Wie zich god waant, staat voor duivelse dilemma's

Om het moment dat Nederland mocht afschalen, het versoepelen van de Corona-maatregelen kon beginnen, werden de protocollen voor het zwarte scenario gepresenteerd.
Als er meer patiënten de IC worden ingereden dan er bedden beschikbaar zijn, dan moeten er keuzen worden gemaakt.
Daarbij gelden aldus wetenschappers - ondermeer ethici en gezondheidswetenschappers - een viertal criteria.
Eén van die criteria is jong voor oud.
Oud zijn zij, die ouder dan 70 zijn, aldus het goddelijk tribunaal.
Het kabinet is vooralsnog tegen deze leeftijdsdiscriminatie.
Boze tongen beweren dat ouderen een te belangrijk electoraat vormen.

Dit protocol zou weleens toegepast moeten worden bij een tweede golf, straks in het snotterseizoen.
Kan dit criterium botsen met een ander criterium, dat van de overlevingskansen?
Is het denkbaar dat er gekozen moet worden tussen een vitale oudere en een qua gezondheid zeer ongezonde twintiger?

Op het jongstleden buurtetentje hield ik , nadat de Derksen-Akwasi confrontatie van alle kanten was belicht. deze kwestie de tafelgenoten voor.
De overbuurman zei zijn plaats af te willen staan voor zijn kleinkind.
Mijn buurman vroeg hem of hij dat ook zou doen voor zijn kleinkind - als hij die zou hebben - Overbuurman aarzelde, want hij voelde de bui al hangen. Straks zou hij voor willekeurig welke jongere zijn IC bed uit moeten.

De mens die god naar de kroon steekt wil als het over leven en dood gaat goed voorbereid zijn.
Hij weet dat geval per geval bekijken tijd kost, die er dan niet is.
Het liefst wil de god-technocraat een computerprogramma die op basis van algoritme op de criteria een onbetwiste uitspraak uitspuwt.
Het drama van Schindlers keuze wil hij zo omzeilen. De commissie en de computer hebben de verantwoordelijkheid genomen tussen rechts- of linksom.

Bij de donorregistratie kan gekozen worden om wel of niet organen te doneren.
Veel ouderen dragen een bericht, een wilsbeschikking om niet te worden gereanimeerd.
Waarom heeft de moderne god er niet voor gekozen om ouderen om een individuele uitspraak te laten  doen, de wilsbeschikking uit te breiden naar een wel of niet IC behandeling?

Mijn advies aan god is om de verantwoordelijkheid  over leven en dood te delen met de mens in plaats van met een programma.
De meeste mensen deugen.

Bij het duivels dilemma, ga ik graag en vrijwillig opzij voor een jongere.
Zelfs al zou de god weten dat ik een kleine kans van overleven zou hebben.
En ik hoop van harte dat mijn plaatsvervanger het er goed vanaf brengt en een verder goed leven zal mogen hebben.

So I did.

Kinderfeestje van een 74 jarige

De week begon met mijn vanwege slecht weer uitgestelde verjaardagsfeestje.
De tien leden van mijn (verticale) familie waren zondagmiddag uitgenodigd voor een barbecue.
Dat er tevoren een spelcircuit zou worden gelopen had ik er bij de uitnodiging niet bijverteld.

Bij binnenkomst - achterom via de tuin -  viel direct de ruim voorziene prijzentafel op, die gevuld was met spullen, die ik met de 45 euro die ik met de staatsloterij gewonnen had bij de Action had ingekocht
Daar kun je heel veel voor kopen!
Als lelijkste prijs werd unaniem de kikker aangewezen.

Ieder had inmiddels een prijs ontdekt waarvoor hij/zij zou strijden.

Er werd uitgelegd dat er vijf onderdelen in het circuit zaten: schieten met de luchtbuks met als spelleider David, sjoelen bij Thomas, het tafelkleed kleuren bij oma Rny, golfen bij opa Cor en fotograferen bij Karlijn. De onderdelen worden individueel in telkens 10 minuten doorgenomen.

Bij dit laatste onderdeel, fotograferen  moesten maar liefs 9 foto's worden gemaakt. Vier shots van de onderdelen. het mooiste plekje van de tuin, ritme, water, bloem en portret.

Hieronder een impressie, waarbij gebruik gemaakt wordt van de foto's genomen door de kleinkinderen.

Een creatieve oplossing om ritme en water te combineren.

Van het onderdeel portret is deze zeer geslaagd.

Thijn, de jongste, in schietstand.

Phéline bij de sjoelbak

Noa in haar nieuwste feestjurk in het golfparcours

Zoë kleurt het tafelkleed. De foto is genomen in de spiegel

Luca gebruikt de spiegel voor het thema portret

En dan volgt het moeilijke moment. De bepaling wie gewonnen heeft.

Deelnemen is belangrijker dan het podium.

Op de onderdelen die beoordeeld worden door de spelleiders - kleuren, fotograferen en ook het schieten  - scoort bijna iedereen de maximale score van drie punten.  Waar 'objectief' gescoord kon worden, sjoelen en golfen, aarzelen de spelleiders, immers leeftijdverschil...

We proberen een bemiddeling.

"Ga naar de prijzentafel en leg de hand op de voor jou favoriete prijs. Als er overal maar één hand op ligt, is de uitreiking rond."

Slim misschien, maar de zusjes hebben beiden hun oog laten vallen op de waaier van verftubes en een onderhandeling zit er niet in. 

Dan rest ons, zo formuleren we het dramatisch, het lot de keuzevolgorde te laten bepalen. 

