Familiereünie in Joure

Mijn ouders hadden 12 kinderen.

Ooit waren we met onze relaties met 24 personen.

Op de groepsfoto hierboven -genomen in hotel Héja in Joure - waar we de nacht hadden doorgebracht tellen we 11 personen.

Mijn jongste zus, die met haar man tot de harde kern behoren, moest op weg naar Friesland naar huis terugkeren met griepklachten. 

Zij zouden de groep van 13 completeren.

Een schoonzusje moest dit weekend werken, wat de harde kern op het getal 14 brengt.

En een schoonzus was onlangs overleden.

Er ontbreken dus 9 familieleden vanwege de hen moverende redenen.

Als goede mensen, zoals we ons voelen houden we de deur voor verloren zonen altijd open.

Tot zover de kwantitatieve groepsgegevens.

We kwamen drie jaar geleden voor de 25-e keer steeds in het derde weekend van januari bij elkaar.

Toen volgden de twee corona-jaren.

Dit jaar is het de 26-e keer, voor de tweede keer in Friesland, dicht in de buurt waar onze schoonzus is overleden.

Behalve deze aangewezen plaats in Friesland waren er nog twee wijzingen ten opzicht van de overige 25 weekenden.

We zouden niet twee maar één nacht verblijven.

En er was geen avondprogramma - voorheen de eerste avond het presenteren en opmaken van de creemers-geschiedenis, de tweede avond, de familie-avond geheten met allerhande spelen en quizzen met op het einde prachtige prijzen.

'Eens kijken hoe dat uitvalt', was de motivatie van het vaste kwartet van de organisatie.

Met een lichte activiteit zou de reünie starten.

Die lichte activiteit was een bezoek aan het museum in Joure, met veel Douwe Egberts, klokken, potten pannen, blikken. 

Kringloopwinkels verspreid over diverse oude onderkomens van de koffieboer.

Gratis toegankelijk voor museumjaarkaarthouders en vrienden van het museum Joure. Dat laatste was door de altijd assertieve, op korting beluste schoonzus gezien als de vriendenloterij. 

De hoogste vorm van interactie, waar een moderne attractie naar moet streven vanwege levensvatbaarheid bestond uit het proeven van koffiebonen.

Bij de entree van 9 euro was een kop koffie inbegrepen.

Vanaf de museumkantine startten de gesprekken, die een enkeling had voorbereid door een stapel foto's aan de buur te tonen, anderen bedienden zich van de beelden in de galerij op de smartphone.

Grootouders zijn enthousiaster in het tonen van foto's van hun kleinkinderen dan het bekijken van die van anderen.

De toon was niet altijd zwaar, waarbij existentiële thema's niet werden gemeden.

Het sterven van onze schoonzus werd decentraal beleefd en daarmee herdacht.

Wat moet verder worden vastgelegd voor ons collectieve geheugen?

Dat het eten in De Jongens van Joure prima was, dat de kamers wat klein uitvielen, de bediening in het hotelfoyer allervriendelijkst was en het ontbijt...?

Och, relevanter is de evaluatie: dat het goed was geweest. 

In samenzijn wordt de lichte wanhoop van het ouder worden draaglijker.

We blijven doorgaan, doorgaan...

Volgende jaar de 27-e, in de formule van de 26-e reünie.

   

   

Creemersgeschiedenis

 De zwart-witte trouwfoto van mijn ouders, ingekleurd.

Zij trouwden op 20 - 8-1941 voor de wet, een dag later werd het kerkelijk huwelijk voltrokken.

Wij vierden hun huwelijksdag jaarlijks op 21 augustus.

De afgelopen week me bezig gehouden met het 38 e hoofdstuk van de familiegeschiedenis, die ik post op de blog creemersgeschiedenis.blogspot.nl

De laatste hoofdstukken beslaan steeds 5 jaren van de nazaten van Creemers- van Montfort.

Mijn ouders kregen 12 kinderen, twee meisjes, de rest jongens.

