Verstoorde planning

Je weet het natuurlijk, door ervaring geleerd: de toekomst laat zich slechts ten dele plannen.
De 'mannen', Thomas, David en ik, zouden dit jaar het kerstdiner verzorgen.
Kreeft zou het worden. Over of die levend in het hete water zou worden bereid, waren we het nog niet eens.
Een en ander zou nog moeten worden nagezocht.

En ineens staan toekomst en dus ook planning op losse schroeven.
De Kerst kwam weliswaar zoals altijd, onvermijdelijk; de fysieke wereld was na 21-12 nog niet vergaan.
Denken over later met weinig grip, vraagt om afleiding.
We zullen, zoals vastgelopen psychotherapeuten voorhouden, 'de momenten moeten pakken'.

Kerst 2012, onder de kerstboom voor ieder slechts één cadeau.
We hebben in onze voorbereiding meer aandacht gegeven aan een spellencircuit dan aan het eten. Voor dat laatste vallen we terug op de oude, beproefde formule van het gourmetten.
De kleinkinderen houden we in een gareel van puzzels, poppenkast en sjoelbakken.
Femke kan in zekere rust haar middagslaapje pakken.
Op de onderstaande foto's tonen Noa en Luca vol trots het resulaat van turen en proberen.

Cadeaus worden onder regie van het oudste kleinkind Luca uitgepakt.
Thijn krijgt daarbij hulp, die hij met moeite aanvaardt.

Als ieder tevreden zijn cadeau verder inspecteert, gaan Riny en ik aan de slag om het eten op tafel te krijgen.
Pas nu ontdekken we dat het gourmetstel het begeven heeft. Jaren geleden kapot in de doos terug gestopt?
De Princesplaten vangen het euvel op.
De elf gasten vragen weer meer ruimte op aan de dis dan de vorige keer. We halen uit de schuur de oude keukentafel om bij te zetten.
Dan bekent een aantal gasten een beetje ziek te zijn, weigeren sommigen de te zoute worstjes, er wordt gevraagd om grote pannenkoeken, die Karlijn inderhaast op het keukenfornuis bereid.
Ik weet weer waarom we jaren geleden het gourmetten hebben afgezworen. De kamer hult zich in een stinkende vette walm.
Noa peutert wat ze niet lust van haar bordje en probeert het op het bord van haar buur te dumpen. Die daarop hevig protesteert en onder tafel duikt.
Phiene zegt nodig te moeten poepen en vraagt oma mee voor de afwerking. Zoë vraagt enkel om een beetje sap, zelfs chips erbij is haar te veel.
Thijn raakt de chaos allerminst. Op elke vraag of hij nog iets lust, knikt hij enthousiast van 'ja'. Een gedeelte ervan verdwijnt onbereikbaar voor zijn na-graaiende handen op de grond.

Het toetje, ijs naar keuze, kan worden verdiend in een avondspel. Buiten, zo houd ik de op mij gerichte ogen voor, liggen schatten - grote glimmende knikkers uit de nalatenschap van mijn zonen - die met behulp van bij schijnende zaklampen moeten worden gezocht.
Nog voordat ze buiten staan is het verhaal bijgekleurd: Noa weet te melden dat het de buit betreft van inderhaast gevluchte boeven. Dus moet de bende van vijf door de beide vaders worden begeleid. De boeven zijn echt allang gevlucht houden ze hun bange kroost opbeurend voor.

Intussen, aan de halflege dis bezweren oma en haar schoondochters in karige woorden het lot. De ware woorden leenden zich voor geduldig papier dat onder de kerstboom is gelegd.

Na de aftocht wacht het resultaat in tastbare chaos. Het slagveld van het bezoek.
Ruimend raak ik in gedachten.
Het was goed ondanks de verstoorde planning.

Waarover men niet schrijven kan...

De donkere dagen voor Kerst waren nog nooit zo schemerig somber geweest. Na het bericht over Femke, onze schoondochter, ontbrak het ons aan elke lust. Maar we hadden een afspraak met Gerd en Mariës (zie blog dd 23-05-'12) gemaakt (zie foto 1). Ook had men ons proberen te troosten met 'afleiding kan geen kwaad...' en 'het is nu vooral wachten op de behandeling...'
Dus waren we naar Maastricht afgereisd.

De ontmoeting met met mijn oude vriend en zijn vrouw leidde ons niet af, gaf ons juist de ruimte over de onvolmaaktheid van het leven te spreken.

Hij had me gemaild dat hij het besluit had genomen om zijn zeer zeldzame verzameling gesigneerde boeken veelal met persoonlijke opdrachten te laten veilen.
Wilde de oude man schoon schip maken voor de dood hem grijpen zou en onwetenden zijn verzameling bij het oud papier zouden zetten?
We hebben erover gesproken. Over leegmaken, een plotseling inzien, de wending die je je nog toestaat.
Het vergaren, het bezit, zijn lust en zijn leven achter zich te laten.

Meer nog spraken we over ons gezamenlijk verleden, over onze toenemende kwalen, over de kwaliteit van de gezondheidszorg en over het ouder wordende gestel.
Over wat onvermijdelijk is in de winter van ons leven.
En dat bracht ons toch nog op waarover wij terughoudend wilden zijn: een schaduw in de zomer.

Op het einde van de uitgebreide lunch bezochten wij, de oude, kromgetrokken agnostici, naar De Sterre der Zee om daar in die kapel, waar zovele ontgoochelden verhaal komen halen, een kaars op te steken.
"Vind je het niet hypocriet en laf van me ?" vroeg ik hem na afloop.
Hij antwoordde voor zichzelf.
Dat hij zich daar kon concentreren op die Ander.
Hij vergat dan de zorgen om zichzelf.

Maastricht heeft vele kerken.
Aan het Vrijthof in de St. Servaaskerk, ook daar, heb ik waxinelichtjes opgestoken. Ze vroegen 50 eurocent per lichtje, er was niemand om mijn euro te wisselen.
Dus ontstak ik aan beide zijden van het houten beeld een lichtje, ging op afstand staan en nam een foto (foto 2) ten bewijze voor wie ginds om gunsten gaat.

