blog verwijderd

De blog van deze week is (voorlopig) verwijderd.

Even heb ik overwogen om een ander onderwerp te nemen.
Over het mooie weer frot je er altijd wel een tekst uit ( de invloed van het weer op het gemoed van mijn buren) of over het wel of niet ontmoeten van Trump en Kim, over de Gaspeltuin of Dumoulin of over het ziekelijk Russisch liegen.

Maar een vervangende tekst doet geen recht aan het thema van deze week: de presentatie van het boek van Femke 'Happy Camper' met daarbij de vraag wanneer iets kunst is  en dus sprake is van prestaties door een kunstenares. Dit naar aanleiding van de research en de bevindingen van Sarah Thornton, die 33 kunstenaars benaderde met de vraag 'Wat is een kunstenaar?', tevens de titel van haar kloeke boek.

Ik heb redenen om 'Happy Camper'  als een side table book als wel een kunstboek te beschouwen.

Hieronder de aankondiging van 'Happy Camper' en wel in De Libelle.

Moederdag

Moederdag doet ertoe.
De vader ziet hoe zijn kinderen hun moeder lief hebben en eren.
Opa ziet dat dubbel.
Doordat de moeder van Luca en Noa zich niet helemaal lekker voelde, werd hun logeerpartij verlengd tot het avondeten.
Zo konden ze de gehele moederdag-zondag besteden aan kadootjes voor Femke.

Het begint met het maken van armbandjes, gevolgd door het ontwerpen van schilderijtjes en eindigt met het versturen van foto's, berichten en filmpjes.

In de middag komt David met de kinderen en een grote bos bloemen op bezoek.
De vijf kleinkinderen duiken op de bank en bekijken de gemaakte filmpjes.

Voor wie wees is, brengt moederdag herinneringen.
Ik denk aan mijn moeder, mijn moeders moeder en zo voorts.
In mijn weblog creemersgeschiedenis.blogspot.nl heb ik mijn voor-moeder in een matriarchale stamreeks opgenomen.
De integrale tekst volgt hieronder als  moederdaggedachte 2018.



"De cursus genealogie, die ik najaar 2014 bij  HOVO Brabant volg, leert me veel over het zoeken naar de roots.
Eén van de eye-openers was, hoe eenvoudig het ook klinkt, dat de afkomst van moederszijde eigenlijk het meest betrouwbaar is.
Meestal wordt op familienaam gezocht. Zo leidde mij dat naar de vroegste voorvader Theodorus Cremers, gehuwd met Henrica Bruijns (zie het hoofdstuk  'Drie generaties trouwboekjes en verdere voorouders').
Met de zogenaamde matriarchale stamreeks volg je de moeder van de moeder van de moeder etc. Ik hoopte ver te komen en begon mijn onderzoek op de zoeksite 'Wiewaswie'.
Mijn moeder is Agnes Maria Josephina van Montfort, geboren te Schaesberg op 21-9-1916 en gestorven in  Eindhoven - St. Josephziekenhuis -  op 25-11-1979.
Haar moeder was Anna Maria Schoenmakers, geb. Echt 10-12-1887, overl. Schaesberg 25-10-1952 (zie ook het hoofdstuk 'Van de kant van mama 2: oma Schoenmakers')
De moeder van Anna Maria Schoenmakers was Maria Elisabeth Francisca Broekmeulen of Brockmeulen geboren te Roermond 24-6-1860. Overlijdensgegevens heb ik (no niet) gevonden. Zij was getrouwd met Peter Joannes Hubertus Schoenmakers, van beroep landbouwer, geboren in Echt op 28-8-1855.
De moeder van Maria Broekmeulen/Brockmeulen is Joanna Maria Cuypers, geb. te Echt en overl. in Roermond op 23-5-1898, echtgenote van Karel Dominicus Hubertus (Carl) Brockmeulen overl. te Roermond op 28-1-1880. Carl Brockmeulen was eerder gehuwd met Gertrudis Spee.
Zouden deze nog op het oude kerkhof bij Kapel in 't Zand terug te vinden zijn ?
De gegevens via internet worden steeds magerder.
Joanna Maria Cuypers was de dochter van Maria Elisabeth Francisca van der Leeuw, geb. te Echt op 12-6-1799, zij huwde met Joseph Cuypers geb. Echt 28-2-1788 van beroep koopman, op 4-9-1823. Van Joseph weten we dat hij een kind was van Michiel Cuypers en Maria Cuypers. Lieert hij ons aan de architectenstam van Cuypers?
De naam van de moeder van Maria van der Leeuw is Albertina Meutz of Meuters, die gehuwd was met Peter de Leeuw.

Nader onderzoek moet worden gedaan in Maastricht in het Regionaal Historisch Centrum  Limburg (RHCL) Helaas is het RHCL nog niet zover met de digitalisering als de centra in Brabant.  De ingewikkelde geschiedenis van Limburg met de vele opdelingen maakt de zoektocht in het Limburgse er niet gemakkelijker op.
Maar we gaan verder!"

Moederdag 2018 denk ik aan mijn moeder en al die al dan niet bij naam gekende  voor-moeders en ook aan - hoe noem je dat? - de na-moeders, de moeders van mijn kleinkinderen.

De oude tuinier en afnemende productiviteit

Na een aantal uren werken in de tuin slaat de vermoeidheid toe.
Vroeger, pak weg zo'n tien jaar geleden kon ik moeiteloos een gehele dag werkend in onze tuin doorbrengen. Nu lukt dat niet meer.
Willen we dezelfde tuin als toen behouden, dan zal ik evenveel uren moeten maken verspreid over meerdere dagen.
Een alternatief is om wijzigingen aan te brengen die minder zorg en onderhoud vragen. Dat laatste valt niet mee, dat vraagt om afstand te nemen, boven en los van het vertrouwde te denken.
De structuur en de inhoud van onze tuin is een afspiegeling van zoals we zijn.
Laat ik een voorbeeld geven.

