Schizo

Een kwart eeuw lang ben ik verwoed houtstoker. Van de herfst tot het vroege voorjaar laat ik elke avond mijn Barbas snorren.
Enkele meters ervandaan staat mijn leesstoel.

De eerste stap van de stoker is het vergaren van het gewenste hout, in mijn geval eiken.
Het hout wordt opgeslagen om het te laten drogen. In geval van eiken is dat twee tot drie jaar.
Via Marktplaats bood ik enkele weken geleden met succes op een partij eiken ter grootte van ruim vier kuub gestapeld.
Toen David - evenals zijn vader een regelmatig stoker - hiervan hoorde, vroeg hij om de partij te delen.

De tussenstap tussen het verwerven en opslaan van hout is het vervoer.
Het was geregeld.
Afgelopen zaterdag, paaszaterdag, zou het gebeuren.
Met twee kloeke aanhangers reden we naar de leverancier.
Tot zover. Niets opzienbarends. Het vermelden niet waard. Al vele jaren is het zo ongeveer gegaan.
Maar...
De rit naar Veldhoven had iets dubbels.
Wat was het geval?

Op witte donderdag borrelde bij Riny de jaarlijks terugkerende voorjaarswens op, een idee om iets in huis of tuin te veranderen.
Dit jaar had ze haar zinnen gezet op een gaskachel.
Om van dat gesjouw en geknoei af te zijn.
Ze had gemerkt dat de bevoorrading me steeds meer moeite kostte.
Ik was nog niet in die constaterende fase aanbeland, maar meende dat het geen kwaad kon om bij een kachelboer op bezoek te gaan.
Enkele uren later hadden we onze handtekeningen gezet onder de offerte voor een nepper.

Zoiets dus. (Uit de folder van Bellfires gaskachels)

In de T.V. hoek bevindt zich een open haard.

Die laten we eenmaal per jaar branden.

Op oudjaar.

We gaan die meer branden troost Riny me.

De ruim twee kuub op  Paasdag gestapeld.

Met het laatste hout erbij heb ik acht kuub liggen.

Uitgaande van een verbruik van een kuub jaarlijks, zijn we tot 2024 voorzien.

En via Marktplaats aangeboden: Een puike houtkachel. Merk Barbas. Als nieuw. Slechts 25 jaar gebruikt.

Een Pizza-oven bouwen

Als een boek, dat verscheen tussen 1940 en 1945, niet naar de oorlog verwijst, dan verbaast me dat. Streekromans bijvoorbeeld reppen niet over terreur en ellende in de wereld. Het tijdig binnenhalen van het graan en de verliefdheid van de boerenmeid op de onderwijzer van het dorp, dat zijn de thema's.

Vandaag, woensdag 23 maart 2016, de dag na de aanslag op het vliegveld en de metro van Brussel, zal ik me in dit blog ook bezondigen aan het wegkijken van het maatschappelijk decor.
O, jawel, er is voldoende stof.
Ik zou kunnen reageren op al die elkaar tegensprekende betweters in de media met name het praatprogramma Pauw gisterenavond of schrijven over de persoonlijke angst, omdat Brussel nog dichterbij ligt dan Parijs.
Maar ik kan en wil dit niet.
Ik heb me namelijk voorgenomen om over het bouwen van een pizza-oven te schrijven.

Femke wil een pizza-oven, dus heeft Thomas zich voorgenomen om die te bouwen.
Als je jong bent pak je zaken die nieuw voor je zijn, vaker en  gemakkelijker op dan wanneer je al jaren op deez' aarde ronddoolt. Je hebt als oudere al zoveel zaken opgepakt, veel is je bekend, er is, denk je, weinig wat je nog niet hebt gedaan .
Voor het nieuwe pas je, beroep je je op je leeftijd.

Ik heb nog nimmer een pizza-oven gebouwd, maar nu Thomas me vraagt om te helpen, doe ik dat natuurlijk.
Als voorbereiding stuurt hij mij links naar sites van handige kerels, die verslag doen van hun werkzaamheden.

Afgelopen zondag hebben we de ovenkoepel geïsoleerd. Laag voor laag wordt het met cement en water vermengd isolatiemateriaal 'troffelbreed' opgebracht.

Ik ervaar hoe spannend en vitaliserend het is om weer iets voor het eerst te doen.

Als Thomas halverwege de klus een foto maakt weet ik waarover ik wil bloggen. 

Koste wat het kost. 

Daar kan geen catastrofe tussen komen.

Mijn eigen streekroman. 