Ik ben, geloof ik, het ware bidden verleerd.
Hem vermanen durfde ik ook niet goed.
Dus hebben we als twee oude mannen elkaar in de ogen gekeken.
Hij leek het te begrijpen, St. Servaas.

Hij wil zich voor meer inzetten dan Maastricht.

Kabbala

Vandaag is het dan zover 12-12-'12.
Magische getallen in het begin van een eeuw, mooie dagen om te trouwen bij voorbeeld, gemakkelijke data om te onthouden.

01-01-'01, weet je nog? En de tweede februari van 2002 en de derde maart van het jaar erop.
Vandaag is het dan de voorlopig laatste in de rij. De volgende serie zal ik niet meer meemaken.
In de toekomst zal me mogelijk worden gevraagd wat ik deed op de twaalfde van de twaalfde.

Wat mijn voornemens betreffen is het een dag zoals een ander: krantje lezen, sudoku maken, hout in de kachel om 's avonds te ontsteken, kippen en konijn eten geven, blog schrijven, Het Goed bezoeken, wat in de tuin rommelen, uurtje fittnes, boekie lezen.
Tussendoor eten en drinken.
Dat was 12-12-'12.
Het bijzondere moet van buitenaf komen.
We wachten af, hebben we geen invloed op.

En wat te denken van 21-12-'12?
Bijna net zo fraai als 12-12-'12.
Weet je nog dat de wereld toen verging zoals sommigen op een Mayakalender hadden gelezen?

Ik behoor niet, zoals Harrie Mulisch tot de Kabbala freaks, zij die de geheime leer van de getallen - het gegoochel met cijfers - aanhangen; ik vind het hooguit vermakelijk, daar, waar anderen "da's toch sterk" zeggen.
De voorspellers zullen na de 21 december aantoonbaar ongelijk hebben, hoewel ze zich zullen haasten om een nieuwe datum voor hun Apocalyps te prikken.
De achteraf verklaarders hebben natuurlijk altijd gelijk.

12-12-'12 was een bijzondere dag.
Wie zou dat durven te weerspreken.
Ik ga mijn dag leven...

Surprise weekend

Wij wisten het al maanden tevoren.
Wij waren de 100 genodigden voor een surprise-party ter gelegenheid van de 60-verjaardag van mijn broer.
Hoe zal zo'n party vallen, die eigenlijk meer past bij 18 jarigen?

André Aleman, in 'Het seniorenbrein', stelt ter geruststelling dat ouderen beter kunnen omgaan met emoties.

Wij, centauren, in volledige stilte wachtend in omhullende duisternis van de feestzaal, onderdrukten in onwennigheid ons gegiechel, barsten los in een luid 'surprise' en zongen bij binnenkomst van de jarige - eindelijk mochten we onze aanwezigheid kenbaar maken - uit volle borst het lang zal hij leven. Van de weeromstuit drukte ik slechts eenmalig achteloos op de ontspanner van mijn fototoestel terwijl het kleinkind voor de lens op opa afsprong.
Mijn broer getuigde van Alemans correcte bewering door weliswaar verrast, maar gepast rustig te reageren, waarbij hij vooral liet weten verbaasd te zijn over zijn onnozelheid, hij die niets, maar dan ook niets in de gaten had gehad.

Het feest speelde zich af in hotel De Beyaerd nabij Harderwijk, hetgeen ons een weekeindje Veluwe bood.
Zo konden Riny en ik op zaterdagmiddag (eindelijk) enkele kilometers verderop in Lelystad eindelijk het schip 'De Batavia' bezoeken (foto 2).
Met een schok van herkenning, ik had immers tijdens mijn research over de ondergang van dit schip er weken lang in gedachten vertoeft, knalde ik in het donkere koedek zeer pijnlijk met mijn hoofd tegen een balk. Een pijnlijke gewaarwording, hier verbleven de tientallen soldaten dus een half jaar! Hier sliep mijn held Wiebe Hayes uit Winschoten! Een diepe emotie maakte zich meester over mij.
Zondag op de terugweg het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem bezocht , die een bijzondere tentoonstelling had ingericht over het neorealisme in Nederland met als titel 'In de schaduw van morgen', een herhaling van de spraakmakende expositie uit het begin van de jaren zestig, toen het neorealisme nog sterk gerelateerd werd aan de Duitse onderdrukking. Waardoor is mijn jeugdige adoratie voor deze stroming in de loop der tijden verdwenen? Wat blijft is de bewondering voor de techniek, het ambacht van Willink, Fernhout, Ket e.v.a. , maar een emotie roept hun werk nauwelijks op.
Zoals op foto 4 te zien is, waar R. naar het realisme buiten staart naar de Waal en haar natte uiterwaarden, waren de weergoden niet in de stemming dit surprise-weekend op te leuken met schoon weder.

Maar het deerde ons niet, want wat hebben we genoten, emoties opgedaan en verwerkt...en, o troost, we zijn inmiddels zo oud, dat we er beter mee kunnen omgaan dan ooit.

FesThijn 2

Zaterdagmiddag...
Thijn staat voor het keukenraam en wil, net als de avond ervoor, toen hij parmantig en vol vertrouwen, gewapend met zaklamp de donkere tuin verkende, naar buiten. Maar het regent een beetje.
'Nee, we gaan niet naar buiten, want dan word je nat en ziek', zegt oma. Hij schikt zich in zijn lot, maar wil graag naar de kippen en het konijn kijken als opa ze voedert.
Als ik een beetje doorregent binnen ben neem ik de drie foto's van hem met verschillende voorzetsels: in, door en aan het keukenraam.

De volgende middag is opa ziek.
Ik kan niet anders dan het bed induiken.
Riny kan sinds november 2011 nog niet goed omgaan met een ziekte van haar man.
Ze wil de andere oma bellen, maar weet niet waar de door Karlijn zo fraai geordende logeergegevens liggen en belt...- zo werkt paniek - naar de skihellingen van Kaprun!

