Kerst 2022

Vanaf het overlijden van Femke in 0ktober 2018 vieren we met Thomas, Luca en Noa Kerst.

Om vier uur surprises en cadeaus, daarna rond een uur of zeven samen eten.

Na drie jaar is dit gezelschap van vijf met Sophie en Luna uitgebreid naar zeven.

Bij binnenkomst geeft Luna me een ei van papier-maché in een rieten mandje.. 

Wij zijn immers opa en oma kip.

Ik leid Luna naar de kerstboom met daarbij de diverse Lemax huisjes en toestelletjes.

Voor het eerst sinds jaren opgesteld, want pubers talen hier niet meer naar. 

Luca maakt met zijn telefoon het onderstaande filmpje

Rond vijven startten we met de cadeaus.

Luca en Noa hebben inmiddels de kunst ontwikkeld om volwaardig mee te doen, wat inhoudt dat hun gedichten rijmen, de surprises inhoud hebben, iets benoemen van de persoon en onderhoudend voor de anderen.

De avond heeft van vijf tot elf geduurd, inclusief  de traditionele gourmet.

Het is onmogelijk om volledig verslag te doen evenmin als het uitlichten van high lights.

Ik kies ervoor om de surprise van Luca voor mij te belichten.

De rode draad vormde mijn in de ogen van Luca precisie bij het klussen. Eerst uittekenen, uitmeten en passen en dan pas de boor erin. Te traag, overbodig ook, vindt Luca, die liever op gevoel en intuïtie werkt.

Het bewijs voor zijn gelijk is dat hij allang een buurtbibliotheek heeft gemaakt, terwijl ik me nog in de ontwerpfase bevind.

 Het plezier van de gever spat er vanaf.

 

In het kastje bevinden zich allerhande boekjes, waarvan er een de quizvragen bevatten.

De quizvragen hebben allemaal betrekking op literatuur en dat voor een jongen die vorig jaar nog een uitgesproken hekel aan lezen had!

De quizvragen leiden uiteindelijk naar het woord 'meetlint' een attribuut dat in Luca's gereedschapskist vooralsnog ontbreekt.

Enfin, bij het meetlint behoort een klein glazen potje, waarin staat dat in de blauwe slaapkamer eenzelfde potje staat. 

Dat moet ik zoeken.

De anderen weten wat dit betekent en nemen een drankpauze, terwijl ik 12 potjes vind her en der verspreid door het hele huis, wat uiteindelijk leidt naar een gigantische kist buiten bij de vijver, die met geen gereedschap netjes kan worden geopend.

Dat bezorgt Luca wel het meeste plezier: dat ik met al mijn zorgvuldigheid uitkom bij zijn lievelingsgereedschap, de koevoet en de breekhamer. 

Voor mij was het een verrassing dat één van de cadeaus in de kist een door hemzelf uitgekozen boek was, dat ik als ik zoals in vorige jaren met een gekregen boekenbon zou aanschaffen.

'Nazimiljardairs' van David de Jong, had hij van de tafel met zo'n veertig nieuwe titels, die de plaatselijke boekhandelaar had uitgestald wel de mooiste, die zijn opa zou aanspreken, had hij desgevraagd toegelicht. 

Wat een toewijding!

Het laatste cadeau van de avond is volgens traditie voor iedereen een oude jaarslot met vooraf de opdracht dat iedereen op een geeltje aangeeft  'Wat te doen met één miljoen?'

Ik spaar al jaren deze geeltjes.

Het vormt een zich in de loop der jaren ontwikkelende schat van verlangens.

Na 1 januari weet iedereen dat het leukste van het verlangen, het verlangen zelf is geweest.     

Hoeveel walging kunnen we hebben?

Rutger Bregman adviseert ons in zijn bestseller De meeste mensen deugen om niet teveel het nieuws te volgen.

Je wordt er beslist niet ongelukkiger door en in zijn stelling over deugende mensen kun je dan gemakkelijker geloven.

Zoiets als de struisvogel adviseren zijn kop in het zand te houden wil hij zijn geloof dat zand merendeels rood is, vasthouden.

Ik ben nieuwsverslaafd.

Desondanks geloof ik dat de meeste mensen en voel ik me gelukkig.

Maar af en toe wordt mijn vrolijk optimisme hevig op de proef gesteld.

Minstens een keer per week en afgelopen week zelfs twee kaar.

Hoeveel kan een mens verdragen?

'Hevig op de proef gesteld', wanneer je mentale kotsneigingen moet onderdrukken, wanneer je beseft dat jouw vrolijk optimisme een overlevingsstrategie is, een pantser dat je nu wel moet laten zakken.

(om te vergroten: muisklikken op het plaatje)

De overspannen fantasie van een langs het raam lopend stel, dat in het knuffelen van vader en dochter een pervers vrijen zien en dat melden bij de politie. 

Het kwam in hun botte hersens blijkbaar niet op dat wanneer een vader dat zou doen, hij niet de gordijnen open laat voor voorbij sluipende hulp-zedenpolitie.

