zorg bezorgd ontzorgd

Maandagochtend 9.00 uur.

Femke aan de telefoon.

Thomas is gisterenavond met zijn scooter gevallen.

Dan geeft ze heel secuur aan wat de val met zijn lijf heeft gedaan: zijn pols, zijn voet, sleutelbeen, gezicht. "In het ziekenhuis, waar tot vier uur vannacht onderzoeken zijn gedaan constateerden ze verder een lichte hersenschudding". Onmiddellijk schiet zijn val in het huisje in Vaux-en-Chevanne in de Ardennen op 2 januari 1986 door mijn hoofd. Zijn ooms GeertJan met a.s.. tante Inge en Noël waren zojuist vertrokken. Hij wiebelt op zijn stoel; valt achterover met zijn hoofd op de tegelvloer. Even is hij van de wereld. Als hij bijkomt weet hij niet waar hij is; dat GeertJan,Inge en Noël op bezoek zijn geweest, welke dag het is....In zijn korte geheugen zitten flinke gaten. We zijn spoorslags huiswaarts gekeerd. "Lichte hersenschudding", was de diagnose...

Dat speelt door mijn hoofd...en dat Luca nu niet met hem kan spelen, dat Femke geradbraakt moet zijn.

Even overlegd met Riny. Meteen terugebeld: "We komen eraan".

Als je het ziet,accepteer je het.

Als je er bent, kun je wat doen.

Als je er samen over kunt praten, is het voorbij.

De zorg, die echter nooit verdwijnt.

Het verbaast me dat Luca zijn vader gewoon herkent. Dat hij net zo onbezorgd naar hem lacht als altijd. Wat niet weet, wat niet deert. Zijn tijd komt nog wel. Soms is dat helaas.

Perspectief

Ze vond de foto's vanaf het dak maar niks. "Van daaruit gezien is het maar een rommeltje." De Olympische Goden keken op alles neer, ook op tuinen. Het waren enkel liefhebbers van zichzelf.

"Vanuit welk perspectief is er orde?"

We richten de tuin in voor mensenogen op mensenhoogte. Het beeldje "dagdromend meisje" ziet er vanonder anders uit dan op die mensenhoogte. Kinderen en kikkers nemen onze wereld anders dan wij waar. Onze kinderen vonden de tuin vroeger spannend. Je kon er bijna in verdwalen, zeiden ze.

Je kunt je ogen richten. Op het totaal. Of op enkele bloeiende waterlelies. Je creëert je eigen orde of chaos. Het is moeilijk voor te stellen hoe de ander jouw tuin ziet. De meesten zeggen meestal als tweede zin: "Dat zal wel veel werk zijn!" Dat wordt nooit gezegd als ze naar onze boekenkast kijken of naar ons zelf.

Is de julituin mooier dan de meituin ? Een lastige vraag. Het is nu juli en we vinden hem uitbundig, gulzig, moeilijk in toom te houden. Maar we houden van hem. Evenals van de mei-, november of januarituin. Steeds anders, maar ook dezelfde.

O, ja...Wat hebben we vandaag gedaan? Dit is immers een webdagboek.

We hebben heerlijk in de tuin gewerkt!

uit en thuis

Vrijdagmiddag, de dertiende, laat in de middag naar Groede vertrokken. Dus in Antwerpen in de file.

Het zou een schitterend weekend worden. Dat wilden we graag meepikken na een matige aanzet van de zomer. "Een echte hollandse zomer ", had de weerman getroost. Wij herinnerden ons echter de CO 2 zomers van de laatste jaren en mopperden hollands terug.

Zaterdag was het overwegend mooi in Nederland. Zeeland lag niet in het overwegende deel.

Zondag werd de klep van de oven open getrokken. Fietsend in de duinen vingen we miljoenen onweersbeestjes. We hebben twee parasols opgezet en noch wisten we niet waar het moesten zoeken.

Maandag, ja maandag zaten we aan het strand totdat het begon te regenen. En het bleef maar regenen. Zeeuwse klei laat water niet gemakkelijk door. Bij de overburen stond in een mum van tijd de gehele plaats onder. Bij ons sijpelde het water langzaam onder het grondzeil de voortent binnen. Eindelijk zou ik mijn inklapbare campingschep kunnen gebruiken, maar ik kon hem nergens vinden.

De maat was vol toen de overbuur me somber wist te melden dat het zo de hele week zou blijven.

Je bent met zo'n jaarplaats gauw vertrokken.

Thuis was het droog. Ook de volgende dag. Op Radar.nl zien we dat het in Zeeland de gehele dag onbewolkt is.

Van de nood een deugd gemaakt. Ik klim op het dak en fotogafeer onze tuin. "Zo'n plek vind je op geen enkele camping", roep ik naar Riny.

Ze mist enkel de zee, zegt ze.

