Eikenprocessierups

Dat we de eikenprocessierups in onze tuin zouden aantreffen had ik voor onmogelijk gehouden. 

Er staan sinds jaren geen eik meer in onze tuin, al jaren niet meer.

Na het verwijderen van zo'n 40 dicht op elkaar staande lariksen tussen onze intrek in ons huis in 1986 en 1990, bleven er nog twee eiken staan.

Aan de zuidkant loopt een pad.

Vanwege de inkijk en privacy trokken we in 1988 langs het pad een muur.

De buren aan de andere zijde van het pad tekenden - te laat - een bezwaar aan: doordat wij een muur hadden geplaatst zou de inkijk in hun tuin groter zijn.

We hebben hen uitgenodigd en de situatie uitgelegd.

Ja, zij zouden ook zo'n muur plaatsen als ze de bewoners zouden zijn, maar dat waren ze nu eenmaal niet 

Tot in hoger beroep kregen ze geen gelijk.

Kort na de laatste uitspraak scheidden ze, de man vertrok naar het Noorden des lands.

Wat dit met de eikenprocessierups te maken heeft?

Geduld. Het verband wordt zo gelegd.

Buurvrouw Cora bleef  naast ons wonen.

Behalve die ene keer dat we haar op de oprit onder haar auto hadden gevonden en 112 hadden gebeld,, hebben we geen contact met haar gehad.

Ze werkte hard en leefde teruggetrokken.

Afgelopen zaterdag met Luca de metershoge laurierhaag aan de zuidwestkant gesnoeid.

Luca, bovenop de ladder staande ontdekte hem, een gesponnen nest vol larfjes van de zo gevreesde rups in een overhangende eikentak uit buurvrouws' tuin.

Ik hoefde de ladder niet op. Luca stuurde me deze foto door

Vervolgens ga je zoeken op internet, die de meest verschrikkelijke gevolgen van de rups opsomt: jeuk, brandwonden, allergische reacties, blindheid en zelfs stikken.

Ook op de vraag wat te doen, heeft internet een antwoord: de Gemeente verwittigen, te meer omdat de tak half boven een pad hangt en zo weet de betreffende site, de haartjes van de rups kunnen zich verspreiden over 100 meter.

Het verwittigen dient te gebeuren door de eigenaar, staat er vervolgens.

En zo stond onze buurvrouw gisteren in onze tuin.

Van rups ging het gesprek over naar kinderen, kleinkinderen, corona, pensioen en wat te doen, de enge wereld met stikstof en boze boeren en allerhande andere crises.

Waarom zij voor een bostuin kiest - haar vader was een bostuinhovenier - en daarom geen zonnepanelen kan laten leggen, maar dat ze in de winter de thermostaat op 19 graden zet.

Zo kouten ze, zo kouten we, een uur lang. 

Een grappige, open vrouw, die op de valreep riep dat onze tuin er mooi bijligt.

 

Familiebijeenkomst Groot 16 juni

(klikken op de foto om hem nog groter te maken)

De tuin van mijn broer GeertJan en zijn vrouw Inge is groot genoeg om de familie te ontvangen.

Familie is in dit geval alle kinderen van wijlen André en Agnes Creemers, hun kinderen, en kleinkinderen.

De laatste keer dat zo'n bijeenkomst was georganiseerd was vijf jaar geleden.

Het is een hele opgave om te berekenen hoe groot onze familie is.

Wat bij voorbeeld te doen bij een scheiding.?

Wanneer is er sprake van een scheiding?

Wanneer is een relatie gevormd om te spreken over een uitbreiding van de familie?

Er zijn hierover afspraken gemaakt toen er weer eens een geboorte had plaats gevonden en de vraag zich voordeed de hoeveelste loot aan de stam dat was.

We konden rekenen op een maximum van rond de 150 familieleden..

Geen exclusie, iedereen werd uitgenodigd.

Er kwamen rond de 80 reacties, waarvan een aantal het last minute om diverse redenen liet afweten.

Hoeveel er uiteindelijk kwamen valt te tellen op bovenstaande foto.

