Al dat nare nieuws

Een bijkomstigheid van campingleven is dat ik meer kranten lees.
In Groede neem ik De Volkskrant en voor de campingpraat De Telegraaf.
Thuis wacht me voorts het E.D. en de N.R.C, die ik sneller dan gewoon kan doorbladeren. Het meeste is me belegen en bekend.
Opvallend zijn de verschillende benaderingen van het nieuws. Zo werden de doden die de laatste dagen te betreuren vielen in diverse onderscheiden aandacht en toonaard belicht.
Ik lees die berichten zeer gericht, ben vooral gebrand op de leeftijd en de wijze van overlijden. Van het leven hoef ik verder niets te weten.
Leeftijd: zijn ze jonger dan 63?
Doodsoorzaak: ziekte mij bekend?
Hoge leeftijd en/of langdurig ziekbed garanderen een zorgvuldige necrologie. Bij plotselinge dood grijpen de kranten gemakzuchtig naar korte reacties van bekenden. "Hoe verder te leven zonder Michael J.(50)?" Tranen in Memphis en op ons eigen Dam.
Telegraafteneur: tja een mafketel met een los pikkie; Volkskrant: de scene creëerde een eenzame kanstenaar; N.R.C.: betekenis voor de kunst, vergelijking met Elvis en de Beatles; E.D.: na het overlijdensbericht werd bij van Leest hier ter stede 141 CD's verkocht. Men is door de voorraad heen.

De laatste dagen verlieten twee van mijn (deel-)idolen de aarde.
Allereerst de actrice Farrah Facwett (63), mijn voorbeeld voor de stralende lach, die ik nooit heb kunnen produceren overleed aan darmkanker.
Oei even oud als ikzelf. Voel ik iets in mijn onderbuik?
Als ik mijn tanden poets denk ik aan haar.
Ingrijpender was het bericht over de dood van de Belgische politicus Karel Vermiert (68) een voorbeeld van stoïcisme. Werd nog voor veel posten gevraagd, maar verkoos te tuinieren. Ik word nergens voor gevraagd doch tuinier alsof het een lieve lust is.
Die Karel is midden in zijn lust gevallen, vanuit een appelboom preciseerde de N.R.C.
'Wat doet een 68 jarige in deze tijd in een appelboom?' vroeg ik me af. Nergens een antwoord. De Telegraaf memoreerde een belegen roddeltje, gaf echter geen verklaring voor zijn verblijf aldaar.
Er zijn nog geen appels. Aan snoeien in deze tijd begint geen weldenkend tuinier.
Bouwde hij misschien aan een boomhut voor zijn kleinkinderen, begluurde hij wellicht buurvrouw Anneke, die op punt stond in bad te duiken, hing hij in een vlaag van overmoed aan een rotte tak om daar voor zijn kleinkind of buurvrouw te bewijzen dat hij op zijn leeftijd nog vlot een vogelnestje kon maken? ('vogelnestje' is een eenvoudige turnoefening meestal uitgevoerd in de ringen)

Allemaal vragen.
Geen antwoorden.
Vier kranten tenspijt.

Thuiskomst

En dan bloeien de rozen zo mooi als in de Butcharts Gardens...

Met een jetlag en vol indrukken woensdagmiddag gearriveerd.
Natuurlijk is Nederland vlak en ons bekend. Maar de gewoonte is onderbroken en we genieten alsof we hier voor het eerst zijn.
En dan de thuiskomst!
We wijzen elkaar de in bloei staande rozen aan. Ik zie de ravage door mol en konijn, die, profiterend van onze afwezigheid, gras en groentetuin bewerkt hebben.
In het weekend zien we de grootste schatten van Nederland, die we node gemist hebben: kinderen en kleinkinderen.
Waar de beer is, die ik gevangen heb, vraagt Luca.
"Op de foto..." en ik toon hem de vage vlekken.

In de nacht van zondag op maandag verlaat met bruut geweld een niersteen, die op 6 mei jl. 'indaalde', een enorm exemplaar, nog groter dan die van 2007, mijn lichaam.
Op 2 juni verklaarde ik schriftelijk aan de Canadese douane geen stenen, mineralen of groente bij me te hebben...

De indrukken zijn nog lang niet verwerkt, de foto's echter ingeplakt: 120 in totaal, een selectie van het drievoudige. Als we ze tonen komen steeds weer andere verhalen los.
"Hoe was het in Canada?" is een vraag, die een lang antwoord verdiend met het nodige beeldmateriaal.
U bent gewaarschuwd.

West Canada ligt ver weg, negen uren vliegen.
De tijd ligt nog te kort achter ons.
De eerste conclusie is echter: het is de mooiste vakantie, sorry...de mooiste reis die we ooit maakten.

