Troost voor een zieke Noa

De zovele gezichten van Zoë

Mooier is de titel 'De zeven gezichten van Zoë' met bij elk van de zeven een omschrijving van de uitdrukking, maar een blogger weet dat vijf foto's per blog de maximale omvang is.
Dus bij dezen een selectie uit de vele gezichten van Zoë, in de titel van deze blog allitererend de zovele genoemd.
Een greep.

Kerst=Kinderfeest

Wanneer is sprake van een traditie?
Na drie/vier keren?
Ook dit jaar met "z'n allen" op tweede kerstdag onder de boom onze familietraditie gevierd: kadootjes uitpakken gevolgd met het gaspelkerstdiner.
Bij herhaling wordt vergeleken.
Overschaduwde vorig jaar het acute levensgevaar van mijn broer Mat mijn feestbeleving, nu was er de geruststelling dat Bert na een geslaagde noodzakelijke halsslagaderlijke operatie weer thuis was.
Vorig jaar waren er drie kleinkinderen, nu waren dat er vier.
Steeds meer staan op deze dag de kleinkinderen in het middelpunt. Moest ik vorig jaar de kadoos aanreiken, dit jaar deed de oudste, Luca, deze verantwoordelijke taak. Hij zorgde voor voldoende afwisseling, bracht niet alleen de pakjes rond, maar hielp ook bij het uitpakken ervan.

En het eten...och we hadden gezorgd voor een kindvriendelijk maal, waren voorbereid op een prettige chaos en kliederboel en dat werd het dan ook.


Aan twee voorvallen worden extra fotoblogs besteed: de zovele gezichten van Zoë en de ziekte van Noa in dit kerstweekend, dat oma en opa weer terugvoerde naar de zorgen van vroeger.
Nu kunnen ze daar veel moeilijker tegen!

Kopenhagen en de Kerst-Kitch

Ze krijgen misschien wat ze al jaren vergeefs hoopten...een witte kerst.
De romantische kerstkabouters verkeren in staat van hoogste opwinding.
Zou het dan toch nog gebeuren?
Dat van die opwarming is allemaal niet waar!
KerstkabouterBauer stert voor hen vergeefs voor een lampje minder.

Wij hielden dit jaar twee strengetjes met kerstlampjes om de krantenrol van vorig jaar en nemen ons voor volgende jaar nog een stap in de CO 2 oorlog te zetten.
Onze boom ziet er nog steeds romantisch genoeg uit om de geboorte van het kindeke alsook de zonnewende te vieren.
Er kan, nee er moet meer gebeuren. Zo omarm ik de oproep minder koolzuurhoudende drank te nuttigen om het aantal winden drastisch te verminderen.

Betrokken doe ik hierbij mijn Kopenhagen zegje: een verbod op kerstkaarten. Kerstgroeten vanaf 2010 enkel digitaal.
Een notoire groep kerstkitchers zal daar bezwaar tegen aanvoeren. Bijvoorbeeld zij die de kaarten aan een heus kerstkaartenkoordje hangen om daar hun verouderde Hyves populariteit mee te tonen.
"Ik heb er al 67 hangen en zelf nog geen kaart verstuurd!", kirde een kerstkaartenkoningin onlangs staande bij een ellenlang sliert van sneeuwzichtprenten.
Ik bracht mijn idee maar niet te berde, anders was ook dit bezoek in een "Kopenhagen" geëindigd.

Maar vooruit. Laat ik mijn nek uitsteken.
Bij dezen start ik de aktie al in dit jaar: Ik wens ieder die dit leest een goede kerst/zonnewende en een gelukkig 2010. En svp deze tekst niet printen!

(Nu hebben we dan na jaren een heuse relatiecrisis. Riny wil de kaarten wel. Liefst veel, zo heeft ze me zojuist toevertrouwd. Ik noemde Al Gore, Kyoto, stijging van de zeespiegel, armelandenproblematiek...Maar zij volhardt. Kerstkaarten, liefst met sneeuw...)

