Afscheidsdienst van Henk

Vandaag 28 -12 - 2020, een dag voordat hij 68 jaar zou worden,  vond de afscheidsdienst van Henk - 

buurman, golfmaat, vriend - plaats  in de aula van de schitterende natuurbegraafplaats Schoorsveld te Heeze. 

Zijn vrouw Dymphie had me gevraagd namens zijn golfvrienden een woordje te doen.

Hieronder de tekst.

Het is een troostende gedachte, dat de mens twee maal leeft, de eerste keer tot het lichaam het op moet geven, de tweede maal in de herinneringen.

Er worden van die twee levens boeken vol verhalen geschreven. Het eerste boek  is een autobiografie, het tweede  een biografie die de nabestaanden vullen.

De biografie van Henk kent vele hoofdstukken.

Eén ervan is GOLFEN, het kan ook worden gezien als een paragraaf in het hoofdstuk SPORTEN naast skiën en tennis.

Henk was van zijn zes golfmaten de fanatiekste. Hij was dan ook onze aanvoerder. Ons team droeg zijn naam. Team Groenen, dat diverse malen succesvol was in de zomer- en wintercompetitie van de Valkenswaardse Golfclub.

Henk hield van het spelletje, was soms vijf keer in de week te vinden op de baan.

Hij was niet een man van de grote emoties, toch toonde hij zijn teleurstelling en blijdschap.

Als de bal flink uit de gewenste koers raakte kon hij een ferm Ka laten horen. We hadden elk ons eigen idee wat achter die letter verscholen zat. Maar ik zat er duidelijk naast. Want eens bezigde hij het hele woord en zei “Knuppel”. Henk hoorde tot het zeldzame soort mannen die als het fout gaat zichzelf de schuld geeft en bij succes ligt de oorzaak bij de anderof aan geluk.

Wij vonden dat Henk meer dan gemiddeld geluk had. Zijn bal raakte meestal de goede kant van een boom, de kant die de bal richting hole dirigeert. Wij noemden zo’n  geluk dan ook een “Groentje”.

De K van “Kanjer” past Henk ook. Zo sloeg hij – ik was erbij –  een hole in one op twee. “Dat deed ik, twee weken geleden ook bij deze hole”, constateerde hij enigszins onderkoeld en tot zijn eigen verbazing.

Hole twee is dan ook voor altijd Henks hole.

We hebben mooie herinneringen aan hem. De mooiste zijn die van hole negentien, in de kantine met een kop koffie. Waar we verhalen uitwisselden over onze kinderen. Wat was Henk trots op zijn Noor en Jules. Nu we zelf op leeftijd waren vertelden we elkaar over  het arbeids- en liefdesleven van onze kinderen. Van alles hebben we elkaar verteld, verhalen over verbouwingen, over de niet indexering van ons pensioen, over plaatselijke politiek en – niet al te lang - over ziekte en dood.

Henk rapporteerde wekelijks de golfvorderingen van Dimphy, die inmiddels ook de clubs ter hand genomen had. Hij leek trotser op haar vorderingen dan op die van hem. “Kunnen we straks ook samen eens in het buitenland spelen…” Het lot kent haar eigen draai, heeft lak aan onze wensen.

Team Groenen is onthoofd, zit zonder naamgever en aanvoerder.

Henk zou opbeurend zeggen: “Het is K, Kop op, maak er wat van.”

Zoiets, zou Henk zeggen, maar dat verifiëren kunnen we niet meer.

 

Sinterkerst 2020 Een foto-impressie

Vanwege de coronamaatregelen vierden we Kerst 2020 zoals alle Nederlanders in beperkte kring. De toegestane drie personen was het gezinnetje uit Oisterwijk, dat drie dagen bij ons logeerde. De kerstdagen startten met het uitpakken van de cadeaus. Elk ontving een surprise, wat de dag een Sinterklaassausje gaf. Riny had mijn lootje getrokken. Bij een gedicht een prachtige tegen de zon beschermende hoed en een boekenlamp (zie hierboven) gestopt.

De lamp geeft wanneer je hem dichtklapt en weer opent een ander kleur licht.

Luca had voor Thomas een knappe puzzel gemaakt, waarbij het was toegestaan dat er geholpen werd.

Ook Riny werd tot het puzzelen gedaagd. Noa had een woordpuzzel samengesteld.

Voor Luca had ik een aanhangwagen gemaakt te openen via een cijferslot waarvan hij de code moest ontcijferen door de aanwijzing 'Code Creemers Combinatie'. Het slot ging open bij 333. In het karretje vond hij gereedschap die nodig zijn bij zijn Luco (Luca en Cor} klussenbedrijf. 

De topper van de avond was, dat Noa op het einde nogmaals het gedicht dat Thomas voor haar had gemaakt in bedekte termen verwees - de kerstman had pech gekregen en zocht extra hulp bij het lostrekken van de slee -  naar haar cadeau: een Shetland-pony.

 In tranen vloog ze om de nek van haar vader. Ik was te geraakt om er een foto van  te maken. 

Of was het discretie die me ervan weerhield?

Het diner op tweede kerstdag: Gourmet van wat op eerste Kerstdag was overgebleven

 

Buurman/vriend

Vrijdagavond om 20.30 uur reed de lijkwagen, voorafgegaan van een in zwart geklede vrouw van het uitvaartcentrum, langzaam voor ons huis de straat uit.

Na een zeer kort ziekbed was onze buurman 's middags rond 16.30 uur overleden.  

Noor, zijn dochter, had ons zijn overlijden rond zes uur aangezegd, hoe het in een tijdsbestek van enkele weken bergafwaarts was gegaan. 

