Een leven lang leren

Luca had het keigaaf genoemd, dat ik via Linda de Mol aan de I Pad was.
'Nu kunnen we samen mindcraften, opa', had hij enthousiast door de telefoon geroepen.

Hij zou voor mij de nodige apps downloaden en de instellingen klaarzetten.
Het zei me bitter weinig, maar het was duidelijk dat als ik zijn hulp niet zou inroepen het Samsung tablet alras zou verdwijnen in de lade met kabeltjes, snoeren en de E reader.

Afgelopen dinsdag zou hij me het een en ander bijbrengen.
'Met 'Vergeet de I pad niet, opa.'was ons telefoongesprek geëindigd.
Noa moest oma nog iets vragen.
Zij wil breien leren en of oma haar kon helpen.

Toen we dinsdag op weg naar Oisterwijk reden besefte ik halverwege dat mijn leervraag niet zo urgent bleek te zijn.
Ik was mijn tablet vergeten.
Riny had haar breiles terdege voorbereid, wol gekocht en extra dikke naalden in haar breikoker gestoken.

Luca legde zich er snel bij neer, dat zijn les geen doorgang vond en vleide zich voor de buis.
Mijn fototoestel was ik niet vergeten.

In de achterkamer leerde Noa het opsteken, omslaan en af laten gaan.
De kleur van de te breien sjaal had precies de goede kleur, rose, 'hoe wist je dat oma?'
Papa werd via een filmcontact ( vraag me niet hoe het werkt) op zijn werk op de hoogte gehouden van de vorderingen.

Een leven lang leren  tussen generaties.

Mijn rol als leerling pik ik komende dagen op.

Luca zal mijn meester zijn.

Miljoenenjacht

Miljoenenjacht is het bekende kofferspel van RTL4 in samenwerking met de Postcodeloterij.

Ik was met 49 andere deelnemers van de Postcodeloterij met de postcode 5552 geloot als kandidaat en werd samen met een introducee, Riny, afgelopen vrijdag verwacht in de studio van Endemol in Amsterdam. Naast de 100 gasten uit Valkenswaard waren er nog 9 andere postcodes met elk 100 man in de studio. In het totaal dus 1000 gasten, waarvan de helft kandidaat.
500 Mensen met de illusie over enkele uren miljonair te zijn.
De uitzending was afgelopen zondagavond. Van het t.v. scherm maakte ik enkele foto's, wanneer wij in beeld werden gebracht.

Dit zijn beelden van het begin van het spel, waarin via 5 gok- of schattingsvragen 5 kandidaten worden geselecteerd, die daarna via een quiz verder worden teruggebracht tot 2 finalisten. Die twee strijden tenslotte wie aan het kofferspel mag deelnemen. Het hoogste bedrag dat via het kofferspel gewonnen kan worden is theoretisch 5 miljoen. Dat is nog nooit gehaald. Onze winnaar ging met 250.000 euro terug naar Amstelveen.

Tot zover de feiten.

De weinigen aan wie we toevertrouwd  hadden, dat we uitgenodigd waren adviseerden me om me goed voor te bereiden. Riny kocht de recente uitgaves van de Story en de Prive'. Ik las over mensen waarvan ik het bestaan niet kende, probeerde echtscheidingen en andere hoogtepunten van celebrity's te onthouden naast de lectuur waarmee ik me bezig hield.

De boeken die ik, noem het toeval of niet,  onderhanden had waren 1. De dikke pil van van de nobelprijswinnaar Daniel Kahneman 'Ons feilbare denken' en 2. Marcel Verweij 'De remedie van Epicurus.

Boek 1 maakt duidelijk dat van de twee denksystemen - het eerste, het intuïtieve systeem en het tweede, het cognitieve - het eerste het meest wordt ingezet. Via talloos beschreven psychologische experimenten wordt duidelijk hoe en wanneer systeem 1 fouten maakt. 

De dag voor de opname had ik de 452 pagina's tellende basistekst doorgenomen en ik wist met 100% zekerheid, dat ik aan al die kennis niets zou hebben.

Boek 2 is een met overtuiging en enthousiasme beschreven leer van Epicurus, de leer van wijsheid en geluk, van genot en gelatenheid, van matiging en aanvaarding. 

Toen de auteur, de oprichter van het Epicurus Genoodschap, het manuscript in 2010 af had, wist hij dat hij leed aan een ongeneeslijke tumor. 

Hij overleed op 20 maart 2011.

Zes jaar later las ik de 2300 jaar geleden opgetekende wijsheid: "Mensen hebben evenveel baat bij onnatuurlijke en overbodige rijkdom, als water dat wordt toegevoegd aan een vol vat en aan alle kanten wegstroomt.". 

Een wijsheid die troost bracht toen we afgelopen vrijdagavond na een zeer onderhoudende middag zonder de gedroomde miljoenen terug naar Brabant reden.