Enfin, oma Magriet staat binnen een half uur bij ons aan de deur om Thijn op te halen. Zijn twee zusjes liggen achterin haar auto, moe van de filmmatinee, te slapen.

Als ik veertien uren later wakker word is de vogel gevlogen, de voorgenomen fotoshoot in het water gevallen...

Nu heb ik alleen de resultaten van veelbelovende tryouts.

Thijn, wanneer kom je voor de shoot?

Opa is beter.

FesThijn 1

Omdat de ouders een lang weekeinde wilden skieën, logeerde Thijn vanaf donderdag in Valkenswaard.

Ik had me voorgenomen om de laatste dag, de maandag, te besteden aan een fotoshoot. Je kleinkinderen zijn namelijk de mooiste kinderen die er zijn..., vindt elke grootouder.
Om hem te wennen aan opa-met-toestel begon ik vanaf de eerste dag te fotograferen.

1. Donderdag. Zijn vader is nog niet weg of hij duikt in mijn leesstoel en weigert deze aan me af te staan. Eerder deed zijn inmiddels grote neef Luca precies hetzelfde.
2. Vrijdag. 'Thijn lezen', en hij haalt achter de schuifdeur van de speelkast het puzzleboekje van Pinokkio.
3. Even later...'Wat doe je opa...?' Hij wil het resultaat zien en draait aan mijn hand. Zijn fotograferende moeder heeft hem vertrouwd gemaakt met het resultaat op de achterkant.
4. Tegen de avond. Spelen met auto's op de salontafel, waarop de bordplaat ligt met de wegenmat.Wij zijn kinderopvang-proof.

Met zo'n knulletje zullen we maandag gemakkelijk halen...

kleinkinderen op bezoek

Sinterklaas is nog niet in ons land gearriveerd, maar bij het plaatselijke tuincentrum is de kerstmarkt al weken geleden geopend.
Als de kleinkinderen op bezoek zijn, wandelen we er via het bos naartoe. Al lopend doen we spelletjes. Bij de markt aangekomen willen ze allemaal in het winkelwagentje. (zie foto 1)
Naar ons huis terug moet ieder weer lopen.
Als ze na het bezoek met Davuid en Karlijn in de auto wegrijden is het snel gebeurd met hun energie, getuige foto 2 die David me toestuurde.

Voorspelling

De politicus belooft een mooie toekomst.
Vooraf aan de verkiezingen schetst hij krachtig dat het tijdperk van verandering en hoop zal aanbreken. Mits men hem kiest. Hiermee lukte het Obama voor de tweede keer.

Nu de kiezer hier te lande zijn keuze heeft gemaakt en de politicus op het pluche is gezeteld, wordt de toekomst somberder, spreekt hij van dunne ijslagen en zwaar weer. Hij weet dat een pessimistische voorspelling uitkomt of vergeten wordt.
Ruttes rem.

Voorspellingen boeien me.
Komen ze uit?
Waarom worden ze gedaan?
Waarop zijn ze gebaseerd?

Een aantal hypothesen:
- voorspellingen komen net zo vaak uit als dat ze niet uitkomen.
- pessimistische voorpellingen hebben uiteindelijk meer kans om uit te komen.
- er wordt veel voorspeld omdat het niets kost.
- een voorspelling roept een tegenvoorspelling op.
- voorspellingen worden nauwelijks geëvalueerd.
- een voorspelling kan het beste genegeerd worden.
- er wordt meer voorspeld dan goed voor ons is.

Waaom worden voorspellingen gedaan?
- men hoopt op aanzien bij gelijk.
- de onderbuik boert omhoog, terwijl het aan argumenten ontbreekt.
- bespelen van de angst voor eigengewin (de politicus)
- onkunde over heden en verleden worden gemaskeerd.

En dat allemaal meestal gebaseerd op gevoel tussen angst en hoop.
(Een enkele keer wordt een voorspelling gedaan op basis van gegevens van het nu, waardoor er een waarschijnlijkheid ontstaat en om achteraf als de voorspelling niet uitkomt de ontbrekende en onwetende schakels te kunnen duiden.
Voor de korte termijn is het weerbericht hiervan een voorbeeld.)

Ik las gisteren 'Van Bismarck tot Hiler. Het Duitse Rijk 1871-1945. Een terugblik' van de Duitse geschiedkundig zeer goed onderlegde journalist Sebastian Haffner (1907-1999 pseudoniem voor Raimund Pretzel). Het is zijn laatste publicatie, verschenen in 1987, en bestaat uit een scherpe analyse van de recente duitse geschiedenis, een geschiedenis die hij in eerder in delen beschreef in voorafgaande werken, oa over Hitler en Churchill.
Ik lees de auteur immer met genoegen, waardeer hem hoog.
Hij doet in het laatste hoofdstuk een voorspelling over de toekomst van Duitsland.
Het is 1987.

Oost en WestDuitsland zullen nooit herenigd worden, argumenteert hij vol stelligheid.
Bovendien:
"Er is geen enkel Europees land, noch in het westen noch in het oosten, dat een dergelijke hereniging wenst of ook maar met een zekere bereidwilligheid zou kunnen accepteren."
Zijn grote ongelijk kreeg hij nog voor zijn overlijden in 1999.

Gebeurtenissen uit het verleden geven geen enkele garantie over de toekomst.

In mijn glazen bol:
Op 21 december a.s. zal de aarde niet vergaan.
Na 21 december worden weer veel voorspellingen gedaan.