Lyrische potentie

Op woensdag volg ik de HOVO-cursus  'Kunst na '4;, Laatmoderne kunst in Europa en Amerika van 1945 tot 1975'. Ko van Dun is de docent. Zijn werkvorm is de collegevorm, frontaal vuurt hij zijn mooi gebeitelde zinnen zonder hapering op de groep af.
Hij projecteert zijn keuze aan schilderkunst en begeleidt die met volzinnen als: "Juist ook door het ontbreken van het grote gebaar en het kalm naast elkaar leven in de autonome beeldruimte wordt de lyrisch-vervoerende potentie van zuiver verf en kleur op een intense manier voelbaar."
De tekst zou zo uit de kunsttijdschriften als Palet of Beeldende Kunst kunnen worden geciteerd. Ik heb die taal altijd aanstellerig gevonden.
Uit de mond van Ko klinkt het vanzelfsprekend, als de enige manier om de beelden te vangen.

En welk schilderij begeidde boven aangehaalde tekst?
Ik zoek het op in de prachtige syllabi, die de cursusleider ons voorafgaande aan de cursus heeft toegestuurd.

Het is 'Voyage' van Philip Guston uit 1956.Het hangt in de Art Galley in Buffalo. Ko verwijst naar verwante action painers en color field painters.
Zoek het schilderij eens op en vergelijk het met onderstaand beeld

Dit is toch lyrisch vervoerende potentie van zuiver verf en kleur.

Wie de maker hiervan is?

Het is Riny.

Ze moet weer achter de ezel.

De Boom

Wie op bij ons op bezoek komt, arriveert meestal vanuit het noorden via de provinciale weg van Veldhoven naar Valkenswaard.
Zo ook de kinderen en kleinkinderen.
Halverwege Waalre en Valkenswaard ter hoogte van Het Brabants Genot staat aan de rechterzijde diep in het weiland een eik, de markering dat ze er bijna zijn.
Soms wordt er gebeld dat ze daar zijn, een teken dat we naar de voordeur kunnen lopen om ze aan te zien komen.

De Boom

Is een gedicht als een boom 

dan is het mooi.

Is hij mooi dan is een boom

als een gedicht.

Rustig met wortels

sterk en toch

gedragen door de wind

altijd beweeglijk

zijn eigen vorm tekenend.

Naast de boom

staat een gedicht in de aarde geplant

groeit vol vertroosting omlaag

en streeft naar de hemel.

Op vaste grond en zwevend

uit stof zijt gij gekomen

tot stof zult gij wederkeren 

uit stof zult gij herrijzen.

Klaus Rifbjerg

Europa

Europa als titel van een blogtekst op Gaspeltuin, waar doorgaans over mini en micro kwesties wordt geschreven, hoe valt dat te rijmen?

Wel, binnenkort zal mijn mening worden gevraagd over het associatieverdrag met de Oekraïne en wat moet ik eigenlijk vinden van een mogelijk aanstaand Brexit?

Om bij dat laatste te beginnen, premier Cameron heeft gedreigd, Brussel is het eiland wat tegemoet gekomen in haar status aparte en Cameron dacht hiermee een 'ja' te hebben binnengehaald. Partijgenoot en vriend Boris Johnson gooide echter olie op het vuur door aan te kondigen dat hij in juni 'nee' zal stemmen. De Brutus kan hiermee mogelijk de weg naar het premierschap bewandelen.
Johnson weet alles van Romeinse intriges.
Hij schreef in 2006 'The dream of Europe', dat in 2008 in het Nederlands verscheen onder de titel 'Rome een droombeeld van Europa'.
De auteur presenteert zich als een Britse Fik Meijer, onze nationale kennisbank terzake de oudheid, die de opkomst en de val van het Romeinse Rijk ten voorbeeld stelde voor de ontwikkeling van de Verengde Staten.
Johnson gebruikt de geschiedenis van het Romeinse Rijk voor Project Europa.

Hij toont zich in zijn boek eerder kritisch dan negatief.
Wil het project slagen dan moet er aan twee voorwaarden worden voldaan, stelt de auteur: een verbindend leider en een gezamenlijke vijand.
Voor dat laatste kan een natie als Rusland zorgen.
De verbindend leider van het Romeinse Rijk was Caesar Augustus, groot strateeg en gewiekst politicus. Daar kun je voor Europa voorlopig naar fluiten. Geen enkele natiestaat wil een krachtiger leider, dan haar eigen premier.
Europa is voor velen een op economische belangen geschoeid idee in plaats van een bundeling van krachten ten dienste van de wereldvrede.

Dat brengt ons bij het associatieverdrag. Voorstanders wijzen op het economisch belang, het vrije handelsverkeer. Een 'nee' zou een signaal zijn van verlies aan autonomie van de afzonderlijke lidstaten.

Wat moet ik denken, wat zal ik stemmen?
In het project Europa zie ik een ontwerp voor een stabiele wereldorde.
Nationalisme is een schimmig idee voor commitment, aardig voor de sport, maar niet meer dan dat.
Mijn handelen zal in die lijn van deze gedachten liggen.
En zo zal ik in die lijn mijn eigen mini micro invloed aanwenden.