Wie mij vindt, treft ook Thomas en zijn vriendin aan.

Hieronder wat foto's als een impressie, waarbij moet worden aangetekend dat de reporters Noa, Luca en Zoë waren, elk met hun sterke voorkeur voor bepaalde taferelen en personen. Zo maakte Zoë tientallen foto's van de buitelingen van haar broer Thijn in het zwembad en Luca minstens evenveel shots van zijn opa met Luna, het expressieve peutertje van Sophie - ja Thomas' vriendin. Noa fotografeerde een beetje lui, vanuit haar zitplaats ronddraaiend, niettemin, zoals zo vaak, met als resultaat verrassende beelden.

De selectie kan niet anders dan tamelijk willekeurig zijn.

Een meer verantwoorde keuze zal zijn vorm krijgen in een fotoboekje. Om die samen te stellen moet wat tijd over heen gaan, voor de distantie, maar ook omdat er nog enkele van dit soort projecten me te doen staan. 

De mannelijke organisatoren Jan en GeertJan

Ontbrekend zijn Inge en Rita

Een bonus kleinkind

Verkoeling op de warmste junidag ooit

Het opgestelde
familiewapen raakte onder aan de banner los.

Jan belooft dat het bij het volgende event is gemaakt

Voldoende ruimte. Ook om de zeer goede BBQ te kunnen verorberen.

Speciaal voor dit feest uit Zuid Frankrijk overgekomen

Het was een geweldige bijeenkomst, zo'n bijeenkomst waarvan je hoopt dat die nooit eindigt. 

En ja, ik begrijp de enkeling die op het einde een traantje liet. Van blijheid dit te hebben meegemaakt, maar ook in weemoed, zo zal het nooit meer zijn. 

O ja, er is afgesproken dit over een aantal jaren weer te herhalen. maar wie zal er dan zijn en wie niet?

De tijd erodeert de meest hechte samenhang.

Maar de herinnering aan dit eclatante familiefeest wordt ons nooit meer afgenomen.

  

Ria Upton-Lammers overleden

Gisterenmorgen kregen we een telefoontje van Jos van Bree uit Australië dat Ria twee uur eerder plotseling was overleden.

Jos was de ex van Ria.

Jos was een half jaar een oud collega van mij op de wethouder van Eupenschool in 1970.

Zijn tijdelijke aanstelling werd niet verlengd.

In die korte tijd werden we vrienden.

Toen we na ons trouwen een flat op de Planetenlaan in Woensel betrokken, woonden Jos en Ria in een bouwkeet even verder op, waar ze waakten over een nieuwbouwproject dat het familiebedrijf van Bree realiseerde.

Wij kwamen er veel over de vloer, draaiden knoerend-hard de laatste muziek Elton John, Cream, Pink Floyd enz.

Jos en ik deelden ook de hobby van fotograferen.

 In 1973 besloten we samen op vakantie te gaan, een tocht langs de Loire. 

Nooit zag ik zoveel kastelen in korte tijd.

Van rechts naar links: Jos, Riny, Ria

Het meest bijgebleven is echter de mep in mijn gezicht die Ria me gaf toen ik weer eens mijn zoveelste negatieve analyse over haar rikken ten beste had gegeven. 

Ze vertrok uit de tent. Ze had gelijk. Ik was een onuitstaanbare kaarter. 

Mijn belofte tot beterschap bracht haar weer aan de kaarttafel.

Jos en Ria  gingen in Nuenen en later in Asten wonen Ze kregen twee kinderen Joost, een jaar eerder dan de geboorte van onze Thomas en Eva, die op dezelfde dag werd geboren als onze David.

In 1975 huurden we met nog een ander stel een grote boerderij in Bar-le-Duc. 

Het was bedoeld als een mogelijke stap in de richting van een samenwonen in een commune. 

Thomas was net geboren.

Ria met de 1 jarige Joost in Bar-le-Duc

Na enkele dagen was het voor ons duidelijk. Nooit een commune. 

Voornaamste oorzaak om tot dit besluit te komen was normatieve opmerkingen die we van het derde stel moesten aanhoren over de opvoeding. 