Uitdaging Batavia

Op 4 juni 1629 liep het prachtige gloednieuwe VOC-vlaggenschip de Batavia in konvooi op weg naar de garnizoens- en handelspost Batavia op de klippen voor de Westkust van het Zuidland/Australië en zonk enige dagen later.
Van de 341 opvarenden komen er uiteindelijk een half jaar later, op 5 december 1629 slechts 68 overlevenden op Java aan. In dat half jaar voltrok zich één van het meest gruwelijke drama's uit onze Vaderlandse geschiedenis . Terwijl de nalatige en op muiterij beluste kapitein Jacobsz. en de opperkoopman Pelsaert - de grote baas van het totale konvooi - met een aan manschappen te volle sloep hulp halen in het verre Batavia, grijpt de onderkoopman Jeronimus Cornelisz. de macht. Hij toont zich als de vertegenwoordiger van het Kwaad, als een duivel in eigen persoon en ontziet, bijgestaan door aan hem hondstrouwe muiters, niets of niemand om zijn macht te vergroten. Hij laat mannen, baby's, vrouwen zonder pardon vermoorden, dwingt andere vrouwen zich ten alle tijden beschikbaar te stellen voor het gerief van de muiters, verbant groepen naar dichtbijgelegen eilanden, nadat hij zich verzekerd heeft dat daar overleven onmogelijk is.
Bij dat laatste maakt de geslepen ex-apotheker één inschattingsfout. Hij stuurt een twintigtal aan VOC-trouwe soldaten naar een verderop gelegen eiland met de opdracht daar water te zoeken, nadat hij zich eerst vergewist heeft dat daar geen druppel te vinden is. Hij laat ze zonder sloep of bewapening achter.
Maar de soldaten onder leiding van Wiebe Hayes vinden wel water en volop voedsel in de vorm van kleine kangeroes, vissen en vogels.
Ze worden door enkele drenkelingen, die weten te ontsnappen op de hoogte gebracht van de gruwelijkheden op Jeronimus' eiland, Batavia's kerkhof gedoopt.
Wiebe en zijn strijdmakkers bieden tot drie maal toe succesvol weerstand tegen de aanvallen van de muiters. Ze weten uiteindelijk zelfs Jeronimus gevangen te nemen, net voordat Pelsaert uit Batavia terugkeert om in opdracht van Jan Pietrsz. Coen de schatten en de opvarenden, in die volgorde (!), te bergen.
Er volgt nog een spannende ontknoping - wie, soldaten of de muiters, het eerst Pelsaert zal treffen -.
Enfin Wiebe wint en brengt de opperkoopman op de hoogte van de gruwelijke gebeurtenissen. De ergsten van de daders worden ter plekke van handen en voeten ontdaan en opgehangen. zo ging dat ten tijde van de Compagnie.
Terug in Batavia is Wiebe Hayes de held, de meeste anderen zijn slechts verliezers.

Het schip De Batavia werd onder de bezielende leiding van Willem Vos nagebouwd. Het ligt voor anker in Lelystad, nadat het in 2000 naar Sydney was gezeild. (Hierboven een foto van de replica, met dank aan mijn broer Jan)

En het verhaal?
Dat is opgetekend in verschillende boeken naar aanleiding van log- en dagboeken van met name Pelsaert en de predikant aan boord.
Recentelijk verschenen de kloeke boeken van resp. de Engelse historicus Mike Dash, 'De ondergang van de Batavia,' 2002 , een nauwkeurige, geschiedkundige reconstructie, tien jaar later gevolgd door een meer geromantiseerd verhaal van de Australische journalist Peter Fitzsimons, 'Batavia, Het waargebeurde, avontuurlijk verhaal van de ondergang van het VOC-schip Batavia in 1629', 2012. (zie foto)

Het was een idee van Thomas om de geschiedenis van de Batavia in stripvorm voor jongeren uit te brengen. Dat zou bijv. kunnen gebeuren in de reeks Eureducation. Hij vroeg mij een scenario te schrijven. Research verrichtend legde ik intussen contact met de tekenaar van Eureducation Marc Verhaegen.

Sinds enkele weken bekruipt me echter een twijfels of dit verhaal wel te 'verstrippen' valt.
Hoe vertel je het jongeren, zonder de geschiedenis geweld aan te doen?
Welke stijl van tekenen past het beste? (Ik vind eigenlijk de wat naïeve klare lijn van Verhaegen niet zo geschikt)
De eerste vraag, hoe vertel ik dit verhaal aan jongeren, zou beantwoord kunnen worden door het kersverse jeugdboek van André Nuyens, Bloedkoraal.

Ik heb het zojuist opgehaald en ga zo dadelijk sinds lange tijd een jeugdboek met rode oortjes lezen.
Ik zal verslag van mijn verdere bevindingen doen.

( Na lezing: Geweldig boek, goede basis voor een scenario. Het werk is gedaan, helaas)

Pingen

Moet in de week van Sandy, Bruggen Bouwen en de dood van Bernlef over zoiets triviaals worden geschreven als pingen?
Het is vragen naar aandacht voor het grote of het kleine, voor het spectaculaire of het alledaagse.
Het brein kiest ditmaal voor het kleine, het alledaagse. Ik schijn, volgens hersendeskundige als Dick Swaab, daardoor te worden gestuurd.
Zal ik tegendraads mijn vrije wil tonen en het over Bram Moszkowicz hebben?

Uit de synapsen resulteert de keuze: Pingen.
Dat had ik al hierboven als titel weergegeven en vervolgens uit het digitale fotoalbum een pingfoto geselecteerd.
We zien op de foto een akkerland, een van haar maïs gerooid stuk land. Op de voorgrond mijn kleindochter Noa en verderop, in een licht gebogen houding mijn zoon Thomas. Ik maak deze foto, Luca staat achter me.
Wat is Thomas, de gebogen man aan het doen?
Hij pingt, hij zoekt met een professionele metaaldetector naar...
De zoeker weet nog niet wat hij zal vinden.
Hij heeft de waardes op zijn metaaldetector zo afgesteld, dat schroot verwaarloosd wordt. Het ping-geluid klinkt op bij edele metalen, die mogelijk worden afgegeven door munt of sieraad.

Luca zoekt met zijn eigen detector, roept om de haverklap iets te hebben gevonden. Graaft hoefijzers en oude sloten uit de akker.