In bakken staan de uitgeplante petunia's, die ontkiemen uit een zakje petunia-zaad. Met de opbrengst kan ik alle tuinen in onze straat vol planten. 

Waarom plant ik in godsnaam alle uitkomende zaailingen uit? 

Daar ben ik inmiddels achter. 

Dat is zuinig-, zo je wilt, gierigheid. Opgegroeid met het onwrikbare idee, dat het zonde is om iets van waarde weg te gooien.

Gevolg. De komende maand leuren met mijn plantjes, elk bezoek neemt er minstens tien mee naar huis, dat is de huisregel. Vrienden maak je er niet mee.

Hier is tijdwinst te behalen. Zet alleen wat je nodig hebt uit.

Ik heb vandaag genoeg gedaan. Elk jaar mindert de productiviteit per uur. Daartegenover houd ik op een tuin-werkdag extra tijd over die ik kijkend en ruikend in de tuin kan doorbrengen. 

Een deel kan ik hier met de lezer delen. 

De visuele pracht van het voorjaar in de Gaspeltuin. 

Het vastleggen en vervolgens verspreiden van de bedwelmende doordringende zoete geuren is technisch nog niet mogelijk. 

De foto is van vorige week. Gisteren was het een wissel-dag: bollen eruit, dahliaknollen erin. (Vier uur aan werk).

De blauwe regen-"boom"; majestueus toont zij haar blauwe trossen. En die geur...

Even verderop staat de clematis in bloei

The Green House oftewel de kraamkamer

's Avonds maak ik mijn laatste ronde van de dag door onze lusthof. Het licht schijnt flauw vanuit het Westen. Ik speur naar slak en rups, de permanente vijanden.

Ik loop naar de moestuin. Is het al tijd om de netten boven de aardbeien te hangen (een dagdeel aan werkzaamheden)? Moet de asperges worden gerooid? Zitten er al dieven aan de tomatenplanten 

Zal ik morgen de sla uitzetten?

De oude tuinier vraagt zich af wanneer zal hij genoegen moeten nemen met groenten van de buurtsuper? 

Verboden te fotograferen

Afgelopen zondag hoorde ik weer eens "Verboden te fotograferen".

We zaten in het theater De Schalm in Veldhoven, waar onze oudste kleindochter zou optreden op een dansfestival van haar dansschool.
Ik had mijn fototoestel met tele-zoom gebruiksklaar in mijn. hand.

De huishoudelijke mededelingen vooraf: mobieltjes uit - begrijp ik - en fotograferen verboden. Waarom?  Vorig jaar had ik bij eenzelfde gelegenheid onbelemmerd met enig verbod volop plaatjes geschoten.
'U kunt na afloop intekenen op foto's, gemaakt door een professionele fotograaf' was de daarop volgende huishoudelijke mededeling.
Aha, een verbod op commerciële gronden!

In het begin van de jaren zeventig, toen we regelmatig landen achter het ijzeren gordijn tijdens onze lange vakanties bezochten, was ik voor het eerst geconfronteerd met het fotografeer-verbod. Agenten, soldaten en kazernes mochten in landen als Hongarije en Roemenië niet worden gefotografeerd. Er waren ook zônes , die werden aangegeven door borden met een toestel en daar doorheen een rode streep, waar het toestel in de tas moest blijven.

Ik herinner me een moment van ongehoorzaamheid op een groot plein in Boedapest. Riny bestuurde de Fiat 600 en ik, dapperder dan ooit, fotografeerde een verkeersagent van de achterzijde. Ik had een verbod weerstaan en nog wel achter het ijzeren gordijn!
De volgende dag wandelde ik door Debrecen, een plaats ten oosten van Boedapest en zag in een park een Roma zigeunerin met kind. Een levend plaatje van het bekende kitsch schilderij.
Ik vroeg haar of ik haar mocht fotograferen. Dat mocht. Na de shoot stak ze haar hand voor me en ik gaf haar het losse geld dat ik die ochtend bij me had gestoken.
Binnen een mum van tijd kwam een horde Roma vrouwen aangestormd en ik kon niet anders dan snel de benen nemen en ons hotel in te vluchten.
Ik had geen geld en daarmee een verbod om hen vast te leggen over me heen afgeroepen.

Daarna is het fotografeer-verbod uit mijn leven verdwenen. Ik maakte foto's van mijn geliefden, de natuur en mooie vrije steden. Zelfs in musea werd fotograferen inmiddels toegestaan. Handhaving was onmogelijk geworden door de komst van de mobieltjes. Bovendien verdween het argument dat het flitslicht de schilderijen zou aantasten, door de hogere gevoeligheid van de opname-apparatuur. Flitsen gebeurt nog nauwelijks.

En nu was het verbod er weer.
Ik stopte de spullen terug in de tas. Deed ik dat voor mijn kleindochter, ben ik laffer geworden?
Nee, even verderop zat M. Ze laat zich niet zomaar temmen, waarvan ze direct uiting gaf door "Wat een onzin" te grommen.
Via We Transfer ontving ik 's avonds de beelden die ik niet durfde te schieten zoals onderstaande.
.

Zoë vooraan derde van rechts.

Tevens kreeg ik diverse foto's van Koningsmarkt , zoals die van David en mij-zelve.

M. had er geen toestemming voor gevraagd.

Als je je in de openbare ruimte begeeft weet je dat de paparazzi loeren, zelfs als je inmiddels onbeduidend staat te staren naar de verrichtingen van je kleinkinderen op een Koningsmarkt.