Kermis op afstand

Als gevolg van de invloed van de grote spektakelzender, de t.v., wordt van zenders in mondelinge communicatie vereist gevat en bondig te zenden.
En dat moet maar kunnen.
Dat vereist persoonlijke techniek, geen gehakkel of gestamel, korte reactietijd en vooral het simpel houden van de boodschap.
Het gaat niet om waarheid, nuance of diepgang, nee het zijn de platitudes, de verrassende wendingen en de maniertjes die het doen.
Een mooi snuitje, geraffineerd wapperen met de vlerken zijn handige ondersteunende elementen.
Wordt tegen bovenstaande basisregels gezondigd dan draait de camera weg of stopt de ontvanger subiet de zender. Niemand vind het meer onfatsoenlijk als een interviewer de genodigde deskundige die meer dan drie zinnen nodig heeft onderbreekt.
Dus luistert niemand, ook in het buiten-t.v. gebied, meer naar een betoog dat langer is dan Jip of Janneke kunnen volhouden.
En dat is heel kort en heel eenvoudig.
Het gaat om glitter en glamour, om toeters en om bellen.
Het is de ziekmakende kermis van vermaak en verstrooiing.
Beïnvloeders weten dit, ze zijn in toenemende mate kortgeslepen populisten, zijn voornamelijk ongenuanceerd tegen, voeden onvrede, tenminste hysterie en cynisme.

Vanwaar dit gemopper?
We weten dit toch al langer dan vandaag?
Er is toch al zo vaak gewaarschuwd voor de mediasering van onze levenssfeer?

In mijn levenssfeer word ik door mijn persoonlijk hoeder op zendersvlak vaak gecorrigeerd, sneu als ze vind als ik uiteindelijk tegen mezelf sta te oreren. Als gevolg weet ik nauwelijks meer te zeggen dan wat feitjes en diversen.
Ik kan nauwelijks meer lachen om communicatie.

Tot vandaag.
Las Paulien Cornelisse 'Taal is zeg maar echt mijn ding'.
De eerste zin is meteen raak: "Mensen denken dat taal (spreektaal... CC) is uitgevonden om elkaar beter te begrijpen."
Ze bewijst het tegendeel.
Hilarisch fileert ze het kortlopend gewauwel. Dit spreken dient nergens voor, leidt veelal tot niets., maar het is geen ramp.
Als je er oor voor hebt, valt er alsnog gruwelijk mee te lachen.

Heden tussen verleden en toekomst

Telkens als ik mijn kleinkinderen na een periode zie - het was afgelopen weekend twee weken geleden, dat ik Luca en Noa had gezien - word ik ermee geconfronteerd, dat ik mijn beelden over hen moet bijstellen.

Luca zit nu volop in een spelontwikkeling, speelt geconcentreerd beelddomino en experimenteert in allerlei rollenspelen.

Noa blijft niet achter. Heeft gezien dat boeken boeien en neemt 'Eenvoudig gezegd:Levinas' van mijn leesstapel, bekijkt de beeltenis van de joods Litauwse denker en kraait na enige tijd 'mamma' , haar aanroeping voor iedereen die ze mag.

Al direct bij hun aankomst benader ik ze met mijn 'oude' beeld en verwachting en stel voor om de dingen te doen van voorheen, van twee weken geleden.

Zo houd ik Noa voor de stabiliteit aan haar armpje vast, totdat ze zich loswurmt en me daarmee duidelijk maakt dat ik achterloop.

Toch zijn er nog steeds de vaste aktiviteiten, die gedaan moeten worden als rituelen , die hen en mij houvast geven: 'Bambi kijken'voor het slapen gaan, gezamenlijk de speelplaat in de garage pakken, kippen en vissen voeren.

Op enig moment zullen die vaste patronen verdwijnen en gewisseld worden, de avond dat Bambi gaat vervelen, de speelplaat in de garage kan blijven staan en ze niet meer talen naar kip of vis.

Ik lees in 'Eenvoudig gezegd: Levinas', nu eens niet over de onvoorwaardelijke keuze voor 'De Ander' maar over geboorte en dood/verleden en toekomst:

"De conclusie is dat het zuivere heden geen duur heeft. Daarom is het tussen verleden en toekomst een vreemde eend in de bijt. Het heden heeft niets van de toekomst of het verleden. Het is een scheidslijn, haaks op de duur; een punt als omslagpunt van toekomst in verleden. Eigenlijk is het niets. Maar dit niets is mijn al; een nul-grootheid die de dimensie van mijn leven vormt."

Heden ben ik ziek (alweer die buik).

In die dimensie houd ik me met de toekomst bezig.

Genen?