Een vriend van Thomas, Jan V, een jongerenhulpverlener, heeft gok- en game-verslaafde jongeren geleerd hun verslaving achter zich te laten en te ruilen voor een onschuldigere vorm: het pingen. Zo werd Jan V. een dealer in detectoren en Thomas zijn klant.

Ik ben een paar keer mee uit pingen gegaan, spaar nu voor een eigen apparaat.

Ik heb inmiddels het een en ander geleerd, over de kunst van het pingen, over mezelf, over het verschil tussen man en vrouw in het licht van pingen.

Het pingen is een vorm van vissen. Het is een proces (de mannelijke kant) en het heeft een resultaat (de vrouwelijke kant).
Iedereen vraagt van nature of je iets gevangen hebt, hoe groot en waardevol wel niet, maar in het hart van de ware pinger speelt het zoeken een even grote rol als het vinden.

Wat wij tot heden hebben gevonden?
Schroeven, sleutels, wat muntjes. Te weinig, te schamel, zelfs voor een foto. Hele kleine visjes als het ware. We hebben het niet teruggegooid, maar meegenomen, de akker schoner achterlatend en de volgende pinger desillusies besparend.

Maar ooit, ooit vinden we misschien iets moois.
De hoop, de verwachting.
Als een notoire gokker gekluisterd aan zijn kast, de verregende volhoudende visser in het riet, de terugkerende kraslotkoper...
De verwachtingsvolle mens, verliefd, pingend naar het einde van de akker.

Eindelijk mijn hut gebouwd

Eén van de nog weinig beschreven zegeningen van het grootouderschap is de legitimering van de kindsheid.
Laat ik een voorbeeld geven.
Ik heb naar mate ik ouder wordt een onbedwingbare dwang om te doen wat ik leuk vind.
Nooit heb ik me erg veel gelegen gelaten wat de ander van mijn gedragingen vond, maar enige aangepastheid wilde ik wel tonen, zeker als dat mijn carrière en burgerschap ten goede kwam.
Zo heb ik jaren neigingen onderdrukt om te stoeien, hutten te bouwen of in de grond te wroeten om er de denkbeeldige schatten uit te halen.
Maar mijn kinderen waren de deur uit en ik liep langzaam richting de leeftijd van de bedeesde pensionada.
Nu is dat veranderd.
Mijn kleinkinderen willen met me stoeien, politie en boef of verstoppertje spelen, een boomhut bouwen en verschaffen me met hun wensen een excuus of alibi me als een aanstellerige danwel kindse oude man te gedragen.
Neem een boomhut bouwen.
Van jongsafaan droom ik hiervan, maar meer materiaal dan wat dorre takken kreeg ik van mijn ouders niet losgepraat. Dus bouwden mijn broer en ik hutten onder de grond, want de schop kregen we na lang zeuren nog wel mee naar het bos.
Nu worden mijn kleinkinderen een plek in hun eigen tuin aangeboden én materiaal ,en eventueel het aanbod van hulp van opa en dat allemaal omdat ze evenals ik dromen van een eigen plek, een boomhut, waar ze op een hoger plan dan hun ouders staan, vanwaar ze zich in hun fantasieën in de meest spannende verhalen kunnen begeven, waar ze een eigen plekje hebben ver buiten het zicht van normdragers en ander gespuis.

Ik heb eindelijk mijn hut gebouwd.
Hij staat in de tuin van Luca en Noa.
In Oisterwijk.
Afgelopen weekend nodigden ze me daar uit om vadertje en moedertje te spelen. En ik...?

Ik was hun kindje.

Kringloopbekeuringen

De plaatselijke kringloopwinkel onder de naam Het Goed frekwenteer ik wekelijks om er goederen naartoe te brengen of weg te halen.
De aanvoer bestaat uit afgedankte meubeltjes, kleren of boeken, de afvoer uitsluitend uit boeken.
Aanvoer verzorg ik na voor kinderen, kleinkinderen, buren en vrienden te hebben gefungeerd als een eerste verdeel- en sorteerplek, een vorm van voor-recyclen.
Er wordt gebracht en gehaald. Zo staat de garage vol met spullen die uiteindelijk in Het Goed belanden.
Ze zien me daar gaarne komen met onze Suzuki volgeladen.
Ik breng weg en koop en passant nog een boekje ook.

Waarom schrijf ik dit?
Wel afgelopen donderdag vielen twee enveloppes in de bus, die niet veel goeds voorspelden.
De afzender ken ik.
Blauw logootje met twee parmantige leeuwen terzijde van een schild: Ministerie van Veiligheid en Justitie, daaronder Centraal Justitieel Incassobureau.
Twee rekeningen. Beide voor 8 kilometer te hard rijden op de Dommelseweg ter hoogte van pand 111, elk goed voor 56 euro. Fotofilmnummers zijn identiek, zaaknummers verschillen twee cijfers.
Om het verschil in tijden waar te nemen moet nauwgezet worden gekeken: 14.23 uur en 14.53 uur.
Ik hoopte dat er een administratief foutje was begaan.
Daarover lees je zelfs bij grote zaken...

Navraag bij de Hermandad slaat mijn hoop in diggelen. Ik ben heen en terug - op weg naar Het Goed met enkele zakken kinderkleertjes, zeg ik somber tegen de telefoniste, die het allemaall erg sneu vindt - geflitst.
Of ik de foto's wil hebben?
Pas als ze aandringt met de opmerking dat het gratis is, antwoord ik bevestigend.

Nu heb ik twee foto's van de voor- en achterkant van de Suzuki.
Wat moet ik ermee?
Misschien breng ik ze naar Het Goed.
Er zal altijd wel een verzamelmarkt zijn voor leedvermaak.

