Zonnepanelen

Eindelijk liggen ze, de 25 zonnepanelen.
Hieronder te zien via een panoramaopname.

Hoezo eindelijk?
Wel, eind jaren zeventig - we hadden het zorgwekkende rapport van de Club van Rome gelezen - hebben we het erover gehad.
Hoe kunnen we overgaan van de eindige fossiele brandstof naar duurzame energieopwekking?.
We lazen in die tijd over alternatieven in de uitgaven De Kleine Aarde, waaronder de opwekking van  zonnen-energie.
De kosten waren toen hoog, de terugverdientijd meer dan 25 jaar.
De prijzen zouden dalen zeker door de  panelen van Chinese makelij, maar die waren nog niet helemaal stabiel.
Kortom wachten.

Intussen was ik volop in de weer met het stoken van bij voorkeur zelf gerooid hout. CO 2 neutraal, maar veel roetvorming.

Met de verhuizing naar ons huidige huis met een plat dak werd ook de mogelijkheid gecreëerd om de lelijke panelen uit het zicht te leggen.
De terugverdientijd daalde en daalde.
Zij stond inmiddels op zo'n zeven tot acht jaar.
Maar...
We waren inmiddels ouder geworden en een nieuwe aarzeling deed zich voor.
Halen we het einde van die terugverdientijd?
En wat komt er allemaal bij kijken, keuzen, onderhoud, teruggave van de BTW, de vraag een oude meter of een slimme?

De gemeente nam het voortouw in de kwestie..
Valkenswaard heeft een mooi aanbod aan haar burgers.
Alle rompslomp en financiering neemt ze over.
Door een zeer lage rente en een lange aflosperiode, die nieuwe bewoners direct kunnen overnemen en een technische afwikkeling door de in de hand genomen organisatie De Groene Zone wordt het ons wel heel makkelijk gemaakt.
Nog resterende vragen worden door De Groene Zone professioneel en met geduld beantwoord.

Afgelopen maandag was de installatie.

Reuring, verandering,iets waar ik in toenemende mate steeds minder behoefte aan heb.
Maar dit was ook een beetje leuke reuring.

Vanaf maandag wekken we onze stroom op, kijken dagelijks naar hoeveel.
Een neveneffect is dat we ook bewuster worden van ons verbruik.
We zijn ook achteraf bewuster geworden van onze keuze.

Want laten we wel wezen, hoe ouder je bent als je aan panelen begint, hoe meer dat je het doet voor de volgende generatie.
 

Grand Hotel Europa

Het is buiten stil op straat.
Het effect van vakantie en de hitte.

"Op 24 juli werd in Eindhoven een temperatuur van 39,3 graden gemeten, waarmee het warmte record uit 1944 sneuvelde."
Dat soort voorpaginanieuws.

We zitten binnen, kijken t.v. -  De Tour die al om drie uur wordt gevolgd - drinken veel en volgen onze kinderen op Polarsteps.
Zij behoren tot de toeristen, wij tot de thuisblijvers.

In de avond lees ik langzaam in Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer.

Toeristen zoeken plaatsen op die authentiek zijn en waar weinig toeristen zijn.
Een contradictie.
De ellende van het toerisme laat zich zien in aangeprezen eilanden, zoals Bali. het kleine Indonesische eiland met jaarlijks zo'n vijf miljoen bezoekers, en steden als Amsterdam, Florence en Venetië.

Grand Hotel Europa plaatst de toerist naast de asielzoeker.
Voor de laatste heeft de auteur zoals ook verwoord in La Suberba, een lofzang op Genua, heel wat meer compassie.

Het boek gaat over meer dan alleen over de gevolgen van de hedendaagse volksverhuizingen.
Het is ook een liefdesverhaal, hoewel we vanaf het begin op de hoogte worden gesteld dat de liefde tussen de auteur en de kunsthistoricus Clio gedoemd is te ontsporen.
Ingetrokken in Grand Hotel Europa is die relatie inmiddels geschiedenis, een geschiedenis die de auteur boekstaaft in dit hotel met zijn vergane glorie. (De nieuwe Chinese eigenaar stelt alles in het werk om het hotel aantrekkelijk te maken voor de nieuwe golf van toeristen: zijn landgenoten).

Grand Hotel Europa is ook een liefdesverklaring aan de oude vrouw Europa, het continent vol  historie: veel verleden, weinig toekomst.