15 maart 2017

Vier thema's om over te schrijven:

1. Verkiezingen
2. Kaartlopen
3. David 40 jaar
4. Lentekriebels in de kleine vijver

Wat te kiezen?

Ad 1.
Over een uurtje sluiten de stemlokalen. Dan volgen druppelsgewijs de uitslagen. Rond één uur vannacht weten we, hopen we, dat de PVV niet de grootste partij is.

De vraag op wie stem je, wordt steeds vaker beantwoord, ook op radio en t.v.
Laat ik mijn stem ook maar verklaren.
Voor het eerst zweefde ik het stemlokaal in. Altijd PvdA gestemd, maar ik dacht nu ook aan D66. Waarom? PvdA stemmen is stemmen op de grote verliezer.
Toen ik de lap openvouwde zag ik de diversiteit in Nederland. Voor elke nuance een andere partij.
Wat heeft mijn partij anders gedaan dan slecht presteren in de prognoses? Precies: regeringsverantwoordelijkheid genomen met de liberalen.
Moesten ze daarvoor worden afgestraft?
Mijn stemwijzer had de grootste verwantschap met de sociaaldemocraten gegeven, direct gevolgd door D66 en daarna Groen Links.
Asscher of Samsom, het had me niet veel uitgemaakt.
Zweef, dub, zweef.
En als een automatisme kleurde mijn potlood het bolletje voor Ploumen rood.

Ad 2.
Buurman Henk is van tennis overgestapt op golfen.
Hij is bloed-fanatiek. Hij schreef met een team in voor de interne clubcompetitie.
Tot voor kort was ik een tamelijk eenzelvige recreatie-golfer.
Van de 100 keer dat ik speelde, was mijn partner Riny geweest.
Nu staat Henk elke woensdagochtend voor mijn deur. (H. is net met pensioen, zijn vrouw werkt nog en op woensdag komt de werkster.)

De wedstrijdleiding had teamleider Henk erop gewezen dat elk teamlid tenminste een handicap (H.C.) van 45 moest hebben.
Door het laten scoren van je golfprestatie op een kaart wordt je handicap bepaald. Dat heet kaartlopen.
Ik had nooit kaartgelopen, had enkel mijn G.V.B. (Golfvaardigheidsbewijs) ooit gehaald, wat staat voor een H.C. van 54.
Dus ik werd uitgesloten. Daarop had Henk, solidair, zijn hele team teruggetrokken.
Moreel verplicht heb ik bij de eerst de beste gelegenheid - vandaag - kaartgelopen.
En het ging goed.
Binnenkort ben ik een competitiegolfer.

Ad 3
40 Jaar geleden werd, twee weken te vroeg, ons tweede kind David geboren.
Het was 15 maart 1977.
De bevalling had vele uren geduurd.
Wilde dit kindje zich niet scheiden van zijn moeder?
Hij zag eruit als een varkentje, roze met veel donshaartjes.
Dat is 40 jaar geleden!
Vader van drie kinderen, duurloper in hart en nieren, overtuigd en betrokken osteopaat. en nog steeds onze jongste.

Ad 4.
Het is nog geen lente.
Maar met een temperatuur van rond de 16 graden vandaag juichte de gehele natuur.
Het kan beginnen, het groeien, het botten, het paren.
In de kleine vijver kwaakten kikkers ingehouden. Het geluid was bedoeld voor of veroorzaakt  door twee vrouwtjeskikkers. Twee mannetjes beklommen met tussenpozen naar willekeur haar ruggen.
Er drijft een wolkje kikkerdril als resultaat van dit minnekozen.
Ik neem een foto vanaf het bruggetje.

(bij de foto: klik erop voor een vergroting. Links het mannetje, rechts het vrouwtje, even los, want fotograaf)

Het is lente. Ik ga niet kiezen uit thema's. 

Het is 15 maart 2017.

Voor even is het leven prachtig.

Ontgoocheling

Ontgoocheling of het einde van het utopisch idealisme.
Dat schoot in een schok van herkenning door mijn hoofd na lezing van het interview in het Volkskrantmagazine van afgelopen zaterdag met de oude Berlijnse bard Wolf Biermann.

Het interview werd afgenomen ter gelegenheid van de memoires onder de titel 'Warte nicht auf bessre Zeiten' van de 80 jarige dichter/zanger.
Hij is in 1936 geboren in Hamburg. Zijn joods-communistische vader wordt door de nazi's opgepakt na een sabotage van de wapenleverantie aan het Condor legioen in Spanje en sterft in Auschwitz.
Na de oorlog in 1953 besluit de dan 16-jarige Wolf te gaan studeren aan de Humboldt Universiteit in de DDR.
Vanaf het begin wordt hij verdacht een vertegenwoordiger van de klassenvijand te zijn en wordt hij - zoals zovelen - bespioneert door de STASI en haar geronselde burgerspionnen.
Hij zingt en schrijft op kritische wijze over kameraden, het volk en oprechtheid.
In 1963 wordt hem het partijlidmaatschap afgenomen
Vanaf 1965 verschijnen er 5 bundels en 2 in zijn woning in Oost-Berlijn opgenomen L.P.'s.
In november 1976 treedt hij op in Keulen. Hij kan echter niet terugkeren naar 'de betere Duitse staat', omdat hem tijdens zijn optreden in de BRD het staatsburgerschap is ontnomen.