Dat schepte een band tussen Ria en Riny. 

Ook Ria en Jos waren snel genezen van het communale verlangen.

Jos bleef onrustig en ongedurig, wilde als nakomertje absoluut niet in het familiebedrijf werken. 

Hij verlangde om te emigreren naar Australië. 

Ondanks de zeer innige band die Ria met haar familie in het Brabantse Someren had, stemde ze in.

Ze vertrokken begin jaren tachtig.

We hielden contact via briefwisseling, brieven, die ik als doorwrocht archivaris allemaal bewaard heb.

Er was sprake van geweldige spanning.

Beiden moesten zich uit de naad werken om het hoofd boven water te houden.

Ria ging op zondag ramen lappen, naast haar werk bij de gemeente Geelong, een stad aan de Zuidkust in de buurt van Melbourne.

Jos startte een zaak in keukens, kreeg een relatie met zijn secretaresse. Scheiding volgde. 

Ria ontmoette de liefde van haar leven: Thom Upton, een Australiër met Ierse voorouders.

De kinderen studeerden in Nederland  maar keerden na hun studie terug naar Australië wat voor Ria het definitieve argument was om niet meer naar terug te emigreren naar Nederland.

Van oktober 2000 tot medio maart reisden Thomas en Femke door Australië.

Ria was voor hen de opvangmoeder.

De laatste weken sloeg de heimwee toe. Ria en Thom vingen hen geweldig op.

"Ria lijkt echt op jou", liet Thomas ons via de mail weten.

In maart 2005 waren wij bij de start van onze tour langs de oostkust van Australië een weekje bij hen in Geelong te gast.

We kregen er de perfecte inleiding in 'het reizen in Australië.

Ria en Riny, onze derde dag in Australië waarop we een deel van de Great Ocean Road reden

Toen we in het vliegtuig zaten dat ons van Melbourne naar Sydney zou brengen, werd Riny intens verdrietig. "We zien hen waarschijnlijk nooit meer, besef je dat..." 

Ze had ongelijk.

We hebben hen nog vier keer in Nederland gezien.

Ze verbleven dan op de camping in Someren van zwager Frans en zus Marli.

Altijd gingen we bij hen op bezoek en kwamen zij een dagje naar Valkenswaard.

We verzorgden dan voor een programma: dagje Amsterdam of golfen op de Eftelingbaan.

Maar verreweg het leukste bleken de laatste twee keren toen zij, eerst Eva met man en kinderen en daarna met Joost met vrouw en kinderen bij ons kwamen eten. 

Onze kinderen en kleinkinderen waren er ook bij. 

Een groot Nederlands-Austalische verbond.

En elke keer dachten we, dit is de laatste keer.

Alleen in september 2017 hebben we gelijk gehad.

Het zou, zoals we nu een dag weten de laatste keer zijn.

Dit is geen necrologie.

Het zijn herinneringen, flarden van herinneringen aan een ingoede Brabants-Australische vrouw, van een lieve vriendin.

 

Het opschrijven van die flarden brengen me bij de vraag hoeveel van dit soort herinneringen zullen wij nog schrijven alvorens onze eigen necrologie wordt opgetekend?

Het besef dat de kans dat het de laatste keer kan zijn steeds groter wordt,, intensiveert de ontmoetingen die we nog mogen hebben met onze dierbaren.

Een dag later een P.S

.

De herinneringen werden opgehaald uit het geheugen, uit fotoalbums.

 

Nieuw is de bron Whats app, die Riny vandaag - dinsdag 14 juni op weg naar Oisterwijk - raadpleegde en wat bleek? 

Ria en Thom hebben 22 september 2019 nog uitgebreid bij ons geluncht en wij zijn daarna op 2 oktober bij hen op bezoek geweest op de camping in Someren.

Langzaam begon het bij mij te dagen. 

Dat was dus hun 5 e bezoek en tevens laatste bezoek aan Nederland sinds 2005. 

We hebben op 2 oktober samen in het restaurant van de camping met Marli en haar dochter Esther en Peggy gegeten.

.  