'De vader zei dat zijn wereld was ingestort na de onterechte beschuldiging.'

De vader moet bij de rechter een levenslang straatverbod voor het stel eisen, hun woke-gedrag veroorzaakt walging bij onschuldige optimistische lezers.

En het tweede walgmoment van de week.

De FIFA die de video van Zelinski weigert te tonen op het einde van het beladen voetbaltoernooi  waarin hij oproept tot een wereldwijde vredeconferentie, een  soort Volkenbondje 2.0, want - daar heb je hem weer- voetbal moet niet aan politiek worden gekoppeld.

Wat een hypocrisie!

Bij het begin van datzelfde toernooi plaatste de baas van dezelfde FIFA,  de Heer gladjanus Infantino wel zijn oproep om tijdens de duur van het toernooi een staakt het vuren uit te roepen in de oorlog in Oekraïne.

De Infantilo. 

We beginnen aan een nieuwe week, op naar Kerst.

Misschien wordt het een week zonder walging, een week van Hoop dat ooit de meeste mensen mogen deugen. 

  

Wereldlichtjesdag

Gisteren was het wereldlichtjesdag.

Op die dag, de tweede zondag in december, in de avond, worden kaarsjes of waxinelichtjes aangestoken ter nagedachtenis van overleden kinderen. 

We mochten erbij zijn.

Luna ons aangewaaide bonuskleinkind vierde haar derde verjaardag.

Haar tweelingbroertje is dus drie jaar gelden overleden..

Een dag zijn, altijd een dag zijn, van tegen elkaar ketsende emoties.

De genodigden staken een voor een een waxinelichtje aan, die in een hartvorm waren geformeerd in de binnentuin van de opa en oma.

Er zijn prachtige foto's van prachtige momenten, die misschien ooit in deze stille, lege tekst gepost zullen worden.

Momenten, die draaglijker worden omdat je ze in gezamenlijkheid doormaakt

 

STED

Tot afgelopen weekend wist ik niet waarvoor het stond. 

STED.

Sterven door het niet meer eten en drinken.

Een zelf verkozen dood.

Tot afgelopen weekend had ik hierover steeds op dezelfde wijze over nagedacht.

Ik kende vele vormen van zelfdoding.

Verdeeld over twee categorieën: met behulp van de geneeskunde of zonder die hulp.

De eerste categorie, zij, die hun doodswens vervuld zien door artsen die opgeleid zijn om mensen te genezen, worden zeer nauwkeurig gescreend.

Is er sprake van ondraaglijk lijden, fysiek en/of psychisch?

Indien de artsen de wens ondersteunen, volgen verschillende methoden.

Van de tweede categorie kende ik de laatste tijd enkele voorbeelden.

Er waren verschillende manieren, de plekken waren privé of in de publieke ruimte.

Meestal schokkend voor de omgeving, vaak inhumaan.

Daar is nu de derde weg bijgekomen.

STED wordt gepresenteerd als humane suïcide zonder oordeel van een ander.

Medische begeleiding is nodig in de vorm van slaapmiddel of pijnbestrijding.

Als voorwaarde geldt in absolute zin, dat de drager van de doodswens overtuigd is van het recht op zelfbeschikking. 

Hij/Zij/Het is eigenaar van het lichaam en kan daarover als enige beschikken.

De ander heeft daarover niets te zeggen, hoewel begrip support genereert. 

(Hier betreed ik even het persoonlijke en stel me de vraag of ik in volle overtuiging en volmondig de zelfbeschikking aanhang. Ik twijfel, ik mis de binding met de wereld, mijn omgeving, mijn naasten. Ik mis hun stem.)

Het besluit is genomen, de omgeving in kennis gesteld.

Je weet dat de STED je gemiddeld veertien dagen kost om vol te houden dat je de juiste beslissing hebt genomen en dat je volhoudt, ondanks dat - ik weet dit nu -  in je mond het gevoel van een uitslaande brand plaatsvindt, het blussen met het minimum van vocht mag plaatsvinden -..

De omgeving die tenslotte met verdriet en met berusting en wellicht opluchting het einde constateert, een mengeling van emoties om gek van te worden, die het zinloos weet om zich nog bezig te houden met de vraag of ooit, ergens de doodswens gepareerd had kunnen worden.

(Toen ik enige jaren geleden in deze blog mijn houding in de toenmalige filosofische discours van de Levenskunst uit probeerde te drukken en te dragen heb ik aantal mailwisselingen gehad. 

Zij begreep die Levenskunst niet, betwijfelde het ware bestaan ervan. 

En ik begreep niet dat er iemand bestond die zoiets denken, beleven kon. 

Ik besefte dat het zou leiden tot een tegendraadse Socratische vragerij, tot een niet tot elkaar komende discussie en ik ben na twee mailtjes gestopt)

Na STED zijn er achterblijvers.

Ze weten nu wat STED is en inhoudt

Ze hopen dat het leven hen gunstig gestemd zal zijn en dat hun dood er is voor hun doodswens.