Herhaling, herhaling, herhaling

Als R. in steden shoppend ronddwaalt, zoek ik, ter aanvulling van mijn nieuwe verzameling, aanwinsten, die ik vind in etalages, markten en musea.
Wat maakt een verzameling barbies, poppen en beren interessant?
Het is de herhaling en ook de zorg die besteed is aan de ordening van de verzameling.
Het zijn onschuldige voorwerpen, die niets aan onschuld verliezen door ze in massa te tonen.
Dat is anders dan bij mensen.
Daar wordt zo'n massa gauw een horde.

Als ik fotografeer dan staat de horde stil en kijkt mee.
Sommigen lopen snel smalend verder.
Een poppengluurder, een berenfetisjist, hoor ik ze denken.
Anderen kijken opnieuw en genieten mee van de herhaling.
Een enkeling volgt zelfs mijn voorbeeld.

De horde is uiteengeslagen tot onschuldig verschil.

HOVO

HOVO staat voor Hoger Onderwijs Voor Ouderen.
In Brabant is dit een samenwerking tussen de TU/E, UvT, Avans en Fontys.
De laatste was een tiental jaren geleden de initiatiefnemer.
Voor het werk als lid van de Programmaraad, die waakt over aanbod en kwaliteit, ontvang ik vouchers, die ik ook door kan geven aan derden.

Voor dit najaar heeft Riny ingetekend voor moderne beeldende kunstgeschiedenis. Ze is laaiend enthousiast.

Ik zou graag willen deelnemen aan moderne muziekgeschiedenis. Deze gaat helaas vanwege te weinig inschrijvingen niet door, hetgeen ik betreur.
Mijn treurnis gaat verder dan het niet kunnen volgen van een door mij uit het ruime aanbod van HOVO Brabant geselecteerde cursus.
Laat ik het toelichten.

HOVO biedt schitterende cursussen - zie hiervoor haar aantrekkelijke website - maar het aanbod bevindt zich toch al jaren op dezelfde terreinen van voornamelijk de humaniora. Kunst, geschiedenis en filosofie en daarnaast een tikkeltje biologie en techniek. En binnen die terreinen dezelfde accenten: binnen de muziek is dat vooral de klassieke muziek, bij beeldende kunst en literatuur liggen de accenten juist op de laatste decennia.

HOVO doet veel onderzoek naar de doelgroep om zodoende o.a. niches op het spoor te komen.
'De doelgroep verandert, wordt groter en vitaler' is één van de weinig verrassende conclusies uit recent onderzoek.
Wat betekent dit voor het aanbod?
Ik suggereerde moderne muziekgeschiedenis, omdat ik nogal wat (mannelijke) kennisen heb die graag uitweiden over Beatles en Stones ("Waarvan was jij fan?") songteksten en stromingen, de bedaarde hippies en rockers van weleer, die zich op het einde van het kalenderjaar kluisteren aan de buis bij de Top 2000 met Blokhuis en van Nieuwkerk.
Ook een docent kon ik aandragen: ex-collega Johan Peels geeft al enige jaren met succes een minor op dit terrein.

En nu gaat die cursus niet door vanwege te weinig belangstelling...
Balen...
Johan gebeld en hij zegt dat wellicht het tijdstip nl overdag gewijzigd moet worden naar de avond. HOVO richt zich op de hoger opgeleide vanaf vijftig jaar. En daarvan zijn er heel wat die werken. En die groep wordt bovendien groter.

In het voorjaar teken ik weer in. Voor stromingen in de moderne muziek met als titel 'Forever young!'
In de avond
Tussen ook werkende ouderen.
Als je iets wil, moet je (ervoor) gaan.
Wie gaat mee?

Mas Nou 4, golf

Mas Nou is één van de vele vakantieresorts van Hapimag.
Hapimag is een chique time share organisatie.
Op aandelen ontvang je jaarlijks punten, waarmee je verblijf op Hapimagresorts kunt verzilveren.
Niet gebruikte punten verlopen na een aantal jaren.
We mochten de dreigend te verlopen punten van het aandeel dat mijn broer Jacques ooit aanschafte gebruiken.
En we kozen...wederom voor Mas Nou, een resort enkele kilometers het binnenland in bij Platja d'Aro aan de Costa Brava.
We verbleven er drie keer eerder: in 1999,2002 en 2004, steeds in het najaar. En steeds beviel ons dat uitstekend.

De ligging is geweldig, de appartementen zijn ruim, schoon en volledig; de voorzieningen zoals buiten- en binnenbad, winkel, bibliotheek, wifi en restaurant. Het personeel is buitengewoon vriendelijk en behulpzaam.
Een negatief punt is de extreem hoge extra kosten, w.o. schoonmaak, nl. 360 euro.
Maar dat geldt voor alle resorts van Hapimag.

Waarom kozen we weer voor Mas Nou?
Wel, er ligt rondom het resort een prachtige golfbaan.
Vooral de korte, maar moeilijke 9 holes par 3 baan is gweldig, doch uiterst moeilijk met de voor ons moeilijk te bespelen hindernissen in het geaccidenteerd terrein, met diepe ravijnen.
Hieronder een impressie.
foto 1: We kregen vooraf een rondleidng met het karretje van de Marshall.
foto 2: Hole 7. Afslag naar de vlag: 80 meter en 40 diep.
foto 3: Moeilijker dan een waterhindernis: een 60 meter lang ravijn.
foto 4: En prachtig bunkershot van Riny.

Natuurlijk hebben we meer gedaan dan golfen.
Maar ik moet me beperken.

Het mooiste moment van de dag was als we vanaf ons balkon met een boek in de ene hand en in de andere een glas, genoten van de ondergaande zon.
Voor het maken van onderstaande foto heb ik boek en glas even op de tafel gelegd.

Gewichtig reizen

Ik sta regelmatig op de weegschaal. Ter geruststelling of bemoediging. Na een copieuze maaltijd of intensieve fitness. Zolang het eerste cijfer een 7 is, wijzig ik mijn leefstijl niet. Ik vertrouw de digitale cijfers blindelings.
Maar nu niet meer.