Canada 5

De laatste avond in Victoria.
Een super einde van deze prachtige reis!!
Wat in de reisbeschrijving stond: ' Het hoogtepunt van Uw reis zal het walvisspotten zijn...'
Nee...Met vijf boten om een walvis hangen, is niet ons ding. O, ja ik heb er eentje 'gevangen' met mijn in Canada (goekoop!) aangeschafte telelens.
Er zijn heel wat andere hoogtepunten aan te geven.
Zo vond ik de Butcharts Gardens, vandaag bezocht, prachtig; de Lagoons hier rondom Victoria onbeschrijfelijk mooi en tja...het bloed kruipt waar het niet gaan kan...de tientallen golfbanen zijn hier van een wonderlijke schoonheid.
Het mooie weer zo vroeg in juni roemt hier iedereen, voegen er schielijk achteraan dat zoiets waarschijnlijk door de Global Warming komt, voorheen El Nino en kijken Riny beschuldigend aan als ze een sigaretje rookt.
We zijn moe, maar voldaan; met voortdurend contact met onze kinderen via SMS voelt het niet aan dat we aan de andere kant van de aardbol zitten. ( Nog enkele kilometers verder naar het Westen en er is geen sprake meer van in het Westen te zitten, maar in het Oosten!) Zo reserveerden David en Karlijn gisterenavond een tafeltje voor ons in een restaurant hiertegenover de baai...De wereld is dan maar klein.
We moeten echter morgen zo'n negen uur vliegen om terug te zijn.
Dan wacht ons een selectie van de meer dan 300 foto's voor een fotoboek.
De teksten zijn al klaar. Ik heb zo goed en zo kwaad mijn indrukken van deze reis beschreven in Prive domein 268, Dagboek van een lezer, (als je hem nog kunt vinden, aanschaffen a euro 10!). door mij aangevuld met 'van een reiziger'.
We zullen de vraag moeten beantwoorden: 'Wat was het hoogtepunt?'
Nu is die vraag nog niet te beantwoorden.
Maar iedereen die naar de Rocky Mountains en naar Vancouver Island reist zal daar nooit spijt van hebben...!

Canada 4

De laatste avond in het prachtige Vancouver.
Ik kan hier nog niet over schrijven.
Woorden schieten te kort; de ervaringen zitten nog te dicht op mijn huid.
De tocht met de Rocky Mountaineer?
Een lange foto shoot. De Sony geeft aan dat ik 189 nog ongecensureerde foto's geschoten heb.
Morgen naar Vancouver Island, Victoria voor de laatste belevenis. Whale watching en het bezichtigen van de old-english city.
Het weer is prachtig even prachtig als de vele mensen met de tientallen nationalieiten, die hier vreedzaam met elkaar leven.
De Marokkanen zijn hier Japanners, heel geassimileerd en -integreerd (lees Gutterson, Ceders in de sneeuw )
We hebben vele malen Japans gegeten en ik kijk, volgens Riny, al een beetje Oosters: vriendelijk en tevreden.
En als ik eerlijk moet zijn. Ik verlang ook naar huis als ik van David en Thomas hoor hoe onze kleinkinderen op dit moment hun best doen om groot te worden.

canada 3

We zijn in Jasper.
Morgen vertrekken we met de Rocky Mountaineer naar het Zuid Westen en zullen in Kamloops overnachten. De dag erop brengt de trein ons naar Vancouver.
De reis is fantastisch. Vandaag van een schitterende boottocht op Lake Maligna genoten en de mooiste golfbaan van Canada bezocht.
Mijn Sony maakte overuren.

Canada 2

Ben later dan ooit jarig geworden.
Maar nu is het een feit. Ik ben 63.
Vandaag rond Banff getoerd. Grote herten (cariboes?) en meren, helaas geen beren, gezien. Nam weer veel foto's als bewijs van al die schoonheid hier.
En eindeloos in een warm water bron (Hot Springs) gezeten.

De dag begon geweldig: ontving een foto met een juichende Luca en de felicitaties van de rest van de familie.
Het weer is omgeslagen. Voor morgen wordt natte sneeuw voorspeld!!
Hebben we toch niet voor niets de flies meegenomen.

Canada

Zojuist gegeten in ons hotel, Caribou Lodge in Banff.
Riny heeft een paar keer gezegd: "Nu ben je nog 62...."
Ik realiseer me dat ik thuis al 63 zou zijn.

De reis is tot nu toe fantastisch...onbeschrijflijk mooi. Waarom deze poging desondanks?
Wat een land, wat een leegte, wat een rust...

Afscheid voor Canada 2

Als je niet op de vlucht bent, kent afscheid weemoed.
Als je afscheid neemt, het dierbare, schone en waardevolle achterlatend, heeft afscheid nemen iets ambigues. Een strijd tussen verlies en verlangen.
Zo voelt het in de wachtkamer voor 'Canada'.
Morgen vertrekken we.
We zijn er klaar voor, maar...

In Groede 'dag' gezegd tegen Luca, Noa, Thomas en Femke, zoals een week ervoor tegen David c.s.
Luca verzet zich, zoals alleen kinderen dat kunnen doen, geen rekening houdend hoe moeilijk het ze voor een ander maken.
"Opa niet weggaan, opa met Luca spelen...."

Je bent volwassen en flink en zegt tegen het manneke: "Opa en oma gaan even op reis naar Canada. Over twee weekjes zijn we weer terug en gaan we verder spelen."

"Canada' is een intermezzo in onze herfst. Een winterse oefening? 'Partir...'

In Banff zal ik 63 worden.