Damme

Het zou zelfs voor ons een afstand zijn die per fiets te overbruggen is, ware het niet dat donkere wolken zich aan het zuidelijk firmament samenpakten.

Op maar liefs vijf plaatsen was de weg opgebroken en moesten we de pijlen volgen om in Damme te geraken.
Nergens werd gewerkt, er wàs gewerkt. Het asfalt lag open en hekwerk verhinderde doorgang. We waren in België.
Damme, het pittoreske stadje van van Maerlant en Tijl Uilenspiegel lag er verlaten bij.

Damme is een boekenstadje, zoals Bredevoort in de Achterhoek. Overspannen leraren Nederlands strijken er neer, moe van het geneuzel in de puberale opstellen en het vergeefs orde houden. Ze zitten uren te wachten op klandizie, lezen of herschikken de stoffige cultuurdragers.
De inzakkende markt van het geschreven woord probeert hij te compenseren door beeldend werk van bevriende kunstenaars te veilen.

Ik vraag hem of hij werk van Clem Schouwenaars heeft liggen. Opeens was die naam van de schrijver me te binnengeschoten. Een overleden kennis was er fan van geweest zonder dat ik ooit gevraagd had waarom.

Hij slofte zonder iets te zeggen naar een andere ruimte en wees me een stapel aan. 

Veel zeventiger jaren getob en nostalgie met vragen wie we zijn en waarheen we gaan.

Ik schrik van de prijzen. Waar in Nederland de prijzen dalen als de vraag afneemt, blijven ze in Damme op peil. 

Van 'Baldriaan' - over een tobbende leraar, die op de eerste pagina onthult dat hij weet dat zijn vrouw hem bedriegt - liggen twee exemplaren, dezelfde druk, dezelfde kwaliteit. 

De een 14 euro, de ander 7. 

Zelfs een Belg neemt dan het tweede exemplaar. 

Mooi zeven euro verdient. 

Zou de sloffende uitbater als mogelijk nazaat van Tijl U. zo zijn te dure boeken aantrekkelijk maken?

Met Baldriaan in de hand lopen ik naar de oude kerk, waarvan de toren uit de twaalfde eeuw dateert.

Voor twee euro mag de toren beklommen worden. 

Als bijna zeventiger denk ik er niet aan.

Voor zeven euro uitbetaling, is mijn Tijlse gedachte.

Buiten de muren staan beelden, naakt en geprijsd. 

!2.500 euro zonder korting

video-opname pinksterweekend

Afgelopen week doorgebracht in een huisje op Residence Cadzand-Bad. Met de Pinksterdagen hadden we vijf logé's: Femke, Thomas, Luca, Noa én Flint. 

We hebben van elkaar genoten.

Hierboven de eerste video-opname op mijn blog.

Een impressie.

Tuin en energie

Op de vraag of we voor een magazine van de E-on een tuininterview wilden geven, hadden we ja gezegd.
In een nader contact was duidelijk geworden dat het om het thema tuin en energie zou gaan. Er zou in elk geval een foto worden gemaakt van ons in de tuin. Of we dat goed vonden. We vonden het goed en vergaten door te vragen wat het thema inhield.

Naarmate de afspraakdatum - zaterdag jongstleden - dichterbij kwam, fabuleerden we over energie en tuin, zoals hoeveel tijd ons dat kost en de energievermindering naarmate we ouder worden, hoe we daarop onze tuin op inrichten.
En dat onze eigen gemaakte compost energie levert aan de planten.

Dankzij het koude voorjaarsweer stonden de honderden tulpen er nog kleurrijk bij; laat de fotograaf maar komen.
Die kwam niet, meldde hij snotterend, ziek, geen energie meer...

Toen braken de warme hemelvaartsdagen aan, de tulpen verloren in rap tempo hun kroonbladeren en daarmee hun kleur. De manden met bollen werden uit de grond gehaald om ze elders te drogen te leggen.
Wat moesten we op korte termijn met de openvallende plekken?
De plaatselijke tuincentra afgestruind voor geraniums, vlijtige liesjes en azalea's. Je moet iets.
Gelukkig maakte de blauwe regen een groeispurt door.

En vandaag, donderdag 12 mei was het dan zover, de fotograaf en een interviewster helemaal uit Amsterdam en Utrecht zouden om 11.00 uur op de stoep en in de tuin staan.

De fotograaf dirigeerde ons de tuin door, nam de blauwe regen steeds als decor. Ik stond minutenlang in diverse posen met een hark in beide handen als een gemeentewerker van de plantsoenendienst, Riny met bladhark ervoor.
Of mijnheer wat vriendelijker wilde kijken. Lukt het lachen een beetje?
Zeker honderd maal hoorde ik het klikken van zijn imposante Nikon en vaak daarbij opbeurend 'dat gaat goed, die is prima' mompelend.
Ik had last van een eenzijdige  trillende glimlachspier.

Daarna liet hij ons gaan voor het interview.
De interviewster had journalistiek gestudeerd, maar wist niet zoveel van de tuinbotanica. Ze wees naar een opgeschoren conifeer en vroeg of dat een buxus was.
Ze stelde daarna enkel open vragen.
En die gingen over energie, want E-on is een energiebedrijf.
'Dat is toch Nuon?', was onze buxusvraag.
Ze wilde weten over de verwarming in de kas, tuinverlichting en pompen, over de merken en de wattages.

Ik moest alles nazoeken: regeninstallatie met Rain-bird 1350 watt, daarnaast nog drie andere pompen voor vijver en fontein. Lampen, allemaal van Philips natuurlijk want goedkoop is duurkoop.
Die oninteressante kennis pende ze driftig  in haar blocnote.
We probeerden het gesprek te sturen, zoals ons aangeraden was, Riny met latijnse plantenwoorden en ik over tuinieren  als een natuurgevecht en de tuin als mijmerruimte. Ze luisterde aandachtig, maar schreef niets op.

Is dat een buxus?

Rond enen stapten ze in hun auto. 

Zij dacht drie uur nodig te hebben om het interview uit te werken. 

We werden bedankt, zij zei veel te hebben opgestoken.

En wij? 

Wij weten dat onze tuin heel wat energie verbruikt!

Flint en pizza

Flint is de naam van de kooiker-puppy in huize Creemers in Oisterwijk.
In de naam zitten de initialen van de gezinsleden, beginnend  met de F van Femke en eindigend met de T van Thomas en verder de L van Luca en de N van Noa.

Flint op schoot van Riny

Welkom Flint, naast de ongetwijfeld vele zorg, hoop ik dat je vreugde brengt.

En verder werd de pizza-oven 'geopend'.

De technische aspecten van deze zelfbouw-oven laat ik hier achterwege, evenals de kneepjes van het pizza bakken.

Laat ik in elk geval zeggen, dat het een kunst is om een mooie pizza op tafel te brengen. 

Ieder deed een poging, het resultaat werd met een punt beoordeeld. 

Femke scoorde een ruime negen en ik als aanmoediging een kleine zeven.

Mijn resultaat: Te royaal met de saus, die over de rand liep en daardoor het deeg deed aanbranden. Proces: Met veel gehannes kreeg ik de pizza van het keukenblad los om de gedeukte schijf vervolgens met hulp van Thomas en enige extra hulpmiddelen de hitte in te stuwen.

Het bouwen van een oven vindt ik eenvoudiger. 

De jury toonde echter begrip en oordeelde mild.

Thomas bij de pizza-oven

Een  pizza wordt in zessen gedeeld.