Stilte in de vrieskou

Het is pas half december.
De vorst kwam plotseling na een periode van langdurige regen.
In onze tuin zie ik nog restanten van een te warm najaar.
En de ramen van het greenhouse dragen ouderwets prachtige ijsbloemen.

Hoe lang is het geleden dat ik 's morgens van mijn slaapkamerraam de ijsbloemen krabde om daarna rillend van de kou in de kinderkleren te stappen?
Verjaagd van de door cv verwarmde dubbelglasramen hebben ze zich uitgezaaid naar dit achterafplekje in onze tuin.

up date

Afgelopen vrijdag met het Bilobateam, a year later, samen geweest. Het was een geweldig uitje; omgang als de dag van gisteren. Zes verschillende persoonlijkheden en toch een team.
Wat is daarvan het geheim?
Berts geheim en oorzaak van het CVA is onthuld: aderverkalking. Hopenlijk volgt deze week nog een halsslagaderoperatie in Groningen.
En dan mijn vier heemskinderen, alweer ouder dan daarvoor.

Zondag op bezoek bij Zoë, die me haar verleden sintmijter van de peuterspeelzaal toont.
Phiene die al haar energie in de tijgersluipgang gooit en eindelijk bij al die dingen kan komen waar ze haar eerste half jaar slechts naar kon kijken.

Met Luca verstoppertje gespeeld. Als hij mij niet ziet dan is hij weg. Maar ik ontwaar zijn kruintje boven een buxusbol.
"Luca, waar ben je?"
"Hier", piept het achter het groen.
Prinses Noa wekt opa, die dacht nog even een half uurtje te kunnen stelen.
Ze kraait en graait.
Geen mens valt daarbij in slaap.

We maken ons op voor weer een kerst.
De dagen zijn behalve donker ook koud.
Vanmorgenvroeg met het fototoestel de tuin ingelopen.
Het is stil, zo stil...

Hoeveel mag men hopen?

Voor de derde keer in een jaar is het mis in mijn familie.
Afgelopen vrijdagavond kreeg mijn oudste broer Bert "de professor" een beroerte. Een bloedprop in zijn hersenen veroorzaakte een rechtszijdige verlamming en tasttte het spraakcentrum aan.
'Motorische afasie' denkt Riny, 'hoe sneller de symptomen verdwijnen des te beter' melden mijn broers de medici.
Zaterdag en zondag zag het er niet naar uit dat Bert zijn post-pensioenwerkzaamheden snel kan hervatten.
Om het stolsel onstaat een oedeem dat de zaak verder afsluit.

Twee keer eerder dit jaar is het dubbeltje in onze familie naar de goede kant gevallen.
Kwam dat doordat ik stiekem gebeden had tot iets wat men de here noemt? In fluisterende, heimelijke woorden heb ik hem aangeroepen, dat ik weinig geloof in hem had, maar dat ie nou de kans had mij te wijzen op mijn misvatting.
Ik voelde me een verrader, o zeker, maar zoals ik onder het mom, baat het niet dan schaadt het niet wel eens homeopatische zalfjes op mijn zoontjes lijfjes had gesmeerd, zo nam ik het woord tot hem of zijn moeder.
Mij om het even.
Bij broer Jacques zijn verlamde arm heb ik ook om míjn moeders voorspraak gesmeekt om iets daar boven te regelen of te sjoemelen. Want na de heres tovertruc bij Mat zou hij wel wat extra hulp kunnen gebruiken.

Geloviger ben ik er niet op geworden.
Het was toeval en geluk, zo oordeelde ik nadien.
En dat smeken en bidden was enkel machteloosheid.
Nu dan voor de derde keer in een jaar.
Ik schaam me, maar doe het weer, wat moet ik anders?
Hoeveel mag men hopen?