Terug uit Oisterwijk zoek ik in mijn dagboek en jawel, het staat er zwart op wit, weliswaar zeer summier, maar het staat er.

Ik besluit bovenstaande tekst niet te wijzigen.

Ook op 2 oktober moeten we ons hebben afgevraagd of we ze nog ooit zouden zien.

Riny en ik hebben het er toen over gehad of wij een reis naar Australië nog zouden maken.

We zijn niet meer op die vraag teruggekomen. 

Corona kwam en maakte reizen onmogelijk.

Het overlijden van Ria maakt het definitief.

Nooit meer Down Under.

.. .  

 

Pinksterweekend, een samenloop

Ons 50 jarig huwelijk van oktober 2021 zouden we na corona uitgebreid met de familie vieren.

Het verlengde weekend van Pinksteren zou zich hiervoor vanwege verschillende redenen uitstekend lenen.

Op Pinksteren zou ook mijn 76 ste verjaardag worden gevierd.

Dus een Park gezocht.

Het werd  Het Meerdal, een Center Parc accommodatie in Horst-America.

In de buurt het attractiepark Toverland en de golfbaan De Golfhorst.

Twee huisjes voor tien personen.

Gereserveerd met half pension.

Enkele weken voor het weekend  kwam een elfde lid van de familie in beeld, een vriendin van Thomas.

Het Meerdal  is flexibel, na telefonisch onderhoud met het centrum van Center Parcs bleek zelfs dat alles mogelijk was.

"De e-tickets kunnen door U zelf gewijzigd worden."

Het Meerdal is niet alleen de huisjes aan het vernieuwen, ze voeren ook een totale automatisering door, die, zoals we weten, altijd met kinderziektes gepaard gaat  

Wij hebben alle kinderziektes doorgemaakt, bij betalingen, bij de ontvangstpoort, bij de gegevens op onze gifgroene info horloges, bij de restaurants.

De problemen werden opgelost, met memoblaadjes op de kassa.

Startklaar kwam het bericht van het overlijden van tuinvriendin en achterbuurvrouw Lia. De crematie zou plaatsvinden op zaterdag 4 juni in Heeze.

Een weekend voor de boeg met een crematie, 50 jarig huwelijksfeest en een verjaardag.

Het is achter de rug.

De crematie bijgewoond door op en neer te rijden, de groep achterlatend in het riante zwemparadijs op het park.

Teruggekeerd met het bidprentje van Lia na een mooie dienst.

'Lia, Bezig bijtje, Kleurrijk, Levenslustig'

Ons huisje 910 is versierd, grote gouden cijfer 50 achter het raam. 

Het is niet het enige huisje met een dergelijke aankondiging.

Elf stoelen op het terras. Schoondochter Karlijn heeft een prachtige taart gemaakt.

Mooie woorden volgen.

En dan de vraag van Luca, of we opa's verjaardag ook vandaag kunnen vieren. Hij kan de spanning niet meer aan.

Hij heeft samen met de anderen een cadeau voor opa.

Het is een kist met een accu-slagboor en een - schroefboor van Milwaukee, aangeschaft met vele procenten korting omdat Luca op zaterdagmorgen bij de leverancier Van Iersel Bouw en Industrie werkt.

Nooit zag ik iemand zo glunderend een cadeau overhandigen.

En natuurlijk hebben we, species van de homo ludens,  veel spelen en quizzen gedaan met mooie prijzen op het eind.  

Thomas huurde een golfkar voor zes personen om ons over het grote terrein te vervoeren. 

We keken filmpjes van de afgelopen jaren.

's Avonds speel direct achter onze huizen Rowen Hèze, een concert dat we van bovenaf het talud goed konden volgen.

De volgende dag, Pinksterdag. brachten de kinderen door in Toverland en wij hebben gegolfd. Ondanks de regen hebben we genoten.

Er zijn honderden foto's gemaakt, die wachten op een mooie bundeling in boekvorm

Het weekend was een roller coaster van emoties.

We zijn dankbaar voor alle lieve woorden en cadeaus.

Het grootste geschenk was de aanwezigheid van de vriendin van onze oudste zoon.