In die tijd werd mijn belangstelling voor hem gewekt. Ik kocht het in 1977 bij van Gennep verschenen boekje 'Voor mijn kameraden', balladen, liederen en songs van de Oostduitse dichter-zanger Wolf Bierman en een gesprek tussen hem en Günther Wallraff in de vertaling van Ernst van Altena.
Drie LP's van hem bevinden zich in mijn muziekkast: Liebeslieder (1975) Trotz Alledem (1978) en Im Hamburger Federbett (1983)
Het was geloof ik in 1980 dat hij optrad in de Eindhovense schouwburg. Ik was erbij..

Zijn pose op de achterkant van 'Trotz Alledem' op de brug over de Spree in de Friedrichstrasse heb ik geprobeerd te imiteren tijdens onze Berlijnreis in november 2009. Riny fotografeerde me naast de Adelaar. Fout! Wolf had er parmantig vóór gestaan! (zie de blog van 9 november 2009)

Op het einde van het interview zegt Biermann dat hij in 1983  een ommekeer beleefde in zijn leven zowel politiek als persoonlijk. 'Ik maakte me eindelijk los van mijn kinderlijk geloof in het communisme en ik ontmoette Pamela.' (Uit een eerdere relatie had hij o.a. Nina Hagen als dochter)

Waarom heb ik gekozen om over Wolf Biermann te schrijven?
Hoewel ik 10 jaar jonger ben, opgegroeid in een totaal andere omgeving, minder extreem in mijn ideologieën, herken ik me in hem en het verloop van de tijd die hij gegaan is.

Ik onderstreepte vele passages in het Volkskrantinterview. De meest nadrukkelijk onderstreping gold de volgende constatering:
"In de loop van zestig jaar heb ik me tot een melancholicus ontwikkeld, die probeert om de tegenstelling tussen gegronde vertwijfeling en gegronde hoop te verdragen."

Batenburg, Wageningen, Wijchen .

Broer Maarten en zijn vrouw Leonie hadden zich in deze carnavalsweek teruggetrokken in het Land van Maas en Waal en wel in een huisje van Staatsbosbeheer in de schaduw van de ruïne van kasteel Batenburg.
Ze hadden ons uitgenodigd, een uitnodiging, waar we graag op in gingen omdat het ons de mogelijkheid bood een streek te verkennen die ons nagenoeg onbekend was.
We werden hartelijk ontvangen in hun tijdelijke woonst met een serre die uitzicht bood op de ruïne.

Ze hadden een voorstel om de dag goed door te komen en tevens de streek een beetje te leren kennen.
Wageningen zou stap één zijn.
Wageningen of all places?

Op de campus van de universiteit exploiteert Kadans een gebouw ten behoeve van start-ups op het gebied van voeding en bio-industrie. De zoon van onze gasten Rik - jarenlang op zaterdag mijn trouwe tuinhulp - is daar sinds kort commercieel manager.

Het gebouw heet Plus Ultra. Het oogt van buiten niet erg spectaculair op dit terrein met een grote diversiteit aan gebouwen, maar van binnen is het een juweel.
In de immens grote hal hangt een gigantische houten trap die de vier verdiepingen met elkaar verbindt.
Rik heeft royaal tijd uitgetrokken om ons door het gebouw te leiden en vervolgens over de campus.
Een foto-impressie.

Rik rechts op de rug gezien

Het tegenover Plus Ultra gelegen gebouw gezien door een raampartij

Na een rondleiding in een buiten de campus gelegen gebouw dat Kadans over heeft genomen van Friesland Campina, een gebouw, dat ook door Rik wordt beheerd, nemen we afscheid en rijden we terug richting Batenburg naar het kasteel van Wijchen, waar o.a. een tentoonstelling over 'Wijchen en Oost Indië' wordt gehouden. 

We worden hier ook geïnformeerd over de geschiedenis van de diverse kastelen die in deze streek liggen, ooit bedoeld om de dreiging uit het graafschap Brabant het hoofd te bieden.

Op de binnenplaats van het kasteel overleggen we hoe deze bijzondere dag te besluiten.

  

Het wordt een etentje in het huisje in Batenburg. Aan de dijk. Naast het kasteel. 

En daarrachter de natte uiterwaarden van de Maas.