"Leest U wel eens mijn blog daarboven? Dan weet U dat ik wat ik schrijf me raakt en wat ik schrijf doorgaans van harte meen.
Mijn oudste broer is 67 jaar jong. Zijn leven lang trouw gewerkt en geleefd, meer en beter dan dat ik van mezelf kan zeggen. Het hart op de goede plek, sociaaldemocraat, gelooft in de maakbaarbaarheid van de wereld bijvoorbeeld door goed onderwijs. Wat dat is onderzoekt hij al jaren hier en in de rest van Uw wereld.
Hij heeft zijn zwakheden, zoals het van geen ophouden weten. Hij rent daarom liever lang dan kort.
Bij genieten kijkt hij altijd een beetje schuldig uit zijn ogen. Het zou een goede calvinist zijn, maar zijn ouders hebben hem op de andere kerk gezet.
Als hij een kans krijgt om aan herstel te werken, dan zal hij daar 100% voor gaan. Dat is een beetje een erfelijke kwestie. Maar dan zal succes hem wel moeten worden gegund. Voor nop zich uitsloven is hij te nuchter.
O, ik begrijp dat U niet aan de gang kunt blijven. Dat er ruimte moet komen, dat we signalen moeten leren begrijpen.
Maar U kunt ervan op aan dat hij zijn lesje heeft geleerd. Hij zal het rustiger aan gaan doen. Eventueel zal ik hem op zijn tuinstoel binden en in zijn lusthof in Donkerbroek planten of op zijn terras in het Turkse Manavgat.
Welk belang ik heb om deze smeekbede tegen wil en dank te doen?
Wel hij heeft zijn leven lang tegen me gepraat vaak heb ik ernaar geluisterd en soms van geleerd. Ik ben daar nog niet klaar mee, begrijpt U?"

Ik lees bovenstaande kritisch door.
Vaak heb ik te snel mijn mails gesend of mijn blogs geplaatst en moest ik dagen erna allerhande toeren uithalen om schade te beperken.
Maar bovenstaande is O.K.
Daar kan geen here over vallen.

Uit het oog uit het hart?

Enkele maanden voordat ik van Fontys afscheid zou nemen, mailde een mijner broers.
Dat ik me geen illusies moest maken. Na afscheid zou niemand zich meer om mij bekommeren. Langzaam zou de kaars van aandacht uitdoven.
'Uit het oog uit het het hart', zo leek hij mij te waarschuwen.
Ik was bereid hem te geloven.
Hij was immers ervaringsdeskundig.
Wie bereid is de werkelijkheid onder ogen te zien, kan beter geen illusies koesteren, zo leek zijn gratis Grunbergadvies te luiden.

Afgelopen zaterdag bij Hellen, mijn managementassistente uit de mooie Bilobajaren genodigd op een eten. (Ja, je leest het goed: ' MOOIE BILOBA-jaren', jaren om trots op te zijn, ondanks het besef dat wat de Islam voor Wilders is, Biloba tegenwoordig voor menig huidig Fontysmanager betekent: veroorzaker van alle onheil)
Ook ex-collega Leny, met Addie was er. Zo waren we drie stellen aan tafel met ons hart bij elkaar en waren drie grote organisaties vertegenwoordigd: Fontys, Jumbo en Essent.
Jan Jumbo van Hellen had slim ingekocht, stond regelmatig in de keuken, zodat Hellen tijd had om samen met Leny de laatste ontwikkelingen te schetsen van de Fontys koers.
Ze informeerden veelvuldig naar ons reilen en zeilen in ons arbeidsloos bestaan, hoe het ons vergaat met golfen en kleinkinderen, informeerden naar onze recentelijke reizen.
Wij op onze beurt vernamen desgevraagd hoe het met de energie en kruidenierswaren is gesteld.
We debatteerden over thema's uit de NRC bijlage van die dag: prostaatkanker en euthanesie. Een kwaliteitskrant treft niet altijd een vrolijke noot.
Ik voelde me als in een warm bad.
In het hart, in het oog.
Dus maakte we een afspraak voor een vervolg.

