De ruimte die we nemen

De vraag hoeveel ruimte we nodig hebben komt voort uit mijn blog van vorige week.

We betrekken sinds 1986 een huis met een oppervlakte van 310 vierkante meters.
Ooit bewoonden we die met vieren, inmiddels vanaf het begin van deze eeuw met zijn tweeën, Van de vijf kamers boven, worden er drie gebruikt, behalve als er loge's zijn.
We onderhouden ons huis met zorg, onlangs - net op tijd voor de hittegolf - lieten we een airco plaatsen Binnenkort volgt de plaatsing van zonnepanelen.

In het maandblad V.N. van augustus staat een aardig artikel van Janneke Donkerlo 'Wonen in een  Tiny House is hard werken', verlucht met mooie foto's van Eddo Hartmann.

De Tiny House beweging werd begin 2000 op gang gebracht door Jay Schafer en in Nederland opgepakt door Marjolein Jonker (Alkmaar)
In het artikel wordt onder andere aandacht besteed aan de THOW, de Tiny House On Wheels, een soort caravan met een staanplaats van ongeveer vijf jaar. De ondergrond is meestal van de gemeente die de grond voor bepaalde duur verpacht.
Gemeentes die meewerken zijn bijvoorbeeld Alkmaar Nieuwegein en Almere.
De familie Scheffer bewoont in Nieuwegein met 4 personen 24 vierkante meters.

Het is bijvoorbeeld hard werken om energie te krijgen en voldoende water.
De bewoners hebben duurzaamheid en self supporting hoog in het vaandel. Dit onderscheidt Tiny Housing van Micro Housing, waar vooral economische motieven spelen.

24 Vierkante meter, krap tweemaal zoveel als onze voormalige caravan!
Bewoners kijken met plezier terug naar het opruimen, noodzakelijk voor hun verhuizing.
Ze slaan mijn inziens door met hun slogan: Minder huis - Meer leven.
En toch spreekt het me aan, die versobering en duurzaamheid.
Contacten met familie en vrienden wordem versterkt, omdat met daar kan douchen...

Luca was afgelopen week onze logé.
Hij heeft nauwelijks meer dan twee vierkante meter nodig.
Een plek om te slapen en een plek om zijn tablet of telefoon neer te leggen met daarnaast zijn kom noodles.

Mijn onderwijzershart gaat mee met verandering, maar wil ook zijn  motorische ontwikkeling stimuleren. Dat gebeurt met een golfclinic met air stream-balletjes in onze tuin. (Tuin: ook veel te groot, maar nu voor even wel zo praktisch)

De ruimte die hij neemt is royaal. 

Van zijn natuurlijke gratie geniet ik volop.

Ik leer van het kijken naar zijn swing.

De volgende dag speel ik in een wedstrijd met 39 stable fort-punten als resultaat.

Leven (meer of minder) is hard werken.

Kleiner wonen in de herfst van je leven

Om me heen hoor ik steeds vaker hoe fijn het is dat ze eindelijk de beslissing hebben genomen om kleiner te gaan wonen.
Zij sommen op: de overzichtelijkheid, geen gedoe meer met de tuin, de bijvangst: eens flink opgeruimd en ook het gemakkelijk contact met de mede-bewoners. Dat laatste voor het grote deel ouderen, dat van een huis naar een appartement verkast.

Wij haasten ons hen een bezoek te brengen, op de eerste plaats om onszelf te leren kennen. Want er is zo lijkt het, geen ontkomen aan, aan het kleiner wonen.
Wij deden dat jarenlang met met een periodiek, tijdelijk verblijf in onze caravan en ja, het was heel overzichtelijk met vaak gemakkelijk contact met mede-caravanners.
Maar dit is permanent, de fase voor een heel kleine behuizing.

Nooit hebben ze spijt. Wat moeten ze daar ook mee? Het was hun vrije keuze en terug is ondenkbaar.
Toch bezochten we kleinere behuizingen, waar wij zeker spijt zouden ontwikkelen.
Als we daarvoor hadden gekozen.

We leren om te kiezen voor niet te klein, voor elk van ons een eigen plekje, een ruim buiten, liefs een tuintje of een royaal balkon, gelegen op de zonnige kant, buren, mede-bewoners die variëren.

Tot op heden hebben we weinig bezoeken afgelegd, die aan meerdere van bovengenoemde criteria voldeden.
Tot onlangs.
We moesten ervoor naar Friesland, waar mijn oudste broer en zijn vrouw een prachtige boerderij in het buitengebied verwisseld hadden voor een appartement. Telefonisch hadden ze al laten weten dat ze zeer tevreden waren over de gekozen metamorfose.

Foto's spreken soms beter dan woorden.

Bovenstaande foto's vanuit eenzelfde standpunt genomen.

Vanwege de privacy laat ik kiekjes van een wonderschone slaapkamer, een ruime badkamer, toilet en een tweede slaapkamer achterwege.

Tegenover de tweede slaapkamer open ik een deur en zie

een ruime berging met op het einde een trap naar boven.

