Vrienden

Bij de foto's:
1. Alle puzzlestukjes zijn gevonden. Als de puzzle gelegd is, zien de speurneuzen waar de schat verborgen ligt.
2. In de speeltuin bij 'Natuurmonumenten' staat een giga-stoel, waar de vrienden opklimmen. Tweede van rechts: Luca

Op weg naar het vennetje bij Natuurmonumenten in Oisterwijk ontspint zich in mijn auto een gesprek tussen enkele klasgenootjes van Luca over wie hun vrienden zijn.
Thomas heeft, samen met Luca, op deze 'vrijdag-papadag' een aantal kinderen uitgenodigd om de vriendschapscontacten met Luca in zijn nieuwe omgeving aan te halen en daarbij mijn hulp ingeroepen.
"Kun jij een spel bedenken?"

Ter voorbereiding heb ik geput uit ervaringen, die echter opgedaan zijn bij oudere leeftijdsgroepen: in onderwijs, groepen 7 en 8, hockeytraining en jeugd- en jongerenwerk.
Zojuist bij de presentatie van het spel heb ik, verkleed als bankdirecteur, gemerkt dat de spanning snel te groot wordt bij deze leeftijdsgroep van vier tot zesjarigen. Bij de aanvang van het autorit gaat hun onderling gesprek over 'boeven', die de bank hebben beroofd en zij, de speurneuzen op weg naar de vindplaats van de buit, zullen die boeven weleens pakken, slaan, neerschieten.
Hun angst bezweren ze door elkaar vrienden te noemen.
Vrienden steunen elkaar immers door dik en dun, onder vrienden voel je je niet alleen.
Vrienden nodig je uit op je feestje, zo hoor ik ze achter me tegen elkaar kwebbelen.
Als ze namen van hun vrienden noemen zegt wiens naam niet is genoemd zonder gêne dat hij toch ook een vriend is.

Hoeveel namen zou ik kunnen noemen?
Naarmate ik ouder ben geworden is hun aantal geslonken, slechts één ervan door overlijden. De anderen onderweg verloren, uit het oog geraakt, vergeten, zoals ik door hen vergeten ben.

Wat is een vriend?
Sinds kort op facebook is mijn digitale vriendenkring explosief gegroeid, maar dat zijn digi-vrienden, die je bezoekt zoals een fladderende vlinder zijn bloemen, kortstondig als genot of vermaak.
In 2000 schreef ik een boekje over mijn een jaar daarvoor overleden vriend : 'Ad Herinneringen aan een vriendschap'. Herlezend tref ik nergens een definitie van vriendschap aan, maar toch weet ik waarom ik/die auteur van toen, Ad mijn/zijn vriend durfde te noemen.
Vrienden zijn oprecht naar elkaar, kunnen hun verhalen aan elkaar kwijt, hoe kwetsbaar ze daarbij ook zijn.
Vriendschap moet onderhouden worden. Zoals voor 'leven' geldt ook hier, 'vrienden' is een werkwoord.

Hebben Luca en zijn vrienden het daarover?
Dat kun je niet verwachten

Vriendschapsbegrip groeit in de loop der jaren.
Bij Luca begint dat met een uitnodiging voor een speurtocht, dan durven ze elkaar te omarmen, voelen ze elkaar subtiel aan, vertrouwen elkaar hun geheimen en zorgen toe.
Je leert jezelf door vriendschap beter kennen, je kunt daardoor worden wie je bent.
Vriendschap is een modaliteit die kan voorkomen bij kennissen, familie of partner.
Er komt een moment dat er stilzwijgend een bezegeling ontstaat, geen aangekondigd huwelijk noch scheiding komt daarbij van pas.
Van dan af friend for ever.

Als we uitstappen bij het vennnetje bij staatsbosbeheer rennen ze naar de andere kinderen, die met Thomas zijn meegereden. Julius wacht echter totdat Luca ook is uitgestapt en samen lopen ze naar de groep.

O ja, een vriend deelt, een vriend wil samen met je optrekken.

Profiel van deze blogger

In mijn blogprofiel staat vanaf het eerste begin, dat ik van mijn leven een kunstwerk wil maken.
Wat ik onder kunst dan wel verstond werd me gevraagd.

In de plaatselijke krant, het E.D., is deze vraag onlangs aan de orde gesteld in een ontmoeting tussen twee opponenten, de columnist Jos Kessels en de Van Abbe directeur Charles Esche.
Jos K., het proto-type van de grumpy old man, die alles wel gezien heeft en voor gezien houdt gooide de knuppel in het hoenderhok, waar boer Halbe onlangs besloten had flink op te bezuinigen. Vooral de kunst van het Van Abbe en het beleid van diens directeur kregen het in zijn Jos K's dagelijkse column stevig te verduren.
Daarop arrangeerde Charles een ontmoeting in zijn tempel, startend met een bel whisky. Een brug werd daardoor echter niet geslagen tussen de contraire visies van verleden en toekomst, van conservatisme en vernieuwing, zoals de directeur hun verschillen duidde.
Naar die kunst verwijst mijn motto niet.