Zoals ik in mijn blog van vorige week schreef: Henk was meer dan een verre buurman.

Hij hielp me bij technische klusjes - aanleg van de vijverrand, opsporen van de reden waarom ik de deur van het keukenkastje niet recht gezet kreeg -. 

Mijn wederdiensten bestonden uit helpen sjouwen en het uitlenen van de ladder en bijzonder tuingereedschap.

Henk was sinds zijn pensionering enkele jaren geleden de aanvoerder van ons golfteam - team Groenen -, dat diverse clubprijzen won. Die prijzen bestonden vaak uit cadeaubonnen, die in de plaatselijke horeca gezamenlijk verzilverd werden.

Na een ronde van achttien holes werd in de negentiende, het clublokaal, steevast onder het genot van een kop koffie nagepraat. 

Hij vertelde hoe hij genoot van zijn pensioen, over de vorderingen die Dymphy, zijn vrouw, boekte bij het golfen, over zijn kinderen,  zoon Jules die hij hielp bij het verbouwen van zijn huis, hoe beiden het deden op hun werk. 

Och en natuurlijk kwam telkens de oude mannenpraat aan de orde, over het niet indexeren van het pensioen, de banken als criminele organisaties en de landelijk en plaatselijke politiek.

Bij verjaardag- en buurtfeestjes wist hij felle politieke debatten om te buigen naar even felle, maar voor de sociale cohesie minder gevaarlijke opvattingen over sport in het bijzonder voetbal. 

Toen we eens met vijf man bij de afslag van hole 1 moesten bepalen in welke samenstelling van  flights van 2 en resp. 3 zouden starten opperde een van ons om het op te splitsen in de groep buren en de groep vrienden, waarop ik bijna kinderlijk spontaan reageerde met "Deze buren zijn óók vrienden!"

Er werd niet gelachen, want iedereen wist dat het waar was. 

Na hoop volgt een voorzetsel

Week 50 van 2020, een week van een klotejaar.

De week waarin veel gebeurde, maar schrijven is selecteren.

De hoop op het twee maal wekelijks golfen met buurman Henk en zijn teamgenoten had ik laten varen, zeker voorlopig, vanwege mijn chronische pijn in mijn rechterschouder, die het wedstrijd-golfen ernstig belemmert. 

Dus had ik me begin deze week bij de clubleiding afgemeld als lid 

Ik kan altijd terugkeren was de reactie.

Begin deze week kwam onze buurvrouw in tranen melden dat bij Henk na een geslaagde slokdarmoperatie twee maanden geleden toch uitzaaiingen in de lever waren ontdekt.

Dat betekent in medische termen dat hij opgegeven is.

Hoop weg. Hoop op wat dan ook.

Terugkeer is een illusie.

Waarop kunnen we hopen?

En ook de slaapkamer

Huis opgeruimd, tuin op orde , klusjes gedaan, achterstallig onderhoud weggewerkt en nog steeds een beperkte lockdown met maatregelen waaronder het advies zoveel mogelijk thuis te blijven.

Dus wordt de slaapkamer aangepakt.

Niet zozeer mijn idee. Ik betreed deze kamer doorgaans in het donker, Riny ligt dan al enkele uren te slapen. 's Ochtends verlaat ik de kamer alweer zonder rond te kijken; spoed me naar de badkamer om daar aan de start van de dag te beginnen.

Voor Riny ligt dat anders. 

Na het laatste journaal leest ze nog zeker een uur in haar bed in een zeer zorgvuldig gekozen boek, niet te licht maar zeker niet te zwaar qua inhoud, het formaat liefst handzaam.

Ze heeft zeker vaak rondgekeken, want ze heeft, nu we bij het project slaapkamer zijn beland allerlei ideeën 'om de zaak aan te pakken'.

Tot voor kort kon ze die verfraaiingen zelf uitvoeren, een kleed en zuurstofopwekkende planten.

  

Op bovenstaande foto is ook het deelproject 'verlenging achterwand' zichtbaar. Deze door mij uit te voeren activiteit was nodig nadat de bedden uit elkaar zijn geschoven zodat er een steunkussen tussen kon worden geplaatst om mijn rechterarm op te laten rusten. De gescheurde rechterschouderspier verhindert een slaaphouding op mijn rechterzijde. 

En afgelopen week kwam er nog een klus bij, eentje die zich aandiende, nadat mijn broer, die ook bezig was zijn huis nog mooier te maken, een tv op de familieapp aanbood.

Ik wist, toen ik onmiddellijk reageerde, nog niet precies wat dit allemaal mij aan klustijd zou vragen.

De kabel naar boven had blijkbaar bij eerdere werkzaamheden een breuk opgelopen en hij moest 25 meter omgelegd worden. 

En toen dit eindelijk was gekaard bleek het bestelde tv meubel van het merk Hercules - de gekregen tv heeft een diameter van 100 cm. - te bestaan uit behalve de op drie punten scharnierende arm wel 40 verschillende accessoires.

 

Gelukkig heb ik een uitgebreide familie. 

Is de één vooral leverancier, is de ander een geroutineerde klusjesman. 

Ik zei de handige broer dat ik aan mijn schouder geblesseerd was maar bekende ook dat het aantal hulpstukken voor mij ontmoedigd veel was. 

Hij wist me te vertellen dat 80 procent niet nodig zou zijn. 

Hij is een man met ervaring.  

Enfin het bakbeest hangt.

Onze slaapkamer is nu ook ziekteproof.

Maar de coronatijd  moet niet langer meer duren.