Ik wist dat ik het had gelezen, maar wist me er niets meer van te herinneren.
Bij de herlezing kwam het verhaal weer boven; het geheim achter de zelfdoding van de jeugdvriend van de ik-figuur Tony Webster.
Als bij een voortgangsbalk van een internet filmpje liepen mijn herinneringen steeds voor op de tekst zoals de laadlijn voor loopt aan de beeldlijn.
Zo bleef er meer ruimte voor de wijze gedachten over liefde, vriendschap, zelfdoding en ouder worden.
Twee jaar geleden had ik in de tekst hier en daar een aandachtsstreepje gezet.
Maar tijdens de trage intense herlezing moest ik veelvuldig naar het potlood grijpen.
Over ouder worden bijvoorbeeld.
'Tot de ontdekking komend, bijvoorbeeld, dat naarmate het aantal getuigen van je leven minder wordt, er steeds minder bevestiging, en dus minder zekerheid is over wat je bent geweest. Zelfs als je van alles ijverig hebt vastgelegd - in woord, geluid, beeld - kun je zomaar tot de conclusie komen dat je de verkeerde zaken hebt vastgelegd.'
Het leven is een gift waar je niet om hem gevraagd. De zelfdoder neemt het niet aan, geeft het terug. De overlevers gaan er steeds meer van houden, laten het bijvullen een enkele keer aanvullen.
Ontstaat er, wat de vriend van Tony, de filosoof, niet lukte, accumulatie, een vermeerdering van de winst?
De laatste woorden van deze prachtige novelle.
'Er is accumulatie. Er is verantwoordelijkheid. En daarenboven is er onrust. Is er grote onrust.'
Door het boek te lezen krijgen die woorden betekenis.
De leeservaring sloot aan op ons bezoek aan museum De Pont in Tilburg. We waren vooral benieuwd naar de teksten van Joost Zwagerman uit zijn laatste dichtbundel 'Wakend over God' met de illustratie van de Tilburgse kunstenaar Marc Mulders.
Riny vroeg hoe ik ons bezoek had ervaren.
'Troostrijk' zei ik. (Ik had ook 'geaccumuleerd' kunnen zeggen, maar dan had ik nog wat uit te leggen. 'Homeopathisch geraakt' zou ook kunnen.)
Troostrijk volstond; we zaten op dezelfde golflengte.