Terwijl David de halve marathon afraffelt onder het fotograferend oog van Karlijn passen wij op de Bonifaciuslaan op hun twee dochters slapend als doornroosjes. Nog voor Zoë en Phiene wakker zijn, staan de ouders aan de voordeur. Hij heeft de 21 kilometers afgelegd in 1.32. Vier maal heeft hij gestopt zegt hij een beetje lacherig onder het genot van een grote cola: schoenen vastveteren, een lekkere slok koffie onderweg, Karlijntje zoenen en een praatje met schoonmoeder Margriet. Hij vergeet te melden dat hij ook nog eens inhield voor het filmpje dat oom Frans van hem maakte, te zien op http://www.ziecreemers.blospot.com/

Dat had dus sneller gekund zeg ik, maar hij trekt zijn schouders op en zegt leuk te hebben gelopen.

Ben ik te fanatiek?

Zoë komt naar beneden en knuffelt haar bezwete pappa. Zou zij straks ook over Eindhovens dreven snellen? Welke tijd zal zij neerzetten als ze oog blijft houden voor alle détails? Het voederen van hertjes afgelopen zaterdag duurde eindeloos. Ze breekt brood in onwaarschijnlijk kleine hoeveelheden, gooit ze veilig, zorgvuldig ver het hek over en blijft kijken totdat de laatste kruimel weg is, daarbij pappa dicht in haar buurt houdend.

Maar het zou kunnen, want die genen...

Ik herinner me mijn fanatisme voor hollen, draven en snellen uit mijn jeugd. Ik duik in mijn archief,. Het zal 1962, 1963 zijn dat ik de plaatselijke courant haalde met mijn galop door het bos. Ik had weinig oog voor beuk of den, rende zo snel mogelijk naar de streep. Veel plezier beleefde ik er niet aan. Ik rende voor het zusje van medeloper Hugo B., die beiden 'op' atletiek zaten.

Mijn gejakker heeft me niet geholpen, Marijkes oog viel op een kogelstoter.

Ik ben toen maar 'op' hockey' gegaan.

(Klik voor een vergroting op het plaatje. Op het podium sta ik rechts naast Hugo B., die eerste werd. Liet ik hem winnen om de gunste van zijn zus?)

Wat mij zoal beweegt

Vier beelden van afgelopen week.

De golffoto is van woensdag jl. Plaats: golfbaan De Golfhorst in Horst Amerika. Riny aan slag op een hoogvlakte.

Wat voorheen een stortplaats was is nu een prachtig, geaccidenteerd golfterrein.
We golfen wekelijks, vooral op de 9 holesbaan in 'onze achtertuin' die over het Valkenswaards Sportterrein is aangelegd.

Op de vraag hoe ik mijn tijd zoal doorbreng, zit in het genoemde lijstje onder de categorie sport steevast golfen. En steevast wordt die aktiviteit door de vraagsteller eruit gelicht.

De reacties kunnen worden ingedeeld in twee categorieën. Die van de enthousiaste medegolfer, die binnnen de kortste keren zijn eigen successen opsomt, een visser met club en ball, of de reactie dat golfen geen sport is. De laatste gesprekspartner hanteert daarbij een definitie - en daarbinnen heeft hij altijd gelijk - bijv. dat er niet of nauwelijks bij getranspireerd wordt en schaart golfen onder biljarten en bridgen, een leuk spel voor degenen die zich met de tijd geen raad weten.

Kortom reden om golfen uit mijn op te sommen rijtje aktiviteiten van deze pensionado te halen.

(Het is, zo realiseer ik me, de eerste keer dat ik op deze blog deze passie onthul en wellicht tevens de laatste keer.

Riny speelde overigens, evenals onze gastheer/-vrouw, Jo en Carla uitstekend. Over mijn prestaties houd ik wijselijk mijn mond.

Het is immers geen sport of jij speelt ongetwijfeld veel beter )

Nee, dan die andere passie.

Kleinkinderen.

Dit thema wordt er door andere grootouders gretig uitgehaald en binnen de kortste keren wordt het uitwisselen vergelijken. Maar dit visserslatijn verstaan we met mild geduld, de voorraad anekdotes is eindeloos zo weten we. We vergelijken ons plezier met de zorgen, die we vroeger over onze kinderen hadden. Onnodige zorgen, weten we nu. We laten ons niet weer foppen.

De andere drie foto's hierboven zijn van afgelopen vrijdag, een prachtige dag om te gaan wandelen in het Oeroe Boeroe Bos. Die naam gaf Thomas ooit aan dit stukje Leenderbos en sindsdien is het zo gebleven.

Luca verstaat het anders, noemt het konsekwent het Olle Bolle Bos.

Oeroe Boeroe of Olle Bolle, het is er een beetje spannend, maar met ons erbij is deze spanning leuk.

Ik help Luca om in de boom te klimmen. Ik meen me te herinneren dat ik bij diezelfde boom ooit dertig jaar geleden zijn vader hielp om hoger op te komen.

We hoeven niet naar de speeltuin. Femke maakt een overliggende boomstam uitdagender dan welke speeltoestel ook.

Dan zie ik die kleine koters van ons weglopen. Zomaar de wijde wereld van het Olle Bolle Bos in. Zonder omkijken, weten ze zich geborgen.

Door opa en oma bijna zonder zorgen.