Het was de gewoonte dat op de jaarlijkse familiereünie, die medio januari plaats vond, de deelnemers een presentatie verzorgden van de jaren, die aan bod waren. 

Ik maakte er een verslag van op de blog creemersgeschiedenis.

Tot Corona roet in het eten strooide en de reünies van 2021 en 2022 werden gecanceled.

Mijn familie werd gevraagd om toch door te gaan met het belichten van het aan de orde zijnde lustrum.

We zijn inmiddels aanbeland bij de jaren 2000 tot en met 2004.

Als inleiding schrijf ik een decorstuk waarin kond worden gedaan van de ontwikkelingen in de wereld. 

Als documentatie gebruik ik de uitgaven van  'Het aanzien van...' 

Voor mijn/onze geschiedenis werk ik volgens de methodiek: eerst uit ons geheugen optekenen wat we van die periode ons herinneren, dan bladeren we door onze fotoboeken en tenslotte lees ik mijn dagboeken uit die tijd.

Vanaf het volgende lustrum komt er nog een bron bij: mijn blog Gaspeltuin waarmee ik medio 2007 ben begonnen.

In die jaren 2000 - 2004, waarin mijn laatste jaren op de Pabo en de start van het Biloba project,  heb ik erg veel in mijn dagboeken geschreven. 

Het verschil tussen wat is ons geheugen was opgeborgen en wat ik uit mijn dagboeken naar boven haalde is voor deze periode gigantisch.

Maar Highlights  worden niet opgehaald, die zitten stevig verankerd in ons geheugen: de borstkanker bij Riny en later het trouwen van Thomas en Femke, de verhuizing van David en Karlijn, Riny's stoppen met werken en mijn overstap van de Pabo naar Biloba. 

Wat opviel was dat we in de periode heel veel in de tuin werkten en heel vaak op vakantie gingen.

Ik heb mijn broers en zussen laten weten dat ik om de geschiedenis in te halen graag een versnelling wil gaan werken en dit jaar in juli de jaren 2005 tot en met 2009 wil vastleggen.

In 2024 volgen in januari de jaren 2010 tot en met 2014 en in juli 2015 tot en met 2019.

In januari 2025 de laatste vier jaren 2020 tot en met 2023.

Vanaf 2026 zullen we jaarlijks het jaar ervoor verslaan.

En dat alles Deo Volente.

Ik zal in 2026 80 jaar worden.

D.V.    

Kandelaberen

Het is een fraai woord: kandelaberen, wat staat voor het snoeien van een boom tot een kaarsvorm.

Tussen het kippenhok en de tuin van de achterbuur staan twee bomen, die om de zes tot acht jaar gekandelaberd moeten worden.

We wonen ruim 36 jaar aan de Gaspeldoornlaan.

De bomen waren toe aan de vierde beurt.

De eerste keer kortwiekte ik ze in mijn eentje. Ik was begin veertig.

De twee volgende keren hielp mijn neefje, inmiddels neef, Rik me.

Eerst stond ik op de ladder, de tweede keer stond Rik boven en was ik zijn knecht.

Want wie zaagt is de baas.

Ik dacht bij die derde keer: 'Dat is de laatste keer.'

Dat was zo'n  tien jaar geleden. 

Maar de bomen raakten hun vorm kwijt.

Dus had ik de keus: tuinman of Luca.

Is het verantwoord om een 16 jarige met een ketting-snoeizaag de boom in te sturen?

Na wat grondoefeningen is het antwoord 'ja'.

Het is de kunst om de takken noch bij de buurman noch op het kippenhok te doen belanden.

Luca toont zich een ware acrobaat, die met veel inzicht in diverse technieken tak voor tak zonder enige schade op de gewenste plek weet te brengen.

We hadden er twee dagen voor uitgetrokken om te kandelaberen, de dikke takken te zagen en de rest te hakselen.

Grote spelbreker was het weer.

Regen en vooral de wind maakte verder werken afgelopen woensdag onverantwoord.

Nu rest ons nog een pluk aan de linker boom.

Maar veel of weinig takken, het blijft kandelaberen.