En hoe wreed: moeder Karlijn trekt als eerste het kaartje met de naam Phéline, die als een dolle de waaier weggrist.

De rest van de verdeling verloopt vlekkeloos.

Dan volgen de cadeautjes voor de jarige, die al het mooiste geschenk binnen heeft gehaald: een geweldig feest.

Jaja, een fles wijn met een zelfgemaakt etiket, een tekening, een versierde golbal, een 5 sterren thriller en tenslotte

Een door David in zijn mans cave gedraaide mok. Een hobby als een bijproduct van Corona.

Thomas en de kinderen trakteerden ons afgelopen dinsdag op een meer-gangen diner bij Sec in Oisterwijk. Dat gebeurde onder de gestelde regels, maar de afstand binnen de familie is weer een stukje kleiner.

De juiste vraag

De vraag die ons nu en in de toekomst zal bezighouden is wat er veranderd is door Covid 19 en welk van die veranderingen duurzaam zullen zijn.
Terug naar Normaal of het Nieuwe Normaal suggereert duurzaamheid op macroniveau.
Interessant is het om die vraag vanuit persoonlijk ervaren te beantwoorden

Gedwongen om de sociale contacten te beperken en daarmee het reizen te verminderen - een maatregel die vooral effect heeft op het aantal kilometers met de auto - is de balans na drie maanden in die beperking te leven, dat ik de verplaatsingen niet mis.
Meer dan voorheen maken we gebruik van video-telefoneren, waarmee het telefoneren minder afstandelijk lijkt.
De gewonnen reistijd wordt gestoken in het aan huis gekluisterd zijn.
Nooit kreeg huis en tuin zoveel aandacht. Tuinieren was voorheen vooral werken, nu breidt zich dat verder uit in het genieten ervan.

Wat me opvalt is, dat er meer dan in andere jaren hommels in onze tuin verkeren. Hommels zijn een graadmeter voor de lucht- en bodemkwaliteit.
Ik heb in onderstaande foto geprobeerd om hommel en papaver vast te leggen, Daarvoor zouden ze los van elkaar moeten zijn, de hommel aanvliegend op zijn maaltijd.
Steeds was ik te laat.
De titel is veranderd in Hommel in bloem .

Als een jaar geleden aan mij gevraagd zou zijn, wat ik met twee uur per dag extra tijd zou doen, dan zou ik zonder aarzelen gezegd hebben dat ik die tijd zou besteden aan lezen. Maar het is anders gelopen. We zijn zoals vele anderen verslingerd geraakt aan Netflix.
Elke avond twee afleveringen en we slapen als rozen.
We leren onze smaak kennen. Spanning okee, indien mooi en geloofwaardig in beeld gebracht.
Sara in The Bridge is een vrouw om van te houden, meer nog dan Cathy Mattison in Homeland.
The Sinner is een aanrader (seizoen drie verschijnt 19 juni) evenals de verfilmingen van de Harlan Cobens thrillers.

En nu we het hebben over thrillers - juni is de thrillermaand, lees Adeline Dieudonné Het echte leven, door de VN gids gekozen als het thrillerboek van 2020. Het is een mooi beschreven huiveringwekkende relaas over huiselijk geweld, gezien vanuit de ogen van een opgroeiend meisje dat vooral volhoudt om haar jongere broertje te redden

Juni is ook de maand van de filosofie. Tijd om de vraag te stellen wat is er veranderd door Covid 19. Wat leerde het ons en hoe gaan we ons leven duurzaam veranderen?

Corona-verjaardag

We zullen allemaal tenminste één corona-verjaardag vieren.
Vrijdag j.l. was het mijn eerste en hopelijk ook mijn laatste..
Twee halve vlaatjes hadden we binnengehaald en in de koelkast gezet, want je weet maar nooit.
's Avonds stonden ze er nog, onaangeroerd.
Zelf hadden we er ook geen trek in gehad, na het eerste telefoontje die dag.
Het was de huisarts. Het bultje dat een week eerder uit mijn bovenbeen was verwijderd bleek een kwaadaardige tumor, een zogenaamd plaveiselcel-carcinoom. Tijd om  te googelen was er niet omdat daarna de proficiat-met-je verjaardag telefoontjes zich aandienden.

De eerste informatie, die ik over deze huidkanker binnenhaalde was van het kaliber ik ken iemand die dat ook heeft gehad. Geruststellend. Ik zou zeker de volgende verjaardag halen, mits een tweede coronagolf me niet zou treffen.
Ik beloofde voorzichtig te zijn, maar het wordt steeds moeilijker.

Naast met telefoontjes, al dan niet met beeld, heb ik de dag doorgebracht met het reageren op appjes en mailtjes.
Rond enen bracht de postbode de kaarten van mensen, die het in deze tijd persoonlijker wilden doen. Met een kaart dus, met aan de voorzijde een betekenisvolle prent, een koortje, tuinvogels, oud papier, bloesem, schuimende bierpullen, een wijnfles en een bril. De laatste twee van respectievelijk Gall&Gall en Pearle.
Op de achterkant hartelijke woorden om de dag mee door te komen.

Eén kaartje haalt Seneca aan.

"De oude dag is een fase, die je moet omhelzen, want vruchten  smaken het lekkerst als ze overrijp zijn. Het heerlijkst is een leeftijd waarop de zaak al bergafwaarts gaat, maar nog niet omlaag stort..."

Dat vond ik troostend.
Ik voelde me een overrijpe appel, die langzaam de heuvel afrolt op weg, hoe dan ook, naar een diep ravijn.