Ik kom aan aandacht van Fontys niet tekort: a.s. donderdag lunch met mijn ex-managementteam, 11 december, precies een jaar na mijn afscheid, een Bilobabijeenkomst in café New York. Via het oog wordt vriendschap in stand gehouden.

Nadien nog even bij broer Jan en Rita binnengewipt. Ze vierden elkaars verjaardag in hetzelfde Sligro/Jumbodorp. Ik had me voorbereid op het thema: 'Verjaardagen zijn voldoende', een stelling waarmee een van mijn broers via mail zijn afhaken van het familieweekend in januari kenbaar had gemaakt.
Maar de familie stond al gauw bij de deur voor een afscheid.

Ik lees mijn blogs van vorige week nog eens door.
Hoe een nieuwe traditie is vastgelegd.
Wie elkaar in de harten sluit, wil elkaar zien.
Zolang het afscheid niet definitief is, wil ik wie ik liefheb, blijven ontmoeten.

Selectie van Bruinisse-foto's

Het is gelukt om de foto's van flickr over te nemen. (Je moet een foto niet vanuit het album opslaan, maar eerst ophalen en vandaaruit opslaan)

Van boven naar beneden:

1. Zoë en Noa spelen naast en al een beetje met elkaar.

2. Luca wil graag dat Zoë hem een lepel van de overheerlijke pasta door Karlijn gemaakt geeft

3. Poppenkast kijken. Ik hield er rugpijn aan over.

4. Oma met haar drie kleinkind-meiden
5. door het raam van het grote huis gezien; wandelen in de achtertuin.

Gezinsweekend Bruinisse

Ter inleiding:

Ik maakte voornamelijk videoopnames naast een enkele foto: zoals Luca voor onze studio, jagend op eenden.

Femke daarentegen maakte vele foto's en plaatste die op Flickr. Mijn technische kennis is echter tot op heden nog niet zodanig dat ik foto's uit dat bestand zo kan opslaan dat ze op mijn blog gezet kunnen worden.

Voor haar selectie uit de vele foto's verwijs ik naar www.tschemermoeras.nl/ en naar de blog van Zoë en Phiene, die met hulp het dus wel lukken: www.ziecreemers.blogspot.com/ en www.pclcreemers.blogspot.com/

Het was een geweldig weekend, een weekend om nooit te vergeten.

Zo dat is een bondige samenvatting.

Ik zou graag foto's van de kleinkinderen hier plaatsen, hoe ze met elkaar spelen, poppenkast kijken, sinterklaas verwelkomen op de kade van Bruinisse, met opa en oma wandelen over het mooie park, oma met haar drie kleinkind-meiden op de bank...

Misschien komt dat nog.

Ik zal hier verder moeten proberen om met woorden het weekend op te roepen.

Karlijn had gezocht en gevonden: twee huisjes op Aquadelta, een bungalowpark in Bruinisse. Een groot huis voor achten en voor Riny en mij een studio in de nabijheid.

Het was prachtig weer, we konden de aankomst van Sinterklaas meemaken en , niet onbelangrijk, gebruik maken van een kindvriendelijk zwembad en een speelpaleis.

Wat maakt zo'n weekend nu bijzonder?

De intensieve alledaagse omgang met elkaar levert nieuwe ervaringen op: van samen ontbijten tot slapengaan. Er ontstaat op natuurlijke wijze een orde en organisatie. Je vangt kinderen op, je voert gesprekken, je speelt en danst, je ervaart bijzonder gedrag bij jezelf en anderen (zo had ik in het schoentje van Luca een autootje gelegd, een Fiat 500, waar mamma Femke zo dol op is. Nog in de verpakking zittend voelde Luca dat het zo'n meisjes-auto was en hij begon ontroostbaar te huilen. Wist Sinterklaas dan echt niet dat zo'n auto voor hem not done was? Wat had ik gefaald!)

