstest verwees.
Beiden kenden me van mijn patiëntendossier, waar via de monitor het gehele consult naar werd gegluurd..

Och, het verliep zoals ik thuis had voorspeld. Ik liep braaf van het kastje naar de muur, de gang terug naar mijn eigen cardioloog die me enige maanden geleden vaarwel had gezegd.

Ook de inspanningstest verliep, zoals ik had verwacht.
Bij een wattage op de fiets van rond de twee honderd begon het zuurstofgebrek me op te breken.
Een week later, begin van deze week zat ik bij mijn eigen Dr. Theunisen.

"Daar ben ik weer", had ik monter bij het binnentreden geroepen.
"Het beeld is hetzelfde als vier jaar geleden, de medicijnen hebben de verwachte uitwerking niet waargemaakt."
Ik vond dat een voorbarige conclusie, wat als ik die medicijnen niet had genomen? Wellicht had ik na een paar weken alweer aan zijn bureau gezeten.
Maar je leest je arts niet makkelijk de les.
Bij medicijnmannen gedraag ik me altijd zeer onderdanig.

Hij wilde nog maar een keer bij mij   'naar binnen gaan kijken'.
Het was al vier jaar geleden weer, dat hij dat had gedaan.
'Eens kijken of we kunnen dotteren', hoorde ik hem nog mompelen.

En zo zal ik a.s. maandag mijn binnenste aan hem tonen. Ik mag, zoals de vorige twee keer meekijken, maar daar zal ik net als de vorige keren weinig wijs van worden.

Buurman Henk zei, dat hem een rustiger tempo van fietsen ook best was, maar ik zei, dat de afspraak inmiddels vast lag.
Dotteren als verjongingskuur?    .
 

Onschuldig slachtoffer gered!

Nee, ik heb niet geklaagd.
Dat deden de anderen wel. Volop.
Naarmate de hittegolven elkaar opvolgden, warmterecords werden gebroken, klaagden boeren en buitenlui steeds luider.
Gras werd bruin, buxus extra kwetsbaar voor de mot om maar te zwijgen over de oogst van het land.

Het was een druppel op een gloeiende plaat de tientallen gieters water die ik dagelijks naar de kuipplanten had gesleept..
Mijn rug speelde op, maar ik klaagde niet.
Beschouw wat nu volgt niet als een klaagzang, maar als een droevig verslag van de verwoede strijd tegen de elementen en de gevolgen ervan.

Door de droogte ziet het gazon er niet alleen niet uit, het gras ligt zo los, dat ekster, merel en kraai zich tegoed doen aan de daaronder levende pieren, emelten en engerlingen.
Gisterenmorgen ontwaarden we het trieste beeld van hopen bruine plakken gras.
Dit kunnen we als homo sapiens niet zo maar over onze kant laten gaan, was onze vaststelling tijdens de koffie.
We verzonnen een list, een list die hieronder vorm kreeg en wordt weergegeven in de meest saaie foto die ik ooit maakte

.

Met alle netten, die we konden vinden bedekten met enig getrek ons gazon, of wat ooit ons gazon was geweest, na de losse hopen te hebben verwijderd.

Dat zal het gevogelte leren, daar hebben onze gevederde belagers niet van terug, hoor ik menig lezer denken.

Maar elk voordelige voorkant heeft zijn nadelige keerzijde.

Jawel en daarom deze tekst ter lering.

Vanmorgen zag ik hoe een van mijn tuinvrienden in de nacht verstrikt was geraakt in een net. 

Voor de duidelijkheid: ik maakte de foto om een functionele reden, niet als ramptoerist op de snelweg, en begon direct daarna aan het verlossen van het diertje uit zijn benarde situatie. 

Hetgeen niet meeviel!

Met een nagelschaartje knipte ik het net kapot, zorgvuldig de stekels ontwijkend. Het diertje, zich niet bewust van mijn goede bedoelingen, rolde zich op tot een balletje, restanten net naar binnen trekkend.

Uiteindelijk heb ik het bolletje achter in de tuin gelegd, waar het, toen ik even daarna ging kijken was verdwenen.

Mijn geluk was groot, het schuldgevoel loste op.

Verlost van een collaboral damage. 

Geen onschuldige doden in mijn strijd om de natuur naar mijn hand te zetten.

Vakantie voor Luca en Noa

Mama had er zelf op aangedrongen.

De eerste oogst tomaten had zich aangediend, vleestomaten in verschillende vormen en maten, toen we bezig waren met inpakken voor een weekje zee in Zeeuws-Vlaanderen.

We besloten ze mee te nemen voor tomatensoep voor onze logés ter plaatse: Luca en Noa, die we in Groede van hun ouders overnamen na hun weekeindje met vrienden in Cadzand.

Noa had onze al diverse malen ge-appt dat dreigende heimwee zou worden onderdrukt "en anders komt papa ons halen".
Die laatste toevoeging had ons voorbereid op vroegtijdig vertrek en het viel ons alleszins mee dat de  woensdagavond werd gehaald alvorens ze in Rosendaal af te leveren op de parkeerplaats van Rosada. Daar wachtte Thomas ze op voor verder transport naar huis.

Het waren drie gouden dagen met zee, strand en spelletjes.

Een wat benauwde opa roept Noa toe 'niet verder dan het naveltje'. Een onbetrouwbaar meetpunt in de hoge golven.

Oma kijkt vanaf het duin toe. "Weet jij waar Luca is?"

Een eindje verderop zoekend naar haaientanden.

Mogen wij teevee kijken? is ingeruild voor Mogen we op de I-pad? 

Wat moet je als grootouder daarmee? 

Ook maar aan de sociale media, word-feuten met her en der in het land verspreide spelers.

Ik krijg Noa los voor een foto-shoot, waarbij zij mij de kneepjes van het poseren zal bij brengen.

Zo doe je dat opa.

Ontspannen lachen, ogen niet te groot. Nu jij.

Van de vele hopeloze pogingen kies ik deze

Het gaat als profielfoto, zegt ze, maar op tijd refreshen en ze gaat verder op haar E- pad.