Gestoord

Toelichting bij de foto's van boven naar beneden.

Foto 1.
Ter voorbereiding van ons bezoek aan Bert en Winnie in het Friese Donkerbroek in mijn diadozen gedoken om herinneringen aan ons gezamenlijk verleden te zoeken. Gedigitaliseerde dia's lenen zich voor bewerking. Bovendien kun je ze delen met anderen zonder die beelden kwijt te raken.
Ik ben een prettig gestoorde verzamelaar, houd me krampachtig vast aan de dingen uit het verleden; ik orden, rubriceer en catalogiseer de achter me liggende paden, zodat ik verder kan reizen. Mijn zwerven is vastgelegd in routekaarten met relicten.

1974: Met hun kinderen Duco en Martijntje naar de broer van Winnie, die in het verre Gallicië woont, gereisd. Riny was in prille verwachting van Thomas, iets wat we nog niet wisten toen deze dia werd genomen.

Met Amy Winehouse en Breivik in mijn hoofd afgelopen zondag afgereisd naar Groningen, waar we twee nachten zullen verblijven, vooraleer we het voertuig richting Friesland/Donkerbroek sturen.
Niet normaal, gestoord, gekte als bedreiging voor jezelf of voor de ander, oorzaak van losgeraakte draden in het brein, verkeerde programmering en triggers als misvormd verleden, drugs, verknipte gedachten...De hele tocht naar het Noorden, 250 kilometer lang, blijft het regenen en sombert het in mijn verstoord brein.
Ik herinner me de poster 'Ooit een normaal mens ontmoet?', gedrukt op een spiegelend oppervlak, waarin je vaag jezelf ontwaarde. Jezelf als normaliteit, waar ieder ander van afwijkt.
Inmiddels is het spiegelbeeld van normaliteit vervaagt in een abstractie waarin geen enkele verzameling meer past.
Laten we het simpel houden en stellen dat iedereen gestoord is. De kwestie is hoe we met die gestoordheid prettig omgaan.

Ook in Groningen regent het.
In het Groninger Museum is het druk.
Velen zijn hierheen gevlucht.
In tegenstelling tot het van Abbe heeft dit museum voor elk wat wils.

Ik droom weg bij de steeds wisselende kleurenpracht én de begeleidende muziek bij de gigantische Vuurvogel van van Durmen (foto 2 en 3).
Uit het as zal steeds een nieuws herrijzen.
Ik hoop dat Stoltenberg de kracht van de saamhorigheid oproept in plaats van de haat en agressie van Bush en Wilders.

Ik dwaal door de ruimten met de schilderijen van de Groningse schilders, de Ploegleden als Wiegers, van der Zee en Werkman, beland in de zalen met de grote foto's van de Chinese kunstenaar Chi Peng 'Me Myzelf and I' met onder andere metamorfoses van hem naar half vrouw, half man. Verbeelde androgynie, gesublimeerde subnormaliteit?
Ik maak geen foto's van foto's.
Het zijn als gedachten over gedachten van de werkelijkheid.
Drosteffect tot het oneindige, tot waar de greep verloren raakt.

Foto 4 tenslotte.
Uit de de verzameling 'Material World', beelden gemaakt van verschillend materiaal.
De toeschouwer kan door een ship voor een in de zaal gemonteerd GM zendertje te plaatsen zijn eigen collectie beelden opslaan en versturen naar zijn e-mail adres. Ik wordt geraakt door de ontwerpen van jurken (!) van Iris van Herpen en sla ze op op mijn GM ship. Ik neem foto's, wil ook mijn eigen keuze, standpunt en belichting vormgeven.
Foto 4 is er een uit mijn eigen vertaling, niet het algemene beeld, maar dichter op de huid, dichter op het materiaal.
Zoals ik het zie, zoals ik het wil zien.

Uniek, abnormaal, een beetje gestoord, niemand tot last, mezelf tot lust.

De transparante mens en het vertrouwen

Kinderfeest en begrafenis volgden elkaar afgelopen week op met interval van een dag.
Van de eerste bijeenkomst maak je beelden, waarop de georganiseerde vrolijke chaos zichtbaar is en je plaatst ze op deze weekblog.
'Noa met opa Frits' bezig de drie kaarsjes op haar feesttaart aan te brengen.
Zou Noa in de toekomst mij vragen om welke reden dan ook deze innige omarming uit deze blog te verwijderen en zou ik dat doen?

Een verzoek om van de blogtekst van 31 augustus 2010 de foto's te verwijderen bereikte me na de crematie van oud-collega Han van B. Voor degene, die het verzoek deed blijkbaar een belangrijke, voor mij op dat moment tamelijk triviale vraag.
Als je niet voor spontaan negeren kiest, brengt dat verzoek je echter, hoe summier ook gesteld, tot uiteenlopende overwegingen.

Ik heb de foto's tenslotte verwijderd en de overweging daarvoor in een P.S. aldaar aangegeven.

Als de motieven duister zijn, stel je om te begrijpen een aantal hypothesen voor zo'n verzoek op.
Eén ervan is het gevecht, de strijd om jouw openbaarheid, die door internet en vooral de zoekmachines gigantisch vergroot is, onder contrôle te houden. Zeker, bij het natrekken van referenties wordt niet alleen gekeken naar de door betrokkenen zelf opgemaakte profielen van hyves, linkedin of facebookprofielen maar wordt via de zoekmachines allerhande informatie ontbloot.

De transparante mens.

Privacy staat niet alleen onder druk door de vrijheid van meningsuiting, maar nog meer door het medium internet zelf, zo, dat het de vraag is of die nog adequaat beschermd kan worden.