Dit is dus een meergeneratie gezin zoals die eeuwen geleden samenwoonde, toen niet met de luxe van vrije tijd en aandacht voor elkaar, maar wel met het oog en de zorg, het beste medicijn tegen doorgeslagen individualisme. Iedereen, van klein tot groot, leert met verschillen om te gaan, verschillen die een aparte dynamiek aan het leven geven.

Al op de tweede dag werd gezegd dat we dit gaan herhalen.

In herhaling schuilt gevaar. Je gaat vergelijken met die andere keer, de herhaling wordt gewoonte, een ritueel, dat wellicht gaat knellen.

Maar wij grootouders wensen zulke rituelen voor eeuwig.

Verhuizen

We hebben in ons 38 jarig huwelijk drie stekken bewoond: Planetenlaan 15 in Eindhoven (flat) van '71 tot '73, Velddreef 5 in Waalre van '73 tot september '86 en van '86 tot heden Gaspeldoornlaan 44.

We zijn tamelijk honkvast, bepaald geen nomadische Hilton-hoppers. Een enkele keer komt het thema 'verhuizen' aan bot, zoals bij herijking van woonwensen. 'Stad of dorp' is een vraagstelling die een enkele keer de kop op steekt, zoals onlangs tijdens ons verblijf in Berlijn. De vraag alleen al "Zou jij in een stad willen/kunnen wonen?" bezorgt me jeuk op mijn rug. Ik kom nauwelijks aan een overweging toe. "Nee, ik wil niet weg", reageer ik dan gestoken, wil van geen voordeel van stadsbewoning weten zoals dicht bij winkels en theater, minder sociale controle enzo.

Mijn korzelige reactie luidt steevast "Horizontaal verlaat ik Gapeldoornlaan 44" waarmee ik mogelijk verhuizen als afgesloten beschouw. Ook als ze plagerig persisteert met "En als we de tuin niet meer bij kunnen houden of een van ons beiden slecht ter been? Wat moeten we trouwens met vijf kamers boven? Het huis is wel erg groot voor twee personen..." weiger ik mee te gaan in speculaties . Met een 'we zien tegen die tijd wel' rond ik af.
Soms kijk ik stiekem in de Huizenkrant, en concludeer, wil met geen ander onderkomen ruilen.


Totdat ik de advertentie zag...

Mijn eerste werkplek bij het HBO, Schoolgebouw Sint Martha aan de Jan Smitzlaan is verbouwd tot wooncomplex!

Wat een toeval!

Zou dat niet bijzonder zijn?
Waar ooit mijn werkkamer was - van '86 tot '88 bewoonde ik als studierichtingsleider van de HBO J een riant kantoor rechts onder ( zie foto boven) - straks onze woonkamer, zo hield ik Riny voor. En we wonen daar dicht bij het Stadstheater, van Abbe en het Philipsmuziekcentrum. Alsof ik altijd al een cultuurslurper was geweest; wat had ik me jaren gedepriveerd gevoeld in dat boerse Valkenswaard!

Zo togen we naar de Open Dag, nu niet van de opleiding maar van 'het riante woongenot in het comfortabel appartementencomplex in de karakteristieke villawijk.'
De buitenkant ontroerde me zeer.
Binnen een schok van blijde herkenning, die al snel omsloeg tot een complete desillusie.
Waar Harrie Crijns ooit doceerde, zou ik moeten badderen; mijn kantoor zou door de naaste buur worden bewoond en de vele markante ramen keken uit op de stadswoningen, waar ooit de gymzaal en de aula lagen. Een balkonnetje, waarop honderd ogen konden neerkijken en waarlangs de bewonersauto's ronkend de parkeergarage indoken.
Monumentenzorg, zo werd ons desgevraagd gezegd, verbood een adekwate ingeep op diefstalonveilige kozijnen. De vier meter hoge ruimtes vraten energie. Hoorde ik niet ginds een stadsbus remmen?
Hevig moest ik vervolgens hoesten toen ik me bewust werd van een noodzakelijke reductie van mijn boekenbelt tot zo'n kleine 10 procent.
Woordenloos keken we elkaar aan.
De makelaar zag onze tanende belangstelling, toonde zich optimist en gaf ons verdere documentatie in de vorm van een gelikte brochure.
Terugrijdend naar Valkenswaard was het stil in de auto.
Ik zweeg beschaamd. Van mijn enthousiasme was niets meer over. We hadden tuinwerk even laten rusten voor dit Open Huis: een verloren middag...
Berouwvol keek ik opzij naar Riny die kort samenvatte:
"Geen romantische nostalgie meer en voorlopig geen andere bewoning..."