De Franse filosoof Michel Foucault in een interview: "Kunst is in onze samenleving iets geworden dat met voorwerpen te maken heeft en niet met mensen of met het leven. Kunst is een specialiteit van een paar experts die men kunstenaars noemt. Maar waarom zou niet iedereen een kunstwerk van zijn leven kunnen maken? Waarom is die lamp, dit huis wel een kunstwerk en mijn leven niet?"

Ik las dit citaat (weer eens) in Joep Dohmens 'Tegen de Onverschilligheid. Pleidooi voor een moderne levenskunst' uit 2007.
Levenskunst als antwoord op de vraag 'Hoe moet ik leven?. Bij het lezen van de omschrijving wat levenskunst is, schiet me een begrip uit de pedagogiek te binnen: zelfverantwoordelijke zelfbepaling (Langeveld, 1945!)

Dohmen benadert levenskunst door de verschillen te duiden tussen wat het niet is: positief denken (onnozel optimisme), zelfmanagement (getruceerd instantproduct), lifestyle (marktgestuurde aanprijzing van geluk), actueel hedonisme (pervertering van het klassiek hedonisme), zenboedhisme (ex nihilo: buiten het maatschappelijk leven), new age (blind voor een dialoog over betekenissen, normen en waarden), populaire levenskunst (pretentieus ten opzichte van geluk).
En dan ben je nog niet op de helft van het boek!
Ik lees verder.
Zou Dohmen mijn motto passend vinden in de filosofische levenskunst?
Zet ik daarbij mijn teksten en beelden consistent in?

Ik lees weer verder.
De Canadese filosoof Taylor maakt een onderscheid tussen zwakke en sterke evaluatie, tussen instrumentele en kwalitatieve evaluatie.
Dat spreekt me aan.
Ik streef sterke evaluatie na.
In mijn blog zijn waarden in het geding, Ik verzet me tegen onverschilligheid.

Dus rest me te doen, wat ik moet doen: lees verder 'Tegen de overschilligheid'.

soep/blog en betrokkenheid

Bij het maken van soep zoek je de ingrediënten bij elkaar, die nodig zijn. Bij het opstellen van deze blog zijn er eerst de ingrediënten, de tientallen foto's van de afgelopen week zojuist overgezet naar het digitale fotoboek.
Ik bekijk de beelden van afgelopen week.
Veel familiekiekjes.
Welke lijn zit erin, onder welke gezamenlijk noemer zijn ze te categoriseren, kortom welke soep valt hieruit samen te stellen?

Categorie 'Familie' ligt voor de hand, een verhaal van een neutraal, ietwat ongezout soepje, weinig onderscheidend van de dagelijks soepen.
Er zat echter wel degelijk zout en smaak in de afgelopen dagen, van smakeloos tot verfijnd.
Dit is de plek voor de goede, schone en ware smaak, die ik vast wil houden, om die te delen en me te herinneren.

Onder welke noemer vallen de hier drie geselecteerde foto's?
Ik kies voor 'betrokkenheid'. Deze categorie is ook weinig zeggend, lijkt synoniem aan 'familie', maar schijn bedriegt. Er bestaan mensen, jawel, er zijn er die beide noemers ver uiteen leggen, familiebanden lossjorren, doorknippen, afscheuren.

Mijn zusje verbleef enige dagen in ons huis. Haar eerste nachten, nog wel zonder haar man, beiden in den vreemde sinds haar operatie. We hielden ons aan de afspraak van eind oktober vorig jaar. Zij toen aan de chemo, ik in afwachting van de by-pass.
We zouden in de zomer gezamenlijk door onze tuin slenteren, herboren, genietend, elkaar steunend.
En zo liepen we daar in de van weelde volle tuin en probeerden onder woorden te brengen, wat dit moment zo bijzonder maakte.
Gemakkelijk is dat niet.
Emoties kun je het best via een omweg benaderen.
Daarom zeiden we alles voor elkaar over te hebben.

Zondagmiddag, op een mooie pinksterdag vierde schoonzus Inge het feit dat ze vijftig jaar was geworden. Vermoedend dat háár familie daarvoor 'een stukje' zou doen, temeer daar de jarige het middelpunt niet beangstigt, voerde ik met broeder M. ook iets op.
Door de slechte voorbereiding - de logeerpartij had de nodige aandacht afgeleid - verliep de uitvoering belabberd. Maar het publiek was mild, betrokken en met compassie toeschouwend hoe diverse attributen vergeten waren, zoals ook de tekst in de warme middag vervloog.

Gesloopt gevoel overheerste mijn lijf toen ik 's anderendaags Luca's nieuwe hobby moest aanschouwen. Met zijn vader had hij postzegels afgeweekt en in een insteekboek gestoken. Hij legde me uit hoe zoiets gaat en ik hoorde de uitleg die ik tientallen jaren geleden aan zijn vader had gegeven. Een gerustellend gevoel van l'histoire-se-repète overviel me.
Familie als doorgeefluik van het goede, schone en ware.
In betrokkenheid.