Logé Luca

Of ie mocht komen logeren en of z'n pappa en mamma mee mochten komen. Die waren, zo brabbelde ie verder, nodig toe aan rust. Waren de laatste tijd zo met opvoeden bezig geweest, dat ze hem graag even uit handen wilden geven. Vooral de nachten en de ochtenden waren voor hen zwaar geweest. Hij begreep dat ze bezig waren met een strakker regiem te voeren. Maar hij was daarin niet gekend, dus vond ie dat hij rechtmatig geprotesteerd had. Enfin, hij was dan niet als winnaar uit de strijd gekomen, maar hij had ze alle hoeken van de Groote Keeten kamer laten zien. En ook op IJburg had hij meermalen van zijn hart geen moordkuil gemaakt. Intensief leven, dat wil ie. "Zit nou eenmaal in mijn genen..." "En er is zoveel te zien, weet je, opa."
Na ampel beraad, gingen Riny en ik accoord. Voorwaarden: tenminste drie nachten verblijf, de ochtenden voor ons en natuurlijk volledige vrijheid van handelen.
Hij vond, zo vertrouwde hij me in zijn voor anderen onbegrijpelijke kleinkind-taal toe, het fijn voor zijn mamma en pappa dat ze zaterdag eens even voor zichzelf hadden genomen. Kleren shoppen. Ze hadden hem niet vergeten. "Ik heb kleren zat..., maar ze vinden het eenmaal leuk om me op te doffen. Ik laat het me welgevallen. Ik gun ze hun pleziertjes na zo'n middag in de stad rondsjokken. Mij niet gezien...Vond het veel leuker om met jullie naar de golfbaan te wandelen."
Keigaaf vond ie het zondagmiddag bij oom David. "Maakt mooie foto's. Wat wil je met zo'n toestel!" Hij heeft speelgoed van zijn a.s. nichtje ingespeeld. "Leuk speelgoed,vooral die Fisherpreis-pop: heel educatief! Ja,ja, die zijn erop voorbereid"
"David, dat wordt een goeie pap en van Karlijn verwacht ik ook goeie dingen."
"En hebben opa en oma zich goed gedragen ? Kom je nog eens terug ?", zo wilde ik op het einde van de logeerpartij weten.
"Als oma minder rookt. Hoeft ze ook niet steeds naar buiten en zie ik ze meer. En jij...Wil jij je in het weekend a.u.b. scheren en wassen? Je weet niet wat je me aandoet!"

Goed Luca. Oma zal minderen met roken en ik zal mijn huidje week-glad heerlijk laten geuren! Kom je gauw weer ?

interview 1

Interviewer:
Ik wil U graag interviewen naar aanleiding van Uw 40-jarig dienstverband in het onderwijs. Ik heb me voldoende ingelezen in Uw geschiedenis, ik meen U aardig te kennen. Mag ik U tutoyeren ?
Cor Creemers:
Neen, dat mag U niet. Mijn leven lang heb ik open gestaan voor het ge-je en ge-jou en me laten aanspreken op mijn voornaam. Ik vind dat ik daar maar eens een einde aan moet maken.
I:
Zoals U wilt. U bent dus 40 jaar geleden begonnen in het onderwijs.
C:
Neen, je begint al op je 4-e levensjaar met het onderwijs, dus in mijn geval 57 jaar geleden.
I: Ik bedoel met Uw werkzaam leven in het onderwijs.
C: Ook dat is onjuist. Ik ben in 1966, dus 41 jaar geleden, direct na het behalen van de akte, nog voor de hoofdakte, gestart met allerlei invalwerk.
I: Voor het APB geldt de duur van 40 jaar en die bereikt U per 1 augustus ?
C: Neen, ik heb in 1970 de maanden october, november en december vanwege studie niet gewerkt. Weet U wat meneer. Gaat U zich nog maar eens goed voorbereiden vooraleer U mij verder mag bevragen. Gegroet.

Grauw Groede

In afwachting van de komst van little suzie hebben we dit jaar onze caravan aan de ZeeuwsVlaamse kust op camping Groede geplaatst.

Als het mooi weer is, even een weekendje naar de kust. Zo dachten we.

(In de zomervakantie weten we waar we zijn. Geen zoekstress, geen fileleed en thuis in een scheet. Zo denken we. )

In mooie weekenden hadden we verplichtingen, hadden we geen verplichtingen dan werkte het KNMI niet mee. Afgelopen weekend besloten we desondanks te gaan, want aan zee trekt het altijd open, zo dachten we. Een les geleerd. Ook in Groede kan het grauw zien. Rustig strand, dat wel. En zo'n weekend leest lekker weg. Voor één dag; dan komen de caravangordijntjes op je af. Besloten dus om een uitstapje te maken. Naar het Noorden: via het slaapverwekkende Breskens naar het frommelige Vlissingen. De Westerschelde wordt per pont overbrugd. We zagen dat meerderen zich geen raad wisten op de natte campingklei.

Wat heeft Vlissingen ?

Het enige wat je voorgeschoteld wordt: De zeeheld M. de Ruyter is hier 400 jaar geleden geboren. Lag hij minder lang in het geheugen dan was hij waarschijnlijk een zeeboef. Op zijn standbeeld aan de kade staat permanent een zeemeeuw. Hij poept nietsontziend de stoere kop onder met witte prut. De foto die dat illustreren moest heb ik per ongeluk gedeletet.De Ruyter moet Vlissingen optrekken. Zo heet het sailfestival dat traditiegetrouw in het laatste weekend van augustus plaats vindt: Sail De Ruyter. Daar is geen marketingbureau aan te pas gekomen.

Misschien is het dat weekend wel mooi weer.