De volgende dag diende ik bij Bouwzaken Valkenswaard een tekening in voor een overdekt terras.
Aan de Gaspeldoornlaan 44!

Berliner Bilder 5. Zij die ons voorgingen

Een greep uit de vele bewoners van de Dorotheenbegraafplaats aan de Chausseestrasse.

Daarnaast ligt het Franse kerkhof met veel overleden Hugenoten.

(Brecht woonde overigens aan deze Chaussestrasse, nr 125 Brecht-Wiegel Gedenkstätte, evenals Wolf Biermann. Die laatste woonde tot 1976 op nr 131. Zijn Lp uit 1969 heet 'Chaussestrasse' 131 en is aldaar opgenomen.)

Berliner Bilder 4. Een openbaar museum

Absoluut onvolledig! Een greep uit de oude en de nieuwe doos.

1. Rote Rathaus aan de Alexanderplatz

2. Berliner Dom, bijna gesloopt onder SED regiem. Hoe protestanten ook van pracht en praal houden(?)

3. De moeite van het wachten waard: de te belopen koepel van het Reichstag, sorry Bundestag. Architect van het herstel: Norman Foster.

4. Op het voomalige niemandsland van de Potsdamer platz (Muur) werd het futuristisch Sony gebouw geplaatst

5. Tja. Ik kan het niet laten. In de raamspiegeling van de DZ Bank hét icoon van Berlijn: De Brandenburger Turm

Berliner Bilder 3. Om nooit te vergeten.

foto 1 Restant muur aan de Niederkircherstrasse. Op de achtergrond de Martin Gropius Bau.

foto 2 Hier onder puin en gras aan de Zimmerstrasse lag het Gestapo gebouw. Even noordelijker op de hoek van In der Ministergärten/Gertud-Kolmar-strasse de bunker van Hitler.

' Zand erover en dichtgooien.' (Remarque blz 154 e.v.) Hoe Berlijn worstelt met haar verleden.

foto 3 Holocaust Denkmal, 2711 betonnen zuilen, ontworpen door de Amerikaaanse architect Peter Eisenman.

Berliner Bilder 2. Interpretatie van een schuldige stad

De eerste avond.

We zijn, op weg naar Berlijn, gewapend met begrippenpaar communisme-kapitalisme.

In het eerste het beste café volg ik met een half oor een debat dat 'Zegeningen van de Val' zou kunnen heten, ware het niet dat het kritisch gemopper over en weer al snel de overhand krijgt. Zij over de kosten van huisvesting en ziekenzorg, die onbetaalbaar zijn geworden, Hij over de belastinggelden die met de Westenwind vervliegen.

Ik heb nog amper iets van deze stad gezien.

We lopen door ex-oost Berlijn en bekijken de vitrine van een kleine boekhandel hoe hier de werken van Marx en Lenin schaamteloos liggen naast recenter werk als 'Der Terror des Individualismus'.

Aan de Oraniërstrasse galmt rauwe muziek vanuit een binnenplaats. Het blijkt het kunstenaarscollectief Tageles te zijn, een vrijplaats voor experimenteerlust van anarchistische kunstenaars.

Het begrippenpaar onderdrukking-vrijheid zet zich vast.