P.S.
Voor het aandachtig bekijken van een foto: met de cursor erop gaan staan dubbelklikken.

Mag opa een foto van je nemen?

Vanaf 9R15

Toch maar een abonnement voor de Wifi aansluiting van camping Groede aangeschaft (20 uur voor 10 euro) en me toegang verschaft tot mijn blogaccount.

Riny maakt voor de eerste maal een foto met de van haar voor mijn verjaardag gekregen Canon PowerShot SX220HS camera: 'Auteur aan het werk in zijn mobiel kantoor'.
Zelf probeerde ik het toestelletje uit op het einde van het burenetentje op zaterdagavond direct na twaalf uur middernacht, zondag overdag en maandag tijdens een korte kinderopvang bij David en Karlijn.
Ik ben zeer tevreden met de geweldige zoom, de stabilisatie en de helderheid van de lens en het grote display.
Verwacht mag worden dat er heel wat Powershotopnames op mijn blogs zullen volgen.

Evaluatie van mijn 65 passage.

Door wie mij liefheeft werd ik bedacht
met woord, gebaar en gift
virtueel, per post of met aanwezigheid
had nauwelijks tijd noch gelegenheid
me te realiseren
deze grens
wordt nimmer meer gepasseerd.

Wat voorbij is
is niet alleen een droom,
omzien in verwondering
maar bovenal berusting.

(Dank aan de auteurs van wie ik woorden leende)

PS.
1. Karlijn stelde een waar kunst document samen van ons vorige weekend aan zee.
2. Ten bewijze dat de Canon mooie beelden maakt publiceer ik zo dadelijk separaat een foto van mijn oudste kleindochter, gemaakt tijdens de kinderopvang maandag jl.
3. Zie daar: Zoe (met een trema, die ik zo snel niet op de Mac kan vinden), een ware poseur. (Is de vrouwelijk vorm ervan poseuse?)
4. Onder deze tekst verschijnt een bericht: "Kan geen contact maken met Blogger.com." De tekst wordt in dat geval pas later gepubliceerd. Niemand hoeft ongerust te zijn, ik verkeer, nu ik ouder ben dan ooit nog steeds in een blakende gezondheid. Maar hoe maak ik dat heden wereldkundig nu de Wifi van Groede verzaakt Blogger te contacten?

Elfjes aan zee

Als opmaat naar mijn 65 was een weekend aan zee georganiseerd met mijn (verticale) familie, met de kinderen en de kleinkinderen, elf in het totaal.
Ondanks het matige weer - bewolkt, koud en veel wind - kreeg dit weekend een ruime negen.
Riny beoordeelde dit weekend zelfs als haar mooiste in haar leven.

Ik heb genoten.
Ik was vaak toeschouwer.
Ik zag dat het goed was.

Op mijn fototoestel vind ik slechts drie foto's. De tientallen andere maakte ik met Femke's snapshotcamera een Canon SX 220 HS als onderdeel van mijn zoektocht naar een memorabel kado van Riny voor mijn bereiken van de mijlpaal 65.
Deze tekst moet het dus doen met de schaarse ondersteuning van de drie beelden van mijn Sony.
De laatste foto: Luca en Zoë starend naar Thijn.
De vijf kleinkinderen ontdekten elkaar weer in hun nieuwe fase van hun leven.
Luca zag in Thijn een toekomstig bondgenoot. Ik hoorde hem tegen zijn negen maanden jonge neefje met zijn beminnelijkste stem zeggen dat als hij groot is ook op zijn school mag komen.
De grootste liefdesverklaring, die hij op dat moment kon bedenken.
De twee andere foto's zijn genomen van een prachtig vormgegeven belofte, het verjaardagsgeschenk van de 'negen': een weekend scooteren met mijn zonen in het Zuiden van België.
Een toelichting werd gegeven met het overhandigen van een gigantische mand met Belgische bieren, waar ik, ondanks mijn schommelende suikerspiegel, een groot liefhebber van ben.
Bovenin de mand prijkten drie heerlijke Trappisten: Een Chimay, een Orval en een Rochefort.
Of het kwartje viel...
Deze drie brouwerijen zullen we gaan bezoeken en de route wordt vanaf dat moment gedoopt tot de COR, de route sixty five.
Ik nam het kado enigszins sprakeloos in ontvangst en merkte dat ik weer in de toeschouwersrol verviel, zag mezelf als oudste van een vitaal-creatieve groep, mensen die een alledaagsheid zoals een weekend aan zee en een verjaardag nog mooier weten te maken.

En wat we verder deden?
Schatten en haaientanden op het strand gezocht, de schitterende speeltuin Groede Podium bezocht, samen gegeten, naar Vlissingen met de veerboot en aldaar genoten van de spanning in het zeerovermuseum in het Arsenaal.
Dus moe.
Maar desondanks het mooiste weekend van ons leven.
We spraken bij het afscheid af: er volgen er meer!