En daar

Een lange ruimte (15 meter?) met op het einde zijn bureau, zijn boeken, zijn verzamelde kunst, zijn hometrainer, kortom zijn vorige leven, hier en daar verdund, is met hem meegereisd.

Met zoiets zou ik nog een paar jaren vooruit willen gaan.

Dan moeten we met hen mee naar buiten, naar de berging, de gezamenlijke kelder en tenslotte de gezamenlijk huiskamer.

Er is niemand, maar het interieur verraadt weinig variatie in de populatie mede-bewoners.

 Ik begrijp echter, dat ze zich na hun verhuizing een stuk jonger voelen.

Een kinderfeestje: Noa 10 jaar

Natuurlijk had ik ja gezegd op de vraag van Thomas of ik als chauffeur en begeleider wilde meehelpen bij Noa's kinderfeestje, me niet realiserend hoeveel kruim het me zou kosten.
Over dat kruim verderop.

Het begon zoals ik me dat van jaren geleden bij de verjaardagen van mijn kinderen kan herinneren. Een voor een schuifelen de genodigden, cadeau onder de arm, de achtertuin binnen. Het geluid en gejuich  zwelt aan met het aantal.
Als ieder is gearriveerd moet de jarige even naar binnen, opdat de cadeaus verstopt kunnen worden, cadeaus die even later door Noa via de aanwijzingen koud, warm, heet worden gevonden.

Broer Luca had het extra moeilijk gemaakt 

Ook de verdere rituelen waren me bekend: het aansnijden van de taart, deze keer door Luca gemaakt, en het uitpakken van de gevonden cadeaus. Noa toont zich een ware gastvrouw, ontvangt de presentjes met een brede lach en met de begeleidende woorden "Dat wilde ik altijd al zo graag hebben..." 

Toen was het tijd om in de auto's te stappen. Een grote meidenauto, waaruit al snel gezang klonk zoals de luizenmoeder-carnavalskraker 'Dag allemaal, wat leuk dat jij er bent...'en de auto erachter met Luca en mij erin. 

In Goirle draaien we een terrein op, waar borden aangeven dat we een klimbos naderen.

De kinderen worden in een tuig gehesen

.

en krijgen een mijn inziens veel te korte instructie.

Ik kijk omhoog. Daar zo'n 7 à 8 meter boven de grond hangt een jongeman uit een naburig asielzoekercentrum,, vermoedelijk in het kader van een modern inburgeringsprogramma,  te gillen en te schreeuwen..Een begeleidende tolk roept om hulp, die in alle rust onder het mompelen van quiet-quiet komt aanslenteren. De tolk roept de vertaling de lucht in. 

Via een  uitschuifbare hengel wordt een touw aangereikt, die de jongen aan zijn zekering op zijn tuig moet vastklikken. De jongen durft echter zijn riem, waarmee hij aan de kabel gezekerd is niet los te laten. 

Ik bewonder de rust van de leiding, die door een zekere sloomheid uitstraalt dat dit soort ongelukjes zo vaak voorkomen. Het lukt uiteindelijk om het slachtoffer naar een platform te trekken, waar een tweede begeleider hem met een woordeloze instructie uitlegt dat het rubberen rolletje altijd naar achteren moet wijzen. Als het naar voren is gericht, werkt het in plaats van een versnelling als een rem.

Ons groepje mag beginnen aan circuit 1. 

Ik hamer er onophoudelijk op dat het rubberen rolletje achter moet zitten, totdat een geeuwend "ja" me doet beseffen dat dit geen aanwijzing meer is, maar een uiting van mijn angst. 

Voor de kinderen is het allemaal een, jawel, uitdaging.

Twee meisjes aarzelen bij circuit drie, waar een maximale hoogte zal worden bereikt. 

Mijn 'Als je niet durft, hoef je niet, hoor' wordt weggeschud en ze klimmen parmantig de anderen achterna. 

Na een half uur klopt mijn hart weer in een normale sterkte en frequentie en durf ik foto's te maken.

Na twee uur is de angst bij mij vervlogen, de kinderen voeren de spanning op door wedstrijdjes te doen om zo snel mogelijk een circuit te doorlopen. Onze functie beperkt zich tot het klokken.

Tijd voor de de frites met wat hartigs. en een fotomoment van de jonge helden.

De vraag of ik een volgende keer meega als ze gaan sky-diven of grotklimmen  heb ik voor me uit geschoven.

Waar zijn de tijden van verjaardagsfeesten met een mooie video ?

Zelfcensuur

Het mag dan therapeutisch werken, maar verstandig leek het hem bij nader inzien niet.
Dus kwam hij op zijn schreden terug om anderen getuige te laten zijn van de helende werking van het van je af schrijven en hij drukte op de button 'verwijderen'.

Hij had heel wat gesprekken in deze week gevoerd.
Aan de meeste hield hij goede herinneringen over.
De herinnering aan dat ene minder goede gesprek had hij verwijderd door op de goede button aan  te klikken.