Beelden spreken

Weer thuis achter eigen computer kan mijn blog worden gelardeerd met foto's, die vaak meer zeggen dan woorden.

De eerste drie zijn gemaakt tijdens het bezoek van Thomas, Luca en Noa aan ons verblijf in het huis van Anke en Clemens, zondag 5 juli.

De laatste is van de eerste verjaardag van Noa, zondag 19 juli.

Hier kan mijn taal niet tegenop.

Hier spreken boekdelen.

hypokrietcrisis

Yuri, Yuri toch...
Wist je niet dat de mores in de sport zoveel anders zijn dan in de cultuur?
Tom B. had het je kunnen vertellen. Als topsporter ben je Openbaar Bezit.
Dus je neus nooit in de witte poeder. Het heeft weliswaar geen enkele invloed op je prestaties, althans positief, dus aan Vervalsing doe je niet, maar Openbaar Bezit is nu eenmaal Ideaal. Iemand waar we trots op kunnen zijn. Eet de schijf van zeven en daar hoort geen poeder of andere verdovende middelen toe.

Cultuur is ook Openbaar, maar geen Bezit.
Neem nou schrijvers. Die blowen en zuipen al generaties dat het een lieve lust is. Ze schrijven er zelfs in het Openbaar over. Sommigen beweren zelfs dat het noodzakelijk is om hun Kunst te produceren, schrijven daarover en dat is dan hun kunstje.
Onzin natuurlijk, maar Kunst is per definitie heilig en privé.
Dus Yuri, nu je niet meer voor medailles en de t.v. in de ringen mag hangen, niet meer bij ons oorlogsapparaat mag werken, sponsors zich hebben teruggetrokken, kun je altijd nog schrijver worden.
Na 'Woensdag gehaktdag', kunnen we uitzien naar jouw 'Yurjokkio en zijn eigen witte neus'.

Het Goede is veel

Voor mijn afscheid heb ik van de buurt, lees overburen Francien en Frans Goevaerts en buren Dimph en Henk Groenen, een aanbod gekregen om een middag een 'Topcursus Koken' te volgen in het bij gelegenheid ingerichte kleinschalige 5 sterrenrestaurant Goe&Groe.
De middag met de daarop volgende lange avond dineren vond vorige week zondag plaats.

De dames hadden een meer dan voortreffelijk vijf gangen menu voorbereid, dat ik samen met hen, getooid in een 11 december bij de uitnodiging gekregen schort voorbereidde. Ik voelde me als een olifant met twee linker voorpoten tussen al die uitgestalde pannen, potten, schalen en glazen in de beperkte ruimte, bij deze frêle dames, die met veel gevoel en liefde de spijzen voorbereidden door zorgvuldig te strooien, schenken en op te warmen, mij daarbij uitnodigend ook een handje uit te steken. Na elke bijdrage werd ik geprezen en werd me uitgelegd wat ik had bewerkstelligd.
Dat ik maar een glaasje bier moest nemen, zeiden ze, dat geeft rust.
Ik begon het koken te waarderen, werd zelfs overmoedigd en deed wat ik dan altijd doe: teveel. Fijntjes werd ik genodigd om de borden op te maken. Want dat hadden ze wel gezien: Opscheppen kon ik.

Aan tafel gezeten gaven Dimph en Francien zonder een krimp te geven hoog op van mijn leergierigheid en mijn vorderingen. Ik moest van hun mannen ten bewijze de bereidingswijze uitleggen. Zoiets gaat me best af, met algemeenheden en binnensmonds gebrabbel op mouwen van onwetenden wat woorden te spelden; ik stond immers jaren voor de klas.
"Je neemt wat peper en zout...." zo begon ik dan en Francien vulde dan aan om Dimph te laten eindigen met "...en dat tenslotte mooi te draperen..."
Was het jaloezie of schaamte, die ik in hun mannenogen zag?
Bij Riny fonkelde in elk geval hoop.
Tot slot werd mij na een zeer positieve evaluatie een certificaat uitgereikt en een persoonlijke sloof voorgebonden.

De avond liep ten einde.
Er werden afspraken gemaakt voor een vervolg.
De waarde van een goede buur werd daarmee door iedereen onderstreept.

Teveel van het goede?

Na 'Canada' even tuin en huis op orde gemaakt, toen naar Groede, caravan mee naar huis genomen, deze schoongemaakt, naar de stalling gebracht en naar Van Haerlemlaan 11 te Castricum vertrokken.

De bewoners van deze mooie bungalow dicht aan zee, Anke en Clemens, hebben ons gevraagd hun have en goed te bewonen en voor zover nodig bij te houden tijdens hun vakantie.
Voorheen bewoonden we vaker hun huis aan de Wilhelminalaan, brachten daarin verschillende hollandse zomers door.
De omgeving is ons bekend, biedt mogelijkheden tot steden - en bliksembezoek bij Thomas en Femke.
Mijn 'vrije leven' overdenkend overvalt me soms de paradoxale opdracht, dikwijls door Peter van Straaten uitgetekend: 'Geniet Nou Eens!' en de uitspraak: "Niet het Vele is goed, maar het Goede is veel".
Ik ben een aanhanger van de levenswijze om te zoeken naar balans, trachten te leven in harmonie.
Is er een disbalans ontstaan tussen 'in beweging' en 'rust', tussen dynamiek en stabiliteit, tussen thuis en uithuis, tussen verlangen en voldoening, tussen beleving en verwerking?
Het gevoel weg te zijn geweest is er pas bij de verwerking, als de foto's zijn ingeplakt de verhalen opgeschreven.
Dat vraagt rust en tijd.

'Canada' is opgetekend, nu zal het nog een aantal malen aan de hand van het boek tot me genomen worden om het vervolgens op te kunnen bergen.
Maar, zo fluistert mijn ongeduldduiveltje mij in, Groede dient nog te worden geëvalueerd... en beleef de indrukken hier in Noord Holland intens...en bereid het verblijf in de Ardêche (september) en de verkenning van Berlijn (oktober) goed voor...!!

We amuseren ons te pletter.