De koffers had ik gechecqt of ze niet boven het toegestane gewicht van 15 kilo zouden komen.

Het meisje van Ryanair aan de inchecqband van Welschap wees me echter op overgewicht.
15,8 kilo voor Riny's koffer, terwijl onze weegschaal thuis een kilo lager had aangegeven!
Mijn reistas bleek 14,2 kilo te bedragen...
Of ik 20 euro wilde dokken.
Nee dus, want samen...
Het meisje wees me erop dat ik dan zou moeten overladen.
Terzijde van de lange rij hebben we staan winkelen.
Boek eruit, toiletzak in het koffer.
Checqen...
Zijn boeken zo zwaar?
Waarom hebben we geen tweede e-reader aangeschaft?
Opnieuw herschikken.
De rij voor de balie wordt steeds korter.

Als iedereen weg is bieden we ons koffer en reistas opnieuw aan.
15,2 en 14,7 kilo.
Ze kan accoord gaan.
Ze heeft waarschijnlijk mijn verbetenheid en volhardendheid ingeschat.

We kunnen de lucht in.
Thuis van onze vakentie de weegschaal laten herijken.

Misschien moet ik mijn leefstijl alsnog aanpassen.

Tien dagen later, weer thuis:
Op de retourreis vanuit Girona, hetzelfde ritueel. De weging. Mijn tas: 14,9 kilo, Riny's koffer: 17 kilo!
Hoe is dat te verklaren?
Dit valt niet via overheveling te repareren.
Is vuil wasgoedgoed zoveel zwaarder dan gewassen, of...de golfballen, die ik vond...Maar ik liet daar twee paperbacks voor achter...
Het is vijf uur in de ochtend...
Ik kijk de spaanssprekende Ryanjuf geslagen aan...
"Jullie hebben gewonnen", bijt ik haar toe.
Blijkt dat ik voor elke kilo meer 20 euro moet betalen!!
40 euro dus, zie foto.

Morgen ga ik op zoek naar een tweede e-reader.
Even overweeg ik de zak met vuile was eruit te kieperen, maar het is nog te vroeg voor een principiële daad.

Familieweekend Landal Park Hoog Vaals

Voor een professionele fotoweergave van afgelopen weekend heeft Karlijn zorg gedragen. Via Picasia bewonderde ik haar impressie van een schitterend weekend met een vervelend gebrek.

De foto's bij deze blog zijn snapshots, genomen door Jan-en-alleman met mijn toestel dat voor het grijpen lag.
De eerste foto geeft het magnifieke uitzicht van huis 352 weer. Thomas wijst de fotograaf op de voorbij vliegende canadese ganzen.
De tweede foto: Zoë danst tegen het decor van een ondergaande zon, die over het Zuid Limburgse landschap strijkt.
3: De twee nichtjes Noa en Phiene. 'Slaap jij vanavond bij mij?'
4: Met Thomas en David negen holes gelopen op golfbaan "Hoog Vaals'. Volgens de receptie op die van Wittem na de hoogst gelegen golfbaan van Nederland.
En de laatste foto is genomen bij het laatste maal met de traditionele frites c.s. Voorgaande avondetens waren van hoger kwaliteit: verse tomatensoep van de Gaspel, daarna pasta uit Oisterwijk en op zaterdag - eveneens een traditie - sushi, in gezamenlijkheid bereid.

Met deze vijf foto's is slechts marginaal aangegeven dat het een schitterend weekend was, met echter een vervelend gebrek: Riny heeft vanaf het begin tot het einde bed moeten houden vanwege een pittige buikgriep. Kinderen liepen overdag stilletjes langs haar kamer. Tijdens het eten of op weg naar een aktiviteit zoals zwemmen, speeltuin of het obligate Drielandenpunt werd de vraag gesteld of oma Riny meeging. Alleen naar de Vaalserberg met de kermis van het Drielandenpunt was ze in staat mee te gaan.
De pijp was echter snel leeg...
Jammer, maar zelfs voor haar geldt dat ze het weekend voor geen goud had willen missen.

Bènkske

Lunchen met Australian people

Het is niet mijn gewoonte om op vorige blogteksten terug te komen, maar voor deze keer moet ik hierop een uitzondering maken.
Op 1 september 2008 schreef ik onder de kop 'Weemoedig en al te ver' over het bezoek van onze vrienden Ria en Tom uit Australië.
Toen hadden ze gezegd dat het waarschijnlijk hun laatste bezoek aan Nederland zou zijn en wij zeiden op onze beurt dat we maar al te graag nog een keer een grand tour door Australië wilden maken maar daar tegenop op zagen vanwege verschillende redenen.
Het leek toen een afscheid voor altijd, maar...
Tom en Ria zijn met dochter Eva en haar man Toni met hun twee kinderen weer in Nederland.
Afgelopen zaterdag lunchten ze bij ons.
Thomas c.s. en David c.s. waren ook uitgenodigd.
Zeventien mensen, die doorgans 20.000 km van elkaar leven hebben elkaar ontmoet.

Op foto 1 het gezelschap aan tafel.
foto 2: van links naar rechts, Ria, kleindochter Liv, Noa, Toni, Eva, en Phiene rondom de vijver.
foto 3: picknick door en voor de kinderen. Vreemde taal geen belemmering.
foto 4: Een Italiaanse Australiër in de aspergetuin. Weet alles van tomaten, maar van aspergegroei heeft hij geen benul.

Het was een geweldige middag en we durfden te zeggen, te denken aan misschien...een reis naar de andere kant van de aarde...wie weet...
Maar eerst zouden we met Tom en Ria gaan golfen in de Efteling. Dat was afgelopen dinsdag.
En de twee vriendinnen zaten ook daar op een bènkske.
Voor foto's zie hetvolgende blog.

Wie te vragen bij tomatenpluk?

De tomaten doen het goed.

Ik belde Emile.
Of ie in de Gaspeltuin mee wilde helpen plukken.
Als verkiezingsstunt.
Motto, roder hebben we ze niet.