Time changes.
Bij de crematie van Han werden foto's uit zijn leven op een enorm flatscreen vertoond.
Zo had Han dat gewild.
Zo'n laatste ritueel biedt de mogelijkheid voor een gezamenlijk eerbetoon en je zoekt er de troost, troost om de overledene los te laten, troost om het schijnbaar schamele levenslot.
De foto's die werden getoond boden me, met de teksten van familie en vrienden, troost omdat ze transparant maakte dat Han zijn leven geleefd had en dat dát het leven zinvol maakt.
Han heeft geleefd als een heer, zoals Nietzsche bedoelde, geen slaaf van morele chantage, angst of welke afhankelijkmakende confrontatie dan ook.

Bovenstaande is niet bedoeld als een necrologie voor Han, maar (alweer) als een voorlopige stand van zaken van mijn eeuwigdurende zoektocht naar het ware, goede en het schone.

De toewijding naar elkaar op Noa's feest geeft me vertrouwen in haar toekomst, dat ze later bij het zien van bovenstaande beelden niet zal grim- maar zal glimlachen.

B&B bij C&C

Het voorseizoen zit erop.
De caravan staat op stal.
Nog eenmaal aan het strand gezeten om de zon in de zee te zien verdwijnen en natuurlijk de obligate kitsch-picture geschoten: late wandelaars tegen het oranje-warme decor van de avond.
Op de foto erboven: Riny voor een voortentloze Eriba. Is dit de laatste keer geweest dat we in redelijke harmonie ons voorseizoensverblijf afbraken vooraleer het mobiele geheel wordt overgedaan in handen van Thomas?
We hebben er vrede mee, dat we deze caravantijd zo kunnen afsluiten, het heeft daarentegen ook iets nostalgisch, dus droevigs: de mooie tijd die achter ons ligt.
De uitdaging verschuift dit sentiment naar de achtergrond: hoe gaan we in de toekomst reizen?

Afgelopen weekend een bijzondere B&B: drie generaties vrouwen logeerden op de Gaspel: Oma Anke, geweldig opgeknapt door vitamine V, tien dagen Italië met Clemens, moeder Steffie, met een handelingsrepertoire van een volleerde kraamhulp en de jongste telg, Anne Flow, koud drie weken oud met een rotsvast vertrouwen in een goede zorg van oma en mama, zodat ze haar leventje verdeelt in een ritmisch schema van drinken en slapen. Zelfs het minste huiltje werd niet gehoord.
Op de foto showt een trotse en gelukkige oma haar eerste kleinkind.
Als ze bij het afscheid zeggen dat ze allen geweldig hebben geslapen overdenk ik de mogelijkheid om het achterste deel van ons huis meer rendabel te maken door een B&B te starten. Nu nog verzinnen wat we aan logé's zoal te bieden hebben.
Een mooie tuin ten zuiden van de meest slimme area van de wereld, startpunt voor een rustieke fietstocht door de Kempen en/of uitgaan op de Valkenswaardse markt met de hoogste cafédichtheid van Nederland?
B&B bij C&C. (Riny's geboortenaam is Catharina)

Eerst maar eens nadenken over mijn unic sellingpoint voor C3 (Cor Creemers Consult) danwel C4 (met Coaching erbij).

samenloop en toeval

We noemen het toeval.
Meestal is het onze gevoeligheid die in een kort tijdsbestek dezelfde voorvallen signaleert.
Wij zijn zelf de bron van het toeval.

Mijn blog van twee weken geleden maakte gewag van mijn leeservaring over levenskunst, in het bijzonder naar aanleiding van de mooie verkenning van Joep Dohmen in 'Tegen de onverschilligheid', waar ik toen halverwege in was geraakt.
Vorige week 'moest' ik schrijven over Vriendschap.
In dezelfde week begaf ik me op Facebook en maakte kennis met dat fenomeen, hoe je daar van jezelf een profiel aanmaakt, hoe je er digitaal vrienden 'aanmaakt' en wat er met die vrienden gemaild en gedeeld wordt. Zo weet ik sinds kort dat mijn nichtje bijna 200 vrienden op facebook heeft, dat ik verreweg de oudste van mijn overigens kleine vriendenkring ben en dat daar de meest voorkomende boodschap "Vind ik leuk" luidt.
Over de bijzondere en schamele relatie tussen vriendschap en facebook schreef onlangs de filosofe Stine Jenssen een essay.
Digitaal contact is nog geen analoge vriendschap.

Inmiddels ' Tegen de onverschilligheid' uitgelezen met schokken van herkenning en vele ideeen (ik schrijf dit op de camping in Groede op een Mac en weet hierop het trema-teken niet te vinden) om verder te lezen opgedaan. Alweer geraakt door Charles Tayler, nu door zijn kritiek op de invulling van het Zelf volgens neo-liberalen en conservatieven. In zijn verkenning naar authenticiteit en uitgaande van relatieve autonomie van het zelf bepleit hij spirituele en religieuze verbindingen. Ook zal ik ' Spiritueel door de overgang' van Lisette Thooft lezen (verschijnt 15 juli), waarin ze volgens een vooraankondiging in de Volkskrant van gisteren, betoogt dat ik als babyboomer na een cynische fase in de spirituele geraak.

Lezen om mezelf te begrijpen.

En dat valt allemaal zomaar tegelijkertijd op mijn bordje ' Levenskunst'.

En wat te zeggen van het toeval, dat het laatste hoofdstuk van Dohmen over vriendschap handelt?
Over haar deugden en agenda's.
Een feest van herkenning!

Nu wil ik vriendschap.
Maar enkel analoog.