Even verder Dussmann binnengelopen, een giga boek- en muziekwinkel aan de Friedrichstrasse. Hier liggen talloze, (voornamelijk foto-)boeken over de val van de muur. Hoe het was en hoe het geworden is.

Berlijn ís geen stad, zij is nog voortdurend in wording.

Berlijn heeft niet één gezicht, maar tientallen.

Een gezicht spreekt deze dagen: Vrijheid. Vrij om te spreken, vrij om te zien.

We zullen er de verdere week niet aan ontkomen: eindelijk heeft Berlijn iets te vieren, iets, waarvoor het zich eindelijk niet schamen hoeft: Twintig jaar Val van de Muur.

Het tweede begrippenpaar domineert.

foto 1 Potsdamer Platz, overwinning van het kapitalisme

foto 2 Tageles

foto 3 Berlijn wordt

foto 4 De val van de muur herdacht door het (laten) omvallen van 1000 2,5 meter hoge dominostenen, beschilderd door kunstenaars/kinderen uit de gehele wereld.

Berliner Bilder 1. Wir sind da gewesen!

Een museumstad als Berlijn besluip je met fotocamera op zoek naar te schieten plaatjes, die getuigen van je aanwezigheid of als interpretatie van de locatie.

Bij voorkeur interpreteer ik de locatie, enerzijds intuïtief maar ook gevoed door de informatie, die ik als voorbereiding heb doorgenomen. (Zeker lezen: 'Boze geesten van Berlijn' van Philippe Remarque! En voorts de onlangs verschenen Dominicus TXT 'Berljn', geschreven door Frans T. Stoks.)

Ik probeer anzichtkaartopnames te vermijden, maar om op elk te nemen foto jezelf of je reisgenoot te zetten als bewijs dat we er waren is het andere uiterste, weliswaar uniek maar altijd zo geposeerd en misplaatst dat ze alleen als camp het aanzien waard zijn.

"Waar moet ik je fotograferen?", vroeg Riny en ik wist zo gauw niet een goede plek te noemen. Overal stonden ze voor, die Japanners en andere wereldburgers. Voor elk driesterrenmonument was het dringen geblazen.

Toen ik een oerlelijk groen geverfd Trabantje zag, te huren per twintig minuten, stond ik klaar, een beetje lullig, dat zeker.






Nu moest zij over de brug komen en ze koos voor een van de vele plastic Knuts.



Zo hebben we ons vereeuwigd, November 2009: Cor en Riny in Berlijn.



En dan loop je op de laatste dag voor de zoveelste maal over de Weidendammer Brücke aan de Friedrichstrasse die de oevers van de Spree verbindt en herinner je de platenhoes van Wolf Biermann's L.P. uit 1976 met het lied 'Ballade vom pruissische Ikarus'. Hij poseerde daar voor de adelaar, zo herinner ik me. (Helaas heb ik die L.P.niet, wel de twee jaar later verschenen plaat 'Trotz Alledem', ook met het Ikaruslied. Op die hoes Biermann met zwarte snor zoals ik die in die tijd ook droeg, langs de mondhoeken omlaag tot de kaaklijn. Nee, er viel weinig te lachen toen)



"dann steht da der preussische Ikarus
mit grauen Flügeln aus Eisenguss
dem tun seine Arme so weh
er fliegt nicht hoch - er stürtzt nicht ab
macht keinen Wind - und macht nicht schlapp
am Geländer über der Spree "

Het symbool van hoogmoed en verlangen was in de DDR völlig leer.

"Hier", zei ik, "Zoals Biermann toen."



Ik moet nog nazoeken of het een beetje lijkt.

Een dag later....