En dan is er nog de zoektocht naar het laatste schilderij voorstellend Maria Magdalena van Caravaggio, een project dat de geliefden een gezamenlijke focus biedt en hun grote verschillen in temperament en afkomst voor zo lang als het duurt overbrugt.
De zoektocht levert een overdaad van feiten en fictie, van speculatie en verhalen, die niet elke lezer zal boeien.
Bij mij vallen ze echter op vruchtbare ontvankelijke aarde, die onlangs geploegd en bezaaid is door
de wonderschoon opgetekende tweedelige graphic novel van Milo Menara.

Beschouw bovenstaande niet als een summiere samenvatting van Grand Hotel Europa. Het is zo'n vol en rijp boek, dat zich lastig laat samenvatten zonder het schromelijk te kort te doen. 

Nee, dit is een verslag van hoe ik deze stille dagen doorkom met één van de beste boeken die ik de laatste tijd gelezen heb. 

Het is interessant om Grand Hotel Europa te plaatsen naast De Toverberg van Thomas Mann. Waar Grand Hotel de gevolgen van massatoerisme en de toekomst van Europa verkend aan de hand van tafelgesprekken tussen de erudiet Parelski en de auteur worden de politieke stromingen en mensbeelden  in De Toverberg door verschillende personen verklaard en verdedigd tegenover de leerling Hans Castorp, waardoor De Toverberg zich op het gebied van ideeënverkenning, als ideëën-roman dynamischer presenteert.

En terugkomend op de bezetenheid van Clio, die voluit Clio Chiavari Cattaneo heet, die zich vastbijt in Caravaggio, wiens beschermvrouwe de naam van Constanza Colonna draagt wetend dat ondergetekende C.C. een zwak heeft voor ieder die zijn initialen draagt (Charlie Chaplin, Claudia Cardinale) een bezetenheid die haar licht geeft, naast de duistere destructie die ook de hare is.

Ecce Homo, die Liefde tot strijdtoneel maakt.

Het onderhoud van relaties

Relaties zijn er in vele vormen, de oorsprong ligt bij diverse bronnen.
De oerbron - de geboorte - levert de belangrijke vorm van familierelaties.
Als de wereld verder dan het huis wordt verkend merk je dat je sommige mensjes leuker vindt dan anderen. Dat worden je vrienden, meestal voor een tijdje, een enkeling voor het leven. Eén ervan kan verkozen worden tot eeuwige trouw, in mijn geval een vrouw.
Net als op straat, school en sportvereniging is je arbeidsplaats een vindplaats voor relaties. Soms gaat de belangstelling verder dan het werk, kun je vrienden worden.
Met buren kun je het soms treffen en vinden.
Die relatie wordt in de uitspraak beter een goede buur dan een verre vriend hooggeacht.

Je wordt ouder.
Trouwe lezers weten dat deze omineus open deur de leidraad van deze blog is.
Wat verandert er in de relaties bij het ouder worden?
Relaties zijn als kaarsen. als je niets doet raken ze op. Bij tijd en wijle moet de vlam worden overgezet naar een verse kaars.
Relaties onderhouden kost energie. En daar heb je met het oplopen der jaren steeds minder van.
Gevolg: Ouderen investeren steeds minder in relaties, beperken die tot eigen familiekring van kinderen en kleinkinderen.
Of raken eenzaam, wachten achter de geraniums of iemand langskomt, maar ze zijn vergeten.
En, het moet helaas worden geconstateerd, relaties eindigen met de dood.

De een is er goed in, in het onderhoud, de ander heeft daarvoor twee linker handen.
Wie er goed in is is mijn ex-schoonzus Vivan.
Dat 'ex' moet al twintig jaar voor schoonzus worden geplaatst.
Ze woont in Amerika.
Dus alle ingrediënten voor  een nachtkaars.
Uit het oog uit het hart.
Niets is minder waar.
Jaarlijks ontmoeten  de vijf schoonzussen elkaar.
Na zovele jaren leek het die groep aardig om met hun mannen te gaan eten.
De keuze viel op een klein restaurantje in Oisterwijk.
De ruimte was te warm, de tafel te lang en de groep te groot.

En toch wat bleef is een warm gevoel dat we elkaar belangrijk genoeg vinden om erin te investeren

Links Vivan

Michel, haar man in het midden

Conversaties worden geïllustreerd met op smart phone opgeslagen beeldmateriaal

Onderhoud van relaties is een geschiedenis in stand houden, betekent elkaar in leven houden. Samen terugkijken en weten dat er een toekomst is.