Met Emile wil ik best plukken, niet met Geert.
Die vertrouw ik voor geen cent.
Geeft zonder dat ik het in de gaten heb mijn tomaten alleen aan Henk en Ingrid.
En kankert achter mijn rug over mijn Brussels lof.
Mark geeft juist niks weg, helpt ook niet, vindt dat iedereen zijn eigen tomaat moet plukken.
Hij bevordert zo de zelfredzaamheid van de tuinier, zegt ie.

Waarom zeuren Jolande en Marianne zo over die ene keer dat ik tegen diophtera heb gespoten?
Ze helpen, stellen ze, alleen de onbespoten tuinman.
Zij dienen groen of dier.
Nou, dan maar geen gemengde pluk.

Arie en Sybrand willen god danken alvorens aan het werk te gaan.
Vind ik hypocriet.
Hadden ze vorig jaar ook god gedankt toen het bagger met de tomaten was?

Ik overweeg als Emile bedankt of ik Diederik of Alexander zal benaderen. De laatste lijkt me niet echt een volkstuinier, vraagt direct om een geavanceerd technologisch plukapparaat.

Emile aan de telefoon.
Hij komt niet.
Hij heeft vernomen dat ik een bloedhekel aan communisten heb.*

Diederik dan maar, de kale kleinzoon van den Uyl?
Lijkt me meer een regelneefje, eentje die begint met een werkschema.
Zal hem het motto voorstellen: wij maken er soep van.

Ik draai me nog maar eens om.
De krant is nog niet binnen.
Mijn enige doel voor vandaag is het rooien van tomaten.

* Niet vanwege de idee, maar vanwege het despotisme, waarin de wereldverbeteraars - ook democratisch verkozen - vluchten. Lees Singer, Darwin voor Links: Bakoenin, die in Statism and Anarchy (1873) hiervoor waarschuwde én gelijk kreeg.

Museumjaarkaart

Afgelopen week in het huis van mijn zus in Castricum vertoefd die voor de vitamine V met haar man naar Piemonte was getogen, waar ze al gauw in de gloeiende hitte weer verlangde naar de koelte van een noordzeebriesje.
Hun schitterende koele huis in Castricum met de intieme binnenplaats(zie foto 1) hoef je niet te verlaten om te ontspannen, maar ver van huis wil je de gelegenheid aangrijpen om wat de omgeving biedt te verkennen.

We zouden onze museumjaarkaart gaan aktiveren.
Dus op naar Bergen naar museum Kranenburgh.
Bordje op de gesloten poort: Het gehele jaar gesloten wegens verbouwing.
Volgende dag naar Amsterdam. Zie foto 2, Riny op het Museumplein waar de Uitmarkt wordt opgebouwd voor het weekend.
Dan zijn we echter alweer thuis.
Het Stedelijk museum: dicht wegens verbouwing.
23 September weer open, maar dan zijn we al lang weer thuis.
Het Rijksmuseum. Al jaren gesloten wegens..., juist verbouwing.
Een klein vleugeltje, het Philipsvleugeltje is opengesteld,. Daar kan o.a. de Nachtwacht in zijn nieuwe zaal worden bekeken.

Vandaag naar Nuenen voor de jaarlijkse bijeenkomst met-de-mannen van Riny's tuinclub. Bezoek aan Vincentre, het plaatselijk museum.
Over van Goghs periode in dat dorp.
Geen schilderij van hem te zien.
Veel zoals dat blijkbaar hoort interactief educatief materiaal(zie foto 3).

Eindelijk, een opengesteld museum.
Museumjaarkaart niet geldig.

De school is begonnen

Wij grootouders beleven het opgroeien van kinderen voor een tweede keer. Nu met gerijpte blik en minder zorgen.
'Weer naar school' betekende voorheen dat ook wij, beiden werkzaam in het onderwijs, weer aan een nieuw schooljaar begonnen. Na een vakantie intensief met elkaar optrekken, waarbij de balans van vorderingen ten opzichte van vorige vakantie was opgemaakt, ving het gewone leven in een vast ritme weer aan. Je stuurde de kinderen alleen op pad, de wijde wereld in, op weg naar de volgende fase in hun leven.
'Weer naar school' was een schok in de relatie met de kinderen, een volgende fase van loslaten.
'Weer naar school' betekent nu voor ons, dat de weekeinden weer belangrijk worden voor de ontmoetingen.

Van de afgelopen zes weken houd ik talloze foto's en herinneringen over van logeerpartijen en andere ontmoetingsmomenten. Ik kijk de fotomapjes nog eens door en beleef nogmaals de laatste tijd. Thomas en Femke en kids die drie weken met onze, sorry hun, Eriba door Italië en Frankrijk zwierven, David en Karlijn, die met hun kroost aan de Nederlandse kust verbleven, waar we enkele dagen te gast waren.

Voor deze blog selecteer ik vijf plaatjes, monumentjes voor zomer 2012:
1. Eind juli. De caravanners zijn - heelhuids, maar die koppelingsplaten...- thuis. Wandelen langs de prachtige vennen in Oisterwijk.
2 en 3. En tijdens ons bezoek toont Luca zijn losse tand. Een spannend moment! Op het einde van de dag is het zover. Tand eruit...Op weg naar een grote-mensen-gebit.
4. Thijn, onze jongste lijkt niet te kunnen wachten op een gefaseerde verkenning van de wereld. Van zijn zusjes leert hij de toekomst, die hij als een komeet tegemoet schiet. Hier badmintont hij in onze tuin met Phiene. (Eens opzoeken wanneer het racketspel volgens ontwikkelingspsychologen doorgaans begint).
5. Een logeerpartij is niet af als er geen ijsco wordt gegeten. Met oma Riny eerst lang in de diepvries gluren, je keuze maken en dan...Zoë en Phiene genieten van het zoete. Jij ook een likje opa...? Nee lieverd. Over mijn diabetes 2 houd ik mijn mond. Ze hoeven nog niet alles te weten.