De foto, die ik in gedachte had gevonden. Wolfje staat pal voor de adelaar. Dus, nog maar eens terug naar die locatie en dan goed gaan staan)

Allerzielen

Vandaag naar het kerkhof gescooterd, waar mijn ouders en schoonouders naast elkaar begraven liggen. Ik veeg wat gevallen bladeren van de grafstenen en lees:
links (mijn ouders): 'Agnes: geb.21/9/16 - overleden 25/11/79'; zij werd 63 jaar 2 maanden en 4 dagen. 'André: 3/10/16 - 5/1/81'; 64,3,2 oud dus.
De ouders van Riny liggen in het rechter graf: Frans: 16/3/15 - 14/2/85; hij werd 69,11,28.
Moeder Riek werd de oudste van dit kwartet: geboren 23/4/13, gestorven 26/3/85; zij haalde 71,11,27.
(In het laatste graf is ook Riny's broer Peter bijgelegd die op 4 februari 1962 omkwam bij een noodlottig verkeersongeval. Hij werd slechts 19,9,7)

Binnen zes jaar tijd waren we vier (groot-)ouders kwijt.

Ik kijk vooral naar de data van mijn vader en fluister: "Als ik volgend jaar weer hier sta pa, ben ik ouder dan jij ooit werd."
Ik zeg dat niet in trots, eerder in boosheid, nog steeds.
(Even later haal ik in de bibliotheek het Nederlands-leest-boek 'Oeroeg' op. De auteur is geboren op 2/2/18 en is still alive; vandaag 90,9,0 dus.
Zij wel.)

Nee, november is niet mijn maand.

"Alles wordt enkeling. Een eigen graf
wacht op het kerkhof zijn bewoner af."
uit 'November'van Gerrit Achterberg,
het gedicht dat vervolgens eindigt met:
"Huizen verwijderen zich van elkaar.
Wij kijken in de gaten van het jaar."
(...doordat de bladeren vallen...)

Even verderop in onze boekenkast staat 'Allerzielen' Van Cees Nooteboom: Arthur Daane's queeste, hij doolt rond, vooral in Berlijn.
Morgen vertrekken wij daarheen.
Een cadeau van mijn broers en zus bij mijn afscheid van het werkzame leven.
Naar de stad van schuld en boete, de loodzware stad, de stad die zich probeert te zuiveren van het verleden.

Het weerbericht: de hele week verder regen.

November, do you remember?

vogelverschrikkersfestival

Valkenswaard heeft iets met vogels.

Al eeuwen.

Ze heeft haar naam zelfs gegeven aan een van hen, waarmee heel wat eer behaald is.

Inmiddels zijn de valkenjacht zoals ook de sigarenindustrie verruild voor horeca en bloemencorso.

Aan het volksvermaak is onlangs het vogelverschrikkersfestival toegevoegd.

Wat een aantal jaren geleden begon als kleinschalige uitwerking van een volks idee is uitgegroeid tot een ludiek en creatief herfstfeest: het vormgeven van verjagen van al wat vleugelt.

Een bezigheid, zinloos als het leven zelf, maar het manifesteert.

Waar grote broer Eindhoven het creëren serieus en mondiaal aanpakt met de Industrial Design Week, knipogen haar zuidelijke buren met hun festival aan de Statie.

Zet de voedselbank bij je buren en je hebt even geen last van de gevederde vrienden. En och, als vijand worden die heus niet gezien, geven hooguit aanleiding om met welk materiaal dan ook te suggereren dat je in hoogst eigen persoon gods akkers kunt bewaken.

Vogels trekken zich al eeuwen niets van 'smensens schrikken aan, tonen begrip voor hun jaarlijks weerkerende ijver, die van natuurbeheer tot cultuur transformeert.

Alle vijftig dit jaar geëxposeerden zijn fotogeniek. Hierboven een selectie en geef toe, waarvan de laatste, Luca en ik in een waar interactief vogelverschrikkershuis, het minst afschrikkend is.

Ook de kraai , die kort daarna overvloog getuigde hiervan.

Zijn krassen was allerminst angstaanjagend, eerder vrolijk.

Kom daar maar eens heden ten dage mee om: een vrolijke zwarte kraai.

Dankzij ons vogelverschrikkersfestival!