Vakantie

Vakantie zegt iemand die met pensioen is niet veel.
Vakantie bestaat door school en werk, wat al jaren achter hem ligt.

Zijn kinderen en kleinkinderen vertegenwoordigen werk en school.

Vakantie krijgt voor wie afscheid van het primaire onderwijs  een bijzondere lading, die wordt ingeluid door de Musical.

Luca figureerde in de Oisterwijkse De Super-Super als boef. Waren we van tevoren niet gewaarschuwd dan hadden we zijn optreden wellicht niet opgemerkt, zo kort  duurde zijn optreden. Hij was niet zenuwachtig zei hij vooraf, want hij hoefde geen tekst te onthouden.

Dat lag anders bij Zoë.
De Wilderen, de basisschool uit Waalre had de Stadsschouwburg in Eindhoven afgehuurd, wat de spanning van optreden deed stijgen.
Toch was er van die spanning niets te merken bij onze kleindochter.
Hoe sereen en mooi haar verschijning was kan worden getoond dankzij de opnames van oma Margriet.

Zoë in de blauwe jurk van haar moeder, tweede van rechts

Op vakantie betekent huis en haard verlaten, de deur achter je dichttrekken en weggaan. 

Naar waar het nog warmer is, exotischer, waar met een andere munt betaald en in een andere taal gecommuniceerd wordt.

Mijn moeder, altijd maar weer, zeggend tegen haar vertrekkende kinderen, dat ze blij zal zijn als we weer thuis zijn, een donker afscheid, een afscheid dat ik me voorgenomen heb nooit te bezigen 

Toch is er altijd dat zware gevoel nu ik tot de thuisblijvers behoor, de groep die in het laag seizoen goedkoper en minder druk vakantie neemt.

Dit jaar is dat gevoel sterker dan ooit: 

David gaat met zijn gezin naar Slovenië en Thomas trekt vijf volle weken rond in West Australië om de laatste week uit te blazen op Bali.

De verplaatsing in zijn pelgrimage kunnen we dagelijks volgen via een app Polarstep met berichten die geruststellen.

Toch zal ik blij zijn als ze terug zijn, fluister ik, tegen mezelf. .

Een fotoloos beeld

In onze beeldcultuur zijn we gewend dat situaties worden geïllustreerd met foto's.

Afgelopen woensdag werd bij mij echter een beeld opgeroepen door woorden, een beeld dat ik graag gefotografeerd zou hebben of alsnog wil fotograferen door de situatie in scène te zetten om het vast te leggen maar dan zonder Ton S., want die is inmiddels overleden.
Dit vraagt om toelichting.

Elke maand komt het bestuur van het Parkinsoncafé bijeen. Dit bestuur bestaat uit Marjo S, Bianca van Z. en ik.
De man van Bianca lijdt aan de ziekte van Parkinson. Marjo S. is weduwe van Ton, een ex-collega van mij, lector bij Fontys, die leed aan Parkinsonisme.
Er zijn vier vormen van Parkinsonisme. Ton had MSA, Multi-systeem Atrofie: vroegtijdig afsterven van meerdere hersendelen met vroegtijdige ernstige problemen met spraak en balans.

Afgelopen woensdag bespraken we onderwerpen voor 2020.  Het thema spraak en communicatie bij de ziekte werd geopperd.
We wilden niet de voor de hand liggende benadering van het uitnodigen van een logopediste (Spreken: Luid en Duidelijk), maar een sociaal-psychologische benadering, de relatie van teruglopende spraak met vermindering van initiatief (ook een kenmerk van de ziekte) waardoor zich terugtrekken, met als gevolg isolement.

En zoals vaker gebeurde bracht Marjo als ex-mantelzorgster een casus in.

"Het was in de tijd dat Ton zijn spraak volledig weg was, maar geestelijk was hij er nog helemaal bij. Hij was rolstoelafhankelijk. Op een van de laatste familiefeesten stond een groep mannen in een kringetje met elkaar te praten. Ik duwde de rolstoel het kringetje in en ging naar mijn nichtjes. Toen ik even later bij Ton terugkwam, zag ik dat de kring zich een aantal meters verplaatst had. Ton zat daar geheel alleen een beetje scheef-hangend tegen de ruggen aan te kijken."

Ze zal dit verhaal nog vaker moeten vertellen vooraleer ze dat zonder tranen kan.

Ik zie het beeld, ik ensceneer de situatie.
Ik zoek 'een Ton',
Is er een van de mannen uit de kring voor te porren?